คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 2089

สีหน้าของจาค็อบมืดครึ้มเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาเองก็รู้สึกสับสน

ที่จริงจาค็อบไม่เชื่อเหมือนกันว่าแดร์ริลจะเป็นคนเช่นนั้น แต่สถานการณ์ตรงหน้าก็ต่างไป อีกอย่างแดร์ริลก็เหม็นกลิ่นเหล้าจริง ๆ

แต่จาค็อบนั้นก็ทำอะไรรอบคอบสมกับที่เป็นประมุขของคฤหาสน์เกียรติกระบี่และตัดสินใจว่าจะรอให้แดร์ริลตื่นขึ้นมาก่อนที่จะถามเขา

“ท่านลุง”

แต่ลูคัสร้อนใจขึ้นมาทันทีและบอกอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าเรื่องจริงจะเป็นยังไง แดร์ริลก็เมาและมานอนที่เตียงปาร์คเกอร์จริง นี่อาจจะทำลายชื่อเสียงทั้งของปาร์คเกอร์และคฤหาสน์เกียรติกระบี่ หากว่าเรื่องหลุดออกไปว่าเราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วคนอื่นเขาจะมองพวกเรายังไง? แล้วอนาคตปาร์คเกอร์จะแต่งงานได้ยังไง?”

ลูคัสพูดอย่างเป็นการเป็นงานก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ “ผมคิดว่าเราน่าจะมัดเขาไว้ก่อนแล้วค่อยสอบสวนเขาตอนที่ตื่นขึ้น ทำแบบนั้นก็ไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”

หลายคนต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเขา

“ใช่ อย่างน้อยเราก็น่าจะทำเพื่อชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”

“แดร์ริลแข็งแกร่งมากไป หากว่าคำพูดของนายน้อยลูคัสที่ว่าเขาอยากทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควรกับคุณหนูปาร์คเกอร์เป็นเรื่องจริงขึ้นมา แล้วเราไม่ได้ทำอะไรเลย พอเขาตื่นขึ้นมาแล้วยืนกรานปฏิเสธเราจะทำยังไง?”

“ใช่ ใช่ มัดเขาไว้ก่อน”

ทุกคนต่างก็เสริมตอนที่จาค็อบนิ่วหน้า เขาลังเล

แดร์ริลไม่ใช่คนธรรมดา มันจะเป็นเรื่องไม่สมควรที่พวกเขาจะมัดแดร์ริลไว้ตอนที่เขาเมา

แต่ทุกคนก็พูดถูก หากว่าเขาเป็นปีศาจบ้าตัณหาจริง ๆ แล้วตอนนี้พวกเขาไม่ทำอะไร พอเขาตื่นขึ้นมาก็คงไม่มีใครรับมือได้แล้ว

“ท่านลุง”

ลูคัสรีบพูดเมื่อเห็นจาค็อบลังเล “แดร์ริลช่วยคฤหาสน์เกียรติกระบี่เอาชนะแจ็คกี้ เยลได้วันนี้ ผมจะทำแทนลุงเองหากว่าลุงไม่สะดวกใจ มันจะไม่กระทบต่อความสัมพันธ์ระหว่างคฤหาสน์เกียรติกระบี่กับเขาแน่หากว่ามันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด”

“ตกลง”

จาค็อบไม่ลังเลอีกต่อไปเมื่อได้ยินเช่นนี้ เขาพยักหน้า

นั่นเป็นเรื่องที่จาค็อบห่วงอยู่ เขากังวลว่าหากมัดแดร์ริลไว้และเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด มันจะแก้ตัวได้ลำบาก

เพราะอย่างไรมิตรอย่างแดร์ริลก็หาได้ยาก คฤหาสน์เกียรติกระบี่จะเสียพันธมิตรที่แข็งแกร่งไปหากว่าพวกเขาทำความสัมพันธ์ที่มีต่อกันพัง

ลูคัสตีหน้าจริงจังเมื่อได้เห็นจาค็อบตกลง แต่ในใจเขาลิงโลดมาก

อึดใจต่อมา ลูคัสก็หันไปมองปาร์คเกอร์ “ญาติผู้น้อง เธอคิดว่ายังไง?”

สุดท้ายแดร์ริลก็เป็นเพื่อนกับปาร์คเกอร์ เขาก็ต้องถามความเห็นของเธอก่อนที่จะมัดแดร์ริล

“ฉัน…”

ปาร์คเกอร์กัดปากแน่นและมีสีหน้าหนักใจ สมองเธอหมุนติ้วเมื่อได้เห็นว่าทุกคนต่างจ้องมองเธอ จากนั้นเธอก็พูดเบา ๆ ว่า “ฉันไม่รู้ แล้วแต่นายแล้วกัน”