กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1094

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “เดิมทียังมีคำถำมอีกข้อ ตอนนี้ละไว้ก่อนแล้ว กัน รอให้เจ้ำคิดค ำตอบของค ำถำมข้อแรกได้ก่อนค่อยถำมก็ยังไม่ สำย”

อวี๋สืออู้รู ้สึกหัวโตรำวกระดัง โบกมือเอ่ยว่ำ “อย่ำถำมๆ รีบเปลี่ยน สถำนที่เถอะ”

ฝึกบำเพ็ญตนกลำยเป็ นเซียนไม่ใช่เรื่องง่ำย ในสถำนที่ฝึกตนที่ ภูเขำเขียวน้ำใลแห่งหนึ่งมีจวนตระกูลเซียนที่ประวัติศำสตร ์ยำวนำน พิถีพิถันในเรื่องของฟ้ ำอำนวยดินอวยพรและคนสำมัคคี

ภูเขำสำยน้ำงดงำม เส้นชีพจรมังกรมีที่มำที่ไป ปรำณวิญญำณ ใสสะอำดเปี่ยมล้นไม่มีลมปรำณขุ่นมัว พวกเขำมำถึงเรือนหลังหนึ่ง ของตระกูลเชียน คือห้องส่วนตัวของสตรีหรือ? ผู้ฝึกบำเพ็ญตนนั่งอยู่ บนเบำะรองนั่งในพื้นที่ประกอบพิธีกรรม ปิดประตูถือศีล บ้ำงก็จุดธูป หอม บ้ำงก็เผำยันต์ ล้วนเป็ นของที่ใช ้คำนวณเวลำที่พบเห็นได้ทั่วไป บนภูเขำ เอำมำใช ้ช่วยผู้ฝึกลมปรำณยืนยันรอบโคจรลมปรำณน้อย ใหญ่ให้แน่ใจ เพียงแต่ว่ำกำรประดับตกแต่งในห้องมีกลิ่นอำยของ สตรีเข้มข้นเกินไป ในห้องไม่มีใครอยู่ เจ้ำของที่ต้องเป็ นผู้ฝึกตนหญิง อย่ำงแน่นอนคล้ำยว่ำจะยังไม่กลับมำ ก่อนหน้ำนี้เห็นซุ้มป้ ำยประตู

ภูเขำและตัวอักษรแกะสลักบนหน้ำผำ อวี๋สืออู้ก็วิเครำะห์ได้ว่ำที่นี่ น่ำจะเรียกขำนว่ำยอดเขำฮวำหรุ่ยของภูเขำฉินวั่ง

สถำนที่แห่งนี้ในเวลำนี้และทัศนียภำพเช่นนี้เหมือนกับ “ขอบเขต ปลำยทำง”

อวี๋สืออู้ถำมว่ำ “นี่ก็คือหนึ่งในต้นแบบ แบบแผนที่เจ้ำใช ้สร ้ำง…

จวนตระกูลเซียนหรือ?”

เฉินผิงอันพยักหน้ำ “ดังนั้นเมื่อเทียบกับผู้ฝึกตนหญิงทั่วไปแล้ว ข้ำวของที่ประดับตกแต่งในห้องจึงมีมำกยิ่งกว่ำ ทำให้ดูเยอะและ หลำกหลำย แต่ก็ยังถือว่ำสอดคล้องกับสถำนะ อำยุและสภำพจิตใจ ของนำงในตอนนี้”

“อำยุสิบเจ็ดปี ก่อนที่นำงจะขึ้นเขำก็มำจำกตระกูลชั้นสูง หลังจำกขึ้นเขำไปแล้วก็ได้รับควำมรักควำมเอ็นดูจำกผู้อำวุโสใน ส ำนัก มักจะลงจำกภูเขำไปหำประสบกำรณ์เป็ นประจ ำ ใช ้เงินมือเติบ ไม่เคยขำดเงิน อืม พูดง่ำยๆ ก็คือพอนำงไปถึงร ้ำนค้ำในตลำดที่ จอแจก็สำมำรถใช ้จ่ำยเงินได้โดยไม่กะพริบตำ อยำกได้อะไรก็แค่ ซื้อๆๆ”

“หลำยปีมำนี้นำงมักจะไม่พอใจตัวเอง รังเกียจว่ำตัวเองผิวคล้ำ ไปหน่อย และยังมีขนคิ้วที่หนำไปสักหน่อย อีกอย่ำงคือนำงรู ้สึกว่ำ ใบหน้ำของตัวเองไม่เป็ นรูปแตงมำกพอ แต่เพรำะบนภูเขำมีข้อ พิถีพิถัน ให้ควำมส ำคัญกับค ำว่ำ ‘รูปโฉมเสียหำย” มำกกว่ำหมู่

ชำวบ้ำนล่ำงภูเขำ เคยมีศิษย์พี่หญิงคนหนึ่งเตือนนำงว่ำอย่ำคิดจะ แตะต้องใบหน้ำของตัวเองเด็ดขำด มนุษย์ธรรมดำที่มีร่ำงกำยอ่อนแอ กับผู้ฝึกยุทธในยุทธภพมักจะคิดบ่อยๆ ว่ำง่ำยที่จะสลำยพลังแห่งชีวิต และคนที่ขึ้นเขำฝึกวิชำเซียน เดิมทีก็ถือว่ำเป็ นคนที่ชะตำชีวิตดีใน กลุ่มของคนที่ชะตำชีวิตดีอยู่แล้ว ยิ่งไม่ควรไปแตะต้องอวัยวะทั้งห้ำ บนใบหน้ำ ดังนั้นหำกไปแตะต้องรำกฐำน มองในระยะยำวแล้วก็คือ กำรค้ำขำยที่ได้ไม่คุ้มเสียอย่ำงแน่นอน”

อวี๋สืออู้ยื่นมือไปหยิบตลับเครื่องประทินโฉมใบเล็กทำจำกหยก แกะสลักเป็ นรูปกวำงคำบหลิงจือบนโต๊ะแต่งหน้ำขึ้นมำ ร่องรอย ชัดเจน แค่มองก็รู ้ว่ำเป็ นของทำมือที่ทำอย่ำงประณีติ เขำถำมว่ำ “ใน ฟ้ ำดินแห่งนี้ อุปกรณ์หินเจียระไนขัดหยกโบรำณเครื่องแรกอยู่ที่

ไหน?”

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “เป็ นคำถำมดีที่ถำมได้ถึงประเด็นสำคัญ เจ้ำ มักจะชอบพูดว่ำตัวเองไม่เข้ำใจเรื่องทำงโลก ก็ถือว่ำเป็ นกำรถ่อมตัว เกินไปจริงๆ”

อวี๋สืออู้กล่ำว “ได้พึ่งใบบุญของเจ้ำ ได้พเนจรอยู่นำนพันปี ต่อให้ ข้ำจะไม่ใส่ใจเรื่องนอกกำยมำกแค่ไหนก็ต้องมีอยู่สองสำมเรื่องที่เห็น แล้วไม่ลืม”

บนโต๊ะวำดภำพมีฉำกกั้นจำนฝนหมึกที่โครงทำจำกไม้จื่อถำน และยังมีเตำก ำยำนรูปสิงโตใหญ่สิงโตเล็กที่ทำจำกเครื่องเคลือบสี

ขำว ตรงชั้นวำงดอกไม้ที่อยู่ติดกับหน้ำต่ำงวำงกระถำงกระเบื้องที่ ปลูกสุ่ยเซียนไว้สำมกระถำง

มำกด้วยสีสันละลำนตำอย่ำงแท้จริง

สำยตำของอวี๋สืออู้กวำดมองไปรอบด้ำน “พวกมันต่ำงก็มีควำม เป็ นมำหรือ?”

เฉินผิงอันพยักหน้ำ “ต่ำงก็มีกำรสืบทอดและเรื่องรำวของตัวเอง ก็ของโบรำณที่มีมูลค่ำนี่นะ ยกตัวอย่ำงเช่นกระถำงหูสะพำนที่ ประทับตรำจำกหอหยกงำมบนโต๊ะตัวนั้น มีอีกชื่อหนึ่งว่ำกระถำงตำ หงส์ ด้ำนในแกะสลักสำมคำว่ำเจียงเหนียงจื่อ คือของที่ฮ่องเต้ผู้ บุกเบิกแคว้นประทำนให้กับผู้อำนวยกำรคนแรกของกั๋วจื่อเจียน เป็ น สมบัติสืบทอดประจ ำตระกูลของนำง และยังมีพัดไผ่หยกที่ทำงสำนัก มอบให้เล่มนั้น ซี่พัดด้ำนหนึ่งแกะสลักเป็ นรูปสิบแปดอรหันต์มี ชีวิตชีวำเหมือนจริง ตัวอักษรที่แกะสลักไว้อีกด้ำนหนึ่งคือคำว่ำท้อ พำนเถำออกลูกสำมพันปี บุปผำผลิบำนใต้ปลำยพู่กันได้ในทันที ข้ำ เคยกินไปหนึ่งครั้ง จนถึงทุกวันนี้ก็ยังเคลิบเคลิ้มกับแสงรุ ้งพร่ำงพรำว ทั้งวัน สองข้ำงของซี่พัดแยกกันลงนำมว่ำโช่วเหมยกับเมิ่งจี๋ ล้วนเป็ น ยอดฝี มือด้ำนกำรแกะสลักไม้ไผ่ที่มีน้อยจนนับนิ้วได้ของรำชวงศ์ ปัจจุบันชิ้นที่มีค่ำมำกที่สุด นำงคิดว่ำเป็ นกระถำงธูปใบนั้น แต่แท้จริง แล้วกลับไม่ใช่ โชควำสนำตระกูลเซียนที่แท้จริงก็คือคันฉ่องทอง สัมฤทธิ์ที่นำงซื้อมำจำกแผงข้ำงทำงในอดีต แกะสลักสองค ำว่ำอูซำน แต่ว่ำของชิ้นนี้ค่อนข้ำงร ้อนลวกมือ เพรำะอยู่ที่นี่จะถือเป็ นสมบัติ

อำคมนอกรีต ในอนำคตวันหนึ่งนำงถึงจะได้รู ้ว่ำคันฉ่องโบรำณคือ พื้นที่ลับฝนเมฆำแห่งหนึ่งที่สำมำรถงดงำมละมุนละไมแล้วก็ทั้งมีมรรค กถำที่ลี้ลับมหัศจรรย์”

อวี๋สืออู้รู ้สึกนับถือยิ่งนัก

“อันที่จริงสิ่งที่สิ้นเปลืองควำมคิดมำกที่สุดก็คือเจ้ำนี่”

เฉินผิงอันโยนสมุดวำดภำพสตรีเล่มหนึ่งไปให้อวี๋สืออู้ อวี๋สืออู้รับ มำแล้วก็พลิกเปิดดูทุกหน้ำล้วนวำดสำวงำมที่มีใบหน้ำเหมือนกัน เพียงแต่ว่ำกำรแต่งกำย เครื่องประดับและกำรประทินโฉมของพวก นำงต่ำงกันไป

อวี๋สืออู้ไม่รู้ว่ำควรจะหัวเรำะหรือร้องไห้ดี เฉินผิงอันพูดด้วยสี หน้ำจริงจังว่ำ “เสื้อผ้ำอำหำรที่พัก เสื้อผ้ำมำก่อน จะปล่อยปละละเลย ไม่ได้”

คงเป็ นเพรำะอวี๋สืออู้ทนรับกลิ่นเครื่องประทินโฉมที่เข้มข้นของ ที่นี่ไม่ไหวจึงวำงสมุดภำพลง ผลักหน้ำต่ำงออกมองไปไกล พึมพ ำว่ำ “เฉินผิงอัน หำกรู ้แต่แรกว่ำจะเป็ นเช่นนี้ ให้ตำยอย่ำงไรข้ำก็คงไม่มำ มีเรื่องกับเจ้ำแล้ว”

เฉินผิงอันยิ้มกล่ำว “ชมเกินไปแล้ว”

เฉินผิงอันหยิบสมุดภำพที่อวี๋สืออู้วำงกลับไว้ที่เดิมขึ้นมำ ถำม ชวนคุยว่ำ “อวี๋สืออู้ เจ้ำมีควำมรู ้สึกประสบควำมสำเร็จที่ค่อนข้ำงจะ พิเศษหรือไม่?”

อวี๋สืออู้ส่ำยหน้ำ “เจ้ำก็รู ้ว่ำข้ำค่อนข้ำงไม่ใส่ใจต่อกำรฝึกตน ไม่ ว่ำเรื่องอะไรก็ไม่รู ้สึกสนใจสักเท่ำไร ภูเขำเจินอู่มีวิชำกำรสืบทอดเป็ น ของตัวเอง แม้ว่ำล ำดับอำวุโสของข้ำค่อนข้ำงสูง ทว่ำแต่ไหนแต่ไรมำ ก็ไม่จำเป็ นต้องให้ข้ำมำเป็ นคนแบกรับควำมรับผิดชอบนี้ ทั้งไม่มี ควำมหวังแล้วก็ไร ้ใจทะเยอทะยำน แล้วจะเอำควำมพึงพอใจหรือ ควำมรู ้สึกส ำเร็จมำจำกไหน เฉินผิงอัน แล้วเจ้ำล่ะ?”

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “ตอนที่ยังหนุ่มสำมำรถซื้อตำรำได้ตำมใจชอบ โดยไม่ต้องดูรำคำและยังมียำมที่พบเจอยอดฝี มือบนถนนสำมำรถ เผชิญหน้ำกับเขำได้ด้วยใจที่สงบเป็ นกลำง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน