ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 92

ครอบครัวของเผยเชียนอาศัยอยู่ในเมืองเล็กๆ ไม่ได้ไกลจากเมืองจิงโจวมากนัก

หลังจากลงจากรถที่เช่ามา เผยเชียนก็ตรวจดูเครื่องแต่งกายตัวเองว่าเรียบร้อยดีหรือเปล่า

พวกสูท เข็มขัดหนัง รองเท้าหนัง และของที่เขาใส่เป็นประจำอยู่ที่อพาร์ตเม้นต์หมด ไม่ได้เอาติดตัวมาด้วย

ยิ่งนาฬิกา Rolex เขายิ่งเอากลับมาไม่ได้เด็ดขาด

ในกระเป๋าของเขามีแค่ของใช้ในชีวิประจำวัน

โน้ตบุ๊ก Alienware ราคาหนึ่งหมื่นกว่าหยวนก็เอากลับบ้านมาด้วยไม่ได้แน่นอน เผยเชียนจึงเอาโน้ตบุ๊กที่ใช้สมัยเข้าเรียนใหม่ๆ กลับมาด้วยแทน

ไม่ใช่ว่าเผยเชียนระมัดระวังตัวมากเกินไปหรอก ประเด็นคือพ่อแม่ของเขาสายตาแหลมคมมากต่างหาก

มีใครคิดว่าจะซ่อนบางอย่างไม่ให้พ่อแม่รู้ได้ด้วยเหรอ

คนที่คิดแบบนั้นต้องเด็กและอ่อนต่อโลกมากแน่ๆ

เผยเชียนยังไม่อยากเถียงกับตาแก่เผยว่า ‘เกมส่งผลต่อสุขภาพจิตหรือเปล่า’ ถ้าอีกฝ่ายรู้เรื่องเข้า

หลังจากตรวจสอบการแต่งกายและข้าวของเสร็จ เผยเชียนก็พบว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี เขาเดินตรงไปยังอพาร์ตเม้นต์ จากนั้นก็ไขกุญแจเปิดเข้าไปข้างใน กลิ่นอาหารลอยมาแตะจมูกในทันใด

“กลับมาแล้วเหรอลูก” แม่ของเผยเชียนที่กำลังทำอาหารอยู่ในห้องครัวถามขึ้นหลังจากได้ยินเสียงเปิดประตู จากนั้นก็หันกลับไปทำอาหารต่อ

“กลับมาแล้วเหรอไอ้หนุ่ม มาๆ มาชิมใบชาที่ลุงแกเอามาฝากสิ” ตาแก่เผยกำลังจัดวางชุดชาบนโต๊ะ

ช่างเป็นภาพอันแสนคุ้นเคย ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย เหมือนกับว่าได้ย้อนกลับไปเมื่อสิบปีก่อนไม่มีผิด เผยเชียนสังเกตเห็นว่ารอบนี้พ่อแม่ของเขามีผมหงอกเยอะขึ้น

“เดี๋ยวผมเอากระเป๋าไปเก็บก่อน รองเท้าแตะผมล่ะ”

“แม่เก็บไว้ให้อยู่นะ ตาแก่ ไปเอารองเท้าในตู้ให้ลูกหน่อย! ฉันยุ่งอยู่” แม่ตะโกนออกมาจากห้องครัว

ตาแก่เผยรีบลุกจากโซฟา “ตู้ไหน”

“ในห้องลูก ลิ้นชักล่างสุด!”

เผยเชียนเปลี่ยนมาใส่รองเท้าแตะสำหรับใส่ในบ้าน จัดแจงเก็บกระเป๋า จากนั้นก็ทิ้งตัวลงบนโซฟา

นุ่มจัง!

ถึงโซฟาที่บ้านจะไม่ได้แพงมาก แต่กลับนั่งสบายกว่าโซฟาตัวละหลายหมื่นหยวนในห้องรับแขกที่บริษัท! กลิ่นอาหารฝีมือแม่ก็หอมกว่าบุฟเฟต์ราคาหัวละร้อยกว่าหยวนที่ไปกินมาตอนงานเลี้ยงอีก!

ส่วนใบชาของที่บ้าน…

พรืด รสชาติห่วยแตกชะมัด!

เผยเชียนเกือบจะสำลักออกมาหลังจากจิบชาพิเศษที่ตาแก่เผยบอกว่าลุงเตรียมมาให้

ดื่มยากมาก!

เขาจิบชาดีๆ ที่ออฟฟิศทุกวัน ลิ้นก็เลยยกระดับขึ้นไปอีกขั้นทำให้ดื่มชาปกติทั่วไปไม่ค่อยได้

“เป็นไง รสไม่เลวเลยใช่มั้ยล่ะ” ตาแก่เผยจิบชาพร้อมส่งยิ้มให้

“อืม ก็ไม่แย่” เผยเชียนแอบดันถ้วยชาออกห่างตัว ดูเหมือนว่าเขาจะต้องหาโอกาสให้ตาแก่เผยได้ลองชาดีๆ ดูบ้าง จะเอาของบริษัทมาก็ไม่ได้เพราะเป็นทรัพย์สินของบริษัท มีไว้รับแขกเท่านั้น ห้ามเอามาใช้ส่วนตัว

แต่เผยเชียนก็ไม่ได้ยากจนเหมือนแต่ก่อนแล้ว เขาใช้ความมั่งคั่งส่วนบุคคลที่มีอยู่หลายหมื่นหยวนซื้อชาดีๆ ให้ตาแก่เผยได้ ยิ่งเห็นสภาพบ้านของตัวเอง เผยเชียนก็ยิ่งอยากเพิ่มความมั่งคั่งส่วนบุคคลให้ได้อีกเยอะๆ

ครอบครัวของเขาอาศัยอยู่ในอพาร์ตเม้นต์สองห้องนอน พื้นที่ประมาณร้อยตารางเมตร อพาร์ตเม้นต์หลังนี้เพิ่งซื้อมาได้ไม่นาน พ่อแม่ของเขาจึงยังต้องผ่อนหนี้บ้านอยู่

ถึงแม่จะคอยปัดกวาดเช็ดถูทุกอย่างอยู่ตลอด ไม่ว่าจะเป็นเฟอร์นิเจอร์หรือเครื่องใช้ไฟฟ้า แต่ทุกอย่างก็ค่อนข้างเก่า ครอบครัวของเขาจัดเป็นชนชั้นแรงงานทั่วไป ถึงจะไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงิน แต่พ่อแม่ของเขาก็ต้องใช้จ่ายกันอย่างประหยัด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน