คุณคือคนพิเศษเพียงคนเดียว นิยาย บท 22

เมื่อชินี เยลส์ตื่นขึ้นก็เป็นเวลาบ่ายสองโมงกว่าแล้ว

มีกลิ่นบุหรี่จางๆ อยู่ในห้อง ห้องนั้นมืดมิด เปิดเพียงไฟสลัวสำหรับกลางคืนเท่านั้น

ชินีลูบศีรษะของเธอ หัวของเธอยังพร่ามัวและรู้สึกหนักอยู่เล็กน้อย

“ในที่สุดก็ตื่น?” น้ำเสียงดึงดูดดังขึ้นในความมืด

ร่างกายของชินีสั่น เธอเอนตัวพิงกับเตียง

'คลิก' ไฟในห้องสว่างขึ้นทันที

มีเพียงตอนนั้นที่ชินีสามารถเห็นคนในห้องได้อย่างชัดเจน

ชาร์ลส์ แฮงคส์ เข้ามาใกล้เธอมากขึ้นโดยเอามือล้วงกระเป๋า เขาไม่ได้หยุดจนมาถึงขอบเตียงของเธอ

"ทำไม...ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ ฉันอยู่ที่ไหน"

ชินีขมวดคิ้วขณะที่เธอมองไปยังชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

มีความเยียบเย็นที่อธิบายไม่ได้แผ่มาจากเขาซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

นี่คือ...

เธอชำเลืองมองรอบๆ ก่อนตระหนักว่ามันคือ...

ในตอนนั้นเองที่หัวใจของเธอก็เต้นแรง

ที่นี่คือสถานที่ที่เธอเสียความบริสุทธิ์ในคืนนั้น...

มันคือห้องสวีทในแอทติคส์!

“คุณลืมสิ่งที่คุณทำก่อนที่หมดสติไปแล้วหรือเปล่า” ชาร์ลส์ยิ้มบางๆ ให้เธอ และดวงตาของเขาเย็นชา

ชินีมองเขาอย่างระแวดระวัง ทำไมเขาถึงพาเธอมาที่นี่?

เธอขมวดคิ้ว ทันใดนั้นก็เธอนึกออกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

ใบหน้าของเธอเศร้าหมองลงและเธอกำผ้าห่มไว้แน่น

แม่ของเธอ...

เธอได้จากไปแล้ว...

รอยตบจากพ่อของเธอและการแสดงของพี่สาวของเธอ

การดูถูกเหยียดหยามจากทุกคน

ฉากเหล่านั้นฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่าในใจของเธอ ดึงเธอจมลงไปในคลื่นแห่งความโศกเศร้า

เธอกัดมุมปากของเธออย่างแรงโดยไม่รู้ตัว อย่างแรงจนเลือดซึมออกมา

ชาร์ลส์สังเกตเห็นความโศกเศร้าในดวงตาของเธอและไหล่ที่สั่นเทาของเธอ เขาโน้มตัวลงไปหาเธอ

ชาร์ลส์ แฮงคส์ มีความพรสวรรค์และความสามารถที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจ แต่สิ่งที่พวกเขาหวาดกลัวยิ่งกว่าก็คือกลอุบายอันมีไหวพริบของเขา

ทุกคนในบรุคลินรู้ดีว่าพวกเขาไม่สามารถยั่วยุชาร์ลส์ แฮงคส์ได้

ไม่อย่างนั้นคุณอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณจะลงเอยยังไง!

"ฮะ" เขาหัวเราะเบา ๆ เสียงของเขาแหบห้าวและทุ้มลึกราวกับเสียงปีศาจ "คุณมีเวลาสิบวินาที สิบ เก้า แปด..."

ตัวเลขลดลงทีละหนึ่ง

หัวใจของเธอแทบกระดอนออกมาจากอก

ผู้ชายคนนี้เลวร้าย แต่ก็น่ากลัวมาก ทุกครั้งที่เขานับเลข มันทำให้เธอหายใจไม่ออก

เธอพูดอะไรออกไป?

"สาม....สอง..."

ในตอนนั้น ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้น

เธอจำได้แล้ว!

"หนึ่ง!"

“พี่เขย คุณอยากได้มันไหม” เธอตอบในที่สุด