คิดจะรัก คิดถึงอดีต(เมีย) นิยาย บท 44

“หลอกคุณ?”ไป๋ซีเยว่รู้สึกว่าเขาแปลกประหลาดมากๆจริงๆ“ฉันไปหลอกอะไรคุณ?”

“เมื่อคืนเวลาสามทุ่มสิบแปดนาทีคุณเข้าไปถึงที่หมิงเยว่เซวียน เวลาที่ออกมา คือเวลาตีหนึ่งห้านาที”

ไป๋ซีเยว่มองเขาด้วยความตกใจ

“ที่ป้อมยามมีการบันทึกรถเข้าออกเอาไว้ ถ้าอยากจะตรวจสอบแค่โทรศัพท์ไปก็ได้แล้ว ดังนั้น”เขามองเธอด้วยสายตาเยือกเย็น“ทำไมถึงต้องหลอกผม? เมื่อคืน เป็นคุณ ใช่ไหม?”

ไป๋ซีเยว่สั่นสะดุ้งไปทั่วทั้งตัวทันที เธอยกมือขึ้นมาจะเปิดประตูรถ

จี้เหลียนเฉิงดึงเธอเอาไว้ ครึ่งตัวบนกดลงมา ควบคุมเธอเอาไว้อยู่ระหว่างเขากับประตูรถ

ไป๋ซีเยว่รู้สึกรำคาญแล้ว“ปล่อยฉันนะ！”

“คิดว่าผมดื่มจนเมาแล้ว จะไม่รู้เรื่องอะไรอย่างนั้นเหรอ?”เขาก้มหัวลง ลมหายใจที่ร้อนระอุลอยผ่านแก้มของเธอ“ทำไมผมจะไม่รู้ว่านั่นคือคุณ คนที่ผมกอด ลูบ จูบ……”

“หยุดพูด！”ไป๋ซีเยว่ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าว เธอหันหน้าหนี อยากที่จะหลบหลีกเขา“คุณหยุดพูดได้แล้ว……”

“ทำไมถึงไม่ให้ผมพูด? คุณเคยบอกไว้ ครั้งที่แล้วคุณดื่มจนเมา ผมไม่ควรจะฉวยโอกาสตอนที่คนอื่นกำลังลำบาก แล้วคุณล่ะ เมื่อคืนคนที่ดื่มจนเมาคือผม แล้วคุณทำอะไร?”เขาเข้ามาใกล้ทีละนิดๆ ริมฝีปากแทบจะแนบอยู่ที่หูของเธอ

ไป๋ซีเยว่สองมือดันไว้ที่หน้าอกของเขา รู้สึกว่าทั้งเขินอายทั้งรู้สึกผิด เขาพูดถูกต้อง ถ้าบอกว่าในครั้งแรกจี้เหลียนเฉิงเป็นคนฉวยโอกาสเอารัดเอาเปรียบ แล้วครั้งนี้ล่ะ? ยอมรับการขอมีอะไรด้วยจากเขาภายใต้สภาวะที่เธอมีสติและรู้สึกตัว

ถึงยังไง ภายใต้สถานการณ์ที่จี้เหลียนเฉิงดื่มจนเมา ไป๋ซีเยว่มีหลายวิธีมากที่จะสลัดตัวหนีไป

แต่เธอกลับยอมประนีประนอมอย่างขี้ขลาด

จี้เหลียนเฉิงกล่าวโทษเธอ เธอหมดคำจะพูดเถียง

จี้เหลียนเฉิงลูกกระเดือกขยับ หัวใจเต้นตึกตัก เพราะว่าเข้าใกล้เธอ ลมหายใจก็เลยเริ่มถี่ขึ้นไม่น้อย“ผมสามารถเข้าใจได้ว่า คุณเองก็เต็มใจเหมือนกันได้ใช่ไหม……”

“ไม่ใช่！”ไป๋ซีเยว่ปิดหูทันที“ไม่ใช่เลย！คุณดื่มจนเมาแล้วเรี่ยวแรงเยอะขนาดไหนตัวเองไม่รู้เลยเหรอ? ฉันไม่เคยบอกคุณเหรอว่าจะบังคับขืนใจก็เห็นแก่หน้าของมู่มู่ด้วย！”

พอคำพูดนี้ของเธอออกมา อากาศภายในรถก็ดูเหมือนจะหยุดนิ่งไม่ถ่ายเท เงียบสงบ หดหู่ ทั้งยังอุดอู้

ทั้งสองคนหยุดนิ่งไม่ขยับเขยื้อนอยู่นานสองนาน

ไป๋ซีเยว่หลับตาตะโกนประโยคนั้นออกมา แทบจะไม่กล้ามองสีหน้าท่าทางของจี้เหลียนเฉิงเลยแม้แต่น้อย ผ่านไปนานสองนาน เธอถึงได้ลืมตาขึ้น แต่กลับเห็นรอยยิ้มที่ริมฝีปากของจี้เหลียนเฉิงได้พอดี

รอยยิ้มนั้นแปลกประหลาด เหมือนกับเยาะเย้ย แล้วก็แฝงไปด้วยความเหงาหงอย