ค้นรักตัวตนภรรยาเบอร์หนึ่ง นิยาย บท 17

ออกมาจากสนามบิน

รวนซูกับซ่งเอี๋ยนเดินขึ้นรถด้วยกัน รอประมาณสิบนาที โป๋สิงจื่อถึงจะออกมา

คิดว่าผู้ชายคนนี้บินมาทั้งคืน คงจะเหนื่อยมาก

ในฐานะภรรยาที่สมบูรณ์แบบ เพื่อให้สามีรีบเซ็นหย่าให้เร็วๆ แน่นอนว่าจะต้องปรนนิบัติเอาใจอย่างดี

รวนซูยื่นมือไปบีบนวดที่ไหล่ของเขา “ความแรงประมาณนี้เป็นไงคะ?”

ฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มกุมไปที่มือเล็กๆของเธอ “ให้ผมกอดหน่อย”

โป๋สิงจื่อดึงเธอเข้ามาให้อ้อมกอด แล้วหลับตาทั้งสองข้างงีบหลับ

พอรถจอดนิ่งสนิทในโรงจอดรถ รวนซูก็พบว่าโป๋สิงจื่อพิงหลับที่เธออยู่

ต่อให้เป็นตอนที่กำลังหลับอยู่ ผู้ชายคนนี้ก็ยังคงสง่างามจนทำให้ผู้คนละสายตาไม่ได้

โดยเฉพาะขนตายาวที่หนาเป็นแพ ทำให้ผู้หญิงทุกคนอิจฉาซะจริงๆ

หมวกกัปตันของเขาถูกวางอยู่บนที่นั่ง ชุดกัปตันยังคงอยู่บนร่างกายเขา เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ

ซ่งเอี๋ยนกำลังจะปลุกโป๋สิงจื่อ แต่กลับเห็นท่าทางพูดว่าชู่วของรวนซู เขาเลยทำได้แค่ลงจากรถเงียบๆ ให้พื้นที่กับพวกเขาทั้งสองคน

รวนซูถูกโป๋สิงจื่อพิง ไหล่มีอาการเมื่อยอยู่เล็กน้อย แต่เธอก็ไม่กล้ารบกวน ค่อยๆหลับตาทั้งสองข้างลง

งานของกัปตันดูเหมือนจะมีหน้ามีตา แต่ความจริงนั้นลำบากอย่างมาก

โดยเฉพาะหลังจากที่เครื่องบินบินขึ้นแล้ว ต้องทำสมาธิสูงอย่างมาก รายละเอียดยิบย่อยใดๆไม่สามารถให้เกิดข้อผิดพลาดได้

หากมีข้อผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็จะเกิดผลร้ายน่ากลัวตามมา

เธอก็ไม่ใช่พระเยซู จะสงสารผู้ชายคนนี้อย่างไม่มีสาเหตุได้ยังไง?

รวนซูยิ้มเยาะให้ตัวเอง

ใกล้จะหย่าแล้ว เลยเมตตาครั้งสุดท้ายกับสามีตัวเองสักหน่อยงั้นเหรอ?

*

ห้องทำงานประธานโป๋ซื่อกรุ๊ป

กรณีนี้ก็เช่นกัน ในเมื่อตัดสินใจว่าจะหย่าแล้ว ก็ไม่ควรยืดเยื้ออีก

มือของโป๋สิงจื่อจับปากกาไว้แน่น แล้วเซ็นชื่อของตัวเองลงไป

หลังจากนั้นก็เรียกซ่งเอี๋ยนมา “เอาเอกสารในนี้หนึ่งฉบับไปให้รวนซู”

“คุณชาย——คุณเซ็นแล้วจริงๆเหรอ?” เสียงของซ่งเอี๋ยนเหมือนขาดหายไป เขาไม่อยากเห็นฉากที่คุณชายกับคุณนายต้องหย่ากันจริงๆ

“ทำไม? นายไม่พอใจที่ฉันหย่า?” โป๋สิงจื่อขมวดคิ้วมองซ่งเอี๋ยน

ซ่งเอี๋ยนสูดหายใจเข้าลึกๆ “เปล่าครับ ผมจะเอาไปส่งให้คุณหนูรวนเดี๋ยวนี้แหละครับ”

เห้อ หลังจากนี้คงไม่กล้าเรียกว่าคุณนายอีกแล้ว

เจียงไพน์ วิลลา

รวนซูกำลังนั่งอยู่กับโน้ตบุ๊ค นิ้วทั้งสิบพิมพ์ด้วยความรวดเร็ว พอได้ยินเสียงเคาะประตู เธอก็รีบปิดโน้ตบุ๊คทันที

ซ่งเอี๋ยนเดินเข้ามา “คุณชายเซ็นให้แล้วครับ”