คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 4

‘บัดซบ ฉันเพิ่งจะซักชุดนี้ไปเมื่อวานเอง เธอจะบอกว่ามันสกปรกได้ยังไง?’ แดร์ริลคิดในใจ แต่ในขณะที่เขากำลังเอ่ยความคิดเห็นอะไรออกไป เขากลับถูกลากออกไปโดย อเล็กซ์ อาร์มสตรอง

ทั้งคู่เคยเป็นเพื่อนสนิทกันสมัยมัธยมปลาย พวกเขาเคยต่อยตีด้วยกันและแม้กระทั่งโดดเรียนด้วยกันอีกด้วย อเล็กซ์อาจเป็นเพียงคนเดียวในคืนนี้ที่ไม่แสดงท่าทางรังเกียจแดร์ริล

หลังจากลากแดร์ริลไปที่มุมห้อง อเล็กซ์ส่ายหัวไปมาแล้วกล่าวว่า “พวกฉันจะบอกนายให้ ผู้หญิงแบบจีเซลล์ไม่ใช่คนประเภทที่เราจะไปยุ่งได้หรอกนะ นายหาเรื่องโดนเยาะเย้ยรึไงถึงไปนั่งข้างๆเธอ?”

แดร์ริลไม่ได้กล่าวอะไร เขาทำเพียงแค่แค่นเสียงหัวเราะ พวกเขาดื่มและกินตลอดทั้งคืน แล้วราตรีก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

จีเซลล์มึนนิดหน่อย และเมื่อรวมกับที่ถูกกลุ่มคนกดดัน เธอจึงหยิบไมโครโฟนขึ้นมาแล้วร้องเพลงพร้อมกับโยกตัวไปมาอย่างนุ่มนวล รูปร่างหน้าตาของเธอช่างเร้าอารมณ์และยั่วยวน ผู้ชายรอบๆถึงกับอึ้งกันหมด จีเซลล์ช่างเป็นหญิงสาวที่งดงามจริงๆ!

และในคืนนั้นเองที่พวกเขาตัดสินใจกันว่าจะนัดพบปะกันอีกวัน ครูประจำชั้นนั้นติดธุระกะทันหัน เธอไม่สามารถมาที่งานได้จนกระทั่งจบงาน ด้วยเหตุนี้ทุกคนจึงตกลงกันว่าจะรวมตัวกันอีกครั้งในวันจันทร์หน้า

เมื่อพวกเขากำลังจะกลับ เหล่าชายหนุ่มทั้งหลายพลันแย่งชิงกันเสนอตัวไปส่งจีเซลล์ ทว่า เมื่อพวกเขาไปถึงทางเข้า เธอก็ขึ้นรถ Porsche ของเธอแล้วขับออกไป ทิ้งให้เหล่าชายฉกรรจ์นิ่งอึ้งอยู่อย่างนั้น

“ช่างเป็นผู้หญิงที่สวยจริงๆ” อเล็กซ์พึมพำอยู่ข้างๆ “แดร์ริล ไม่แปลกเลยที่นายอยากนั่งข้างๆเธอ ฉันจะไม่ลังเลเลยถ้าชีวิตต้องสั้นลงสักสิบปีเพื่อแลกกับการได้อยู่กับเธอแค่หนึ่งคืน”

แดร์ริลหัวเราะเสียงเย็นเฉียบ ‘จีเซลล์ตั้งใจจะไปที่บริษัทแพลทินัมเพื่อเซ็นสัญญาในวันพรุ่งนี้สินะ? เยี่ยมยอด’ แดร์ริลคิด เขาเองก็ต้องไปที่นั่นเพื่อรับตำแหน่งประธานบริษัทเช่นกัน ความคิดของเขาถูกขัดจังหวะจากเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น

กลุ่มคนรอบๆถึงกับหัวเราะกับเสียงริงโทนของเขา นี่มันยุคไหนแล้ว ทำไมยังมีคนใช้โทรศัพท์โนเกียเก่าๆอยู่อีก?

แดร์ริลรีบรับโทรศัพท์ทันทีที่เห็นเบอร์ที่ปรากฏบนหน้าจอ ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร เสียงของแม่ยายของเขา ซาแมนธา ก็ดังขึ้นที่ปลายสาย “แดร์ริล แกรู้ใช่ไหมว่าคืนนี้เรามีงานรวมญาติ? นี่แกจะให้ทั้งครอบครัวต้องรอแกหรือไง? ย้ายก้นกลับมาที่นี่เดี๋ยวนี้”

แดร์ริลคร่ำครวญ เขาลืมเรื่องงานรวมญาติไปเสียสนิทเลย!

เขารีบขึ้นสกู๊ตเตอร์ต่อหน้าเพื่อนร่วมห้องของเขาแล้วพุ่งออกไป แม้ว่าเขาจะอยู่ห่างออกไปแล้วก็ตาม แต่เขายังคงได้ยินเสียงเพื่อนร่วมห้องหญิงกำลังหัวเราะเขาอยู่

รถ Land Rover จอดอยู่ที่หน้าประตูของศูนย์ประชาคมระดับ ไฮ-เอนด์ ของเมืองเป่ยไห่ หญิงสาวผู้งดงามกำลังยืนอยู่ที่หน้ารถ มองโทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิด

“ผมกลับมาแล้ว” แดร์ริลกล่าวและหอบหายใจ เขาจอดสกู๊ตเตอร์แล้ววิ่งมาหาลิลี่ เขาเห็นเธอกำลังสวม คำสรรเสริญจากคริสตัล อยู่บนเท้าที่สวยงามของเธอ ดูเหมือนเธอจะชอบของขวัญน่าดู ถึงได้ใส่มันเร็วขนาดนี้

ยังไงก็ตาม ลิลี่กลับมองแดร์ริลด้วยสายตาเย็นชา “ฉันขอเตือนนายไว้ก่อน วันนี้คือเป็นวันรวมญาติของตระกูลลินดัน นายควรหุบปากไว้ ไม่ต้องพูดอะไร และอย่าทำให้ฉันขายหน้า”

“โอ้” แดร์ริลรับคำ

แดร์ริลเดินขึ้นรถไปแล้วเขาก็ได้ยินคำบ่นต่อมาทันที

“แดร์ริล นี่แกไม่มีสูทใส่หรือไง? แกรู้ไหมว่าชุดขอทานของแกมันน่าอายขนาดไหน?” ซาแมนธากล่าวเย็นชา

ซาแมนธาสวมเดรสสั้นที่ขับเน้นความงดงามของเธอ กลิ่นอายของผู้ใหญ่ผสมเข้ากับความยั่วยวนอย่างลงตัว ใครๆก็ต้องจ้องมองความสวยสง่าของเธอแน่นอน

แดร์ริลยักไหล่โดยไม่ได้พูดอะไร

ความโกรธของซาแมนธาปะทุขึ้นทันทีเมื่อเห็นท่าทีไม่แยแสของแดร์ริล “นี่แกโง่หรือหูหนวกกันแน่? ดูความไร้ค่าของแกสิ การปล่อยให้แกแต่งงานกับลูกสาวฉันคงเป็นเรื่องอัปยศต่อครอบครัวเราไปอีกแปดชั่วโคตร”

“แม่ อย่าโมโหสิ” ลิลี่กล่าวอย่างนุ่มนวลขณะที่กำลังขับรถไปด้วย

“จะให้แม่ไม่โมโหได้ยังไง?!” ซาแมนธากล่าวพร้อมชี้ไปที่แดร์ริล “ฉันขอสั่งแก หลังจากจบงานรวมญาติคืนนี้ไป ให้ไปที่สำนักงานทะเบียนแล้วเซ็นใบหย่าให้เร็วที่สุด อย่ามาเพ่นพ่านในบ้านฉัน แกเข้าใจที่ฉันพูดไหม?”

แดร์ริลนั่งนิ่ง พูดไม่ออก

ในตอนนั้นเอง ภาพของรถยนต์นับร้อยคันก็ปรากฏตรงหน้าพวกเขา พวกมันจอดอยู่ที่ด้านนอกของคฤหาสน์ของตระกูลลินดัน และแน่นอน พวกมันทั้งหมดล้วนเป็นรถหรูราคาแพงทั้งสิ้น

เมื่อลิลี่และครอบครัวมาถึง ห้องโถงก็คราคร่ำไปด้วยผู้คนแล้ว มีหลายคนที่เขามาทักทายลิลี่เมื่อเธอมาถึง

ในวาระโอกาสเช่นนี้ แดร์ริลกลับถูกทำเหมือนเป็นอากาศธาตุ ไม่มีใครสนใจจะยอมรับเขา แต่แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาแค่มาร่วมงานนี้เล่นๆเท่านั้น เมื่ออาหารถูกนำมาจัดวาง เขาก็พร้อมที่จะตักอาหารไปให้ได้มากที่สุด

ยังไงก็ตาม บางคนก็ชอบที่จะหาเรื่องใส่ตัวแม้ว่าจะไม่มีเหตุใดๆ เช่นคนอย่าง วิลเลียม ลินดัน เขามักจะปรากฏตัวขึ้นเพื่อหาเรื่องแดร์ริลเสมอ ทุกๆครั้งที่พวกเขาพบกัน ชายคนนี้มักจะโยนคำดูดูหมิ่นสักคำสองคำใส่แดร์ริลเสมอ

เงียบสนิท! เงียบโดยสิ้นเชิง!

ฝูงชนทั้งหมดตกตะลึงกับคำพูดของเขา พวกเขาแทบไม่อยากเชื่อว่าคำพูดพวกนี้จะมาจากปากของแดร์ริล!

“โอ้ ใช่ มีอีกอย่างที่ฉันลืมบอก ถึงภรรยาของฉันจะไม่เรื่องมากเรื่องชุด แต่มาตรฐานเรื่องรองเท้าของเธอน่ะ สูงมาก” เขากล่าวออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ส้นสูงที่เธอสวมอยู่คือ คำสรรเสริญจากคริสตัล ถ้ามีใครไม่รู้จักมัน พวกคุณสามารถหาข้อมูลของมันได้ทางออนไลน์”

“ว้าว!”

“คำสรรเสริญจากคริสตัล? นี่สิของจริง! ช่างงดงามอะไรอย่างนี้...”

ฝูงชนพลันพูดคุยกันด้วยความตื่นตะลึง! เหล่าสตรีในงานนี้ล้วนมีรสนิยมสูง ทำไมพวกหล่อนจะไม่เคยได้ยินเรื่องคำสรรเสริญจากคริสตัลกัน? มองเพียงปราดเดียวพวกเธอก็มั่นใจได้แล้วว่าส้นสูงที่ลิลี่สวมอยู่นั้นเป็นของจริง!

คำสรรเสริญจากคริสตัลนั่นมีราคาถึง 30 ล้าน! ลองถามสิว่ามีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบมันบ้าง?! ลิลี่พลันตกเป็นจุดสนใจทันที และเธอก็ถูกห้อมล้อมไปด้วยคำสรรเสริญและชื่นชม

ลิลี่ทำอะไรไม่ได้นอกจากมองไปที่แดร์ริล เวลาผ่านมาสามปีของชีวิตแต่งงาน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเริ่มรู้สึกว่าคนไร้ประโยชน์คนนี้เป็นลูกผู้ชายจริงๆบ้าง แต่ แดร์ริลรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง? ชื่อของดีไซเนอร์ชาวอิตาลี และแรงบันดาลใจ แน่นอนว่าต้องมีแค่เพียงไม่กี่คนที่รู้เรื่องเหล่านี้?

หลังจากใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ลิลี่คาดเดาว่าแดร์ริลน่าจะแอบไปรู้เรื่องนี้จากในอินเทอร์เน็ตมาก่อน!

“แกอย่ามาพูดอะไร้สาระ!” วิลเลียมกล่าว เขาชี้ไปที่แดร์ริลอย่างโกรธเกรี้ยวด้วยความอับอาย

‘เพี๊ยะ!’

จู่ ฝ่ามือของซาแมนธาก็ฟาดเข้าที่ใบหน้าของแดร์ริล!

มันเป็นการตบหน้าที่รุนแรงและกะทันหัน คนทั้งห้องโถงยืนนิ่งด้วยความตื่นตะลึง

“แดร์ริล แกพล่ามอะไรของแก? ขอโทษวิลเลี่ยมเดี๋ยวนี้!” ซาแมนธาออกคำสั่งอย่างเย็นชา