คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 848

เรเชลและอีวานกอดกันอย่างโหยหา แสดงถึงความรักที่มีต่อกันมากของพวกเขา!

ฤดูหนาวใกล้เข้ามา สายลมหนาวจนทำให้ขนลุกซู่

เรเชลรู้สึกเป็นกังวล “อีวาน ออกไปจากที่นี่กันเถอะ มันดูว่างเปล่ามาก คงจะไม่มีใครอยู่ที่นี่เลย เราไม่น่ามาเดทที่นี่เลยดูสิ สถานที่นี้น่าขนลุกมาก”

อีวานหัวเราะเสียงดัง "ไม่ต้องกังวล ที่นี่เป็นสถานที่ที่จักรพรรดิแห่งโลกใหม่เอาไว้บูชาบรรพบุรุษ สวรรค์ และโลก ไม่มีใครมาที่นี่แน่นอน มันก็เลยว่างเปล่าแบบนี้”

อีวานจ้องมองไปที่แท่นบูชาที่อยู่ใกล้เคียง

แท่นบูชาทำด้วยหยกขาวบริสุทธิ์และโครงของมันก็นั้นทำด้วยทองคำบริสุทธิ์ มันดูยิ่งใหญ่ตระการตามาก!

มีหินทิเบตขนาดเท่าไข่ไก่วางอยู่ตรงกลางแท่นบูชา หินทิเบตนั้นมีสีมรกตและมีประกายแวววับ มันส่องสว่างไปทั่วทั้งบริเวณ

“นั่นหินอะไร?”

อีวานเองก็อยากรู้เช่นกัน เขาจึงเดินไปทางนั้น

เมื่อเขาไปถึงแท่นบูชา เขาก็ยกหินทิเบตขึ้นและมองดูอย่างระมัดระวัง เขาประหลาดใจที่ได้เห็นสิ่งที่งดงามเช่นนี้ หินทิเบตถูกแกะสลักเป็นลวดลายมังกรและยังสามารถสัมผัสได้ถึงพลังจิตวิญญาณ

อีวานตระหนักได้ว่า พลังจิตวิญญาณของหินทิเบตนั้นมีประโยชน์ต่อการบ่มเพาะ!

หากผู้ใดได้สวมใส่มันเอาไว้ตลอดเวลา พวกเขาก็จะสามารถเร่งความเร็วในการบ่มเพาะของตนเองได้!

เขาอยากจะหัวเราะออกมา

ไม่แปลกใจเลยที่จักรพรรดิจะหวงแหนสถานที่แห่งนี้ หินนี้เป็นสมบัติที่ล้ำค่าจริง ๆ !

อีวานหยิบหินทิเบตขึ้นมาโดยไม่ลังเลแล้วใส่มันลงในกระเป๋าของเขา ก่อนที่เขาจะจับมือเรเชลและกล่าวว่า “วันนี้เราโชคดีจริง ๆ เรามาถึงยังสถานที่ที่น่าขนลุกเช่นนี้ แต่เรากลับพบสมบัติอันล้ำค่า เรเชล หินนี้สำหรับเธอ”

“จริงเหรอ?!” เรเชลถามในขณะที่พยักหน้าอย่างตื่นเต้น เธอมีความสุขมาก

ทันใดนั้น ก็มีคนตะโกนขึ้นว่า

"พวกแกเป็นใคร? กล้าดียังไงบุกเข้ามาที่แท่นบูชาของโลกใหม่ พวกแกรู้ไหมว่าผู้บุกรุกทุกคนจะต้องถูกประหารชีวิต!”

เมื่อพวกเขาเดินตามเสียงไป พวกเขาก็ได้เห็นองครักษ์วิ่งเข้ามาหาพวกเขา!

อีวานตกใจ แต่เขารู้ว่ามันสายเกินไปที่จะวิ่งหนีไปในตอนนี้! ดังนั้น เขาจึงใช้ดาบยาวของเขาโจมตีองครักษ์ในขณะที่อีกมือหนึ่งของเขากำลังจับมือเรเชลเอาไว้ เขาได้ทิ้งหยดเลือดเอาไว้ในขณะที่พวกเขาวิ่งหนีออกไปจากแท่นบูชาของโลกใหม่ไป

…

อีกด้านหนึ่ง ที่ด้านล่างของปล่องภูเขาไฟ

แดร์ริลได้ปะทะกับเปลวเพลิงเย็นไร้มลทินอยู่เป็นเวลาห้าวัน ห้าคืน!

ในช่วงเวลานั้น แดร์ริลไม่ได้อ่อนแอลงเลย เขาได้ใช้กำลังภายในอันบริสุทธิ์ในการรักษาตัวเอง

จีเวลและเดบร้าเองก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยคุ้มครองเขา

จากนั้นในที่สุด ในเช้าวันที่หก แดร์ริลก็ส่งเสียงคำรามออกมา

ในที่สุด กำลังภายในอันบริสุทธิ์ของเขาก็ได้ดูดซับเปลวเพลิงเย็นไร้มลทินจนเสร็จสิ้น!

“อ๊าก!”

แดร์ริลมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและคำรามอย่างน่าเกรงขาม ร่างกายของเขาถูกเปลวไฟคลอกอย่างรุนแรงเป็นเวลาห้าวันความเจ็บปวดนั้นแสนสาหัส!

แต่แล้วในที่สุด เขาก็เอาชนะเปลวเพลิงเย็นไร้มลทินได้ เขาดูดซับมันได้อย่างสมบูรณ์!

‘มันคงจะสมบูรณ์แบบ ถ้าหากว่าฉันได้นำเม็ดยาเทวะติดตัวมาด้วย ฉันเพียงแค่ต้องการเม็ดยาเทวะเพื่อบรรลุไปถึงขั้นจักรพรรดิยุทธ!'

แดร์ริลถอนหายใจในขณะที่เขานั่งไขว่ห้างและเริ่มบ่มเพาะ เขาหวังว่าเขาจะได้เลื่อนขั้นเป็นจักรพรรดิยุทธขั้นหนึ่งในไม่ช้า!

หากปราศจากเม็ดยาเทวะ มันก็คงจะเป็นเรื่องยากที่จะสามารถก้าวไปสู่จักรพรรดิยุทธได้ มันอาจจะต้องใช้เวลาสองสามปี หรือเป็นสิบปี หรือแม้แต่ตลอดชีวิต!

และถ้าหากว่าเขาต้องการออกจากสถานที่แห่งนี้ เขาก็จะต้องบ่มเพาะต่อไปด้วยความหวังว่าเขาจะสามารถเลื่อนเป็นจักรพรรดิยุทธได้ในไม่ช้า!

หลายวันต่อมา แดร์ริลยังคงฝึกฝนหนัก เพราะไม่มีอะไรให้เขาทำในภูเขาไฟนอกจากการฝึกฝนเช่นกัน

บ่ายวันต่อมา แดร์ริลรู้สึกเหนื่อยล้า เมื่อเขาเสร็จสิ้นการบ่มเพาะ เขาจึงขอให้จีเวลนวดไหล่และเดบร้านวดขาให้เขา

จีเวลเต็มใจทำให้เขาโดยไม่ลังเล เธอวางมืออันอ่อนนุ่มลงบนไหล่ของแดร์ริลและเริ่มนวดให้เขาเบา ๆ

เดบร้าหัวเราะ “ถึงแม้ว่าเราจะติดอยู่ในภูเขาไฟแห่งนี้ แต่อย่างน้อย คุณก็ยังมีจีเวลและฉันอยู่ที่นี่เพื่อให้บริการคุณ ดังนั้น ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น ๆ พวกเขาก็คงจะยินดีติดอยู่ที่นี่เช่นกัน”

"เบา ๆ หน่อยสิ " แดร์ริลถอนหายใจขณะที่เขาส่ายไหล่

'ถ้าฉันไม่มีอะไรให้ต้องกังวล ฉันก็คงจะยินดีติดอยู่ที่นี่เหมือนกัน แต่ฉันมีข้อกังวลมากเกินไป ฉันยังไม่รู้เลยว่าอีวอนและโมนิก้าจะเป็นยังไงบ้าง'

เมื่อคิดเช่นนั้น แดร์ริลก็เริ่มปวดหัว เขาจึงถอนหายใจยาวและหลับตาลงในขณะที่เขาได้เพลิดเพลินกับการนวดของผู้หญิงทั้งสองคน

เดบร้าและจีเวลสัมผัสได้ถึงความเป็นกังวลของแดร์ริล ดังนั้น พวกเขาจึงไม่พูดอะไรต่อ

ครู่ต่อมา จีเวลก็กระแอมในลำคอของเธอในขณะที่เธอยังคงนวดไหล่ให้แดร์ริล จากนั้น เธอก็เริ่มร้องเพลงเบา ๆ

“ช่างเป็นความฝันที่แสนวิเศษ น้ำตาที่หางตายังหลั่งไหล เมื่อฉันตื่นขึ้นมา…”