ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 630
หลี่สือออกจากห้องบอสเผยแล้วกดลิฟต์ลงไปชั้นสิบเอ็ด
พอเปิดประตูเข้าห้อง เขาก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ต่างออกไป
ถึงการจัดวางสิ่งต่างๆ จะยังเหมือนเดิม แต่ตอนนี้มีความหมายพิเศษเพิ่ม ขึ้นมา
นี่เป็นการจัดวางห้องแบบเดียวกับห้องของบอสเผย!
โอ้ รู้สึกถึงวิจิตรศิลป์อันล้ำเลิศขึ้นมาเลยทันที!
ดูทีวีจอยักษ์นั่นสิ โซฟายาวที่วางอยู่ในตำแหน่งที่เหมาะเจาะ โต๊ะกาแฟเล็ก กับเก้าอี้สองตัวข้างระเบียง…
ทุกอย่างสมบูรณ์แบบหมด!
น่าเสียดายที่ยังขาดกล่องดำบนโต๊ะกาแฟ เลยยังต่างจากห้องของบอสเผยอยู่ จุดหนึ่ง
แต่ทุกอย่างที่เหลือนั้นเหมือนกันหมด
ตอนแรกหลี่สือไม่ได้รู้สึกอะไรกับห้องนี้ ที่เขาคิดคือมันดูว่างเปล่า ถึงจะดูดี ในทางศิลป์แต่ก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร
แต่ไม่รู้ทำไม พอมีภาพบอสเผยเข้ามา ทุกอย่างในห้องก็ดูเปลี่ยนไปหมด!
หลี่สือนั่งลงบนโซฟา เขาหยุดตั้งคำถามมากมายไม่ได้ บอสเผยทำงานที่นี่ได้ ยังไง นอนห้องไหน ปกติดูอะไรในจอทีวียักษ์
ทุกอย่างควรค่าแก่การสำรวจไปหมด!
หลี่สือเริ่มสำรวจทีวีเป็นอันดับแรก เขาพบเครื่องเกมและแผ่นเกมมากมายใน ชั้นใต้ทีวี
…
สิบนาทีต่อมา
ข้อความหนึ่งเด้งขึ้นในกลุ่มแชตของเหล่านักลงทุน
“สำรวจห้องเป็นไงบ้าง กลับกันได้รึยัง”
“ผมเช็กเสร็จแล้ว”
“ผมว่าทีวีจอยักษ์ก็ไม่เลวเลยนะ เช็กดูแล้วเป็นของลิมิเต็ดด้วย ต้องหามาไว้ที่ บ้านสักเครื่องแล้ว!”
“เสียดายที่ผมไม่ชอบดูทีวีเท่าไหร่”
“ในห้องไม่ค่อยมีอะไรเลย ห้านาทีก็สำรวจทั่วแล้ว แถมยังเพิ่มเฟอร์นิเจอร์ เองไม่ได้อีก ไม่มีอะไรให้สำรวจเลย”
“ลงไปเจอกันข้างล่างเลยมั้ย”
“บอสหลี่ล่ะ บอสหลี่เป็นไงบ้าง”
หลี่สืออ่านข้อความของทุกคนบนมือถือแล้วได้แต่ถอนหายใจ
คนพวกนี้กลับจากภูเขาสมบัติโดยไม่หยิบจับอะไรออกไปเลย มีตาหามีแววไม่ จริงๆ!
ตอนแรกหลี่สือตั้งใจจะปล่อยให้พวกเขากลับกันไปก่อน แต่พอคิดดูอีกที ก็ส่ง ข้อความเข้าไปในกลุ่ม “มาชั้นสิบเอ็ด”
สองนาทีต่อมา นักลงทุนอีกสิบสองคนก็เข้ามาในห้องของหลี่สือ
“บอสหลี่ ทำไมถึงบอกให้พวกเรามาที่นี่ล่ะ ทุกห้องในอพาร์ตเมนต์ก็ เหมือนกันหมดไม่ใช่เหรอ” คนหนึ่งถามขึ้น
“ใช่ ห้องคุณก็เหมือนห้องผมเด๊ะเลย ไม่เห็นจะมีตรงไหนแตกต่าง” อีกคน เสริม
ทุกคนยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น เกรงใจไม่กล้าเดินไปนั่งโซฟาเพราะที่ไม่พอ
หลี่สือส่ายหัวด้วยความผิดหวัง เหมือนว่าเขาจะหวังกับทุกคนมากกว่านี้ “พวกคุณนี่! จ่ายค่าเช่าไปแล้วไม่คิดจะอยู่กันเลยเหรอ”
ทุกคนหันมองกันด้วยความงุนงง ซึ่งพวกเขาก็คิดแบบนั้นจริงๆ
วิลล่าของตัวเองดีกว่าเป็นไหนๆ แถมยังตกแต่งตามความชอบไม่ชอบ ตอนนี้ ก็อยู่มาจนเคยชินแล้วด้วย
ที่นี่มีอะไรบ้าง เฟอร์นิเจอร์ก็มีแค่ไม่กี่อย่าง ถ้าเพื่อนแวะมาหาก็ไม่มีที่ให้ เพื่อนนั่ง
ถ้าย้ายมาอยู่ที่นี่เป็นหลักย่อมไม่ต่างอะไรจากการพยายามทรมานตัวเองเลย
นักลงทุนสามคนที่ไม่ได้เช่าห้องแอบฉลองอยู่ในใจ
โชคดีที่พวกเราฉลาด!
ไม่งั้นคงได้เช่าห้องโดยไม่ได้เอาไปทำอะไรและโยนเงินหมื่นหยวนทิ้งทุก เดือนๆ
ถึงเงินหมื่นหยวนต่อเดือนจะไม่ได้มากมายสำหรับพวกเขา แต่ถ้าให้โยนทิ้งไป เฉยๆ ก็ปวดใจอยู่ดี
พอเห็นสีหน้าทุกคน หลี่สือก็ยืนยันความคิดตัวเองได้
เขาถอนหายใจเบาๆ “เฮ้อ พวกคุณนี่ ทำไมไม่คิดอะไรให้มันลึกซึ้งหน่อย ถ้า ผมไม่เรียกทุกคนมาบอกใบ้ พวกคุณก็คงจะเดินกลับออกจากภูเขาสมบัติแบบมือ เปล่า”
ใบหน้าของเหล่านักลงทุนฉายชัดถึงความสงสัย
ทำไมบอสหลี่พูดแบบนั้นล่ะ
เรียกที่นี่ว่าเป็นภูเขาสมบัติได้ยังไง
ภูเขาสมบัติที่ไหนมีแค่ผนังเปล่าสี่ด้านกัน
อีกอย่าง ถึงเฟอร์นิเจอร์จะค่อนข้างมีมูลค่า แต่นั่นก็สำหรับคนทั่วไป ใน สายตาเหล่าคนรวย ของพวกนี้ไม่ได้ต่างอะไรจากของใช้ในชีวิตประจำวัน
พวกเขาจะเดินกลับออกจากภูเขาสมบัติแบบมือเปล่าได้ยังไง
นักลงทุนคนหนึ่งถามขึ้น “บอสหลี่ช่วยอธิบายให้พวกเราฟังหน่อย สมบัติที่ คุณว่านี่อยู่ไหนกันเหรอครับ”
หลี่สือขำ “เคยอ่านจารึกเรือนซ่อมซ่อมั้ยครับ ภูผาไม่ได้ขึ้นกับความสูง หากมี เซียนอยู่ชื่อเสียงย่อมระบือไกล วารีไม่ได้ขึ้นกับความลึก หากมีพญามังกรอยู่ แม่น้ำย่อมศักดิ์สิทธิ์ เฟอร์นิเจอร์กับการจัดวางข้าวของในห้องเป็นสิ่งสำคัญที่สุด งั้นเหรอ ไม่ใช่เลย! คนที่พักอยู่ที่นี่ต่างหากที่สำคัญที่สุด!”
เขาลดเสียงลง “จะบอกอะไรให้นะ บอสเผยพักอยู่ชั้นบนสุด”
เหล่านักลงทุนเบิกตากว้าง
“บอสเผยพักอยู่ที่นี่เหรอ”
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี