บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 360

บทที่ 360 กรงรักขังสัตว์ป่า

ฟากฟ้ามืดมนทั้งยวง อุดอู้อบอ้าว

กู้อ้าวเวยเหลือบมองแวบหนึ่งก็ปิดบานหน้าต่างจนสนิท ขาเรียวทั้งสองข้างล้วนปวดแปลบอย่างรุนแรง กุ่ยเม่ยกระทั่งลงเขาไปซื้อชุดเอนตัวมาให้นางสวม แต่สาเหตุการเจ็บป่วยในหน้าหนาวยังคงหลงเหลือ จนต้องเลยไปหารถเข็นมาให้นางนั่ง

แต่เดิมยังบ่นกะปอดกะแปดในใจ แต่กู้อ้าวเวยก็เจ็บสาหัส จึงทำเพียงนั่งอยู่บนรถเข็น บนขายังพอคลุมผ้าห่มได้ พอดีให้ชิงจือนั่งจ้อกแจ้กจอแจอยู่บนตักของนางได้

สวีเชินเข้ามาส่งอาหารเจให้ตั้งแต่เช้ามืด “ท่านอาจารย์บอกว่าอีกสักสองชั่วยามก็น่าจะมีฝนตกแล้ว ทุกครั้งตอนที่อารามไป๋หม่าของพวกเรามีฝนตกก็จะรับผู้ลี้ภัยจำนวนไม่น้อยเลย ท่านอาจารย์ตั้งใจให้ข้ามาบอกเสียหน่อย เพื่อเลี่ยงไม่ให้เสียงดังรบกวนพระชายา”

“อารามไป๋หม่าก็รับผู้ลี้ภัยหรือ” ท่านป้าจางแปลกใจ

ผู้ที่มาอารามไป๋หม่าแห่งนี้ล้วนเป็นบุคคลสำคัญขุนนางใหญ่ หากรับผู้ลี้ภัย ต้องมีคนไม่พอใจจำนวนมากสิถึงจะถูก

“รับอยู่แล้ว ท่านอาจารย์บอกว่าอารามไป๋หม่าสามารถอยู่รอดได้ก็เพราะอิงจากหน้าตานี้ทั้งนั้น ผู้ลี้ภัยนี้ ก็คือหน้าตาของใต้เท้าทุกท่าน” สวีเชินกล่าวพลาง ซ้ำยังลูบหูเกาแก้มสักพัก คล้ายกับไม่รู้ถึงความหมายของท่านอาจารย์

ทว่ากู้อ้าวเวยกลับอุ้มชิงจือพลางยิ้มบางๆ

ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันนี้ก็ช่างเก่งกาจจริงๆ อารามไป๋หม่าแห่งนี้หากว่ามีเพื่อสวดภาวนาเท่านั้นคงถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างแน่นอน แต่ขอเพียงรับผู้ลี้ภัยเสียหน่อย เช่นนั้นคำประเมินที่โลกมีต่ออารามไป๋หม่าก็จะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น และนั่นก็ไม่ใช่หน้าตาของคนใหญ่คนโตเหล่านั้นหรอกหรือ

สวีเชินจากไป กู้อ้าวเวยกลับไม่คิดจะรออยู่ในห้อง ทำเพียงอุ้มชิงจือไปหยุดอยู่ที่เฉลียงยาวซึ่งค่อนข้างเงียบสงบ นักพรตน้อยหลายคนย้ายโต๊ะตัวเล็กมา จัดวางติ่มซำและชาจำนวนหนึ่งลงไป ซ้ำยังกล่าวว่า “ตอนที่อ๋องจิ้งมาก็บัญชาไว้ ขาของพระชายายังมีอาการบาดเจ็บหลงเหลืออยู่ ไม่อาจละเลยได้”

ชิงจือในอ้อมอกมองขนมอบตาแป๋วๆ กู้อ้าวเวยจึงเอียงศีรษะมาถาม “เขายังสั่งอะไรบ้าง”

“ท่านอ๋องยังนำสมุดบันทึกเล่มเล็กมา ด้านบนล้วนเขียนของโปรดของพระชายาเอาไว้ทั้งหมด” หลวงจีนที่อยู่ข้างๆ รีบเอ่ยคำ

กู้อ้าวเวยนิ่งอึ้งเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ ทำเพียงกวาดใบหน้าของซ่านจินจื๋อออกไปจากหัวสมอง เห็นว่าหลวงจีนหลายคนนี้ยังเอาใจใส่มากกว่าบ่าวไพร่ในเรือน จึงทำเพียงกล่าวพลางยิ้ม “พวกเจ้าไปรับรางวัลกับทางกุ่ยเม่ยนั่น และเรียกอาจารย์น้อยสวีเชินเข้ามาด้วย คนที่ชิงจือชอบก็คือเขาแล้ว”

หลวงจีนสองคนเดินจากไปด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ ผ่านไปสักพักก็เรียกสวีเชินเข้ามาจริงๆ

สวีเชินค่อนข้างทึ่มไปหน่อยจริงๆ แต่ถูกชะตากับชิงจือ กู้อ้าวเวยก็ทานขนมอบคอยมองดูอยู่ข้างๆ ทั้งมองท้องฟ้าไปพลาง รอเพียงให้ฝนตกลงมา

รอกระทั่งรับประทานอาหารเที่ยงแล้ว ฟากฟ้าถึงได้มีเสียงฟ้าร้องคำราม ในที่สุดฝนก็เริ่มเทลงมา

ผู้มาเยือนต่างทยอยเข้าสู่ห้องปีก ถึงแม้ขาของกู้อ้าวเวยจะปวดมาก แต่ก็ไม่กลับไป สวีเชินอุ้มชิงจือเอาไว้ ทั้งสองคนจ้องมองหยาดฝนบนชายคาอย่างเหม่อลอย กลับรู้สึกว่าน่าสนใจด้วยเช่นกัน

วันนี้ เยว่กับฉางอีฉินก็ควรจะมาแล้ว

และก็จริงๆ ด้วย หลวงจีนหลายคนยุ่งง่วนไปรับอยู่หน้าอาราม กู้อ้าวเวยก็มองเม็ดฝนพลางสะลึมสะลือ ด้านหลังกายกลับมีเสียงฝีเท้าดังลอยมาแผ่วเบา

“คุกเข่าเจ็ดวันเจ็ดคืนจนล้มป่วย ตอนนี้ท่านพี่จื๋อชดเชยให้แล้วมันจะอย่างไร”

ซูพ่านเอ๋อเดินฉับๆ เข้ามา เหลือบมองขนมอบที่กินไปแล้วครึ่งหนึ่งในมือของกู้อ้าวเวย

แพขนตากะพริบเบาๆ กู้อ้าวเวยไม่อยากนึกถึงเรื่องสารพัดก่อนหน้านี้ ทำเพียงกำที่เท้าแขนเอาไว้แน่น “ข้าไม่อาจเปรียบเทียบความสำคัญในใจของซ่านจินจื๋อกับเจ้าได้ ตอนนี้ตระกูลหยุนตกอยู่ในอันตราย ข้าไม่อยากคิดถึงเรื่องเก่าในอดีตอีกแล้ว”