คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 144

ซานจิ่นนำจดหมายของจิวอิงมาให้ผู้เป็นประมุขของจวน ในห้องรับรอง ตอนนี้ทุกคนมารวมตัวกันเพื่อรอฟังข่าวของทั้งสามคน ซานจิ่นยื่นจดหมายให้ฮุ่ยฉิน ฮุ่ยฉินรับจดหมายขึ้นมาอ่านแล้วก็พลันให้ตกใจในสิ่งที่ได้รับรู้

 “ท่านปู่เกิดอะไรขึ้นหรือขอรับ” เย่วเทียนเอ่ยถามด้วยความสงสัย เขาเป็นกังวลอยู่ในใจไม่น้อยกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับคนที่เขารัก

ฮุ่ยฉินไม่ตอบคำถามหลานชายแต่ส่งจดหมายให้เขาเป็นผู้อ่านเอง เพราะยามนี้ฮุ่ยฉินคล้ายกับคนเป็นใบ้ และคิดสิ่งใดไม่ออกไปชั่วขณะ ในใจยามนี้เ ป็นห่วงแต่หลานสาวทั้งสองและบิดาของนาง

“พี่ใหญ่ในจดหมายว่าอย่างไรบ้าง บอกข้ามาเร็วเข้า...” เย่วฉีเอ่ยถามพี่ชายของตนด้วยน้ำเสียงร้อนรนไม่แพ้ผู้ใด

“อิงเอ๋อร์บอกว่านางจะไปตามสาร์นลับที่ถูกส่งมาเพื่อแลกตัวกับท่านยายของไท่เฟย แต่อิงเอ๋อร์คงไม่รู้ว่าบิดาและน้องสาวของนางก็ได้รับสาร์นลับเช่นเดียวกัน” เย่วเทียนเอ่ยบอกทุกคนที่รอฟังเนื้อความในจดหมาย เย่วเทียนเป็นผู้คาดเดาเหตุการณ์ได้อย่างแม่นยำเขาคิดว่าที่ทั้งสามคนหายตัวออกไปนั้นสาเหตุน่าจะมาจากสาร์นลับ และหากเดาไม่ผิดทั้งสามคนคงไม่รู้ว่าถูกล่อลวงให้ออกไปกันทั้งหมดเป็นแน่

“ทั้งสามคนถูกจับตัวไปเช่นนั้นหรือ?” เย่วฉีเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตกใจเมื่อได้รับรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้น

“เป็นเช่นนั้น” เย่วเทียนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดลงไปหลายส่วน แต่เนื่องด้วยเขาเป็นที่ไม่ค่อยแสดงออกทางสีหน้าจึงไม่มีใครรู้ว่าภายในจิตใจของเขาตอนนี้แทบจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยง ๆ

 “คนที่ต้องการทั้งสามคนนี้เป็นใครไปไม่ได้นอนกจากคนของแคว้นหาน” เย่วเทียนเอ่ยต่อเมื่อรวบรวมความคิดและสติของตนเองได้

“ปู่ก็คิดเช่นเจ้า” ฮุ่ยฉินเอ่ยเห็นด้วย

“ท่านปู่ พี่เย่วฉี มาดูท่านยายก่อนเถิดเจ้าค่ะ ท่านเป็นอะไรไม่รู้” ไท่เฟยเอ่ยเรียกผู้เป็นหมอที่เก่งกาจทั้งสองคน เมื่อเห็นว่าผู้เป็นยายลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการที่หวาดผวา ดวงตาตื่นตกใจคล้ายคนไม่ได้สติ

ไท่เฟยเองก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่ตนเองและผู้เป็นยายเป็นสาเหตุของการหายตัวไปของทั้งสามคนในครั้งนี้ หากย้อนเวลากลับไปได้นางจะไม่มาเยือนแคว้นหนิงโดยเด็ดขาดหากทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนเช่นนี้ แต่ตอนนี้นางกลับไปแก้ไขสิ่งใดไม่ได้ชีวิตของผู้เป็นยายก็สำคัญไม่น้อยเช่นกัน แม้รู้ว่าตอนนี้ทุกคนกำลังเคร่งเครียดและวิตกกังวลเรื่องการหายตัวไปของสหายและบิดาของพวกนางก็ตาม

ฮุ่ยฉินและเย่วฉีเมื่อได้ยินเสียงเรียกก็พลันดึงสติของตนเองกลับมา พวกเขาลืมไปเลยว่าท่านยายของไท่เฟยโดนยาพิษบางอย่างเข้าสู่ร่างกายและต้องได้รับการรักษาโดยเร็วที่สุด

“ซินเอ๋อร์ไม่อยู่แล้วจะรักษาท่านยายเจาได้อย่างไรขอรับท่านปู่” เย่วฉีเอ่ยถาม

“พิษที่นางได้รับนั้นค่อนข้างรุนแรงมันจะเข้าไปทำลายสมองหากเราไม่รีบรักษาเกรงว่าอีกไม่กี่ชั่วยามนางคงไม่รอดเป็นแน่” ฮุ่ยฉินเอ่ยขณะที่มือของตนกำลังจับอยู่ที่ข้อมือของคนป่วย ส่วนไท่เฟยและเย่วฉีก็ช่วยกันจับคนป่วยไม่ให้ดิ้น

ตอนนี้ทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียดและย่ำแย่ โดยเฉพาะจูเซียนที่ตอนนี้เป็นลมล้มพับไปตั้งแต่ได้ยินว่าบุตรสาวบุญธรรมทั้งสองคนและบิดาของนางหายตัวไปแล้ว จนต้องให้บ่าวคนสนิทพาตัวไปนอนพักที่ห้องก่อนโดยมีอวี้หลางผู้เป็นสามีคอยอยู่ปลอบใจในยามที่นางฟื้นขึ้นมา

“โอสถถอนพิษที่ซินเอ๋อร์มอบให้เจ้ายังเหลืออยู่ใช่หรือไม่” เย่วเทียนเอ่ยถามน้องชายที่ดูเหมือนว่าตอนนี้น้องชายผู้นี้จะไม่มีสติเอาเสียเลย เขารู้ว่าอาฉีเป็นห่วงน้องสาวมากเพราะดูแลนางมาตั้งแต่ยังเล็กความสนิทสนมนั้นทั้งสองคนมีมากเสียกว่าพี่น้องบางคนเสียอีก

“จริงสิ...โอสถของซินเอ๋อร์สามารถถอนพิษได้ทุกชนิด ข้ามัวแต่ตกใจจึงลืมไปเสียสนิทเลย” เย่วฉีเอ่ยพร้อมกับหยิบขวดกระเบื้องที่ใส่โอสถถอนพิษเม็ดสีแดงแวววาวเอาไว้ออกมาจากแหวนจัดเก็บของตนเองแล้วส่งให้ท่านปู่ฮุ่ยฉินทันที

ฮุ่ยฉินรับขวดโอสถมาจากหลานชายจากนั้นก็จัดการป้อนเข้าปากของซ่งอวิ๋นทันที เย่วฉีเองก็ไม่ได้ยืนนิ่งเฉยรีบสั่งให้บ่าวไปจัดเตรียมอ่างน้ำและผ้าสะอาดเอาไว้สำหรับเช็ดตัวคนป่วย ไท่เฟยเองก็คอยช่วยเหลืออยู่ไม่ห่างเพราะเคยผ่านการใช้โอสถเม็ดนี้มาแล้วย่อมรู้ดีว่าอาการต่อไปนั้นจะเป็นเช่นไร

“ท่านปู่หลานขอตัวไปหาองค์รัชทายาทก่อนนะขอรับเรื่องนี้คงต้องปรึกษาอีกหลายฝ่ายว่าจะช่วยเหลือทั้งสามคนอย่างไร” ทางด้านเย่วเทียนเมื่อเห็นว่าทางด้านนี้ไม่มีอะไรต้องน่ากังวลอีกต่อไปจึงขอปลีกตัวออกไป เขาต้องรีบไปวางแผนและสืบหาว่าทั้งสามคนตอนนี้อยู่ที่ไหนและเป็นอย่างไรบ้าง

“เจ้ารีบไปเถอะ ได้ความเช่นไรส่งข่าวให้ปู่รู้ด้วยเข้าใจหรือไม่” ฮุ่ยฉินเอ่ย เขาเองก็เป็นห่วงทั้งสามคนอยู่ไม่น้อย แต่ตอนนี้ทำอะไรมากกว่าการรอฟังข่าวนั้นไม่ได้เลย

“ขอรับท่านปู่” เอ่ยจบเย่วเทียนก็รีบเดินจากไปทันที