คิดจะรัก คิดถึงอดีต(เมีย) นิยาย บท 2

ตอนนี้ชายหนุ่มยังกอดเธอไว้ในอ้อมแขน แผ่นหลังเปลือยเปล่าสามารถรู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อหน้าอกหนั่นแน่นทรงพลัง

เวลาผ่านไปสามปี ได้มีความสัมพันธ์แนบเนื้อกับเขาอีกครั้ง

นอกจากความอับอายแล้ว ไป๋ซีเยว่ก็เกลียดที่ตัวเองไร้ความสามารถ...ความทรงจำเมื่อคืนก็จำได้เพียงแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆ ทั้งยังวุ่นวายที่ไร้ประโยชน์ หิวนานขนาดนี้ ไม่ง่ายเลยที่จะได้กินมื้อใหญ่สักมื้อ รายละเอียดในนั้นกลับจำไม่ได้เลยสักนิด

โง่ที่สุด ช่างมันเถอะ!

จากระดับความปวดเมื่อยของร่างกายเธอ เมื่อคืนจี้เหลียนเฉิงจะต้อง...

คิดต่อไปไม่ได้แล้ว ถ้าคิดต่อไปอีก จะต้องรู้สึกอัปยศอดสูจนต้องจิกเท้าแน่ๆ

จี้เหลียนเฉิงมองหญิงสาวในอ้อมแขน มองหลังใบหูที่มีริ้วแดงของเธอเงียบๆ สุดท้ายทั้งใบหูก็แดงก่ำ

ลำคอเขาขยับไปมาอย่างไร้สุ้มเสียง

อุณหภูมิฝ่ามือใหญ่ที่โอบรอบเอวเธอแทบจะลวกผิวของเธอให้บาดเจ็บ

ทั้งสองคนล้วนไม่พูดอะไร ไป๋ซีเยว่รู้สึกเพียงแค่ว่าในอากาศเต็มไปด้วยสิ่งที่ทำให้เกิดความกระอักกระอ่วนอย่างยิ่ง

“กินน้ำมั้ย”

ชายหนุ่มอีกประโยคหนึ่ง

ไป๋ซีเยว่ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ถึงทำให้ตัวเองค่อยๆสงบลงได้

เธอเขยิบร่างไปด้านหน้าเงียบๆ “คุณออกไป” ...

ยังไม่ทันจบ ก็เกือบจะกัดถูกลิ้นตัวเองเข้าแล้ว

เสียงนี้

ทำไมถึงได้แหบแห้งเช่นนี้?

จี้เหลียนเฉิงเลิกผ้าห่มผืนบางลงจากเตียง พลางอธิบายว่า “ขอโทษด้วย ผมควบคุมไม่อยู่...”

ควบคุมอะไรไม่อยู่?

เธอต้องร้องครางแบบไหนกัน ถึงได้ทำให้เสียงแหบแบบนี้?

ไป๋ซีเยว่ดึงผ้าคลุมหัว กัดฟันกรีดร้องไม่มีเสียงออกมาอย่างอดไม่อยู่