กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1007

เฉินผิงอันถาม “ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ในจุดลึกของรากดินที่อวี๋โจว เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

ป๋ ายจิ่งกลับคืนมามีรูปโฉมของเด็กสาวสวมหมวกขนเตียวแล้ว นางตอบไม่ตรงคาถาม “ศึกน้าและไฟในครานั้น เจ้ารู ้สาเหตุและ ขั้นตอนคร่าวๆ แล้วใช่ไหม?”

เฉินผิงอันกล่าว “แค่เคยได้ยินเรื่องวงในมาบ้าง เป็ นคาพูดไม่ ประติดประต่อกัน แค่พอจะรู ้จุดเชื่อมต่อที่สาคัญแค่ไม่กี่จุดเท่านั้น”

ศึกน้าและไฟที่สะท้านฟ้ าสะเทือนดินอย่างสมชื่อครั้งนั้น แน่นอน ว่าคือชนวนที่สาคัญที่สุด

เพราะมีควันธูปที่สรรพชีวิตซึ่งมีสติปัญญาให้การ “บูชา” สามารถหล่อหลอมร่างทองของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้ เป็ นเหตุให้สิ่ง ศักดิ์สิทธิ์สององค์ที่อยู่ในระดับเทพชั้นสูงสุดเหมือนกันหากมหา มรรคาของคนหนึ่งลด มหามรรคาของอีกคนต้องเพิ่ม กลายเป็ น ความขัดแย้งและความไม่ปรองดองกัน สามารถเรียกได้ว่าเป็ นการ แย่งชิงบนมหามรรคาที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติการณ์

ตามคากล่าวของชิงถง ผลลัพธ ์จากการต่อสู้ครั้งนั้นได้ชักนาให้ “เสาสวรรค์หัก แกนดินขาดสะบั้น” วิถีฟ้ าทั้งสายพังถล่มลงมา เป็ น เหตุให้วิถีโคจรของตะวันจันทราและดวงดาวยิ่งชัดเจนมากกว่าเดิม

และนี่ก็วิวัฒนาการให้เกิดเส้นสายการสืบทอดมากมายในโลกยุค หลัง ขณะเดียวกันสิ่งศักดิ์สิทธิ์จานวนนับไม่ถ้วนที่เข้าร่วมสงครามก็ เหมือนดาวตกที่ร่วงหล่นลงบนพื้นดิน ทั่วทุกหนแห่งในพื้นดินและ มหาสมุทรเกิดไฟไหม้ลามมิอาจหยุดยั้ง สรรพชีวิตมอดม้วย สายฝน ชะล้างฝุ่ นกระจายไปทั่วสารทิศในฟ้ าดิน วิถีฟ้ าที่เดิมที่สมบูรณ์แบบ ไร ้ช่องโหว่เกิดช่องโหว่มากมาย นี่ก็คือหายนะของสิ่งมีชีวิตทั้งหมด บนพื้นแผ่นดินของโลกมนุษย์ ขณะเดียวกันส าหรับ “นักพรต” แล้วก็ เป็ นโอกาสใหญ่ครั้งที่สองต่อจาก “เวทคาถาตกลงมายังใต้หล้า เหมือนสายฝน

เห็นได้ชัดว่าป๋ ายจิ่งไม่เชื่อในคากล่าวนี้ นางเหลือบตามองเจ้า ขุนเขาหนุ่ม ยิ้มเอ่ยว่า “เป็ นแบบนี้จริงๆ หรือ?”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ขอให้ข้าได้พักหายใจหายคอก่อน พัก สักครู่แล้วค่อยออกเดินทางกันต่อ”

ทะยานลมอยู่นอกฟ้ าเผาผลาญจิตใจและปราณวิญญาณของผู้ ฝึกลมปราณอย่างมาก เดิมที่ผู้ฝึกตนเซียนดินมาอยู่ที่นี่ก็เหมือนคน จมน้าที่หายใจไม่คล่อง ยืนหยัดได้ไม่นานนัก

โชคดีที่ไท่ซวีที่กว้างขวางแห่งนี้ยังคงมีกระแสน้าขึ้นปราณ วิญญาณที่กระจัดกระจายมาให้เฉินผิงอันได้ดึงดูดเอามา แต่ด้วย ความเร็วในการทะยานลมตอนนี้ของเฉินผิงอัน คิดอยากจะกลับไป ยังใต้หล้าไพศาลคาดว่าต่อให้ออกแรงเต็มที่ และอยู่ภายใต้เงื่อนไขที่ มีปราณวิญญาณของตัวเองสะสมไว้ได้มากพอก็ต้องใช้เวลาเป็ น

เดือนๆ ดังนั้นรอให้เฉินผิงอันปรับวัตถุแห่งชะตาชีวิตห้าธาตุและ ปราณวิญญาณที่สับสนในร่างกายได้ดีแล้วก็ยังต้องให้ป๋ ายจิ่งช่วย เปิดทาง เสี่ยวโม่คอยช่วยอยู่ด้านข้างถึงจะได้

ผู้ฝึกกระบี่สามคนเหยียบย่างอยู่บนความว่างเปล่า กระแสน้าขึ้น ปราณวิญญาณน้อยนิดที่อยู่รอบด้าน ป๋ ายจิ่งไม่เห็นอยู่ในสายตา แม้แต่น้อย ก็เหมือนหว่านแหไปครั้งหนึ่งแล้วรวบเอามาได้แค่ปลา น้อยไม่กี่ตัว จะต้องเปลืองแรงขนาดนั้นไปไย

ป๋ ายจิ่งยิ้มตาหยี “ครั้งนี้ถูกจอมปราชญ์น้อยเชื้อเชิญมาที่นอก ฟ้ าด้วยตัวเอง เจ้าขุนเขาได้ผลประโยชน์ไม่มาก แต่ออกแรงไปไม่ น้อย”

เฉินผิงอันเอ่ยอย่างถ่อมตัวว่า “ไม่มีคุณความชอบอะไร มีแค่คุณ ความเหนื่อยยากไม่มีค่าพอให้พูดถึง”

ป๋ ายจิ่งถามหยั่งเชิง “เงินเหรียญทองแดงแก่นทองหกร ้อยเหรียญ ที่ยืมมาจากเจิ้งจวีจงแห่งนครจักรพรรดิขาวกับฝูลู่อวี๋เสวียนต้องใช ้ คืนจริงๆ หรือ?”

เสี่ยวโม่ได้ยินแล้วก็นวดคลึงหว่างคิ้ว

เฉินผิงอันเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “เป็ นหนี้ต้องใช ้คืน ถูกต้อง ตามหลักฟ้ าดิน ยืมเงินคนอื่นแล้วจะไม่ยอมใช ้คืนได้อย่างไร”

ป๋ ายจิ่งรีบขับเรือตามกระแสลมทันใด “ใช่ๆๆ มียืมมีคืน ยืมอีกไม่ ยาก คือหลักการเหตุผลข้อนี้”

เดิมทีนางยังอยากจะแนะน าเจ้าขุนเขาเฉินด้วยความหวังดีว่า เจ้านครจักรพรรดิขาวผู้นั้นแค่มองก็รู ้แล้วว่าเป็ นพวกที่ตอแยได้ยาก อย่างถึงที่สุด เงินก้อนนี้ต้องใช ้คืน แต่ฝูลู่อวี๋เสวียนผู้นั้นหากถ่วงเวลา ไว้ได้ก็ถ่วงเวลาไปก่อน ถึงอย่างไรก็ไม่มีหลักฐานที่เป็ นลายลักษณ์ อักษร วันหน้ารอให้เขาผสานมรรคาขอบเขตสิบสี่ก่อนค่อยว่ากัน เลื่อนเป็ นขอบเขตสิบสี่แล้ว แล้วยังจะมีหน้ามาพูดเรื่องเงินกับเจ้าเฉิน ผิงอันอีกหรือ? ถ่วงเวลาไปได้กี่ปี ก็ถ่วงไปเท่านั้น ไม่แน่ว่าอาจจะ สามารถใช ้เงินฝนธัญพืชมาหักลบกันไปแทนก็ได้

“ในจวนเฉวียนฝู่ ของภูเขาลั่วพั่วยังมีเงินเหรียญทองแดงแก่น ทองซึ่งเป็ นกาไรที่หักค่าใช ้จ่ายแล้วเหลืออีกสามร ้อยเหรียญ วันหน้า ค่อยเอาไปใช ้คืนให้กับเทพเขียนผู้เฒ่าอวี๋ หากเจ้ายินดีช่วยวิ่งเอาเงิน ก้อนใหญ่นี้มาคืนแทนให้ ข้าก็ต้องขอขอบคุณเจ้าไว้ล่วงหน้าก่อน เลย”

เงินก้อนใหญ่ขนาดนี้ เฉินผิงอันไม่วางใจที่จะอาศัยวิธีส่งกระบี่ บินแจ้งข่าวฝากมายังยอดเขาเถียนจินภูเขาเถาฝู

ฝูลู่อวี๋เสวียนที่พื้นที่ประกอบพิธีกรรมอยู่ในยอดเขาเถียนจิน ใน ฐานะบรรพจารย์บุกเบิกภูเขาของภูเขาเถาฝู ตอนนี้ภูเขาลูกนี้คือ ภูเขาลูกเดียวของใต้หล้าไพศาลที่ได้ครอบครองทั้งสานักดั้งเดิม สานักเบื้องบนและสานักเบื้องล่างในเวลาเดียวกัน

มักจะต้องมีผู้ฝึ กตนอิสระที่กินอิ่มว่างงานชอบจับจ้องคอยดัก กระบี่บินส่งข่าวอยู่เสมอ

ในประวัติศาสตร ์มีกระบี่บินข้ามทวีปไม่น้อยที่บรรทุกสมบัติลับที่ ส าคัญหรือไม่ก็จดหมายหายไปเหมือนวัวดินปั้นที่จมลงสู่ทะเล หา ร่องรอยไม่เจออีกเลย นี่จึงเป็ นเหตุให้เกิดการฟ้ องร ้องกันบนภูเขาที่ เป็ นบัญชีเลอะเลือนอยู่หลายคดี

ป๋ ายจิ่งถาม “เจ้าขุนเขาวางใจให้ข้าไปเยือนแผ่นดินกลางเพียง ล าพังหรือ? ไม่กลัวว่าข้าจะอาศัยชื่อของภูเขาลั่วพั่วแสร ้งท าเป็ น จิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือ ก่อเรื่องก่อราวอยู่ข้างนอกหรือไร?”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “แค่ดูจากการกระทานับตั้งแต่ที่แม่นางเซี่ย เข้าดินแดนมาที่อุตรกุรุทวีป และข้ามทวีปเดินทางลงใต้ตลอดทางจน มาถึงภูเขาลั่วพั่ว ข้าก็วางใจได้แล้ว”

ป๋ ายจิ่งหันไปมองเสี่ยวโม่ หากว่าเสี่ยวโม่ยินดีเดินทางไปเยือน ทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางด้วยกัน นางก็ไม่ถือสาที่ระหว่างเดิน ทางไกลจะจิบเหล้าเล็กๆ น้อยๆ ให้พอเมากรึ่มเพราะสุราก็คือสื่อแห่ง ความบันเทิงนี่นะ หึหึหึ

เสี่ยวโม่กล่าว “ตอนนี้คุณชายได้รับบาดเจ็บ ข้าไม่มีทางออกไป จากอาณาเขตต้าหลีโดยพลการ”

เฉินผิงอันพลันถามว่า “เมื่อครู่นี้ในอาณาเขตวิถีโคจรเส้นทาง ชิงเต้าที่อยู่ในค่ายกลทับซ ้อน กระแสน้าขึ้นปราณวิญญาณที่อยู่ ใกล้เคียงยังเหลืออีกเท่าไร?”

ป๋ ายจิ่งกระจ่างแจ้งทันใด มิน่าเล่าเฉินผิงอันถึงได้ทะยานลมช ้า เหมือนเต่าคลานเช่นนี้ที่แท้ก็วางแผนว่าจะย้อนกลับไปโจมตีอย่าง ฉับพลันตั้งแต่แรกแล้ว?

รอแค่ให้พวกหลี่เซิ่งจากไป จะได้ไปเก็บกวาดสนามรบ เก็บตก ของดี?

เสี่ยวโม่ให้คาตอบคร่าวๆ “รวมๆ กันแล้วน่าจะเทียบเท่ากับความ จุปราณวิญญาณของเซียนเหรินคนหนึ่ง”

ป๋ ายจิ่งถูมือยิ้มเอ่ย “กลัวก็แต่ว่าหญิงชราที่เชี่ยวชาญวิชานี้จะ ย้อนกลับมา ถูกนางชิงตัดหน้าไปก่อนแล้ว เจ้าขุนเขา หากจะกลับไป ก็ต้องให้เร็วหน่อยแล้ว”

เฉินผิงอันพยักหน้า เรือนกายกลายร่างเป็ นแสงกระบี่รุ ้งยาวสิบ แปดเส้นที่หวนกลับไปทางเดิม

ป๋ ายจิ่งสูดน้าลายดังซู้ด เดาะลิ้นไปหยุด ไม่เห็นเหมือนคนที่ได้รับ บาดเจ็บเลยนะ

ระหว่างที่ขี่กระบี่ไปอย่างว่องไวดุจสายฟ้ าแลบ ป๋ ายจิ่งก็อดไม่ ไหวใช ้เสียงในใจถามว่า “เสี่ยวโม่ เสี่ยวโม่ ก่อนหน้านี้คุณชายของ เจ้าเห็นอะไรเข้าถึงได้โกรธขนาดนั้น ถึงกับเกือบจะอดไม่ไหวใช ้กระบี่ ฟันเปลี่ยวร ้าง?”

“บนพื้นดินของเปลี่ยวร ้างมีจงหยวนตัวปลอมปรากฏตัวขึ้นมา”