กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1013

หน้าประตูภูเขาของภูเขาลั่วพั่ว หมี่ลี่น้อยนั่งตัวตรงอย่างสารวม คานหาบสีทองและไม้เท้าเดินป่าสีเขียวต่างก็วางไว้บนโต๊ะ

นักพรตเซียนเว่ยกาลังคุยกับนักพรตหนุ่มคนหนึ่งที่สวมกวาน ดอกบัวบนศีรษะอย่างเพลิดเพลิน ถูกชะตากันอย่างยิ่ง

อีกฝ่ ายบอกว่าตัวเองพบเจอกับเจ้าขุนเขาโดยบังเอิญ แล้วยัง เป็ นสหายรักของสหายจิ่งชิง

แม่นางน้อยชุดดาจับจ้องถ้วยชาของนักพรตทั้งสองคนอยู่ตลอด เห็นเพียงว่าพวกเขาดื่มชา แต่น้าชากลับไม่ได้ลดลงไปถึงก้นถ้วย โอกาสในการช่วยเติมน้าชาจึงไม่มี

นางเบื่อหน่ายอย่างยิ่งจึงยื่นมือออกมาตามจิตใต้สานัก ขยับไม้ เท้าเดินป่ าสีเขียวให้กลิ้งอยู่บนโต๊ะเบาๆ เสียงดังกุกกัก นางรีบหยุด การกระทานี้ทันที แล้วก็เห็นว่านักพรตต่างถิ่นคนนั้นหันมามองจริง ดังคาด หมี่ลี่น้อยรีบเอ่ยขออภัย แล้วจึงยึดเอวขึ้นตรง ผายมือข้าง หนึ่งไปข้างหน้า บอกเป็ นนัยว่าพวกท่านทั้งสองเชิญถูกมรรคากันต่อ ได้เลย

นักพรตผู้นั้นนิสัยดีอย่างมาก ยิ้มกล่าวว่า “ไม่เป็ นไร ในพื้นที่ ประกอบพิธีกรรมก็มักจะมีพวกยอดฝีมือที่เรือนกายผอมบางเหมือน กระเรียนป่ าคุยเล่นและทะเลาะกันเป็ นประจ าหากว่ามีใครพูดถึงจุดที่

สนุกสนานก็ยังมีเสียงตีอวี้ซิ่ง (เครื่องดนตรีโบราณชนิดหนึ่ง) ดัง ขึ้นมา เสียงใสกังวานเสนาะหูอย่างยิ่ง”

บนภูเขา เด็กชายชุดเขียวคนหนึ่งสะบัดชายแขนเสื้อก้าวเดิน อาดๆ เดินจากเส้นทางที่ปูด้วยแผ่นหินสีเขียวบนภูเขาเข้ามาใน บันไดเส้นทางเทพที่ในอดีตมุ่งตรงไปยังศาลที่ตั้งอยู่บนยอดเขา คิด ว่าจะไปสูดอากาศบนยอดเขาสักหน่อย พอเดินไปถึงขั้นบันไดก็แค่ คิดว่าจะมองมาทางเซียนเว่ยคนเฝ้ าประตูว่าแอบอู้หรือไม่ เฉินหลิง จวินยกสองมือเท้าเอว ทอดสายตามองมาที่ประตูภูเขา แล้วหัวใจก็ พลันบีบรัดตัว รีบยื่นมือข้างหนึ่งมาป้ องเหนือคิ้ว เจ้าชาติสุนัข ไม่ผิด แน่ ไม่ผิดแน่ เป็ นเจ้าคนที่สมควรโดนแทงพันครั้งผู้นั้นจริงๆ ถึงกับบุก มาฆ่าถึงหน้าประตูบ้านตนแล้ว พอคิดถึงว่าร่างจริงของนายท่านยัง เป็ นอาจารย์สอนหนังสืออยู่ในโรงเรียน เฉินหลิงจวินก็รีบหดคอ เขย่ง เท้าเตรียมกลับไปยังที่พัก พอไปถึงเรือนก็จะกระโดดขึ้นเตียง เอาผ้า ห่มคลุมหัว ต่อให้ฟ้ าผ่าก็อย่าหวังว่าจะปลุกเขาให้ตื่นได้

“สหายจิ่งชิง อย่าแสร ้งทาเป็ นมองไม่เห็นผินเต้าสิ มาดื่มชา ด้วยกันที่ตีนเขาหน่อย”

เฉินหลิงจวินยกสองมืออุดหู แสร้งเป็ นไม่ได้ยินเสียงในใจ เอาแต่ ก้มหน้าก้มตาวิ่งตะบึงไปตลอดทาง พึมพากับตัวเองว่า “เมื่อคืนวาน ฝนตกกระหน่าราวฟ้ ารั่ว ฟ้ าร ้องฟ้ าแลบเสียงดัง ลมพัดต้นไม้โค่น หอ เรือนโงนเงนจะล้มมิล้มแหล่ เจ้าตัวดี พลังอานาจนี้ช่างน่ากลัวเกินไป แล้ว ทั้งเตียงและที่พักประหนึ่งเรือน้อยที่อยู่ท่ามกลางคลื่นถาโถม

สั่นสะเทือนแก้วหูมิน่าเล่าวันนี้ถึงไม่ได้ยินอะไรเลยทั้งวัน ที่แท้ก็ถูก สะเทือนจนหูหนวกไปแล้ว จะท าอย่างไรดีนะ แบบนี้จะทาอย่างไรดี…”

ผลคือมีมือข้างหนึ่งกดลงบนศีรษะ เฉินหลิงจวินเงยหน้าขึ้นมอง คือนายท่านบ้านตนที่คลี่ยิ้มอบอุ่นมาให้ “ลงจากภูเขาไปรับรองแขก ด้วยกัน”

เด็กชายชุดเขียวกระแอมหนึ่งที ความกล้าหาญพลันบังเกิด “ก็ดี เหมือนกัน ต้องไปเจอแขกที่ไม่ได้รับเชิญเสียหน่อย เกลียดขี้หน้าเขา ไม่ใช่แค่วันสองวันแล้ว อดทนจนแทบจะทนไม่ไหวเต็มที”

แม้ว่าเจ้าขุนเขาที่อยู่ตรงหน้าจะไม่ใช่ร่างจริงของนายท่าน แต่ แล้วจะอย่างไรเล่า?!

คราวก่อนไปร่วมงานพิธีเปิดยอดเขาของพรรคหวงเหลียง ตอนที่ อยู่บนภูเขาโหลวซาน นายท่านเจ้าขุนเขาไม่อยู่ข้างกาย เจอกับเจ้า คนแซ่ลู่ผู้นี้แล้วรับมือไม่ค่อยดี เสียหน้าไปบ้างเล็กน้อย วันนี้จะต้อง กอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา

ลู่เฉินหันหน้ามามอง เห็นเฉินผิงอันที่สวมชุดเขียวเดินลงภูเขา มา ในมือยังมีคราบน้าหมึกเปื้อนอยู่เล็กน้อย

วิญญาณหลักอยู่ในโรงเรียนตรงตีนเขาใกล้กับต้นก าเนิดล าธาร ซี่เหมย เฉินผิงอันที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้คือหนึ่งในร่างแยก รับหน้าที่ “คัด ตารา” จดรวบรวมสิ่งที่อีกหกคนที่เหลือได้เห็นและได้ยินมา

ลู่เฉินพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ “เฉินผิงอัน วันนี้ผินเต้าแวะมาเยี่ยม เยียน ก็แค่มามือเปล่าไม่ได้พกของขวัญมาด้วย ท าไมเจ้ายังโกรธอยู่ อีกเล่า”

ที่แท้ลู่เฉินได้สูญเสียการเชื่อมโยงบนมหามรรคากับดวงจิตของ ตัวเองที่อยู่หาดโปรยดอกไม้ภูเขาไฉอวี้ไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว

หากจะบอกว่าตนไม่ระวัง หลงกลอีกฝ่ าย ปล่อยให้เกากูแห่ง ต าหนักหัวหยางภูเขาตี้เฝ่ ยทาเรื่องนี้ได้สาเร็จก็ยังพอทาเนา แต่เฉิน ผิงอันทุกวันนี้ยังมีขอบเขตแค่ก่อกาเนิดเท่านั้น

หากเฉินผิงอันเลื่อนเป็ นบินทะยานเมื่อไหร่จะไม่ยิ่งร ้ายกาจหรอก หรือ?

เฉินหลิงจวินถลึงตากล่าว “บังอาจ สามหาวยิ่งนัก ถึงกับกล้า เรียกชื่อของนายท่านเจ้าขุนเขาบ้านข้าตรงๆ เชียวหรือ?!”

ขอแค่มีเจ้าขุนเขาคนดีอยู่ข้างกาย เฉินหลิงจวินก็เหมือนคนที่ ดื่มเหล้าจนเมามาย สุราปลุกความกล้าของคน เจอใครก็ไม่ขี้ขลาด

“สหายจิ่งชิงเจ้ารอก่อนเถอะ พวกเราสองพี่น้องต้องมีวันที่ได้ กลับมาพบเจอกันอีกครั้งแน่”

ลู่เฉินยกนิ้วโป้ งให้เด็กชายชุดเขียว “ถึงเวลานั้นผินเต้าจะมอบ ชามให้เจ้าหนึ่งใบ คนบ้านเดียวกันเจอคนบ้านเดียวกันน้าตาไหล อาบสองแก้ม เจ้าร ้องไห้คร่าครวญก็สามารถเลี้ยงสุรารสขมชามหนึ่ง ให้ผินเต้ากลับคืนได้แล้ว”

เฉินหลิงจวินสีหน้ากระอักกระอ่วน ยื่นมือมากาชายแขนเสื้อของ เฉินผิงอัน เพราะนึกถึงคาพูดติดปากประโยคหนึ่งของป๋ ายเสวียนขึ้นมาได้ เวลาเดินตอนกลางคืนอย่าเดินเพียงล าพัง เฉินผิงอันสะบัดชายแขนเสื้อ เอามือกดหัวเด็กชายชุดเขียว “จะ ดีจะชั่วก็เป็ นในถิ่นบ้านตัวเอง แพ้คนไม่แพ้มาด”

มีคนช่วยหนุนหลังให้ก็ดีอย่างนี้เอง เฉินหลิงจวินยกสองมือเท้า เอวฉับ ปากขยับน้อยๆ ดูท่าน่าจะก าลังครุ่นคิดว่าจะออก “ท่าไม้ตาย” อย่างไร

ลู่เฉินเอ่ยอย่างเดือดดาล “หากเจ้ากล้าพ่นน้าลายก็อย่าโทษว่า ข้า…”

กล่าวมาถึงตรงนี้ ลู่เฉินก็ยกถ้วยชาขึ้นดื่ม แหงนหน้าขึ้นดื่ม อีกๆๆ หมดแล้ว ลู่เฉินก็โคลงศีรษะ ลูกกระเดือกขยับเล็กน้อย “ถ้า อย่างนั้นก็อาศัยความสามารถมาต่อสู้กันสักตั้ง!”