ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 57

วันแรกในการทำงานของหลินหวานคืองานเลี้ยงต้อนรับใหญ่โต!

บ่ายสองของวันนั้น ทุกคนมารวมกันที่ออฟฟิศก่อนจะเคลื่อนพลไปที่โรงหนัง

ตามกำหนดการของเลขาซิน พวกเขาเช่าเหมาโรง IMAX ระดับ VIP ใช้เงินไปสี่พันหยวนเพื่อชมหนังใหม่ล่าสุดที่ชื่ออวตาร

จากนั้นทุกคนก็ไปร้านห่านฟ้าซึ่งเป็นร้านบุฟเฟต์ที่แพงที่สุดในเมืองจิงโจว ราคาบุฟเฟต์อยู่ที่หัวละสี่ร้อยยี่สิบแปดหยวนบวกค่าเซอร์วิสชาร์จ 15% มื้อนี้ทำให้เผยเชียนเสียเงินไปอีกหมื่นกว่าหยวน

หลังจากกินข้าวเสร็จ พวกเผยเชียนก็ไปต่อกันที่ร้านคาราโอเกะใกล้ๆ พวกเขาจองห้องหรูราคาเริ่มต้นที่หกพันหยวน เผยเชียนง่วนอยู่ที่บาร์เพื่อผลาญเงินเพิ่มไปเป็นหลักหมื่น

ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่พอใจ

ยังผลาญเงินได้ไม่พอ!

เขารู้สึกว่าวันนี้ระบบไม่ค่อยเข้มงวดเรื่องการใช้จ่ายเงินทุนระบบมากนักเมื่อเทียบกับวันอื่นๆ

เหมือนว่าข้อจำกัดของระบบจะแตกต่างกันไปตามสถานการณ์ ทุกครั้งที่ใช้จ่ายเงินทุนระบบด้วยเหตุผลที่ต่างกันไป วงเงินสูงสุดที่ใช้ได้ก็จะแตกต่างกันไปด้วย

ยกตัวอย่างเช่นรอบที่แล้ว ตอนที่เผยเชียนใช้การศึกษาดูงานที่กว่างโจวเป็นข้ออ้าง เขาสามารถใช้เงินได้ตามอัตรารายจ่ายการออกเดินทางเพื่อธุรกิจ

ครั้งนี้ข้ออ้างคืองานฉลองการพัฒนาเกมฐานทัพกลางทะเล ทำให้มีตัวเลือกสำหรับอาหารและกิจกรรมที่กว้างขึ้น

ถ้าเป็นงานเลี้ยงธรรมดาทั่วไป วงเงินสำหรับค่าบุฟเฟต์จะอยู่ที่ประมาณสองร้อยหยวนต่อคน ถ้าเกินกว่านี้ระบบจะแจ้งเตือน

แต่ครั้งนี้เผยเชียนมีเหตุผลเหมาะสม ระบบจึงไม่ได้แจ้งเตือนอะไรตอนที่เลือกกินบุฟเฟต์หัวละสี่ร้อยหยวน!

เผยเชียนจึงสรุปว่าเกณฑ์ของระบบนั้นแตกต่างไปตามสถานการณ์ ไม่ได้กำหนดไว้ตายตัว

ซึ่งเป็นเรื่องดีเพราะนั่นก็หมายความว่า ต่อไปเผยเชียนจะมีอิสระในการเลือกใช้จ่ายเงินทุนระบบที่มากขึ้น

แต่ก็แน่นอนว่า เงินทุนระบบยังคงมีไว้ใช้สำหรับรายจ่ายของบริษัท ไม่ใช่รายจ่ายส่วนตัว

ถึงจะพยายามผลาญเงินอย่างสุดกำลังแล้ว เผยเชียนก็ยังรู้สึกว่าไม่เพียงพอ

อย่างเช่นรายจ่ายวันนี้ พวกเขาใช้เงินไปรวมทั้งหมดไม่ถึงสามหมื่นหยวน ซึ่งไม่ใช่ที่เขาคิดเอาไว้เลย!

แต่ก็ไม่เป็นไร เขายังมีเวลาให้ใช้จ่ายเงินอยู่ เพราะเหลืออีกตั้งหนึ่งสัปดาห์กว่าจะถึงวันสรุปบัญชี

ถึงเผยเชียนจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับงานเลี้ยงวันนี้ แต่กับคนอื่นไม่ใช่แบบนั้น

โดยเฉพาะหม่าหยาง เปาซวี่ และหวงซื่อปั๋ว พวกเขาตื่นตาตื่นใจกับทุกอย่างในงานเลี้ยง!

ตอนไปดูหนังก็ได้เช่าเหมาโรง IMAX ระดับ VIP เพื่อดูหนังเรื่องล่าสุดในระบบสามมิติ! โคตรจะสุดยอด!

บุฟเฟต์อาหารเย็นที่ไปกินราคาหัวละสี่ร้อยหยวน มีอาหารให้เลือกกว่าห้าร้อยเมนู อาหารทะเลอีกสี่ร้อยเมนู ทั้งปลาทูน่าครีบน้ำเงิน กุ้งสแกมปีนิวซีแลนด์ ล็อบสเตอร์ออสเตรเลีย กุ้งเครฟิช… มีทุกอย่างที่อยากกิน!

ตอนหม่าหยางเห็นไอศกรีม Haagen Dazs ให้ตักกินได้ไม่อั้นก็คิดจะสวาปามให้เต็มท้อง แต่ก็โดนเผยเชียนปรามไว้ก่อน

ไม่รู้หรือไงว่าควรกินอะไร

ดูไม่ออกหรือว่าอันไหนราคาแพงกว่า ถ้าดูไม่ออกก็ไปเปิดเชียนตู้ดู!

ทุกคนต่างวิ่งว่อนทั่วร้าน มัวเมาไปกับอาหารราคาแพง พอเห็นอาหารแปลกตาก็จะหยิบมากินทันที ไม่สนว่าจะดูน่ากินหรือเปล่า ขอแค่ดูแพงเป็นพอ

พนักงานส่วนใหญ่อายุอยู่ในช่วงยี่สิบต้นๆ กำลังเจริญอาหาร หลายๆ โต๊ะจึงมีจานเปล่าตั้งซ้อนกันสูง

แต่เผยเชียนกลับนิ่งสงบ

แม้เขาจะไม่ค่อยได้มาร้านบุฟเฟต์หรูแบบนี้ตั้งแต่ชาติก่อน แถมอาหารก็ดูน่ากินมาก แต่ที่เขาสนใจคือเงินห้าแสนหยวน

ถ้าเขาได้เงินห้าแสนหยวนมา จะเอาไปซื้ออะไรกินก็ได้ใช่ไหมล่ะ

อยากจะกินอาหารดีๆ ก็ไม่จำเป็นต้องรอให้ระบบอนุมัติหรือหาข้ออ้างอะไร!

เผยเชียนนั่งกินปลาทูน่าครีบน้ำเงินไปเรื่อยๆ ในหัวคิดแต่เรื่องเงินห้าแสนหยวน

…

หลินหวานเองก็ไม่ได้สนใจอาหารเหมือนกัน

สำหรับเธอ อาหารเหล่านี้ไม่ใช่ของแปลกใหม่อะไร เธอกินมาจนเบื่อแล้ว

ที่เธอสนใจคือท่าทีของพนักงานและบอสเผย!

หลินหวานเห็นทุกคนกำลังมีความสุข

เป็นรอยยิ้มที่เธอไม่เคยเห็นบนใบหน้าของเพื่อนร่วมงานที่เทียนหัวสตูดิโอ!

หรือจะเป็นเพราะวันนี้พวกเขาได้กินอาหารดีๆ กัน

ไม่หรอก ไม่น่าจะใช่

นี่เป็นแค่บุฟเฟต์ราคาหัวละสี่ร้อยหยวน ไม่ใช่อะไรที่พิเศษมากมาย

ที่พวกเขาดูมีความสุขต้องเป็นเพราะรับรู้ได้ว่าบอสเผยเล็งเห็นความทุ่มเทของพวกเขา! บอสเผยเป็นคนอบอุ่น ทำให้ทุกคนสนุกไปกับการทำงาน!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน