ค้นรักตัวตนภรรยาเบอร์หนึ่ง นิยาย บท 16

พอเผชิญหน้ากับโป๋สิงจื่อ รวนซูทำได้แค่ต้องยอม

นี่ผู้ชายคนนี้ตั้งใจเดินออกมาเพื่อถามว่าเธอกินยาหรือยัง?

เธอถูกซ่งเอี๋ยนบังคับให้กินน้ำไปแล้วสองแก้ว

เข้าห้องน้ำบ่อยๆมันทั้งน่ารำคาญทั้งน่าอายรู้ไหม?

เหอชิวชิวที่อยู่ไม่ไกลนักได้ยินเพียงแค่คำว่ากินน้ำกับยาพวกนี้ เธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ความรู้สึกบอกได้ว่าเหมือนผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แฟนของซ่งเอี๋ยน

ในทางกลับกัน......สนิทสนมกับกัปตันโป๋มากกว่า?

โป๋สิงจื่อยื่นมือมาดึงผ้าห่มบนเข่าของรวนซู ท่าทางเผด็จการแต่ยังสง่าอยู่ “คลุมให้ดี”

แล้วพูดกับเหอชิวชิวด้วยท่าทางเคร่งขรึม “เอามาอีกผืนหน่อย”

เหอชิวชิวกัดริมฝีปาก แล้วไปหยิบอีกผืนเตรียมจะส่งให้รวนซู แต่สุดท้ายมือใหญ่ที่แรงเหลือล้นมารับไป แล้วห่มไปบนตัวของรวนซู “กลางคืนมันหนาว”

สายตาทั้งสองข้างของเหอชิวชิวจ้องตาค้าง มองฉากตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา

กัปตันโป๋ที่เย็นชาเคร่งขรึมของพวกเขา มีมุมอ่อนโยนแบบนี้กับเขาด้วย?

ช่วยห่มผ้าให้ผู้หญิงคนนี้?

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

ไม่ใช่ว่าเป็นแฟนของซ่งเอี๋ยนหรอกเหรอ?

ในหัวของเหอชิวชิวพันกันยุ่งเหยิง

“รู้แล้วน่า” รวนซูบ่นอุบอิบ “คุณไม่กลับไปเหรอ? แล้วใครจะขับเครื่องบิน?”

“ผู้ช่วยนักบินเปลี่ยนที่กับผม” โป๋สิงจื่อยังคงพูดเสียงเรียบเฉย น้ำเสียงไม่ค่อยสบอารมณ์ “คุณกำลังไล่ผมไป?”

พอรวนซูได้ยิน ก็รีบปฏิเสธทันที “ไม่ใช่นะ ฉันก็กำลังเป็นห่วงงานของคุณไง บนเครื่องบินลำนี้มีร้อยกว่าชีวิตเลยนะที่อยู่ในมือของคุณ”

โป๋สิงจื่อหัวเราะออกมา “ฮ่ะๆ！”

แล้วหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องคนขับ

รวนซูเบะปาก เธอรู้อยู่แล้วว่าผู้ชายคนนี้ต้องมาไม้นี้ สุดท้ายพอเงยหน้าก็พบว่า แอร์โฮสเตสคนเมื่อครู่ยังคงยืนอยู่ตรงหน้าเธอ