กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 158

กระบี่จงมา – ตอนที่ 158.3 กินเกลี้ยง
บทที่ 158.3 กินเกลี้ยง
โดย
ProjectZyphon
ชุยฉานเห็นว่านางยังยืนอึ้งอยู่ที่เดิมก็เอ่ยเสียงเย็น “ไสหัวออกไป”

สตรีแต่งงานแล้วรีบร้อนบอกลาทันใด

รอจนสตรีแต่งงานแล้วออกไปจากห้องลับ บุรุษชุดดำจึงถามว่า “ใต้เท้าราชครู จะไม่ฆ่าเว่ยหลี่จริงๆ หรือ?”

ชุยฉานยิ้มชั่วร้าย “เจ้าเดาสิ?”

บุรุษชุดดำรู้สึกหัวโตขึ้นมาจากเดิม รอยยิ้มจึงจืดเจื่อน “เดาความคิดของใต้เท้าราชครูไม่ออกจริงๆ เอาเป็นว่าข้าแค่ทำตามคำสั่งของท่านก็พอ”

ชุยฉานยกชาที่เย็นแล้วขึ้นดื่มอึกใหญ่ จากนั้นปิดฝาถ้วยแล้ววางลงบนโต๊ะ บอกความจริงเนิบช้า “ไม่ฆ่า เว่ยหลี่คือคนมีความสามารถที่วันหน้าต้าหลีของเรายินดีเรียกตัวมาใช้เหมือนกับพ่อเฒ่าลำคลองใต้บังคับบัญชาของเจ้าคนนั้น”

คราวนี้บุรุษชุดดำทำอะไรไม่ถูกแล้วจริงๆ

เอาเว่ยหลี่มาใช้งาน? เพราะอะไร? ขุนนางท้องถิ่นขั้นสี่ของแคว้นหวงถิงที่ไม่มีชาติตระกูลใหญ่โตคนหนึ่งก็เข้าตาราชครูต้าหลีด้วยหรือ?

ชุยฉานไม่สนใจความฉงนสนเท่ห์ของเทพวารีแม่น้ำหันสือ เขาใช้นิ้วข้างหนึ่งเคาะโต๊ะเบาๆ พลางกล่าว “อันดับต่อไปไม่ใช่ว่าใกล้ช่วงเก็บเกี่ยวฤดูใบไม้ร่วงแล้วหรอกหรือ จวนมหาวารีของพวกเจ้าใช้วิธีเก่าแก่ที่คุ้นเคยกันดีมาทำให้เกิดคดีน่าสลดหดหู่ที่ทำให้ราษฎรในเขตการปกครองเดือดร้อนจนไม่อาจใช้ชีวิตอยู่ ในขณะที่อารมณ์เคียดแค้นของชาวบ้านใกล้จะเดือดพล่านก็มอบโอกาสให้หลิวเจียฮุ่ยนำความไปบอกเว่ยหลี่ครั้งหนึ่ง บอกว่านายท่านผู้เฒ่าเทพวารีอย่างเจ้ารับปากเขาว่าจะช่วยทำให้สถานการณ์สงบลง อืม เว่ยหลี่ต้องสงสัยแน่ แต่ไม่เป็นไร เจ้าก็แสร้งทำเป็นรีดไถเงินจากเขา บอกให้เขาไปร้องขอกรอบป้ายมาจากกรมพิธีการ เมื่อเป็นเช่นนี้ ต่อให้เขาจะยังคลางแคลงใจ แต่เพื่อชาวบ้านในเขตการปกครองแล้วก็ยังต้องตอบรับอยู่ดี กว่ากองทัพต้าหลีใกล้จะบุกลงใต้ เจ้าสามารถปั่นหัวเว่ยหลี่แบบนี้ได้ตลอดเวลา รอจนกองทัพต้าหลีบุกมายึดเมือง ในช่วงเวลาสำคัญที่เว่ยหลี่เกิดปณิธานจะเฝ้าพิทักษ์เมืองจนตัวตาย เจ้าก็สามารถปล่อยข่าวออกไปว่าเว่ยหลี่สมคบคิดกับจวนมหาวารีของเจ้าเพื่อชื่อเสียงของตัวเอง เขาถึงได้สามารถเดินทีละก้าวมาจนถึงตำแหน่งสูงอย่างทุกวันนี้ ถึงเวลานั้นข้าอยากจะเห็นนักว่าชาวบ้านสองแสนคนในเมืองเล็กๆ นี้จะมีสักกี่คนที่ไม่ด่าเขาเว่ยหลี่จนไม่เหลือชิ้นดี ข้างกายเขาจะยังมีญาติมิตรอีกสักกี่คนที่ยังกล้าเชื่อใจเขา”

บุรุษชุดดำถามอย่างระมัดระวัง “นี่คือ?”

ชุยฉานกลอกตามองสูง “ยังมองไม่ออกอีกรึ? ข้าต้องการให้เว่ยหลี่อยู่ไม่สู้ตาย ไม่ใช่ว่าข้าตำหนิเจ้าหรอกนะ แต่เจ้าก็ไม่ได้ฉลาดไปกว่าหลิวเจียฮุ่ยสักเท่าไหร่เลยจริงๆ”

เทพวารีแม่น้ำหันสือผู้ยิ่งใหญ่ขอคำชี้แนะอย่างร้อนตัวเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง “ขอใต้เท้าราชครูโปรดชี้แนะ”

ชุยฉานขดตัวอยู่ในเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน “รู้หรือไม่ว่าสิ่งที่บัณฑิตตัวจริงรับไม่ได้มากที่สุดคืออะไร? ไม่ใช่ว่าได้เป็นขุนนางแล้วแต่ต้องมาเจอกับกษัตริย์โง่เง่าเลวระยำ เพราะแม้จะต้องผดุงคุณธรรมเพื่อชาติและชาวประชา ยอมทัดทานกษัตริย์อย่างไม่กลัวตาย สุดท้ายถูกตัดหัว แต่เมื่อกระทำสิ่งที่ไม่ผิดต่อมโนธรรมเช่นนี้ ไม่แน่ว่าอาจจะยังได้ทิ้งชื่อไว้ได้ประวัติศาสตร์ และถึงขั้นที่ว่าไม่ใช่แผ่นดินล่มสลายโดยที่ตนไม่มีปัญญาเหนี่ยวรั้งแก้ไข ได้แต่ทนมองชาติบ้านเมืองพังภินท์ไม่เหลืออะไรเลย เพราะต่อให้เป็นเช่นนี้ เหล่าบัณฑิตก็ยังสามารถหนีพ้นจากโลกอันวุ่นวาย หรือไม่ก็สามารถให้กวีแต่งกลอนแสดงความเจ็บแค้นต่อแคว้นที่โชคร้าย เรื่องที่พวกเขารับไม่ได้อย่างแท้จริงก็คือ…”

เด็กหนุ่มชุดขาวผู้นี้โคลงศีรษะ “คือบัณฑิตที่แท้จริงอย่างเว่ยหลี่ ในฐานะของลูกศิษย์สำนักขงจื๊อ เพื่อความไม่สงบสุขใต้หล้าแล้ว ถึงกับตัดสินใจเข้าวงสังคมอย่างเด็ดเดี่ยว ยอมล้มลุกคลุกคลาน เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลอยู่ในวงการขุนนาง แต่พอมาถึงท้ายที่สุด เขากลับทุ่มเทแรงกายแรงใจ กระทำกรรมดีให้แก่โลกใบนี้มากที่สุด ทว่าสิ่งที่พวกเขาได้คืนมากลับไม่ใช่ความดีในระดับเท่าเทียมกัน ซ้ำร้ายยังกลับกลายเป็นว่าต้องเผชิญกับสิ่งชั่วร้าย สิ่งที่เขาต้องการอย่างแท้จริงกลับไม่ได้มาแม้แต่เสี้ยวเดียว ไม่เพียงแต่ญาติมิตรทรยศพาตัวออกห่าง ไม่เพียงแต่มองดูเหมือนเขาทรยศต่อบ้านเมืองและปวงประชา ในความเป็นจริงแล้วทุกคนต่างหากที่ทรยศต่อเขา อืม ข้าต้องการให้เว่ยหลี่ลิ้มรสชาติความรู้สึกเช่นนี้”

บุรุษชุดดำทอดถอนใจ “ลองคิดในมุมของเขาแล้วก็เหมือนว่าอยู่ไม่สู้ตายจริงๆ”

ทันใดนั้นเขานึกถึงสตรีแต่งงานแล้วที่ให้ความสำคัญกับความรักผู้นั้น ก็ให้ปลงอนิจจัง “สมมติว่าเว่ยหลี่รู้เรื่องในห้องลับวันนี้ เขาต้องหวังให้วันนี้หลิวเจียฮุ่ยรับปากสังหารเขาแน่นอน”

ชุยฉานวางฝ่ามือไว้บนถ้วยชา กล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “หลังจากที่เว่ยหลี่สิ้นหวังอย่างสิ้นเชิงแล้ว เมื่อถึงช่วงเวลาที่เหมาะสมข้าจะทำให้เขาได้รู้ เพราะในจดหมายที่หลิวเจียฮุ่ยทิ้งไว้ตอนที่เลือก ‘ฆ่าตัวตาย’ ได้บอกความจริงทั้งหมดแก่เขา บอกว่าแท้จริงแล้วนางคือแขกผู้มีเกียรติของจวนมหาวารี คือสายลับของต้าหลี บอกว่านางละอายใจอย่างมาก นางรู้สึกผิดต่อเว่ยหลี่ สุดท้าย…น่าจะยังเขียนว่านางรักเขาเว่ยหลี่อย่างยิ่ง”

แม้จะเป็นถึงเทพแม่น้ำ แต่บัดนี้ชายชุดดำกลับขนตั้งชันแทบทั้งตัว ในใจโอบล้อมด้วยไอเย็น

“เว่ยหลี่คือต้นกล้าที่ดี ไม่แน่ว่าในอนาคตอาจกลายเป็นหนึ่งในลูกศิษย์ที่ข้าภาคภูมิใจ ดังนั้นเจ้าอย่าเอาแต่ชมเรื่องสนุก เมื่อถึงเวลานั้นหากเขาตัดสินใจฆ่าตัวตาย เจ้าต้องห้ามเขาเอาไว้”

ชุยฉานแย้มยิ้มลุกขึ้นยืน หันหน้าไปเห็นสีหน้าแข็งทื่อของเทพวารีแม่น้ำหันสือที่ก็เอ่ยเย้า “อีกอย่างเจ้าจะต้องกลัวอะไร ในเมื่อเจ้ามีพ่อที่ดี”

ได้ยินประโยคนี้ ความรู้สึกของบุรุษชุดดำก็ซับซ้อนอย่างถึงที่สุด

ชุยฉานเขย่งปลายเท้า ยื่นมือไปตบไหล่เขา ปลอบใจด้วย ‘รอยยิ้มอ่อนบาง’ “จุดลึกในใจมีปราณสังหาร แม้แต่ตัวเจ้าเองก็อาจจะไม่รู้ แต่ไม่เป็นไร สำหรับข้าแล้ว เจ้าและพ่อของเจ้าคือมดที่ตัวค่อนข้างใหญ่ พวกเจ้าอยู่หรือจาก สุขหรือเศร้า เคียดแค้นหรือเคารพ หากข้าอารมณ์ดีก็จะให้การดูแล ช่วยปลอบใจเป็นอย่างดี แต่หากอารมณ์ไม่ดีก็ควรรู้ว่าแคว้นสู่บรรพกาลมีเจียวหลงที่หายากชนิดหนึ่งซึ่งมีนิสัยชอบกินพวกเดียวกัน ข้าก็จะ…”

ดวงตาของเด็กหนุ่มผู้หล่อเหลามีแสงสีทองประหลาดตั้งตรงผุดขึ้นมาในลูกตาดำอย่างไร้ลางบอกเหตุ เขาเอ่ยเสริมด้วยถ้อยคำไร้เดียงสา น้ำเสียงที่แผ่วบาวราวกระซิบ “กินพวกเจ้าให้เกลี้ยง”

บุรุษชุดดำยืนนิ่งไม่ขยับ มีเพียงลูกกระเดือกเท่านั้นที่เคลื่อนน้อยๆ คราวนี้เหงื่อหลั่งเต็มสันหลังของเขาอย่างแท้จริง

ฝ่าเท้าที่เขย่งสูงของชุยฉานสัมผัสโดนพื้นอีกครั้ง เขาพูดยิ้มแย้ม “มองเจ้าตกใจเข้าสิ กลับไปที่จวนมหาวารีของเจ้าเถอะ วันหน้าเจ้าเองก็จะเป็นแขกผู้ทรงเกียรติ เป็นชนชั้นสูงอันดับหนึ่งกลุ่มใหม่ของต้าหลีเราเช่นเดียวกับเว่ยหลี่ ไม่ต้องกลัวนะ”

ตีให้ตายบุรุษชุดดำก็ไม่ยอมขยับเท้า แล้วก็ไม่พูดไม่จา ยืนกรานจะยืนที่เดิมอยู่อย่างนั้น

ก่อนหน้านี้เจ้าหมอนี่มอบประโยคว่า “ดูเจ้าตกใจเข้าสิ” ให้กับหลิวเจียฮุ่ย มองดูเหมือนน่าตกใจแต่ไร้อันตราย ทว่าความจริงล่ะ?

แล้วตอนนี้ตนได้ยินคำว่า “มองเจ้าตกใจเข้าสิ” ต่างกันแค่คำเดียว แต่มีอะไรที่ไม่เหมือน?

ชุยฉานแสร้งทำเป็นกระจ่างแจ้ง เอ่ยขออภัย “คราวนี้เจ้าคิดมากจริงๆ แล้ว”

บุรุษชุดดำได้แต่ยกมือขึ้นปาดเหงื่อเย็นบนหน้าผาก

ชุยฉานคิดแล้วก็หันไปหยิบถ้วยชาขึ้นมา ดื่มชาอึกสุดท้ายที่เหลืออยู่ ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก็วางถ้วยชาลง เอ่ยเบาๆ ว่า”วันหน้าหากข้ากับบิดาของเจ้าให้ความช่วยเหลือ แล้วเจ้าสามารถกลืนกิน ‘ครึ่งหนึ่ง’ นั้นได้สำเร็จ ผูกติดกับชะตาแคว้นของต้าหลีอย่างแน่นแฟ้น เชื่อว่าเจ้าก็จะสามารถวางใจได้อย่างเต็มที่แล้ว เจ้าเองก็น่าจะรู้ดีว่า เรื่องที่เกือบจะใหญ่ยิ่งกว่ามหามรรคานี้ บิดาเจ้าไม่มีข้อได้เปรียบมาตั้งแต่กำเนิดอย่างเจ้า ข้าเองก็เช่นกัน ถึงเวลานั้นเจ้าถึงจะมีคุณสมบัติได้นั่งทัดเทียมกับข้า”

บุรุษชุดดำอึ้งค้างอยู่กับที่ หลังจากนั้นก็ก้มหน้ากุมมือประสาน สายตาฉายแววร้อนแรง ไม่เอ่ยอะไรสักคำ เพราะทั้งหมดนี้ล้วนไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ย

ชุยฉานโบกมือไล่คน “ไสหัวไปเถอะ”

บุรุษชุดดำเหมือนได้รับการอภัยโทษ นอกจากนี้ยังดีใจเป็นล้นพ้น ร่างทั้งร่างกลายเป็นกลุ่มควันสีดำอ่อนจางที่พุ่งทะยานจากไป