กินเด็ก 20+ นิยาย บท 86

@หลายเดือนต่อมา

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย เพียงแค่พริบตาเดียววันที่ต้นน้ำและคะนิ้งรอคอยมาตลอดหลายเดือนก็มาถึง มันคือวันที่ชีวิตคู่ของเขาและเธอจะเริ่มต้นขึ้นอย่างสมบูรณ์แบบ

"นี่มึงแต่งหล่อมาแย่งซีนไอ้ต้นมันรึไง" สหรัฐที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นในห้องนั่งเล่นในคฤหาสน์หรูหราของต้นน้ำอดไม่ได้ที่จะกระแนะกระแหนเพื่อนรักอย่างบดินทร์ที่นั่งกอดอกอยู่ข้างๆ

"แค่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์เนี่ยนะ ได้ข่าวว่ามึงกับไอ้เหมก็ใส่แบบนี้เหมือนกันไม่ใช่รึไง"

"แล้วมึงเซตผมมาทำไม คิดว่าเป็นงานหมั้นตัวเองรึไง"

"ก็เมียกูเซตให้ ถ้าหล่อกว่ามึงก็ขออภัยด้วย" บดินทร์ขยิบตาพลางเชิดหน้าเล็กน้อย ทำเอาเหมราชและไพลินที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกันส่ายหน้าเอือมระอา

"มึงสองตัวนี่วุ่นวายจริงๆ นอกจากไม่มีประโยชน์เหมือนไอ้เหมกับน้องไพลินแล้วยังพูดมากน่ารำคาญอีก" ต้นน้ำที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนพรมสีขาวเหมือนกันเหลือบมองสองเพื่อนรักที่กำลังสาดน้ำลายใส่กันอย่างเหนื่อยหน่าย

"เอาเมียกูมาเป็นฝ่ายผู้ใหญ่ให้น้องคะนิ้งแล้วยังไม่สำนึกอีกนะมึง"

"เออ นึกยังไงวะเอาไอ้เหมกับน้องไพลินมาเป็นฝ่ายผู้ใหญ่ให้น้องคะนิ้ง มึงจ่ายไปกี่บาทคนสันดานเสียอย่างไอ้เหมถึงยอมขึ้นไปนั่งเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าสาวให้น้องคะนิ้ง" สหรัฐถาม

"ถ้าพ่อกับแม่ไม่นั่งอยู่ตรงนี้กูคงจะยกตีนฟาดปากมึงแล้ว" เหมราชมองสหรัฐอย่างคาดโทษ แต่อีกฝ่ายกลับยักไหล่ไม่ยี่หระ

"ฮ่าๆๆ เต็มที่เลยลูก ไม่ต้องเกรงใจพ่อกับแม่ ระหว่างรอหนูนิ้งลงมาจะตีกันก่อนก็ได้ พ่อไม่ถือ แต่อย่าให้งานหมั้นพังก็พอ ไม่งั้น...พ่อเอาตายหมดทุกคนแน่" จักรินที่นั่งฟังมาพักใหญ่เอ่ยแทรกขึ้นอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบเฉยในประโยคท้าย ทำเอาสี่หนุ่มที่กำลังคุยกันรีบปิดปากเงียบ

"เจ้าสาวมาแล้วจ้า" เสียงของญาณินที่ดังขึ้นทำลายความเงียบภายในห้องนั่งเล่น ทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ด้วยกันรีบหันไปยังต้นทางของเสียงอย่างพร้อมเพรียง

ต้นน้ำยิ้มแก้มปริเมื่อเห็นแฟนสาวในชุดกระโปรงยาวสีขาวก้าวลงบันไดมาช้าๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มที่มองกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อหน่ายถูกประทินโฉมด้วยเครื่องสำอางบางๆ ผมยาวสลวยที่เขาชอบสัมผัสสยายเต็มแผ่นหลังเมื่อยามเธอก้าวเดิน มองดูแล้วราวกับภาพวาดเจ้าหญิงในนิทาน

"ไม่เคยรู้เลยว่าจริงๆแล้วเมียเฮียเป็นเจ้าหญิง" เขาชมเปาะกลบเกลื่อนท่าทางหลงใหลที่เผลอแสดงออกทางสีหน้าและแววตาเมื่อสักครู่

"วันนี้เทพบุตรของหนูก็หล่อมากๆเลยค่ะ" คะนิ้งแทบกลั้นยิ้มไม่อยู่เมื่อเห็นแฟนหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขายาวสีเดียวกัน ผมดำขลับที่เคยปล่อยให้ตกลงมาปรกหน้าผากในเวลาปกติวันนี้ถูกเซตขึ้นอย่างดีจนทำให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่มากยิ่งขึ้น

เธอเดินเข้าไปนั่งพับเพียบข้างๆแฟนหนุ่ม ส่วนนาร์เนียและญาณินที่เดินลงมาพร้อมกันก็เดินเลี่ยงไปนั่งข้างๆสหรัฐและบดินทร์

"ว้าว วันนี้ลูกสะใภ้ของแม่น่ารักมากๆเลย รีบสวมแหวนกันเถอะจ้ะ แม่ใจร้อน" พิมพ์ดาวที่นั่งอยู่ข้างๆสามีเอ่ยขึ้นอย่างใจดี "แต่ก่อนจะสวมแหวนผู้ใหญ่ฝั่งเจ้าสาวมีอะไรจะพูดก่อนไหมจ๊ะ"

หัวใจดวงน้อยของคะนิ้งพองโตกับคำว่าเจ้าสาวที่ได้ยิน แม้ว่าวันนี้จะเป็นเพียงการหมั้นหมาย แต่ก็ไม่ต่างอะไรกับการเป็นเจ้าสาวของต้นน้ำแล้ว ทั้งที่ยังไม่ได้สวมแหวนแต่ความสุขก็เอ่อล้นจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้

"ถึงลินกับคะนิ้งจะไม่ได้เป็นพี่น้องกัน แต่ลินก็ถือว่าคะนิ้งเป็นน้องสาวของลินคนหนึ่ง ถ้าวันไหนพี่ต้นน้ำทำให้น้องสาวของลินน้ำตาตกล่ะก็..." ไพลินทำหน้าจริงจัง สบสายตากับต้นน้ำอย่างเอาจริง "เตรียมตัวตายได้เลย"

"ไม่มีวันนั้นแน่นอน" ต้นน้ำยืนยันหนักแน่น

"กลุ่มเรามีกันสี่คน ทุกคนก็มีแฟนกันหมดแล้ว แฟนเพื่อนก็เหมือนน้องสาวคนนึงเหมือนกัน เพราะงั้นมึงเตรียมหน้าหล่อๆไว้รับตีนพวกกูได้เลยถ้าทำผิดต่อคะนิ้ง" เหมราชพูดขึ้นบ้าง โดยมีสหรัฐและบดินทร์พยักหน้าสนับสนุน เช่นเดียวกับญาณินและนาร์เนียที่มองต้นน้ำเขม็ง

"พ่อว่ารีบสวมแหวนเถอะ ปากมันคันยิกๆอยากเรียกหนูนิ้งว่าลูกสะใภ้จะแย่แล้ว สวมแหวนให้พี่ต้นเขาสิหนูนิ้ง"

คะนิ้งรีบหยิบแหวนเพชรในกล่องกำมะหยี่สีแดงที่วางอยู่บนพานมาบรรจงสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายของชายหนุ่มเมื่อเขาเป็นฝ่ายยื่นมือมาให้ วินาทีนั้นหัวใจมันเต้นแรงระรัวจนกลัวว่าจะหลุดออกมานอกเบ้า

ความน่ารักของคะนิ้งทำให้ต้นน้ำอดใจไม่ไหวที่จะยื่นมือไปแตะปลายจมูกเชิดรั้นเบาๆ ก่อนจะหยิบแหวนเพชรในกล่องกำมะหยี่สีแดงที่วางอยู่ตรงหน้ามาบรรจงสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ ซึ่งเธอก็โน้มตัวลงมากราบบนหน้าตักตามธรรมเนียม

จุ๊บ~

เขาโน้มใบหน้าลงไปจูบเบาๆกลางศีรษะทุยเล็ก แล้วดันตัวคะนิ้งขึ้น

"ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวของเราอย่างเป็นทางการนะจ๊ะหนูนิ้ง ส่วนนี่เป็นของขวัญต้อนรับลูกสะใภ้จากพ่อกับแม่นะ หวังว่าหนูจะชอบ" พิมพ์ดาวยื่นมือเข้าไปบีบแก้มลูกสะใภ้เบาๆด้วยความเอ็นดู ก่อนจะยื่นคีย์การ์ดใบหนึ่งและบัตรเครดิตให้

"ขอบคุณค่ะ แต่นี่คีย์การ์ดอะไรเหรอคะ"