ขมังเวทย์สวิงกาม (โดนของ) นิยาย บท 6

จอมขมังเวทย์สายเบิร์นเลียดุเหลือเกิน ตั้งแต่เกิดมาหมวยเพิ่งเคยเจออะไรแบบนี้เป็นครั้งแรกในชีวิต

“โอ๊ะ… โอ้ววววว… ”

สะโพกของหมวยบิดส่ายไปด้วยความเสียวซ่าน

“หึๆ… ”

พ่อหมอกระตุกยิ้มที่มุมปาก ชอบใจที่เห็นอารมณ์ของสาวน้อยกระเจิดกระเจิง ร่องสวาทแฉะฉ่ำไปด้วยน้ำหล่อลื่นหลั่งออกมาอีกระลอก เป็นสัญญาณบอกให้ว่าหล่อนพร้อมแล้ว… ที่จะเจอกับสิ่งที่ใหญ่ยาวกว่าลิ้นและดุ้นปลัดขิก

“ไฝเม็ดนี้มันร้ายนัก… อยู่ลึกกว่าที่คิดเอาไว้ เห็นทีว่าข้าต้องใช้ปลัดขิกอันใหญ่กว่านี้… ”

ถึงเวลาที่พ่อหมอรอคอย หลังจากหลอกล่อใช้ทั้งนิ้วทั้งปลัดขิกแท่งน้อยและลิ้นปลุกเร้ากลีบสาวจนแฉะฉ่ำไปด้วยน้ำหอย

“เอ่อ… ปลัดขิกอันใหญ่… พ่อหมอหมายถึงอะไรจ๊ะ… อันไหนจ๊ะ… ”

หมวยแปลกใจ เพราะเท่าที่สังเกตก็เห็นว่าภายในห้องนี้มีปลัดขิกเพียงอันเดียวที่พ่อหมอเพิ่งใช้เมื่อครู่ก่อนหน้า

“มีสิ… ดุ้นนี้เป็นปลัดขิกของข้าเอง”

พ่อหมอกล่าวพลางขยับมายืนระหว่างง่ามขาสองข้างของหมวยที่ถ่างพาดไว้กับพนัก ค่อยๆ ถอดกางเกงขาก๊วยสีน้ำตาลลงไปกองกับพื้น

“คุณพระ… ”

หมวยอุทาน!

ดวงตาเบิกโพลงจ้องลำเอ็นของพ่อหมอด้วยสีหน้าตาตื่นตะลึง แก่นกายตั้งลำคัดแข็งขึ้นมาขนานกับท้องที่แน่นไปด้วยลอนกล้าม

‘ใหญ่มาก… ’

หมวยอุทานในใจ ลำเอ็นของพ่อหมอยาวใหญ่ราวกับแขนเด็ก

“ไม่ต้องตกใจ… ก็บอกแล้วไงว่าไฝมันอยู่ลึกมาก ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ข้าก็ไม่อยากจะใช้ดุ้นนี้”

พ่อหมอกล่าว

“โอ้ว… ไม่นะ… ยาวใหญ่ขนาดนี้ถ้าใส่เข้ามาของหนูฉีกแน่ๆ… งือออ… หนูไม่ไหวแน่ๆ”

หมวยส่ายหน้า… หวาดกลัว ตาเบิกโพลงจ้องมองแก่นกายยาวใหญ่โอบล้อมไว้ด้วยเส้นเลือดลายเอ็นขรุแข็งปูดโปนจนดูคล้ายดุ้นมะระจีนใหญ่ๆ ถ้าขืนยอมให้สอดใส่เข้ามาหล่อนตายแน่ๆ

“อย่ากลัว… ก็บอกแล้วไงว่าไฝของเอ็งมันอยู่ลึกมาก… ข้าจำเป็นต้องใช้ดุ้นใหญ่ๆ แบบนี้จึงจะขยี้ถึงเนื้อในที่ไฝมันซ่อนอยู่… ไม่ต้องกลัวน่ะ เอ็งลองจับให้คุ้นเคยก่อนก็ได้… ”

พ่อหมอเอื้อมมือมาจับมือของหมวยซึ่งสั่นน้อยๆ ด้วยความกลัว

“โห… คุณพระ… ”

หมวยร้องอุทาน แม้แววตาจะหวาดกลัว แต่มือก็ลูบคลำแก่นกายสีดำเลื่อม คัดแข็งขึ้นเป็นลำยาวกว่าสิบนิ้ว โด่เด่นขนานไปกับท้องที่แน่นไปด้วยลอนซิกแพ็ก