กินเด็ก 20+ นิยาย บท 65

"บอกว่าเจ็บแต่ครางซะดัง คำพูดกับการกระทำสวนทางกันจังเลยนะ" ต้นน้ำกระตุกยิ้มมุมปากขณะมองเรือนแก้มแดงระเรื่อของคนข้างบน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขามองว่าท่าทางเขินอายของเธอน่ารักน่าเอ็นดู

"ทะ..ทำหนูเจ็บแล้วยังกล้าล้อหนูอีกเหรอ"

"แน่ใจว่าเจ็บมากกว่าเสียว?"

"ต้นไม่ได้โดนกระแทกเหมือนหนูนิถึงพูดแบบนั้นได้ ลองโดนกระแทกแรงๆบ้างไหมล่ะ"

"เอาสิ" เขาคลายพันธนาการออกจากเอวคอดทันทีที่พูดจบประโยค "เอาคืนได้เต็มที่เลย"

"ไม่เจอกันแค่อาทิตย์กว่าต้นของหนูเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอ" คำพูดและท่าทางที่แตกต่างไปจากเดิมของต้นน้ำสร้างความประหลาดใจให้คะนิ้งไม่น้อย เธอหรี่ตามองเขาอย่างจับผิด พร้อมกับก้าวลงมานั่งบนเตียง ส่งผลให้น้ำรักขาวขุ่นค่อยๆไหลออกมาหยดลงบนที่นอน

"คงงั้นมั้ง" ต้นน้ำคลี่ยิ้มบางๆ "เพราะตอนที่เด็กแถวนี้ไม่อยู่ทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไปหมด"

"..."

"ถ้าเป็นเหมือนเดิมแล้วต้องเสียคนที่รักไป สู้เป็นคนใหม่ที่ดีกว่าเดิมไม่ดีกว่าเหรอ"

"คะ..คนที่ต้นรักคือหนูเหรอ"

"ใครได้ยินประโยคเมื่อกี้ก็คนนั้นแหละ"

"ในห้องนี้มีแค่หนูกับแด๊ดดี้~ แล้วก็หมูน้อยหนึ่งตัว แด๊ดดี้รักใครเหรอ~" คะนิ้งนอนราบลงบนเตียงพลางเกยคางไว้บนแผงอกแกร่ง หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามจนแทบผิดจังหวะขณะรอฟังคำตอบจากชายหนุ่ม แม้จะรู้คำตอบอยู่แล้วก็ตาม

"นี่แกล้งซื่อบื้อหรือซื่อบื้อจริงๆ"

"คำว่ารักมันพูดยากขนาดนั้นเลยเหรอ"

"..." ต้นน้ำถอนหายใจเบาๆกลบเกลื่อนความเขินอาย เป็นครั้งแรกที่เขาไม่กล้าสบตากับคะนิ้ง

"หรือจริงๆแล้วไม่ได้รู้สึกอะไรกับหนูเลย"

"ไม่บอกรักก็ไม่ได้หมายความว่าไม่รักนิ"

"..."

"...ชื่อกรรณิการ์บนแขนข้างซ้ายของเฮียมันน่าจะมากกว่าคำว่ารักแล้วนะ"

"แต่หนูก็สักชื่อต้นไว้ที่เอวเหมือนกันนิ" เธอหยัดกายลุกขึ้นทำหน้าบึ้งเมื่อไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการ ตั้งท่าจะเหวี่ยงขาลงจากเตียง แต่ก็ช้ากว่าต้นน้ำที่ยื่นมือเข้ามาคว้าแขนไว้ ก่อนที่เขาจะหยัดกายลุกขึ้น อุ้มเธอเข้าไปนั่งกลางหว่างขา

"...รัก"

"..!" เหมือนก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายจะหยุดเต้นเอาเสียดื้อๆในวินาทีที่คำนั้นดังขึ้นข้างหู คะนิ้งชะงักไปกับคำบอกรักของชายหนุ่ม

"แค่นี้ใช่ไหมที่อยากได้ยิน"

"ขอบคุณที่พูดมันออกมาค่ะ" เธอค่อยๆวางศีรษะทุยเล็กลงบนบ่าแกร่ง แล้วหันไปจูบสันกรามคมเบาๆ "หนูจะได้รู้ว่านอกจากแม่แล้วยังมีต้นที่รักหนูอีกคน"

"แล้ว...พ่อล่ะ"

"เขาไม่รักหนูหรอกค่ะ ไม่เคยสนใจหนูด้วย"

"ทำไมถึงคิดแบบนั้น"

"เพราะการกระทำของพ่อทำให้หนูคิดแบบนั้น พ่อมีหนูเพราะพลาด แต่ก็ยอมดูแลหนูกับแม่ มีเงินให้ใช้ มีบ้านหลังใหญ่ให้อยู่ แต่ไม่เคยให้ความรัก"

"..."

"หนูเคยอ่านนิยายหลายเรื่องนะ นางเอกพลาดท้องกับพระเอก ตอนแรกพระเอกก็ไม่ได้รักนางเอก ไม่ได้ต้องการลูกด้วยซ้ำ แต่พออยู่กันไปเรื่อยๆก็รักกัน รักลูกมากๆด้วย หนูเคยสงสัยว่าทำไมชีวิตหนูถึงไม่โชคดีแบบนั้นบ้าง หรือเพราะหนูน่ารักไม่พอ พ่อถึงไม่เคยรักหนูเลย"

"นี่ลืมจริงหรือแกล้งลืม"

"..." เด็กสาวกะพริบตาปริบๆอย่างไม่เข้าใจนัก

ต้นน้ำตีสีหน้าเรียบเฉยเมื่อเห็นท่าทางที่คะนิ้งแสดงออก เขาพ่นลมหายใจหนักๆ แล้วยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะหน้าผากเบาๆ

คะนิ้งหลุดยิ้มในทันทีเพราะเข้าใจความหมายของท่าทางที่ต้นน้ำแสดงออก เธอเดินเข้าไปประคองใบหน้าหล่อเหลาไว้หลวมๆ แล้วกดจูบลงบนหน้าผากของเขาเบาๆ

"คนเก่งของหนูงอแงเหมือนเด็กเลย"

"ปกติก็โดนจูบทุกวันนิ วันนี้แค่เรียกร้องเองเฉยๆ เหมือนเด็กตรงไหน"

"แต่แด๊ดดี้ไม่ชอบให้หนูหอมหน้าผากนิ"

"เมื่อก่อนไม่ชอบ ไม่ได้หมายความว่าตอนนี้จะไม่ชอบ"

"หนูรู้สึกเหมือนกำลังโดนแด๊ดดี้อ้อนเลย"

"ไม่ได้เหรอ?" ต้นน้ำทำหน้าจริงจัง "ถ้าไม่ได้ก็จะไม่ทำ"

"เดี๋ยวนี้ขี้น้อยใจด้วย"

"แค่ถาม ไม่ได้น้อยใจ"

"หนูแค่ไม่ชินที่โดนอ้อน เพราะหนูชอบอ้อนคนของหนูมากกว่า"

"งั้นเดี๋ยวจะทำให้ชินเอง" เขายกยิ้มมุมปาก แล้วค่อยๆซบหน้าลงบนเนินอกอวบอิ่ม