กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 268
บทที่ 268.2 ขยับใกล้ภูเขาห้อยหัว
โดย
ProjectZyphon
ผู้เฒ่าคนพายเรือที่ถูกเรียกฉายาตอนเด็กหยุดเดิน ร้องเฮ้อหนึ่งที เพียงแต่ว่าต่อให้หันหลังกลับไปก็ยังยืนกรานว่าจะไม่มองประสานสายตากับอาจารย์ เขาประสานมือคำนับด้วยความเร็วราวสายฟ้าแลบ กล่าวประโยคหนึ่งว่า “อาจารย์อายุยืนหมื่นปี ลูกศิษย์ขอลาก่อน” พูดจบก็รีบวิ่งขึ้นเขาไป
ส่วนเฉินผิงอันเดินหน้าไปหยุดยืนอยู่ข้างกายกุ้ยฮูหยิน ทั้งสองฝ่ายผงกศีรษะทักทายกัน เฉินผิงอันทรุดตัวนั่งยองอยู่ตรงท่าเรือ มองไปยังชายฉกรรจ์ที่หันมองตนทีหนึ่ง หันมองกุ้ยฮูหยินทีหนึ่ง เฉินผิงอันรู้สึกขนลุกขนชันเล็กน้อย ในใจคิดว่าสายตาของชายฉกรรจ์ผู้นี้ผิดปกติ ทำไมถึงได้เหมือนสายตาของสตรีแต่งงานแล้วในตรอกหนีผิงและตรอกซิ่งฮวาที่มองบุรุษของตัวเองและมองแม่ของกู้ช่าน? แต่แล้วเฉินผิงอันก็เริ่มกระจ่างแจ้ง คนที่มองดูเหมือนคนซื่อสัตย์จะมีจิตใจที่คับแคบเหมือนไส้ไก่ได้ยังไง? มิน่าเล่ากุ้ยฮูหยินถึงได้ไม่ชอบ
เฉินผิงอันถาม “มาหาข้ามีธุระอะไร?”
ชายฉกรรจ์วัยกลางคนจึงพูดประโยคที่เคยเอ่ยกับเซียนกระบี่จั่วโย่วก่อนหน้านี้ซ้ำอีกรอบ
ก่อนที่จะป่าวประกาศอย่างเป็นทางการ ชายฉกรรจ์กระทืบเท้าเบาๆ ไม้พายไม้ไผ่ดีดเด้งขึ้นมา ถูกเขากุมไว้ในฝ่ามือ ใช้มันเคาะลงบนพื้นเรือหนักๆ หนึ่งที ทันใดนั้นชายฉกรรจ์ก็ใช้วิชาอภินิหารล้ำเลิศสร้างฟ้าดินขนาดเล็กสองแห่งขึ้นมาชั่วคราว อันที่เล็กกว่าสร้างให้เขากับเฉินผิงอันอยู่ใกล้กันในระยะประชิด ส่วนอันที่ใหญ่กว่าเล็กน้อยครอบทับเกาะกุ้ยฮวาทั้งเกาะเอาไว้ เมื่อเป็นเช่นนี้ เกรงว่าต่อให้เป็นนักพรตบางคนของภูเขาห้อยหัวหรืออริยะจากทักษินาตยทวีปก็ล้วนไม่อาจตรวจสอบมาพบที่แห่งนี้ได้
ถึงอย่างไรเขาก็เป็นลูกศิษย์ใหญ่ที่ได้รับการบันทึกชื่อของเจ้าลัทธิลู่เฉิน
ไม่ยินดีรับกระบี่จากเซียนกระบี่จั่วโย่ว เมื่ออยู่ต่อหน้ากุ้ยฮูหยินทำตัวไม่ต่างจากชายอันธพาลเสเพล ในบันทึกของใต้หล้าไพศาลถูกขนานนามว่าเป็นแค่คนพายเรือเท่านั้น แต่นั่นกลับไม่ได้หมายความว่าศักยภาพของคนผู้นี้ไม่แข็งแกร่ง มรรคกถาไม่สูงส่ง
กุ้ยฮูหยินรู้รากฐานของคนผู้นี้เลยไม่แปลกใจ ในฟ้าดินขนาดเล็กที่อยู่ข้างกาย เงาร่างของคนทั้งสองพร่าเลือน เสียงพูดคุยของทั้งสองฝ่ายก็ยิ่งไม่เล็ดรอดมาแม้แต่เสี้ยวเดียว
เฉินผิงอันฟังจบก็พยักหน้ารับ “ตกลง”
ชายฉกรรจ์วัยกลางคนเอ่ยเนิบช้า “เจ้าไม่เต็มใจจะเป็นลูกศิษย์คนสุดท้ายของอาจารย์ข้ารึ? หากเจ้าตอบรับ ข้าจะขอบคุณเจ้า และถือว่าติดค้างบุญคุณเจ้าครั้งใหญ่เทียมฟ้า”
เฉินผิงอันมองชายวัยกลางคนผู้นี้แล้วถือโอกาสนั่งลงไปตรงริมท่าเทียบเรือ ปลดน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ลงมา แค่ดื่มเหล้าอย่างเดียวโดยที่ไม่ได้เอ่ยคำใด
มือข้างหนึ่งของชายฉกรรจ์ถือไม้พายค้ำยันพื้น แหงนหน้ามองท้องฟ้าสูงพลางพูดเบาๆ ว่า “อาจารย์ไม่เคยเห็นข้าเป็นลูกศิษย์ของเขา ในอดีตข้าเป็นแค่ข้ารับใช้ที่ช่วยพายเรือให้เขาเท่านั้น แม้ว่าทุกครั้งที่ลูกศิษย์ผู้สืบทอดของเขาหลายคนที่มาท่องเที่ยวในฟ้าดินแห่งนี้จะต้องมาหาข้า แถมยังเต็มใจเรียกข้าว่าศิษย์พี่ใหญ่ แต่ข้ารู้ดีว่าอาจารย์รังเกียจที่ข้าโง่เขลา ความสามาถต่ำต้อยและพรสวรรค์ไม่ดีมาโดยตลอด แค่คำว่ารัก ข้าก็ยังตัดใจละทิ้งไม่ได้ ดังนั้นข้าจึงพยายามตามหาร่องรอยของอาจารย์อยู่บนทะเลมานานหลายปีจนนับไม่ถ้วน หมายจะเดินทางไปยังใต้หล้ามืดสลัวเพื่อกราบอาจารย์อย่างเป็นทางการ แต่อาจารย์ไม่เต็มใจอยากพบข้า แต่หากวันนี้เจ้าตกลงรับปากอาจารย์ ขอแค่อาจารย์อารมณ์ดีแล้ว จะต้องยอมพบหน้าข้าแน่นอน ข้าแน่ใจ”
เฉินผิงอันยิ้มตอบอย่างเกียจคร้าน “ถ้าอย่างนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่า ลูกศิษย์ที่อาจารย์ของเจ้าอยากรับตัวไว้ คือข้าในตอนนี้ ไม่ใช่ข้าหลังจากที่ได้กลายเป็นลูกศิษย์ของเขาแล้ว”
ชายฉกรรจ์ยื่นมือออกมาตบศีรษะของตัวเอง ยังคงคิดไม่ตก จึงกล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองว่า “เจ้าพูดจนข้าสับสนไปหมดแล้ว ทำไมพวกลูกศิษย์ที่อาจารย์ยอมรับอย่างพวกเจ้าถึงได้ชอบพูดจาประหลาดกันนักนะ ทำไมไม่พูดให้มันตรงไปตรงมา ต่อให้เป็นเซี่ยสือแห่งอุตรกุรุทวีปก็ยังพูดจาสุภาพ เวลาด่าคนอื่นก็ยังซ่อนคำพูดไว้ท่ามกลางคำชม ข้าต้องใช้เวลาร้อยกว่าปีถึงจะทำความเข้าใจได้ เพิ่งจะรู้ว่าตอนนั้นเขาด่าว่าข้าปัญญาทึบ กุ้ยฮูหยินถึงได้ไม่ชอบ”
จากนั้นชายฉกรรจ์ก็ถอนหายใจ “คงต้องโทษข้าที่โง่เกินไป จะโทษคนอื่นว่าฉลาดเกินไปไม่ได้”
เฉินผิงอันหยุดดื่มเหล้า แล้วหัวเราะ “แล้วทำไมถึงไม่โทษโลกใบนี้ล่ะ?”
ชายฉกรรจ์ยืนอยู่บนเรือลำเล็ก เด็กหนุ่มนั่งอยู่บนท่าเรือ
คนทั้งสองมองประสานสายตากันพอดี
ชายฉกรรจ์ยิ้มกว้าง
เฉินผิงอันเปลี่ยนหัวข้อพูด “ลูกศิษย์ของเจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ เจ้าจะไม่สนใจหน่อยหรือ? ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้เขาเคยไปถึงขอบเขตก่อกำเนิด ภายหลังถอยกลับมาที่โอสถทอง…”
ชายฉกรรจ์กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “ข้าคืออาจารย์เขา ไม่ใช่บิดาของเขาซะหน่อย อายุตั้งห้าร้อยปีแล้ว ยังต้องให้ข้าคอยเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้อีกหรือไง?”
เฉินผิงอันวางน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ลง ยื่นนิ้วหนึ่งของมือซ้ายออกมากลางอากาศ จากนั้นก็ยื่นนิ้วของมือขวาออกมา ขยับห่างไปทางด้านขวา ระยะห่างระหว่างสองนิ้วคล้ายมีไม้บรรทัดที่มองไม่เห็นอยู่อันหนึ่ง “เหตุผลที่ข้าพูด อยู่ฝั่งนี้ เหตุผลที่เจ้าพูด อยู่ฝั่งนี้ ดูเหมือนว่าเราต่างก็มีเหตุผล แต่เหตุผลของเจ้ากลับไม่สามารถคัดค้านเหตุผลของข้าได้ รู้หรือไม่ว่าทำไม? เพราะเหตุผลของเจ้าไม่ควรขยับห่างไปไกลขนาดนี้ในคราวเดียว”
มือขวาเฉินผิงอันค่อยๆ ขยับมาทางฝั่งซ้ายมือ แตะตรงกลางหนึ่งที จากนั้นก็แตะซ้ายขวาอีกฝั่งละที ยิ้มบางๆ กล่าวว่า “หากเหตุผลของเจ้าอยู่ใกล้กับตรงนี้ ยืนอยู่ที่นี่ บางทีอาจจะถือว่าเป็นเหตุผลที่แท้จริง อาจจะเบี่ยงไปทางซ้ายหรือทางขวานิดหน่อย แต่เมื่อเหตุผลอยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้องแล้ว ควรจะชั่งน้ำหนักหนักเบาและความเล็กใหญ่ของเหตุผลอย่างไร? เจ้ารู้จักสำนักแห่งศาสตร์หรือเปล่า? ไม่ใช่ศาสตร์ของศาสตร์หยินหยาง แต่เป็นศาสตร์ของการคำนวณ บวกกับสำนักอาคม มีไม้บรรทัดขนาดเล็กสองอันนี้ก็จะยิ่งมีประโยชน์…”
ชายฉกรรจ์กล่าวอย่างเฉยชา “เจ้าอย่าหวังว่าจะทำลายมหามรรคาของข้าได้!”
มือที่ถือไม้พายกระแทกลงบนพื้นเรือแรงๆ อีกหนึ่งครั้ง
เฉินผิงอันยิ้มกว้างสดใส
เพราะเขาถูกอีกแล้ว
เฉินผิงอันลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้ม ไม่แสร้งทำเป็นลึกลับซับซ้อนและปั้นน้ำเป็นตัวอีกต่อไป เมื่อคืนเขาฝันว่าอ่านหนังสือทั้งคืน ความรู้สึกนั้นลี้ลับซับซ้อนอย่างยิ่ง
ดูเหมือนจะรู้สึกได้ว่าตัวเองถูกปั่นหัว ชายฉกรรจ์จึงมีท่าทางหงุดหงิดเล็กน้อย ยกมือเกาหัว แต่กลับไม่ได้ระบายโทสะใส่เฉินผิงอัน
เฉินผิงอันขยิบตา “กุ้ยฮูหยินมองอยู่นะ เจ้าปฏิบัติต่อลูกศิษย์ของตัวเองแบบนี้ได้อย่างไร เจ้าคิดว่านางจะมองเจ้ายังไง? ใช่เหตุผลข้อนี้หรือไม่?”
ดูเหมือนหัวสมองของชายฉกรรจ์จะเปิดโล่งขึ้นมาในบัดดล ดวงตาเป็นประกายเจิดจ้า ลังเลอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะหยิบตำราสีทองปึกหนึ่งที่เจาะรูแล้วถูกร้อยด้วยเชือกฟางอย่างง่ายๆ ออกมา “กว่าจะเก็บมาจากก้นทะเลได้ไม่ใช่เรื่องง่าย มอบให้ถังน้ำน้อย จำไว้ว่าต้องมอบให้เขาต่อหน้ากุ้ยฮูหยิน ทำได้หรือไม่?”
เฉินผิงอันพยักหน้ารับ “ต้องได้แน่อยู่แล้ว! ให้ข้าช่วยพูดดีๆ แทนเจ้าก็ยังได้”
ชายฉกรรจ์คลี่ยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นเรื่องที่เจ้าเล่นงานข้าเมื่อครู่นี้ ข้าจะไม่จดลงบัญชีก็แล้วกัน”
เฉินผิงอันรับตำราสีทองมาแล้วเก็บใส่ชายแขนเสื้ออย่างระมัดระวังโดยไม่แม้แต่จะชายตามอง จากนั้นชำเลืองมองสตรีแต่งงานแล้วที่ดูเหมือนอยู่ในระยะประชิด แต่กลับไม่ได้อยู่ในฟ้าดินเดียวกัน นางกำลังมองไปยังดวงจันทร์เหนือมหาสมุทรด้วยสีหน้าเลื่อนลอย เฉินผิงอันดึงสายตากลับ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยจึงถามเสียงเบาว่า “เจ้ามีวัยวุฒิสูงขนาดนี้ อยู่มาก็ตั้งนานหลายปี เหตุใดถึงปักใจรักแค่กุ้ยฮูหยิน? อีกอย่างทั้งๆ ที่รู้ว่าอุปสรรคบนมหามรรคาของตนก็คือคำว่ารัก เจ้ากลับยินดีที่จะให้มันเกิดขึ้น?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!