คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 142

เมื่อผู้นำกลุ่มถูกสังหารอย่างง่ายดายและโหดเหี้ยมจึงทำให้เหล่าลูกพรรคเกิดอาการเสียขวัญการต่อสู้จึงดูเหมือนว่าพรรคอินทรีย์จะเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด และเพียงไม่นานการต่อสู้ก็สิ้นสุดลงโดยพรรคอินทรีย์เป็นฝ่ายชนะอย่างที่คาดการณ์เอาไว้

ทั้งหมดเมื่อเสร็จสิ้นจากการต่อสู้ก็เดินทางออกจากตรงนั้นทันทีด้วยวิชาตัวเบาของพรรคอินทรีย์ที่รวดเร็วราวกับปีศาจเพียงไม่นานทั้งหมดก็เดินทางมายังหุบเขาร้อยเล่ห์

จ้าวไท่เหว่ยให้ซานจงเดินทางไปบอกบิดาและท่านตาของตนว่ารุ่งสางให้พาคนที่หลบซ่อนอยู่ที่ฐานลับกลับมายังหุบเขาร้อยเล่ห์ได้เหมือนเดิมเพราะทางฝ่ายศัตรูได้แพ้พ่ายไปจนสิ้นแล้ว หลังจากนั้นก็สั่งให้ลูกพรรคทั้งหมดแยกย้ายกันไปพักผ่อน

จ้าวไท่เหว่ยรู้สึกว่าจิตใจของตนร้อนลุ่มและรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากลในคำพูดของอีกฝ่าย ตนคิดว่ามันต้องมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นอย่างแน่นอน และเรื่องนั้นตนก็ขอภาวนาว่าอย่าให้เกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นอีกเลย

ทางแคว้นหนิง ค่ำคืนอันดึกสงัดหานเสวี่ยถังหาวิธีหลอกล่อซานจิ่นไม่ให้มานอนเฝ้าตนที่หน้าห้อนนอน หานเสวี่ยถังอ้างว่าตนได้แข็งแรงดีแล้วไม่จำเป็นต้องมานอนเฝ้าอารักขาหน้าห้องเหมือนอย่างเคย ช่วงนี้อากาศค่อนข้างหนาวเย็นและอีกอย่างอยู่ในจวนตระกูลหมิงก็ไม่มีอะไรให้น่ากังวล ซานจิ่นไม่เอ่ยขัดผู้เป็นนายถึงแม้ตนเองจะเป็นห่วงมากแค่ไหนก็ตามในเมื่อเป็นคำสั่งตนย่อมต้องทำตามแต่โดยดี

ทางเย่วซินนั้นการที่จะออกจากเรือนโดยที่ไม่ให้ผู้ใดรับรู้นั้นเป็นเรื่องง่ายนิดเดียว เพียงแค่ยาสะบัดยาพิษแบบเนียน ๆ ใส่ผู้คุ้มกันทั้งสองของตนเองเท่านั้นก็เรียบร้อยแล้ว เย่วซินไม่อยากให้เงาทั้งสองต้องติดตามไปด้วยเพราะเรื่องนี้ตนไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อน หากพวกมันต้องการเพียงนางแค่คนเดียวเพื่อแลกกับชีวิตของท่านยายเจาก็ยินดีที่จะเสี่ยงในครั้งนี้

จิวอิงรู้ว่าองครักษ์ขององค์รัชทายาทนั้นเข้มงวดมากนางไม่มีทางหลอกล่อหรือออกคำสั่งให้เขาละสายตาไปจากนางได้ จิวอิงจึงต้องใช้วิธีที่น้องสาวเคยใช้กับนางนั่นคือวางยาในน้ำให้ดื่ม หยวนเค่อองครักษ์ฝีมือป่านนี้คงจะนอนหลับฝันดีเป็นที่เรียบร้อยและตื่นมาอีกครั้งในตอนเช้า จิวอิงได้เขียนจดหมายทิ้งเอาไว้เพื่อไม่ให้หยวนเค่อองครักษ์ผู้ภักดีได้ถูกลงโทษ ที่นางหายออกจากจวนไปครานี้เป็นเพราะการกระทำของนางเองไม่ใช่เพราะความละเลยหน้าที่ของหยวนเค่อ

ทั้งสามคนหลบหนีออกจากจวนในเวลาไล่เลี่ยกันโดยที่หานเสวี่ยถังเป็นคนออกไปก่อน ตามด้วยเย่วซินและจิวอิง ทั้งสามคนหลบหนีออกจากจวนได้สำเร็จโดยที่ไม่มีผู้ใดรู้เห็น  สถานที่นัดพบนั้นอยู่เขตป่าที่ออกห่างจากตัวเมืองไปไม่ไกลนัก สถานที่แห่งนี้ค่อนข้างเปลี่ยวและรกร้างไม่มีผู้คนเดินผ่านและไม่ต้องเอ่ยถึงยามดึกเช่นนี้ว่าจะเงียบสงัดเพียงใด

ทางด้านเจิ้งอู่เสียงให้ลูกน้องของตนป้อนยาถอนพิษกับหญิงชราที่จะนำไปเป็นตัวกันในค่ำคืนนี้ ซ่งอวิ๋นทันทีที่ได้สติกลับมาก็ทำสีหน้าวิตกกังวลเป็นอย่างมาก นางดูถูกบุรุษกลุ่มนี้มากเกินไปไม่คิดว่าพวกมันจะร้ายกาจถึงเพียง ยาที่พวกมันป้อนเข้ามาในปากนั้นนางยังจำได้ดีถึงความทุกข์ทรมานอยู่ในอก ในความคิดครานั้นนางคิดว่าตนเองคงไม่มีวันกลับไปหาครอบครัวได้อีกแล้วเป็นแน่ สภาพร่างกายของนางหลังจากนี้คงจะไม่ต่างจากคนอื่น ๆ ที่โดนจับตัวมาก่อนนี้นั่นคือร่างกายที่โดนทรมานจนไม่เหลือเค้าเดิม

“พวกเจ้าจะพาข้าไปที่ใดกัน” ซ่งอวิ๋นเอ่ยถามเมื่อถูกพาตัวมายังสถานที่ที่ไม่คุ้นชิน ในใจก็นึกหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย

“ยายแก่เจ้าโชคดีมากที่ยังไม่ถูกข้าทรมาน และยังจะมีชีวิตรอดกลับไปหาครอบครัวของเจ้า” เสียงของหัวหน้ากลุ่มโจรเอ่ยขึ้นระหว่างที่กำลังพาตัวหญิงชราไปยังสถานที่นัดพบ

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร เจ้าจะปล่อยข้าไปอย่างนั้นหรือ?” ซ่งอวิ๋นเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะไม่แน่ใจว่าพวกมันจะยอมปล่อยตนไปโดยง่ายดายเช่นนี้มันมีบางอย่างไม่น่าไว้วางใจ

“ใช่นายของข้าจะปล่อยเจ้าไป แต่แลกกับผู้อื่นที่ต้องมาเป็นตัวตายตัวแทนของเจ้า”

“เจ้าหมายถึงผู้ใด” ซ่งอวิ๋นหัวใจกกระตุกวูบหวนคิดถึงคำพูดของอีกฝ่าย และกังวลไปถึงหลานสาวที่น่ารักของตนและคนในครอบครัว ซ่งอวิ๋นสำรวจตนเองก็พบว่าป้ายหยกประจำตัวของตนนั้นหายไป พวกมันต้องรู้เป็นแน่ว่านางเป็นใครไม่ใช่ว่าพวกมันต่อรองกับคนในครอบครัวของนางหรอกหรือ?

“ประเดี๋ยวเจ้าก็รู้เองอีกไม่นานเกินรอหรอก”

เจิ้งอู่เสียงและลูกน้องที่เป็นกลุ่มโจรอีกหลายจำนวนเดินทางมายังสถานที่นัดพบ และเพียงไม่นานบุคคลที่นัดก็มาถึง หานเสวี่ยถังเดินทางมาถึงยังจุดนัดก็พบกับกลุ่มคนที่น่าจะเป็นกลุ่มที่ส่งสาร์นลับมาให้

เมื่อมาถึงหานเสวี่ยถังก็เดินเข้าไปประจันหน้าอย่างไม่เกรงกลัวเพราะรู้เหตุผลอยู่แล้วว่าพวกมันคงยังไม่ทำอันตรายถึงชีวิตในตอนนี้พวกมันต้องการจับตัวของเขาไปให้กับเจ้านายของมัน