ค้นรักตัวตนภรรยาเบอร์หนึ่ง นิยาย บท 15

การหย่าไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีที่สุดเหรอ? เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพอตัวเองได้ยินคำว่าหย่าแล้ว อารมณ์ถึงฉุนเฉียวกะทันหันแบบนี้

สี่ปีมานี้ที่อยู่ด้วยกันกับรวนซู อารมณ์ของเขาขึ้นๆลงๆน้อยมาก

โรคไบโพลาร์ก็ทุเลาลงอย่างมาก

เขาคิดว่าเป็นผลจากยา

กว่าโป๋สิงจื่อจะออกมาจากห้องน้ำ อารมณ์ก็สงบลงแล้ว

เห็นว่ารวนซูกำลังนั่งเล่นเกมมือถืออยู่บนโซฟา “ถ้าคุณไม่อยากได้เจียงไพน์ วิลลา ผมจะซื้อหมู่บ้านชิงหูทั้งหมู่บ้านในนามของคุณก็แล้วกันนะ”

“คุณว่าอะไรนะ?” มือของรวนซูที่กำลังถือมือถือแข็งทื่อ ไม่ได้สนใจเกมที่เธอถูกฝ่ายตรงข้ามโจมตีในมือถือ จนเธอล้มลงกับพื้น จนถูกฟันตาย

ชายหนุ่มยืนอยู่ริมหน้าต่าง แสงไฟสาดส่องลงมา ขับให้เขาดูรูปร่างสูงยาว อกผายไหล่ผึ่งเข้าไปอีก

“ต่อไปหมู่บ้านชิงหูทั้งหมู่บ้านสิบตึก กับอีกสามร้อยครอบครัวจะเป็นของคุณ คุณอยากพักที่ไหนก็พักได้เลย”

หมู่บ้านชิงหู เป็นหมู่บ้านที่พึ่งก่อตั้งของในนามของบริษัทโป๋ซื่อ ว่ากันว่าวันที่หนึ่งเดือนหน้าจะเปิดให้ซื้อขาย

นี่ยังไม่ทันได้ซื้อขายเลย ทำไมถึงกลายเป็นของเธอแล้วล่ะ?

“เดี๋ยว เดี๋ยว กัปตันโป๋ คุณชายโป๋ คุณมีเงินแต่อย่ามาเล่นกันแบบนี้สิ” รวนซูปฏิเสธเพราะตนเองไม่เหมาะสม

“ใช้ทรัพย์สินส่วนตัวของผมในการซื้อ ไม่เกี่ยวอะไรกับโป๋ซื่อ” น้ำเสียงของโป๋สิงจื่อปกติ ราวกับกำลังซื้อผักซื้อผลไม้ในตลาดยังไงอย่างงั้น

ทั้งโป๋ซื่อเป็นของเขาก็จริง แต่ถ้าจู่ๆเอาทรัพย์สินของโป๋ซื่อมาให้รวนซูเลยมันก็คงไม่เหมาะ

อีกอย่างเขาซื้อในราคาที่สูงกว่าในตลาดซื้อขายสิบเปอร์เซ็นต์อีกด้วย

โป๋ซื่อเป็นธุรกิจที่มีความเสี่ยงในการลงทุนน้อยมาก

ที่ลงทุนก็แค่โป๋สิงจื่อคนเดียว

รวนซูรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้ว “ที่รัก พวกเราจะหย่ากัน บนสัญญาเห็นอยู่ชัดๆ ว่าทรัพย์สินของคุณไม่เกี่ยวข้องกับฉัน”

“2800 ล้านแค่นั้นเอง ไม่มากเท่าไหร่หรอก” โป๋สิงจื่อพูดน้ำเสียงเรียบเฉย อารมณ์ฉุนเฉียวในใจหายไป

รวนซูรู้สึกว่านี่คือปัญหาที่แก้ยาก

พอรับหมู่บ้านชิงหูมา ต่อจากนี้ต่อให้เธอหย่ากับโป๋สิงจื่อ ก็ยังคงต้องพัวพันไม่เลิกอยู่ดี

ซ่งเอี๋ยนก็ยื่นน้ำมาให้เธอตรงหน้า “กินยาด้วยนะครับ”

“อันนี้เขาก็กำชับมาสินะ?” รวนซูกินยามาพอแล้ว ร่างกายเธอแข็งแรงดี ตั้งแต่ไหนแต่ไรเป็นหวัดไม่เคยจะกินยา ทนสองวันก็ดีขึ้น

แต่ว่า เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะเกิด เธอเลยจำใจกินยาเข้าไป

ทำไมเมื่อก่อนเธอไม่เคยรู้ ว่าซ่งเอี๋ยนพูดมากขนาดนี้

ขณะที่โป๋สิงจื่อเดินออกมา ก็เห็นว่ารวนซูกำลังจ้องซ่งเอี๋ยนอยู่

สีหน้าของเธอดูมีชีวิตชีวาไม่น้อย

“กินยาหรือยัง?”

ชายหนุ่มยืนตรงหน้าเธอ สายตาก้มมองมาที่เธอ

“กินแล้วครับ” ซ่งเอี๋ยนรีบตอบ “คุณนายเหมือนว่าจะไม่อยากกินน้ำ”

“กินน้ำเยอะๆหน่อย” โป๋สิงจื่อพูดเสียงเรียบเฉย เขาที่อยู่ในชุดกัปตัน ดึงดูดสายตาของผู้โดยสารผู้หญิงไม่น้อย