ค้นรักตัวตนภรรยาเบอร์หนึ่ง นิยาย บท 18

“ดีเลย” รวนซูรับหนังสือใบหย่ามา เผยรอยยิ้มราวกับเรื่องหนักใจมลายหายไป “ผู้ช่วยซ่ง ฝากคุณไปบอกโป๋สิงจื่อด้วยนะคะ บ่ายสามให้เขาไปรับใบหย่าที่หน้าสำนักกิจการพลเรือน ฉันจะรอเขาที่นั่น”

พูดจบ เธอก็จับกระเป๋าเดินทางที่เก็บของเสร็จไว้นานแล้ว เดินออกจากวิลลาไป

ซ่งเอี๋ยนทำได้แค่โทรรายงานโป๋สิงจื่อ

“เธออยากหย่าขนาดนี้เลยเหรอครับ?” โป๋สิงจื่อเหมือนว่ามีอะไรจุกอยู่ในอก หายใจลำบาก

ในตอนแรกที่แต่งงานกับเธอก็เพราะคุณปู่เร่งรัด ตอนนี้คุณปู่จากไปแล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะไม่หย่า

หย่าก็หย่าสิ จะยืดเยื้ออะไร?

เขาไม่รอให้ซ่งเอี๋ยนพูดอะไรต่อ ชิงพูดขึ้นมาก่อน “ไม่ต้องรอจนถึงบ่ายสาม บอกเธอไปว่าตอนนี้ก็ไปเอาได้เลย”

รวนซูพึ่งจะเดินถึงหน้าประตูวิลลา ก็ได้ยินเสียงซ่งเอี๋ยนตามมาด้านหลัง ขวางเธอไว้แล้วหายใจหอบด้วยความเหนื่อย “คุณหนูรวน”

“ทำไมเหรอคะ?”

คงไม่ใช่ว่าโป๋สิงจื่อจะไม่หย่าแล้วหรอกใช่ไหม?

“คุณชายพวกเราบอกว่าตอนนี้ก็สามารถไปเอาใบหย่าได้เลยครับ ให้ผมพาคุณไปที่สำนักกิจการพลเรือน”

“งั้นก็ยิ่งดีน่ะสิ รบกวนผู้ช่วยซ่งด้วยนะคะ”

สำนักกิจการพลเรือน

คนที่มาทำเรื่องหย่าช่วงเที่ยงตรงขนาดนี้แทบไม่มีเลย ทั้งสำนักงานนั้นว่างเปล่า

ผ่านไปไม่กี่นาทีเท่านั้น รวนซูและโป๋สิงจื่อก็ถือใบหย่าแล้วเดินออกมา

รวนซูรับรู้ได้แค่ท้องฟ้านี่ฟ้าเป็นพิเศษ อากาศก็สดชื่นเป็นพิเศษ

ในที่สุด ก็หย่าแล้ว

การแต่งงานสี่ปีได้จบสิ้นลงแล้ว

“คุณจะไปไหน ผมไปส่ง” เสียงเย็นชาของโป๋สิงจื่อดังขึ้นด้านบน

รถแลนด์โรเวอร์ค่อยๆขับไกลออกไป ซ่งเอี๋ยนเดินมาอย่างระมัดระวัง “คุณชาย พวกเราไปกันเถอะครับ”

โป๋สิงจื่อปั้นหน้าเย็นชา ขึ้นรถโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ

ได้ยินเพียงแค่เสียงปิดประตูรถ

*

รวนซูไม่ได้ตรงกลับไปที่คิงเบนด์ วิลล่า แต่ไปที่สุสานหนานซานแทน

เธอคุกเข่าลงหน้าหลุมศพของคุณปู่โป๋ นิ้วลูบไปที่รูปของคุณปู่โป๋เบาๆ ชายชราในรูปหน้าตาใจดี ราวกับไม่เคยจากหายไปไหน

“คุณปู่คะ ขอโทษนะคะ หนูกับโป๋สิงจื่อหย่ากันแล้ว หวังว่าคุณปู่จะรับรู้ อย่าถือโทษหนูเลยนะคะ”

“หลังจากนี้ถ้าหนูมีเวลาว่างหนูจะมาเยี่ยมคุณปู่อีก”

เธอพูดจบก็หมุนตัว แต่กลับมองเห็นชายหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกล ชายหนุ่มใส่เสื้อสีดำกางเกงสีดำ กำลังจ้องมาที่เธอ