ค้นรักตัวตนภรรยาเบอร์หนึ่ง นิยาย บท 24

คนยังไม่ถึง เสียงมาก่อนคนเสียอีก แล้วตามมาด้วยเสียงเปิดประตู

หนุ่มวัยรุ่นหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งพุ่งเข้ามา

เจียงซินเฟิงผลักประตูเข้ามาก็ตาค้างไป

ปกติเขาเข้าออกห้องทำงานของผู้จัดการเป็นว่าเล่น ไม่เคยเห็นบรรยากาศที่มาคุเช่นนี้มาก่อน

โดยเฉพาะหัวหน้าผู้จัดการของเขาหลิวเหวินเจิ้ง ถึงกับยืนนอบน้อมอยู่หน้าโต๊ะทำงาน

เขายิ้มจนปากฉีกถึงหูอย่างอดไม่ได้ “ประธานหลิว นี่คุณทำอะไรอยู่เหรอ? ยืนทำโทษ?”

หลิวเหวินเจิ้งยังคงเงียบ เจ้าเด็กนี่ ปกติปากไม่มีหูรูดก็ช่าง แต่นี่ต่อหน้าบอสใหญ่ เก็บอาการหน่อยไม่ได้หรือไง

แต่ว่า ไม่ว่าเขาจะพูดเป็นนัยหรือขยับตายังไง เจ้าเด็กเจียงซินเฟิงที่ปากพล่อยนี่ ก็ยังคงงงเพราะไม่เข้าใจ “ผมว่านะประธานหลิว คุณไม่ใช่แค่ยืนทำโทษแล้วล่ะ แถมยังปากเบี้ยวตาก็เอียงอีกด้วย?”

หลิวเหวินเจิ้ง “.…..”

ใครก็ได้มาช่วยเขาหน่อย เอาเจียงซินเฟิงโยนออกไปที

สายตาที่เย็นชาของโป๋สิงจื่อมองไปที่ชายหนุ่มร่างบาง หนุ่มวัยรุ่นสวมชุดสบายๆ เสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงยีนส์สีฟ้า ส่วนด้านล่างใส่เป็นรองเท้าสเก็ตบอร์ด

เข้าคู่กับหน้าตาหล่อเหลาอย่างไม่น่าเชื่อ ทำให้คนที่พบเห็นยากที่จะลืม

เขารู้ นี่คือเจียงซินเฟิงซุปตาร์ตัวน้อยของบริษัทบันเทิงโป๋ซื่อ ช่วงนี้มีอิทธิพลอย่างมาก ดังเป็นพลุแตก

และเหตุผลที่ทำให้เขาดังเป็นพลุแตกนั่นก็คือ เสียงที่ดังและไพเราะของเด็กคนนี้ เป็นแบบอย่างที่ฟ้าประทานมาให้ซะจริงๆ

ถึงแม้จะมีเสียงที่เพราะขนาดนี้ก็ช่าง ด้านหลังเขานั้นกลับมีซุปตาร์แห่งวงการดนตรีสนับสนุนอยู่

แต่ว่า พอนึกถึงจุดประสงค์ที่ตัวเองมาถึงที่นี่ เขาเลยบากหน้าทักทายชายหนุ่มไป “สวัสดีครับประธานโป๋”

“นายหามาผู้จัดการมีธุระอะไรเหรอ?” โป๋สิงจื่อพูดสีหน้าเรียบเฉย

“ไอดอลผม หมายถึงพี่เสี่ยไห่ ช่วงนี้เขายุ่งอยู่กับเรื่องหย่า เลยไม่ได้เขียนเพลงให้ผม แต่ว่าเขาให้บทผมมาแล้ว บทนั้นสุดยอดมาก ผม ผมอยากลองเปลี่ยนแนวไปแสดงละคร ผมอยากแสดงเป็นพระเอก” เซียงซินเฟิงพยายามทำใจให้นิ่ง กดความตื่นเต้นที่มีต่อโป๋สิงจื่อไว้

“เรื่องเล็กๆพวกนี้ ไว้คุยกับฉันก็พอแล้ว！” หลิวเหวินเจิ้งดึงเจียงซินเฟิงเบาๆ ลากเด็กหนุ่มมาตรงหน้าตัวเอง กดความหุนหันพลันแล่นของเขาไว้ แล้วพูดเสียงต่ำ “ประธานโป๋ไม่มีเวลาจะมาสนใจว่านายจะแสดงหรือไม่แสดง นายรีบออกไปก่อน ไม่ได้ดูสถานการณ์ที่นี่เลยหรือไง?”

“ประธานหลิว คุณไม่เคยจะซัพพอร์ตการเปลี่ยนแนวของผม ครั้งนี้บอสใหญ่อยู่ที่นี่ ผมจะพูด” เจียงซินเฟิงขมวดคิ้ว เขาคงไม่พึ่งพี่เสี่ยไห่ไปตลอดชีวิตหรอกใช่ไหม?

ถ้าวันใดวันหนึ่งพี่เสี่ยไห่ไม่ยอมเขียนเพลงให้เขาแล้วล่ะ?

เช่นนั้นเขาจะทำยังไง ถูกบีบให้หยุดเพลงของตัวเองกลางคันงั้นเหรอ?