ค้นรักตัวตนภรรยาเบอร์หนึ่ง นิยาย บท 41

จนกระทั่งถึงปีที่สอบเข้าวิทยาลัยของรวนซู เมื่อเธอกลายเป็นนักเรียนอันดับต้นๆ ในการสอบเข้าวิทยาลัย รวนซินหัวจำได้ว่าเขามีลูกสาวคนหนึ่งที่เขาลืมไปนานแล้ว

เขานำรวนซูและคุณย่ามาอาศัยอยู่ในเมือง

ช่วงนั้นร่างกายคุณย่าทรุดโทรมลงทุกวัน

เมื่ออายุมากขึ้น การทำงานของร่างกายก็จะเสื่อมลงในทุกด้าน

มันเป็นไปไม่ได้ที่รวนซูจะอาศัยอยู่ในตระกูลรวนอีกต่อไป และเธอก็ถูกบังคับให้แต่งงานอีกครั้ง

ไม่แต่งงานก็ต้องตาย นี่มันเป็นเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมถึงเป็นเธอที่ได้พบเจอเรื่องพวกนี้

รวนซูถอนหายใจและมองทิวทัศน์ที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วนอกหน้าต่าง

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย?

ทำไมเธอต้องเจอเรื่องบ้าพวกนี้ตั้งมากมาย?

ตระกูลรวนอยู่ในชุมชนธรรมดาในเมืองเจียงเฉิง ด้านหน้าของชุมชนเป็นบังกะโลและตึกสูง ด้านหลังเป็นวิลลาหลายหลัง

ตอนนี้ราคาบ้านไม่ถูกแล้ว การที่สามารถเป็นเจ้าของวิลลาได้ สำหรับรวนซินหัวแล้ว นี่เป็นเรื่องของหน้าตาทางสังคม โดยปกติในชุมชนเขาทำตัวยโสโอหัง เต็มไปด้วยความฟุ่มเฟือย

คิดว่าตัวเองเหนือกว่าผู้ที่อาศัยในตึกสูงและบังกะโล

รวนซูลงจากรถแท็กซี่และก้าวเข้าไปในชุมชน

เธอไม่กลับมาเกือบปีแล้ว และทุกอย่างในชุมชนก็ยังคุ้นเคย

เพียงแต่ว่ารวนซูไม่ได้รู้สึกอะไรกับที่นี่เลย มีแต่ความเกลียดชัง

ตระกูลรวน

ในห้องนั่งเล่น

หวังซิ่วเจินเพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าและนั่งลงบนโซฟา

หวังซิ่วเจินตัวแข็งทื่อและเงยหน้าขึ้นมองหลี่เหมยซิ่งอย่างกระทันหัน เธอต้องการจะดึงมือออก แต่หลี่เหมยซิ่งกำมือแน่น เธอยิ้มแล้วพูดว่า “แม่ ถ้าแม่ตอบเร็วกว่านี้ ฉันจะโกรธเหรอ?”

ริมฝีปากของหวังซิ่วเจินกระตุกก่อนจะพูดว่า “ฉันแก่แล้ว หูหนวกนิดหน่อย”

“ดูเหมือนว่าต่อไปนี้ฉันจะต้องพูดดังขึ้น” รอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่เหมยซิ่งอ่อนโยนขึ้น “แม่ตะ เราคือครอบครัวเดียวกัน ครั้งนี้ซินหัวเจอเรื่องแย่จริงๆ มีเพียงคุณแม่เท่านั้นที่ช่วยเขาได้ ซินหัวเป็นลูกชายของคุณแม่นะ ถ้าคุณแม่ไม่ช่วยเขาแล้วใครจะช่วยเขา?”

“อืม” หวังซิ่วเจินรู้สึกตกใจเมื่อเห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนของหลี่เหมยซิ่ง เธอถูกบังคับให้พยักหน้า “ฉันเข้าใจที่เธอพูด”

ทันใดนั้น คนใช้ล้างสตรอว์เบอร์รี่จานหนึ่งยกออกมา

หลี่เหมยซิ่งแยกส้อมแล้วยื่นให้หวังซิ่วเจิน “แม่คะ นี่เป็นสตรอเบอรี่ที่เอามาจากฝรั่งเศสโดยเฉพาะ สำหรับรวนซู คุณแม่ลองชิมดูสิ”

หวังซิ่วเจินส่ายหัว “ขอบคุณ ฉัน ฉันไม่กิน”

“โอ้ย แม่คะ ฉันทำดีกับรวนซู แม่ไม่ชอบเหรอ?” หลี่เหมยซิ่งยัดสตรอเบอรี่ไว้ในมือเธอ “ถ้าแม่ไม่กินอีก ฉันจะโกรธแล้วนะ”