กินเด็ก 20+ นิยาย บท 87

ท่ามกลางความมืดสลัวที่ปกคลุมจนทำให้มองเห็นสิ่งรอบข้างอย่างเลือนลาง เสียงเพลงยังดังกระหึ่มกลบเสียงพูดคุยของหนุ่มสาวนับร้อยชีวิตที่กำลังดื่มด่ำกับเสียงเพลงและกลิ่นเหล้าคละคลุ้งในสถานที่เดียวกัน

ต้นน้ำที่นั่งแกว่งแก้วเหล้าอยู่ในห้องวีไอพีของผับหรูยกยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อหลายเดือนก่อนซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ระหว่างเขากับคะนิ้ง เขาได้เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอในห้องนี้เป็นครั้งแรก

"ขอโทษค่ะ พอดีเจ๊พัดชาให้หนูมาดูแลแขกห้องนี้ค่ะ" น้ำเสียงสดใสของใครบางคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาอย่างถือวิสาสะเรียกความสนใจจากต้นน้ำให้ปรายตามอง

"ไปตามเมียฉันมา บอกพัดชาด้วยว่าถ้าไม่อยากให้ฉันพังผับก็อย่าส่งผู้หญิงมาอีก"

"ถ้าออกไปตอนนี้ต้องโดนเจ๊พัดชาดุแน่เลยค่ะ ให้หนูนั่งคุยเป็นเพื่อนก่อนเถอะนะคะ" เด็กสาวในชุดเสื้อกล้ามสีขาวกับกระโปรงยีนส์สีดำเสมอต้นขาเดินนวยนาดเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนหน้าตักแกร่งอย่างถือวิสาสะ พร้อมกับยกขาทั้งสองข้างขึ้นมาพาดบนหน้าขาแกร่ง

"ดื้อแบบนี้เห็นทีต้องลงโทษสักหน่อย" ต้นน้ำยิ้มกริ่มพลางยกแขนขึ้นมาโอบเอวคนบนหน้าตักไว้หลวมๆ แววตาดุดันแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขณะก้มมองใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาของคู่หมั้นสาว

"อืม~" คะนิ้งหลับตาพริ้มรอรับบทลงโทษอย่างเต็มใจเมื่อชายหนุ่มประกบริมฝีปากลงมาแนบชิด ก่อนที่เรียวลิ้นสากจะถูกส่งเข้ามาตวัดเกี่ยวพันกับเรียวลิ้นของเธอในโพรงปาก กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆที่เจืออยู่ในลมหายใจของเขามอมเมาให้เธอเคลิบเคลิ้ม

"ถ้าจะดูดดื่มกันขนาดนี้ยืมห้องนอนพัดก่อนก็ได้นะ เตียงพร้อม แอร์เย็น เล่นได้หลายท่าด้วย" บรรยากาศดีๆที่เพิ่งสร้างขึ้นถูกทำลายลงในพริบตาด้วยคำพูดกระแนะกระแหนของพัดชา ทำให้ต้นน้ำต้องจำใจถอนจูบออกอย่างไม่สบอารมณ์

"มึงจะพูดทำไมเนี่ย กูเกือบจะได้ดูหนังสดอยู่แล้วเชียว" พารันที่ยืนอยู่ข้างๆพัดชาทำหน้าเซ็ง ก่อนจะเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาที่ยังว่างอยู่ แม้จะเห็นสีหน้าไม่ต้อนรับของต้นน้ำก็ไม่ได้สะทกสะท้านเลย เช่นเดียวกับพัดชาที่เดินลอยหน้าลอยตาเข้าไปนั่งไขว่ห้างบนข้างๆลูกพี่ลูกน้อง

"ได้กลิ่นธูปกันรึไงถึงมาขอส่วนบุญ" ต้นน้ำถามเสียงหน่าย แล้วกระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่

"มึงนี่ชอบแซะเป็นเด็กๆไปได้ กูแค่จะเอาของขวัญมาให้ตัวเล็กเฉยๆ

"เรียกใครตัวเล็ก"

"มึงอย่ามาหึงไม่เข้าเรื่อง"

"เอาหน้าหล่อๆของมึงไปไกลๆตีนกูเลยไป"

"มึงนี่ทำตัวเหมือนเด็ก" พารันถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหยิบเช็คเงินสดในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมายื่นให้คะนิ้ง

"เช็คเงินสดสองล้าน เอามาให้หนูทำไมเหรอคะ" คะนิ้งรับมาอย่างงงๆ ยิ่งเห็นจำนวนตัวเลขบนแผ่นกระดาษเล็กๆในมือก็ยิ่งงุนงงเข้าไปใหญ่

"พี่กับพัดไม่รู้จะให้อะไรเป็นของขวัญที่ตัวเล็กกับไอ้ต้นหมั้นกันดี จะหอบเงินสดใส่กระเป๋ามาให้มันก็ยังไงๆอยู่ เลยคิดว่าให้เงินตัวเล็กไปซื้อของที่อยากได้เองดีกว่า แล้วก็ขอโทษด้วยนะที่ไม่ว่างไปงานวันนั้น"

"ไม่เห็นต้องให้อะไรหนูเลยค่ะ เพราะพี่พารันกับพี่พัดชาช่วยเหลือหนูมามากแล้ว"

"รับไว้เถอะ พี่กับพัดตั้งใจจะให้ตัวเล็กจริงๆ ถือว่าเป็นของขวัญจากพี่สาวกับพี่ชายก็แล้วกัน"

"ขอบคุณนะคะ" คะนิ้งมองหน้าผู้มีพระคุณทั้งสองที่คอยช่วยเหลือเธอมาตลอดด้วยความตื้นตันใจ

"พอดีวันนี้พี่มากับเพื่อน คงไม่ได้นั่งด้วยนะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงหนูก็จะมาหาพี่พัดชาที่นี่บ่อยๆอยู่แล้ว"

"งั้นพี่ไปก่อนนะ แค่แวะเอาของขวัญมาให้เฉยๆ ไม่อยากกวนเวลาหมาหวงก้างมันสวีตกับเมียหรอก" พารันหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงหลังพูดกระแนะกระแหนต้นน้ำจบประโยค แต่ก่อนจะออกไปก็ยังไม่วายพุ่งเข้าไปรั้งศีรษะทุยเล็กของคะนิ้งมากอดแนบอก การกระทำอุกอาจของเขาสร้างความตกใจให้เด็กสาวไม่น้อย

เพล้ง!

"ไอ้เหี้ยพาย!!" ต้นน้ำตวาดเสียงไม่พอใจ เขวี้ยงแก้วเหล้าในมือใส่พารันเต็มแรง แต่อีกฝ่ายก็หลบได้ทัน มิหนำซ้ำยังรีบเปิดประตูวิ่งหนีออกไป

"ฮ่าๆๆ" พัดชาหัวเราะร่วนอย่างชอบใจกับการกระทำของเพื่อนรัก แต่ก็ต้องเงียบเสียงเมื่อโดนลูกพี่ลูกน้องตวัดสายตามอง

"อยากโดนแทนไอ้พายรึไง"

"กับน้องกับนุ่งไม่ต้องโหดขนาดนั้นก็ได้นะ" เธอกอดอกลอยหน้าลอยตา ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนบนรองเท้าส้นสูงกว่าห้านิ้ว "เชิญดูดดื่มกันตามสบายเลย พัดจะไปทำงานต่อแล้ว"

"เดี๋ยวค่ะ" คะนิ้งเอ่ยรั้งไว้ในตอนที่พัดชาตั้งท่าจะเดินออกไป

"มีอะไรกับพี่เหรอ"

"ขอบคุณพี่พัดชามากเลยนะคะ"

"เรื่องของขวัญน่ะเหรอ ไม่ต้องขอบคุณหรอก พี่ว่ามันน้อยไปด้วยซ้ำ"

"พี่พัดชาให้ของขวัญที่ดีที่สุดกับหนูต่างหากค่ะ ขอบคุณนะคะที่วันนั้นมอบของขวัญชิ้นนี้ให้หนู" คะนิ้งดึงมือหนาของคู่หมั้นหนุ่มมากุมไว้หลวมๆ ต้นน้ำเปรียบเสมือนของขวัญที่ดีที่สุดที่พัดชาให้เธอมาในวันนั้น

"ไม่ต้องพูดให้ซึ้งหรอก แค่มีความสุขกับของขวัญที่พี่ให้ก็พอแล้ว"

"ตอนนี้หนูมีความสุขมากแล้วค่ะ"

"พี่ดีใจนะที่น้องคะนิ้งกับต้นลงเอยกันด้วยดี แต่ไม่ต้องขอบคุณพี่นักหรอก พี่ชอบอยู่เบื้องหลังมากกว่า" พัดชากล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะสะบัดเท้าเดินออกไป

"ฟังแล้วอยากยกตีนก่ายหน้าผาก คนเบื้องหลัง เหอะ!" ต้นน้ำแค่นหัวเราะในลำคออย่างนึกขำ แล้วรั้งศีรษะทุยเล็กมากอดแนบอก

"ถ้าไม่มีพี่พัดชาหนูก็คงไม่ได้เจอแด๊ดดี้หรอก"

"แต่เฮียเป็นคนเปิดใจให้ตัวเล็กนิ"

"แค่นี้ต้องน้อยใจด้วยเหรอคะ"

"ไม่มีกลิ่นของไอ้พายติดอยู่ใช่ไหมเนี่ย เมื่อตอนเย็นเฮียอุตส่าห์สระผมให้แล้ว มันน่าตามไปกระทืบให้จมตีนจริงๆ"

"ที่แท้ก็หงุดหงิดเรื่องนี้เหรอคะ"

"แล้วเมื่อกี้ไปเข้าห้องน้ำคนเดียวมีใครมายุ่งกับเมียเฮียรึเปล่า แค่ไอ้พายคนเดียวก็รำคาญจะตายอยู่แล้ว"

"ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับหนูหรอกค่ะ เพราะสามีหนูโหดมาก" คะนิ้งผละศีรษะออกจากแผงอกแกร่ง เลื่อนใบหน้าเข้าไปคลอเคลียแก้มสากอย่างนึกมันเขี้ยว ทั้งคำพูดและการแสดงออกของต้นน้ำทำให้เธอดีมากกว่าจะอึดอัด

"กลับกันเถอะ เฮียหมดอารมณ์จะกินต่อแล้ว"

"หนูให้แด๊ดดี้กินเหล้าได้นิดหน่อยเดือนละครั้งสองครั้ง ถ้ากลับตอนนี้อดกินไปอีกหลายวันเลยนะ"