คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 3

ขณะเดียวกัน ณ บริษัทเนปจูน

ลิลี่ออกมาจากห้องประชุมหลังจากที่ประชุมกับบรรดาผู้ถือหุ้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว เมื่อเธอเห็นพนักงานหญิงของบริษัทกำลังคุยและหัวเราะกับโทรศัพท์ของพวกเธอ

พวกเธอกล้าละจากงานของพวกเธอในเวลางานเหรอ? ลิลี่เดินเข้าไปหาพวกหล่อนและตั้งใจจะตำหนิ แต่ทันใดนั้น เธอก็สังเกตเห็นว่าพวกหล่อนกำลังดูวิดีโออยู่ และคนที่อยู่ในวิดีโอเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแดร์ริล!

“มอเตอร์เพื่อนรัก ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะแก้แค้นให้แกแน่นอน…”

ในวีดิโอ แดร์ริลกำลังปลอบใจมอเตอร์ไซค์ของเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก

“ฮ่าๆ ผู้ชายคนนี้ตลกชะมัด เขาเป็นใครนะ?”

“เธอไม่รู้จักเหรอ เขาคือสามีของคุณลินดันไง”

“อะไรนะ? เธอหมายถึงเศษขยะแดร์ริลนั่นน่ะเหรอ? งั้นที่ฉันได้ยินมาว่าเธอแต่งงานกับคนไร้ประโยชน์นั่น…”

กลุ่มหญิงสาวกำลังซุบซิบกันสนุกปาก หนึ่งในพวกเธอยืนขึ้นและล้อเลียนแดร์ริล “ฉันไม่คิดว่าพวกเธอจะรู้เรื่องนี้นะ รู้ไหมวันนี้ตอนที่ฉันเพิ่งมาถึงที่ทำงาน ฉันได้ยินแดร์ริลพูดว่าเขาจะซื้อ คำสรรเสริญจากคริสตัลให้คุณลินดัน!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า นั่นมันตลกมากเลย!”

“ใช่ๆ ดูสิเขาเซ่อซ่าขนาดไหน เขาเศร้าใจเรื่องมอเตอร์ไซค์ของเขาที่พัง แต่ คำสรรเสริญจากคริสตัลนั่นราคา 30 ล้าน เขาต้องทำงานกี่ชาติถึงจะได้มันมาล่ะเนี่ย!”

การสนทนาเป็นไปอย่างออกรสชาติจนกระทั่งมีคนหนึ่งในนั้นหันหลังแล้วสังเกตเห็นลิลี่ที่ยืนอยู่ข้างหลังพวกเธอ อารมร์บนสีหน้าของพวกหล่อนเปลี่ยนไปทันที

“ขอโทษค่ะคุณลินดัน พวกเราจะกลับไปทำงานเดี๋ยวนี้ค่ะ…”

ลิลี่กัดริมฝีปากแน่น พยายามอย่างมากที่จะไม่สนใจความอับอาย ต่อให้เธอเป็นผู้จัดการทั่วไป มันก็ยากที่จะห้ามไม่ให้อายจนหน้าแดงในสถานการณ์แบบนี้ เธอไม่ได้ออกไปทานมื้อกลางวัน เธอเลือกที่จะขังตัวเองอยู่ในออฟฟิศแทน มันช่วยไม่ได้ที่เธอจะต้องร้องไห้ออกมา

ในขณะเดียวกัน แดร์ริลเดินกลับบ้านพร้อมกับฮัมเพลงไปด้วย เขาต้องไปงานเลี้ยงรุ่นในอีกไม่นาน เพราะฉะนั้นเขาจึงกลับไปที่บ้านเพื่อเปลี่ยนชุดก่อน

แรกเริ่ม แดร์ริลนั้นกำลังอารมณ์ดี แต่ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าบ้าน เขาได้รับการต้อนรับจากซาแมนธาที่กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา และมองเขาด้วยสายตาเย็นยะเยือก

“แดร์ริล มาได้เวลาพอดี มานี่ซิ”

แดร์ริลอาศัยอยู่กับครอบครัวนี้มาถึงสามปีเต็ม ความกลัวที่เขามีให้ซาแมนธานั้นมีมากเสียเหลือเกิน

“แดร์ริล ไปเก็บข้าวของ แกจะต้องไปทำเรื่องหย่าพรุ่งนี้แล้วออกจากที่นี่” ซาแมนธากล่าวเสียงเย็น

“แต่คุณนายครับ...ผมรักลิลี่ด้วยใจจริงนะ…” แดร์ริลกล่าวพร้อมกับศรีษะที่ก้มต่ำลง ตลอดสามปีที่ดูแลบ้านนี้มา มันเป็นที่แน่นอนแล้วว่าเขาเริ่มปันใจให้ลิลี่

ซาแมนธาตบลงไปที่โต๊ะเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น เธอยืนขึ้นและเดินเข้าไปหาแดร์ริล “แกรักลูกสาวฉัน? แกมีสิทธิ์อะไรไปรักเธอ? ฉันทนแกมาสามปี แกทำอะไรได้บ้างนอกจากงานคนใช้ในบ้าน? คนอย่างแกจะเหมาะสมกับลูกสาวฉันได้ยังไง? แกรู้ไหมว่ามีผู้ชายกี่คนที่แย่งกันเพื่อที่จะอยู่กับลูกสาวฉัน? แอชตัน อดาจิโอ้ เพิ่งจะโทรมาและบอกฉันว่า ตราบใดที่ฉันมอบลูกสาวให้เขา เขาจะจ่ายค่าสินสอด 20 ล้านเหรียญให้ทันที”

สินสอด 20 ล้าน? แดร์ริลยิ้มออกมาจางๆ แอชตันเป็นญาติห่างในตระกูลดาร์บี้ เขาเป็นลูกชายของป้า เงินทุนทั้งหมดที่บริษัทของแอชตันมี ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลดาร์บี้ทั้งสิ้น แดร์ริลได้ตระกูลของเขามาอยู่ในกำมือเรียบร้อยแล้ว ภายใน 24 ชั่วโมง แอชตัน อดาจิโอ้ จะไม่เหลืออะไรเลย แล้วเขาจะเอาเงิน 20 ล้านมาจากไหน?

“คุณนาย ผมจะไม่ไปจากที่นี่ ผมจะยอมรับการหย่า แต่ก็ต่อเมื่อลิลี่บอกผมต่อหน้าเท่านั้น” แดร์ริลกล่าวจบ เขาหันหลัง แล้วเดินออกจากบ้านไป

“แกกล้าดียังไง! กลับมานี่เดี๋ยวนี้นะ!” ซาแมนธากระทืบเท้าด้วยความโมโห และพยายามวิ่งตามแดร์ริลด้วยรองเท้าส้นสูง แต่เขาก็เดินออกไปไกลแล้ว

ในคืนนั้นเอง ณ บริษัทเนปจูน

ลิลี่ขังตัวเองอยู่ในห้องทำงานทั้งวัน วิดีโอของแดร์ริลนั้นดังไปทั่วทั้งบริษัท มันทำให้เขากลายเป็นตัวตลก

ลิลี่หายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ ก่อนจะค่อยๆออกมาจากออฟฟิศ “เอาล่ะ พวกเธอสามารถกลับได้แล้ว” ลิลี่กล่าวกับพนักงานของเธอ

“คุณลินดันคะ มีพัสดุส่งมาถึงคุณค่ะ” พนักงานฝ่ายต้อนรับนำกล่องมาส่งให้ลิลี่

ทันทีที่เห็นกล่อง กลุ่มคนทั้งหมดก็ส่งเสียงฮือฮากันยกใหญ่ มัน...มันไม่ควรจะหรูหราขนาดนี้ไม่ใช่เหรอ? ทำไมแค่กล่องพัสดุถึงต้องเลี่ยมทองมาด้วย?

“ว้าว นี่มันกล่องพัสดุแบบไหนกันเนี่ย?”

“จริงด้วยค่ะ คุณลิลี่ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นกล่องพัสดุเลี่ยมทองเลย!”

“แน่นอนว่าต้องเป็นของขวัญจากใครบางคน เปิดมันแล้วดูว่ามีอะไรอยู่ในนั้นกันเถอะค่ะ คุณลินดัน”

แดร์ริลเรียกเขาอีกครั้งด้วยความรู้สึกอึดอัด หวังจะเริ่มบทสนทนากัน แต่คลิฟฟอร์ดไม่มีทีท่าว่าจะยอมรับเขา ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องคาราโอเกะที่จองไว้ทีละคน เพื่อนร่วมห้องที่เหลือล้วนมาถึงก่อนกันหมดแล้ว พวกเขาพลันหันหน้าไปทางประตูเมื่อเห็นว่าพวกเขามากันแล้ว

“หัวหน้าห้องเดี๋ยวนี้หล่อขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย? นายเป็นคนที่ประสบความสำเร็จอย่างแท้จริง!”

ทั้งห้องเต็มไปด้วยชีวิตชีวาเมื่อพวกเขามาถึง พวกเขาเข้ามาห้อมล้อมคลิฟฟอร์ด

คลิฟฟอร์ดสวมชุดสูท และมันก็ดูมีราคาแพง ที่สำคัญที่สุด เขากำลังถือกุญแจรถ BMW ไว้ในมือ

ในขณะเดียวกัน แดร์ริล ผู้ถูกไล่ออกไปนอกวง สวมชุดที่ไม่มีอะไรดูดีเลย ในมือของเขาถือกุญแจมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้า รูปลักษณ์ของเขาดูไม่ต่างไปจากคนส่งของ ไม่มีใครสักคนที่สนใจเขาเลย มันช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าอึดอัดจริงๆ

ยังไงก็ตามแดร์ริลไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้น ดวงตาของเขาสอดส่องไปรอบๆ หลังจากไม่ได้เจอเพื่อร่วมห้องมาหลายปี เพื่อนร่วมห้องหญิงของเขาล้วนสวยขึ้นกันหมด และตำแหน่งสาวงามที่สุดในบรรดาคนทั้งหมด ไมว่าจะตอนไหน ยังคงเป็น จิเซลล์ ลินด์ท

จีเซลล์เป็นเทพธิดาประจำห้อง เธอมักจะใส่ยีนส์ที่เน้นสัดส่วนที่งดงามของเธอเสมอ ความงามของเธอไร้ผู้ต้าน

หลังจากไม่กี่ปีที่ไม่เจอจีเซลล์ ดูเหมือนตอนนี้เธอจะมีกลิ่นอายของความเป็นผู้ใหญ่ เธอมีบรรยากาศรอบตัวอันอ่อนโยน เธอสวมกางเกงยีนส์แนบเนื้อมางานเลี้ยงรุ่น แต่ก็เรียกสายตาคนที่ผ่านไปผ่านมาด้วยเช่นกัน

คลิฟฟอร์ดเองก็สังเกตเห็นจีเซลล์ แล้วเขาก็ถอนสายตาไม่ได้ทันที เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากถามออกไป “จีเซลล์ ทำไมเธอถึงน่าดึงดูดจัง เธอทำอะไรเหรอทุกวันนี้?”

ก่อนที่จจีเซลล์จะได้ตอบออกไป สาวๆข้างๆเธอก็ชิงตอบก่อน “หัวหน้าห้อง นายไม่รู้เหรอว่าจิเซลล์กำลังจะได้เป็นดารา! เธอจะเซ็นสัญญากับบริษัทแพลตตินั่มเร็วๆนี้!”

“โว้ว!”

ทั้งห้องฮือฮากันยกใหญ่ ใครเล่าในเมืองตงไห่จะไม่เคยได้ยินชื่อบริษัทแพลทินัม? ดาราระดับแนวหน้ามากมายอยู่ภายในบริษัทนี้!

ด้วยความสัตย์จริง จิเซลล์เป็นหญิงสาวที่งดงาม และต่อให้เทียบกับดาราแนวหน้าทั้งหลาย เธอก็ไม่ได้ดูด้อยกว่าแม้แต่น้อยเลย

แดร์ริลพลันตื่นเต้นขึ้นมาเมื่อได้ยินคนกล่าวถึงบริษัทแพลทินัมเมื่อเช้าวันใหม่มาถึง ทั้งบริษัทนั้นจะเป็นของเขาทันที เมื่อคิดได้ดังนั้น แดร์ริลก็ยิ้มออกมาและเข้าไปหาจีเซลล์ เขาอยากนั่งข้างเธอเพื่อที่จะพูดคุยกันสักหน่อย แต่เมื่อเขานั่งลง เขาก็เห็นจิเซลล์ขมวดคิ้ว เธอมีท่าทีดูถูกเขาแล้วกล่าว “นายไม่นั่งตรงนี้ได้ไหม?”

“โอ้?” แดร์ริลค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆ “มีใครนั่งตรงนี้แล้วเหรอ?”

“เปล่าหรอก ฉันแค่ไม่อยากนั่งข้างนาย” จีเซลล์ตอบเสียงเย็น “แดร์ริล นายมางานเลี้ยงรุ่นมัธยมปลายของพวกเรานะ นายหาชุดที่มันดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง? มันดูโกโรโกโสไม่ใช่เหรอที่ใส่เสื้อผ้าอย่างกับขอทานแบบนี้?”