คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 791

‘แดร์ริลบังอาจพูดกับเจ้าสำนักพรานโดยปราศจากความอ่อนน้อมถ่อมตน'

ไซม่อนก้าวไปข้างหน้าและมองไปที่แดร์ริลด้วยรอยยิ้มแปลก ๆ เขากล่าวขึ้นว่า “นายกำลังจะพูดว่า การเขียนบทกวีนั้นง่ายเกินไปเหรอ? นายรู้หรือไม่ว่ามีนักวิชาการกี่คนที่ต้องการเข้าร่วมในการแข่งขันร่ายบทกวี นายยังมีหน้ามาบอกว่านายได้รับรางวัลชนะเลิศจากการที่นายแต่งบทกวีขึ้นมาเฉย ๆ”

แดร์ริลยักไหล่และขัดจังหวะเขาด้วยรอยยิ้มก่อนที่ไซม่อนจะพูดจบ “มันเป็นความจริง ฉันแต่งบทกวีขึ้นมาเฉย ๆ และฉันก็ทำเช่นเดียวกันในตอนที่ฉันชนะนายก่อนหน้านี้นั่นแหละ”

แดร์ริลรู้ดีว่าไซม่อนต้องการเอาชนะเขา

จีเวลกล่าวเสริม “ใช่แล้ว และคุณก็แพ้ให้กับนายท่านของฉันที่เก่งกว่าคุณ!”

“เธอ!”

ไซม่อนรู้สึกได้ถึงอารมณ์มากมายภายในหัวใจของเขา มันเต็มไปด้วยความโกรธและอารมณ์เสีย เขานิ่งเงียบไปชั่วขณะ ร่างกายของเขาสั่นเทาด้วยความโกรธจนแทบจะกระอักเป็นเลือด

ทุกคนรอบตัวต่างก็ขมวดคิ้ว

'ชายหนุ่มผู้นี้มันบ้า’

แดร์ริลมองตรงในขณะที่เขายิ้มจาง ๆ และนิ่งเงียบ

ความจริงแล้ว แดร์ริลไม่ได้ต้องการที่จะมีปัญหากับไซม่อน แต่ไซม่อนยังคงคิดที่จะจับผิดเขา ดังนั้น แดร์ริลจะแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไง?

เดบร้ายกมือขึ้นเบา ๆ จากนั้นห้องโถงก็เงียบลงทันที

เดบร้าเองก็รู้สึกว่าแดร์ริลหยิ่งผยองเกินไป

แม้ว่าเขาจะชนะเลิศในการแข่งขันร่ายบทกวี แต่เธอก็คิดว่าแดร์ริลควรจะมีความอ่อนน้อมถ่อมตน

"บทกวีใดที่ชนะเลิศในการแข่งขัน? คุณช่วยร่ายมันให้ฉันฟังได้ไหม?” เดบร้าเอ่ยถาม

แดร์ริลยิ้มบาง ๆ เขาตอบอย่างแผ่วเบา “เมื่อเจ้าสำนักต้องการฟัง ดังนั้น ฉันก็จะร่ายมันให้ดัง ๆ ”