คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 2

”ขับให้มันเร็วกว่านี้ไม่ได้รึไง? ถ้าไปสาย ฉันซวยแน่” ลิลี่กล่าวด้วยความเสียอารมณ์หลังจากเห็นแดร์ริลขี่มอเตอร์ไซค์ด้วยความอืดอาด

หลังจากคำพูดได้ออกจากปากของเธอไป ลิลี่ก็พลันรู้สึกผิดที่พูดมันออกไปทันที แดร์ริลจับคันเร่งแล้วบิดจมปลอก ส่งแรงให้มอเตอร์ไซค์ของเขาพุ่งด้วยความเร็วเต็มพิกัด!

ทันใดนั้นก็มีอ้อมกอดโอบร่างของแดร์ริลด้วยความสั่นกลัว สามปีที่ผ่านมา นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขามีความสัมพันธ์ทางกายภาพต่อกัน ความตื่นเต้นพลันปะทุขึ้นจากตัวเขาเนื่องจากแรงกดจากร่างของลิลี่ที่อยู่ข้างหลังเขา กระตุ้นให้เขาบิดคันเร่งของมอเตอร์ไซค์ให้เร็วขึ้นกว่าเดิม

ในที่สุด ทั้งสองก็มาถึงทางเข้าหลักของตึกสำนักงาน ลิลี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีที่มาถึงจุดหมาย ในขณะที่เธอกำลังจะลงจากมอเตอร์ไซค์ เสียงคำรามอันดุดันของเครื่องยนต์ก็ดังขึ้น รถ Audi Q5 ปรากฏขึ้นและเข้ามาจอดข้างๆมอเตอร์ไซค์

แอชตัน อดาจิโอ้ ล็อครถของเขาก่อนจะจัดทรงชุดสูทที่เขาใส่ เขาเดินเข้าไปหาลิลี่แล้วชี้ไปทางแดร์ริล “ลิลี่ที่รัก ผู้ชายคนนั้นคือใครเหรอครับ?”

“เขาคือแดร์ริล” ลิลี่ตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลในขณะที่กำลังลงจากมอเตอร์ไซค์

งานแต่งงานของลิลี่และแดร์ริลนั้นสร้างแรงสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งเมืองตงไห่ ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าหญิงสาวที่นุ่มนวลและงดงามเช่นลิลี่ ลินดัน จะแต่งงานกับเศษขยะ

“โอ้ งั้นเขาก็คือไอ้ขยะเปียกนั่นสินะ” แอชตันกล่าวพร้อมกับพ่นลมทางจมูกด้วยความดูถูก เขาถอดเสื้อตัวนอกของเขาออก แล้วส่งมันให้ลิลี่ “ลิลี่ที่น่าสงสาร ระหว่างทางต้องหนาวมากแน่ๆ สวมนี่สิครับ ผมมีของขวัญมาให้คุณด้วยนะ”

แอชตันเดินกลับไปที่รถของเขาแล้วหยิบเอากล่องที่ค่อนข้างดูหรูหราออกมา

ในกล่องถูกบรรจุไว้ด้วยรองเท้าส้นสูงแสนงดงามที่ทำจากคริสตัล ใครก็ตามที่ได้สวมมันจะต้องส่องประกายความสง่างามและมีระดับแน่นอน

หลายปีก่อน ตระกูลดาร์บี้เองก็ทำธุรกิจเกี่ยวกับแฟชั่นเช่นเดียวกัน ดังนั้น แดร์ริลจึงรู้จักดีไซเนอร์ชื่อดังหลายๆท่าน ถ้าเขาจำไม่ผิดล่ะก็ รองเท้าส้นสูงคู่นี้น่าจะถูกออกแบบโดยดีไซเนอร์ชาวอังกฤษ มีนาห์ ผู้ซึ่งตั้งชื่อมันว่า ‘คำสรรเสริญจากคริสตัล’ มันถูกผลิตเพียง 99 คู่ ในปีนั้น และพวกมันก็ถูกซื้อจนหมดทันทีที่เปิดวางขาย ส่วนใหญ่แล้วพวกมันถูกซื้อไปโดยครอบครัวที่มีชื่อเสียง ต่อให้ตอนนี้เขามีเงินมากพอจะซื้อมัน มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหาซื้อมันได้สักคู่

คู่ที่อยู่ในมือแอชตันนั้นก็ดูใช้ได้อยู่ แต่คุณภาพของสินค้าดูจะมีตำหนิอยู่เล็กน้อย มันคือของเลียนแบบอย่างไม่ต้องสงสัย

“ลิลี่ ผมรู้ว่าคุณชอบส้นสูงคู่นี้มาตลอด แต่โชคไม่เข้าข้างผมเลย ผมพยายามพลิกแผ่นดินหามันแล้ว แต่ก็ไม่เจอ” แอชตันกล่าวพร้อมกับส่งรองเท้าคู่นั้นให้ลิลี่ “ดังนั้นผมจึงจ่ายเงินกว่าสามแสนเพื่อสั่งทำแบบจำลองของมันขึ้นมา ผมอยากให้คุณสวมมันไปก่อน ให้เวลาผมอีกเดือน ผมจะหาของแท้มาให้คุณใส่เอง”

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ” ลิลี่ตอบเบาๆและรับรองเท้าส้นสูงมา “ไม่มีทางที่คุณจะหาซื้อของจริงได้ ต่อให้คุณหาเจอ ราคาของมันก็จะสูงจนน่าตกใจ มีคู่หนึ่งถูกประมูลไปในราคา 30 ล้าน เมื่อปีที่แล้ว เพราะฉะนั้น คุณไม่จำเป็นต้องเสียเวลาของคุณหรอก ฉันคิดว่าแบบจำลองคู่นี้ก็สวยดีอยู่แล้ว”

“เอ่อ…” แอชตันถึงกับกลืนน้ำลาย รายได้คร่าวๆทั้งปีของเขาคือ 30 ล้าน ไม่มีทางที่เขาจะใช้มันทั้งหมดกับรองเท้าส้นสูงแน่ๆ เขาทำอะไรไม่ได้อีกนอกจากหัวเราะออกมาด้วยความเคอะเขิน

ในตอนนั้นเองที่แดร์ริลโผล่เข้ามา เขาฉกส้นสูงคู่นั้นมา แล้วปามันลงไปที่พื้น!

“ภรรยาที่รักของผม อย่าไปรับของจากคนอื่นเลย ถ้าคุณชอบมัน งั้นคุณก็ควรบอกสามีของคุณ ผมจะซื้อมันให้คุณเอง” แดร์ริลกล่าวในขณะที่จับมือของลิลี่ เขาลากเธอเข้าตึกสำนักงานไป

“แดริล นายพูดบ้าอะไรของเนี่ย?” ลิลี่ฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ

พวกเขายืนอยู่หน้าทางเข้าของตึกสำนักงาน ในฐานะผู้จัดการทั่วไป เธอต้องสำรวมท่าทีไว้ เธอพยายามแกะมือของเธอออก แต่แดร์ริลจับมือเธอไว้แน่นเกินไป

“หยุดอยู่ตรงนั้น!” แอชตันตะโกนด้วยความเร่งรีบ รองเท้าคู่นั้นทำให้เขาต้องจ่ายเงินสามแสนดอลลาร์ เขาจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆแน่!

“นี่มันหมายความว่ายังไง?” แอชตันกล่าวในขณะที่เขาก้าวเข้าหาทั้งคู่ ชี้หน้าและตะโกนใส่แดร์ริล “ถ้าแกทำรองเท้าคู่นี้พัง ต่อให้แกขายไตก็ไม่มีทางชดใช้ได้หมด แกรู้รึเปล่า!?”

“ประการแรกเลย ลิลี่เป็นภรรยาของฉัน กรุณาอยู่ให้ห่างจากเธอด้วย”

“ประการที่สอง ถ้าภรรยาฉันหนาว เธอควรจะใช้เสื้อของฉัน” เมื่อเขากล่าวจบประโยค แดร์ริลก็หยิบเสื้อของแอชตันมา แล้วโยนมันลงที่พื้น “และประการสุดท้าย อะไรก็ตามที่ภรรยาฉันต้องการ ฉันจะเป็นคนหามาเอง มาตรฐานผู้หญิงแบบเธอไม่ควรต้องมาใส่ของปลอม คืนนี้ ฉันจะให้ของขวัญเธอเป็น คำสรรเสริญจากคริสตัล ของจริง”

“แกมันโง่บรม! ต่อให้ของจำลองก็ยังมีราคาสูงถึงสามแสน! พิจารณาจากซากรถเน่าๆของแก แกกล้าทำเป็นมีปัญญาซื้อมันได้ยังไง!?” แอชตันพลันเต็มไปด้วยโทสะ ในฐานะทายาทของตระกูลอดาจิโอ้ ไม่มีใครกล้าพูดกับเขาอย่างไร้มารยาทแบบนี้มาเป็นปีๆแล้วจนถึงตอนนี้

ที่น่าโมโหมากไปกว่านั้น แดร์ริลไม่แม้แต่จะสนใจเขาและลากลิลี่เข้าไปในตึก

แอชตันถีบไปที่มอเตอร์ไซค์ของแดร์ริลอย่างแรงจนมันล้มลง แต่นั่นไม่ได้ทำให้ความโกรธเขาลดลงเลย เขาจึงบรรเลงลูกถีบอันโกรธเกรี้ยวไปอีกหลายครั้ง

ในขณะเดียวกัน ในห้องทำงานของผู้จัดการทั่วไปแห่งบริษัทเนปจูน…

ลิลี่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ของเธอและมองไปที่แดร์ริลด้วยสายตาที่แข็งกระด้างและเย็นเฉียบ ตัวเธอสั่นเทิ้มไปด้วยความโมโห แอชตันเป็นเจ้าพ่ออสังริมทรัพย์ตัวจริง และผู้ที่อยู่เบื้องหลังของเขาไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากตระกูลอันดับหนึ่งของเจียงหนาน - ตระกูลดาร์บี้!

บริษัทเนปจูนต้องการเงินลงทุนห้าล้านดอลลาร์ และลิลี่เองก็มีแผนที่จะเสนอให้แอชตันร่วมลงทุน หลังจากการอาละวาดของแดร์ริลวันนี้ แอชตันจะต้องเต็มไปด้วยความโกรธแค้นอย่างแน่นอน

‘ฉันไม่น่าพาแดร์ริลออกมาเลย! เขาไม่มีอะไรดีแถมตอนนี้ยังเป็นส่วนเกินที่น่าผิดหวังอีกต่างหาก นี่เป็นคำอธิบายเกี่ยวกับตัวเขาที่ชัดที่สุด!’ ลิลี่คิด

“มัวเอ้อระเหยอะไรอยู่อีก? ออกไปซะ!” ลิลี่กล่าวอย่างเย็นชาหลังจากจ้องมองเขา

“โอ้” แดร์ริลพึมพำ ก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานไป

ลิลี่ทำอะไรไม่ได้นอกจากโมโหยิ่งกว่าเดิมจากความไม่รู้ร้อนรู้หนาวของแดร์ริล ความเกลียดที่เธอมีให้เขามากจนแทบทนไม่ได้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เพื่อนๆของเธอแต่งงานกับบรรดาตระกูลที่มีชื่อเสียงมากมาย สามีของพวกหล่อนคือพวกหัวกะทิ แม้แต่คนที่แย่ที่สุดในพวกเขายังมีบ้านถึงสองหลัง และที่ดีที่สุดมีรายได้ต่อปีถึงพันล้าน