คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 30

ตำหนักแห่งหนึ่งในวังหลวง “น่าเจ็บใจยิ่งนักมันน่าจะตายๆไปเสีย” เสียงสตรีเอ่ยขึ้นด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง

“เสด็จแม่ใจเย็นๆก่อนเถิดพะย่ะค่ะ โอกาสหน้ายังมีมันคงจะไม่ได้โชคดีเช่นนี้เสมอไปหรอก” เสียงทุ้มเอ่ยปลอบมารดา

“ถ้าไม่มีหมอตระกูลหมิงนั่นทุกอย่างมันก็เป็นไปตามแผนแล้ว กาลข้างหน้ามันต้องสอดมือเข้ามายุ่งอีกเป็นแน่เราจะลำบากไม่น้อย” มู่กุ้ยเฟยเอ่ย ถ้าอวิ๋นฮองเฮาสิ้นไปตำแหน่งฮองเฮาย่อมตกมาเป็นของตนแล้วโอรสของตนก็ย่อมมีสิทธิ์ในตำแหน่งรัชทายาทมากยิ่งขึ้น แต่แผนการนี้กับล่มไม่เป็นท่าเพราะตระกูลหมิง

“เสด็จแม่อย่าได้กังวลลูกเตรียมส่งคนไปจัดการพวกมันแล้ว” หนิงเหล่ยหลงเอ่ย

“ลูกแม่เจ้าช่างเก่งกาจยิ่งนัก”

ห้าวันต่อมานับแต่วันนั้นเย่วซินก็เข้ามาดูแลที่โรงเตี๊ยมด้วยตนเองทุกวัน แต่บางวันก็ออกไปร้านอาภรณ์หมิงฟู่ของจิวอิงบ้าง ตอนนี้จิวอิงกำลังปรับปรุงร้านบางส่วนและจัดระเบียบข้าวของใหม่ทั้งหมด เพราะท่านปู่มีกิจการหลายอย่างไม่ค่อยได้เข้ามาดูแลด้วยเองจึงทำให้ไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไรนัก

เย่วซินยามอยู่ที่โรงเตี๊ยมนั้นไม่ได้นั่งเป็นคุณหนูอยู่เฉยๆนางทำงานทุกอย่างที่พอช่วยได้ตามประสาคนที่ไม่ชอบอยู่ว่างนัก บางครั้งช่วยงานในครัว บางครั้งช่วยเสี่ยวเอ้อร์เก็บจานชามเช็ดโต๊ะ พี่เสี่ยวชิงมาอยู่กับนางที่โรงเตี๊ยมเป็นบางวัน สลับกับอยู่กับจิวอิงพี่เสี่ยวชิงกลัวว่านางจะน้อยใจที่เอาแต่สนใจจิวอิง แต่ก็จริงอย่างที่พี่เสี่ยวชิงคิดนั่นแหละนางมีงอนแน่

ปลายยามซวี(19.00-20.59) หลังทานอาหารเสร็จเย่วซินก็เข้าห้องปรุงยาของตัวเอง นางมองสมุนไพรล้ำค่าที่ได้มาจากผู้ปกครองแคว้นอย่างพึงพอใจ สมุนไพรพวกนี้เป็นส่วนผสมหลักที่สำคัญในการปรุงยาแก้พิษได้หลายชนิด ตอนนี้นางกำลังจะสกัดมันออกมาบางส่วนแล้วนำผสมกับสมุนไพรที่สกัดเอาไว้ก่อนหน้าแล้วกว่าร้อยชนิด นางจะต้องผลิตยาแก้พิษที่มีประสิทธิภาพให้มากที่สุด

“ซินเอ๋อร์..ทำอะไรอยู่หรือ?” ฮุ่ยฉินเอ่ยถามหลานสาว

“ท่านปู่ มานี่เร็วเจ้าค่ะหลานกำลังจะปรุงยาแก้พิษที่ครอบคลุมหลายๆชนิดอยู่เจ้าค่ะ” เย่วซินเอ่ยให้ท่าปู่เข้ามาดูการปรุงยาแก้พิษชนิดพิเศษนี้ เพราะมันมีสมุนไพรล้ำค่าผสมอยู่นางจึงออกอาการตื่นเต้นไม่น้อย

“ไหนๆปู่ขอดูบ้างสิ” ฮุ่ยฉินมองการปรุงยาของหลานสาวอย่างสนใจ ตอนนางยังเล็กเป็นเขาที่ห่วงและไม่ยอมให้นางศึกษาเรื่องพิษ แต่ดูเหมือนเขาจะคิดผิดเพราะว่านางสามารถทำมันได้ดีและยังสามารถรักษาชีวิตของฮองเฮาเอาไว้ได้

“โอ๊ย..ไม่นะ..” เย่วซินร้องลั่นเมื่อมือของตนโดนปากขวดกกระเบื้องบาดจนเลือดไหลขณะกำลังผสมน้ำสกัดสมุนไพรลงหม้อ แล้วเลือดของนางมันดันหยดลงไปในนั้นด้วย

ตายห่า..สมุนไพรล้ำค่าของฉัน...เย่วซินน้ำตาไหลด้วยความเสียดาย

“เจ็บมากหรือไม่ซินเอ๋อร์” ฮุ่ยฉินเอ่ยเมื่อเห็นหลานสาวตกใจและน้ำตาไหลเอ่อออกมา

“ท่านปู่..เลือดของหลานหยดลงไปในหม้อหลอมเจ้าค่ะ ฮือ..” เย่วซินเอ่ยด้วยความเสียใจและเสียดาย

“ใจเย็นๆก่อนค่อยๆดูไปเผื่อว่ายังใช้ได้” ฮุ่ยฉินเอ่ยปลอบใจหลานสาวเขาไม่เคยเห็นนางร้องไห้เสียใจเลยสักครั้ง เมื่อเห็นเช่นนี้ก็ปวดใจไม่น้อย

เย่วซินปาดน้ำตาแล้วก้มมองดูยาในหม้อหลอมที่จับตัวเป็นก้อนกลมมันวาวจำนวนสิบเม็ด และมันมีสีแดงสดคล้ายเลือดของนางที่หยดลงไปเลย เย่วซินหยิบมันขึ้นมาดูแล้วเอ่ยถามท่านปู่

“ท่านปู่คิดว่ามันจะยังแก้พิษได้อยู่หรือไม่เจ้าคะ” เย่วซินเอ่ยถามอย่างสงสัยเพราะในเม็ดยานี้อย่างน้อยก็ยังมีสมุนไพรอยู่มากมาย

“ปู่เองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

“หรือว่าเราจะทดลองมันดีเจ้าคะ”

“ทดลองอย่างไรหรือ?”

“ท่านปู่ก็กินยาพิษแล้วหลานจะลองใช้ยาตัวนี้แก้พิษให้”

“..” ฮุ่ยฉินทำสีหน้าประหลาดพร้อมกลืนน้ำลายอย่างเหนียวคอ

“ฮ่าๆๆหลานล้อเล่นเจ้าค่ะ ใครจะให้ท่านปู่เป็นหนูทดลองกัน หลานมีท่านปู่อยู่คนเดียวนะเจ้าคะ” เย่วซินเอ่ยพร้อมกอดแขนแกร่งเอาหน้าถูไถอย่างออดอ้อนเหมือนที่ชอบทำอยู่เป็นประจำ

“ดีแล้วๆ”