คุณชาย ภรรยาคุณบล็อกคุณอีกแล้ว นิยาย บท 9

ไม่ว่าลี่ซู่หยางจะเย่อหยิ่งแค่ไหน แต่ยังไงเขาก็เป็นแค่เด็กอายุสิบสี่ปีเท่านั้น

เมื่อเห็นศีรษะของเขาที่เล็กกว่าตัวเอง ลู่หวานหว่านก็พูดอย่างใจเย็นว่า：“ ขอแค่คุณออกไป ฉันจะคืนหนังสติ๊กให้คุณทันที”

ลี่ซู่หยางเขย่งเท้าขึ้น และพูดอย่างชั่วร้ายว่า：“คุณกล้าขู่ผมเหรอ ? ไม่กลัวผมจะไปบอกหม่าม้าเหรอ ?”

พูดตามตรง ลู่หวานหว่านไม่อยากเป็นศัตรูกับจวงจิ้ง แต่งานของเธอตอนนี้คือดูแลลี่จิ่งเซิน ดังนั้นเธอจึงพูดไปว่า：“ ถ้างั้นฉันก็จะบอกความจริงกับเธอด้วย ว่าคุณมารังแกพี่ใหญ่ของคุณก่อน”

ลี่ซู่หยางกลอกตามองบน：“ไอ้โง่ เธอคิดว่าหม่าม้าจะลงโทษฉันเพราะเจ้าตาบอดนี้เหรอ ? เหอะ ก็แค่....อ๊า อ๊า อ๊า ！！！”

ตั้งแต่ลู่หวานหว่านปรากฏตัวขึ้น ลี่จิ่งเซินที่ยืนอยู่ไม่ขยับ ทันใดนั้นก็เดินเข้ามาแล้วคว้าคอเสื้อของลี่ซู่หยาง และยกเขาขึ้นมาจากพื้น

ลี่ซู่หยางตกใจมากจนใบหน้าเล็กของเขาซีดเซียว ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเพิ่งคุยกับลู่หวานหว่าน เขาก็คงไม่ถูกลี่จิ่งเซินเดินตามเสียงมาจนเจอหรอก ！

“ไอ้คนตาบอด ！รีบปล่อยฉันลง ！ไม่อย่างนั้นฉันจะบอกหม่าม๊าว่าพรุ่งนี้ไม่ต้องให้ข้าวแกกิน ！”

ไม่ว่าลี่ซู่หยางจะตะโกนร้องบนอากาศอย่างไร นิ้วมือทั้งห้าของลี่จิ่งเซินยิ่งจับคอเสื้อของเขาแน่นขึ้น ในไม่ช้า ใบหน้าเล็กๆ ที่หยิ่งผยองในตอนแรกก็กลายเป็นสีแดง และหวาดกลัวขึ้นมา.....

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์จะเลวร้ายขึ้นไม่รู้จบ ลู่หวานหว่านต้องเกลี้ยกล่อมชายที่อยู่ตรงหน้าที่ดูราวกับพระเจ้าว่า：“ คุณลี่ เท่านั้นก็พอแล้วใช่ไหม ?”

ถึงแม้ว่าลี่ซู่หยางเด็กคนนี้จะน่ารำคาญมาก แต่ถ้าลี่จิ่งเซินรัดคอเขาไม่ปล่อยเขาจะตายได้

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลี่จิ่งเซินก็หันไปหาเธอและถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง：“คุณต้องการให้ผมปล่อยเขาไปเหรอ ?”

ขณะที่พูดกัน เลือดบนหน้าผากของเขาก็ไหล่ลงมาที่คิ้ว ทำให้ดูน่าหวาดกลัวขึ้น ลู่หวานหว่านพูดอย่าง