กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 436

หร่วนซิ่วเก็บ ‘กำไลข้อมือ’ กลับลงไปอีกครั้ง ร่างจริงของมังกรเพลิงที่มองดูเหมือนเล็กจ้อยน่ารักขดล้อมอยู่บนข้อมือของนางแล้วส่งเสียงกรนออกมาเบาๆ ศึกบนยอดเขาพุดตาน ลำพังเพียงแค่เซียนดินโอสถทองก็มีถึงสองคน และนี่ยังเพิ่งจะกินเด็กหนุ่มที่มีโชคชะตาบู๊ช่วงโชติเข้าไปอีกคน จึงทำให้มันอิ่มมากจริงๆ

หร่วนซิ่วถามคำถามข้อหนึ่งที่อาจารย์ซ่งตั้งรับไม่ทัน “ข้าสามารถเอาหินพุดตานส่วนหนึ่งกลับไปที่เขตการปกครองหลงเฉวียนได้ไหม ข้าอยากจะเปิดร้านขายตราประทับและหินฮวงจุ้ยร้านหนึ่งในตรอกของเมืองเล็ก”

หลางจงซ่งแห่งกรมพิธีการท่านนี้เป็นผู้มีความคิดที่เฉียบคมว่องไวจนขึ้นชื่อในราชสำนักต้าหลี เคยมีเรื่องเล่าลืออันดีงามในราชสำนักบอกว่า เขาเคย ‘ใช้เวลาหนึ่งก้านธูป ตอบคำถามสามสิบเจ็ดคำถาม’ กับฮ่องเต้ แต่เวลานี้ก็ยังตามความคิดของแม่นางหร่วนไม่ทันสักเท่าไหร่ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ยิ้มกล่าวว่า “ขอแค่วัตถุจื่อชื่อของแม่นางหร่วนใหญ่พอ ต่อให้เอาไปหมดภูเขาพุดตานก็ยังไม่เป็นปัญหา”

หร่วนซิ่วที่พอได้คำตอบแล้วก็หันไปบอกให้ต่งกู่และสวีเสี่ยวเฉียวทำการ ‘เจาะภูเขา’ ทันที ในขณะที่ศิษย์น้องชายหญิงทั้งสองกำลังขุดดินทำงานหนัก หร่วนซิ่วหันมาพูดกับผู้เฒ่าว่า “อาจารย์ผู้เฒ่าซ่งโปรดวางใจ จะไม่ทำให้ท่านเดินทางมาเสียเที่ยวแน่นอน นครลวี่ถงของทะเลสาบซูเจี่ยนที่พวกเราผ่านทางมา และยังมีระหว่างทางที่เดินทางกลับต้าหลี หากยังย้อนกลับไปทางเดิม ข้าจะช่วยหาคนที่เหมาะสมในการฝึกตนให้กับท่านสามคน รวมกันแล้วก็…สวีเสี่ยวเฉียว เขาชื่อว่าอะไรแล้วนะ?”

สวีเสี่ยวเฉียวที่อยู่ห่างไปไกลเอ่ยตอบเบาๆ “หันจิ้ง”

หร่วนซิ่วพยักหน้า “ใช่ ก็จะไม่แย่ว่าหันจิ้งผู้นี้แน่นอน คนหนึ่งคือหลานของผู้เฒ่าขายธูปหอมที่วัดเทพแห่งผืนดินของนครลวี่ถงที่อยู่ใกล้พวกเราที่สุด อีกคนหนึ่งก็คือเด็กหญิงที่ข้ามอบน้ำตาลปั้นให้นางตรงแผงขายน้ำตาลปั้นที่วัดกานลู่แคว้นสือหาว ก็คือเด็กหญิงที่แก้มสองข้างแดงก่ำน่ารักคนนั้นนั่นแหละ คนสุดท้ายคือเด็กชายในท้องถิ่นคนหนึ่งที่ข้าเจอตอนซื้อขนมลูกพลับห่อใหญ่ตรงท่าเรือตระกูลเซียนที่ชื่อว่าท่านเรือเหนี่ยนจื่อ ตอนนั้นเขายังแข่งกับข้าว่าใครกะเพาะใหญ่กว่ากัน สุดท้ายกลายเป็นเขาที่กินขนมจนปวดฟัน ร้องไห้วิ่งกลับไปหาพ่อแม่ที่บ้าน”

หน่วยจานกานสามคนของต้าหลีรู้สึกไม่ค่อยอยากจะเชื่อ นี่ไม่ได้ล้อเล่นจริงๆ ใช่ไหม?

คิดไม่ถึงว่าซ่งหลางจงจะพยักหน้าตอบรับ “รอให้ท่านต่งและแม่นางสวีขุดภูเขาพุดตานเสร็จแล้ว พวกเราจะย้อนกลับไปที่วัดเทพแห่งผืนดินของนครลวี่ถง เพื่อตามหาตัวเด็กที่ชื่อว่าถงซานผู้นั้นกันก่อน”

หน่วยจานกานมั่นใจในทันที ในเมื่อแม้แต่ซ่งหลางจงก็ยังจดจำชื่อแซ่ของเด็กคนนั้นได้ นี่ก็แสดงว่าเขาต้องเป็นหยกงามในการฝึกตนที่มีคุณสมบัติไม่ธรรมดาก้อนหนึ่งอย่างแน่นอน

หร่วนซิ่วเงยหน้ามองไปทางเกาะกงหลิ่ว เมื่อนางทำท่าเช่นนี้ มังกรเพลิงบนข้อมือที่เดิมทีคิดจะ ‘จำศีลหน้าหนาว’ ก็ลืมตาขึ้นมองไปทางด้านนั้นพร้อมกับนาง

ทายาทมังกรที่แท้จริงในยุคบรรพกาลอันห่างไกลบางตัว เกิดมาก็ชอบสังหารเผ่าพันธุ์เดียวกัน ในประวัติศาสตร์ของแคว้นสู่โบราณ สิ่งมีชีวิตที่ดุร้ายอำมหิตเช่นนี้มักจะเป็นตัวเลือกแรกที่เซียนกระบี่ซึ่งออกเดินทางไกลหาประสบการณ์เลือกสังหาร

สวีเสี่ยวเฉียวพลันเอ่ยขึ้นว่า “ศิษย์พี่หญิงใหญ่ อาจารย์สั่งความพวกเราไว้ว่า นอกจากงานหลวงแล้ว เมื่อศิษย์พี่หญิงใหญ่อยู่ในทะเลสาบซูเจี่ยนห้าม…”

สวีเสี่ยวเฉียวเอ่ยมาถึงตรงนี้ก็ชำเลืองตามองต่งกู่ที่สวมชุดคลุมสีดำแวบหนึ่ง

การเปิดทางภูเขาของภูเขาพุดตานในครั้งนี้ เป็นเพราะศิษย์พี่รองร่วมสำนักผู้นี้ที่เผยร่างจริง ฝืนทำลายปราการของค่ายกล ทำให้ได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่เพียงแต่เขี้ยวซี่หนึ่งจะหักไป ยังสูญเสียตบะไปอย่างน้อยสี่สิบถึงห้าสิบปี

ต่งกู่ตีหน้าเคร่ง เอ่ยคำพูดที่เหลืออีกสองคำที่สวีเสี่ยวเฉียวไม่ค่อยกล้าพูดเสริมขึ้นมา “ทำตัวเหลวไหล”

หร่วนซิ่วกวาดตามองไปรอบด้านด้วยความเสียดายเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นก็เหลือค้างไว้ก่อน”

ต่งกู่และสวีเสี่ยวเฉียวพยักหน้าพร้อมกัน อาจารย์ซ่งก็พยักหน้าตามไปด้วย

หร่วนซิ่วเห็นการกระทำที่เหมือนกันอย่างไม่มีผิดเพี้ยนของพวกเขาแล้วก็รู้สึกว่าน่าสนใจ จึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “พวกเจ้าทำอะไร เป็นไก่จิกข้าวเปลือกงั้นหรือ?”

พอนางยิ้ม เด็กหนุ่มหน่วยจานกานที่หวั่นไหวกับหร่วนซิ่วมานานแล้วผู้นั้นก็ยิ่งจิตใจเลื่อนลอย มองนางอย่างเคลิบเคลิ้ม

……

ในนครน้ำบ่อ ถนนวานรร่ำไห้ที่ขายอาวุธตระกูลเซียนโดยเฉพาะเส้นนั้นมีผู้เฒ่าที่สวมชุดตัวยาวสีเขียวคนหนึ่งกำลังเดินอยู่บนถนน ใบหน้าของเขาธรรมดา บุคลิกท่าทางก็สามัญทั่วไป เหมือนกับคนแก่ในตระกูลพอมีอันจะกินทั่วไป สองนิ้วของเขาลูบถูเงินเกล็ดหิมะเหรียญหนึ่งซ้ำไปซ้ำมา เดินพลางดูไปพลาง เข้าออกอยู่หลายร้าน เพียงแต่ไม่ซื้อของ ยังดีที่บนถนนวานรร่ำไห้แห่งนี้มีเรื่องราวและคนประหลาดอยู่มากมาย จึงไม่มีใครสนใจผู้เฒ่าร่างผอมสูงคนนี้เท่าใดนัก

ผู้เฒ่าเดินมาถึงร้านหนึ่ง เถ้าแก่ร้านที่ช่วงนี้ค่อนข้างจะอารมณ์ดีกำลังจิบเหล้าคำเล็กๆ มีกับแกล้มวางอยู่สองจาน คือถั่วลิสงโรยเกลือและเส้นปลาเงินที่มีเฉพาะในทะเลสาบซูเจี่ยน พอเห็นผู้เฒ่าที่สวมชุดตัวยาว เถ้าแก่ผู้เฒ่าก็ไม่แม้แต่จะเหลือบเปลือกตาขึ้นมอง

ผู้เฒ่ามีท่าทางคล้ายเสียดายเล็กน้อย ถามอย่างใคร่รู้ว่า “เถ้าแก่ กระบี่ที่เลียนแบบฉวีหวงเล่มนั้นขายไปแล้วหรือ? โอ้ ภาพสตรีงดงามก็ขายไปแล้วด้วย? เจอคนโง่ที่โดนหลอกง่ายหรือไร?”

เถ้าแก่ผู้เฒ่าที่เฝ้าร้านซึ่งสืบทอดมาจากบรรพบุรุษผู้นี้มีนิสัยประหลาด เดิมทีก็ไม่ใช่คนที่ทำการค้าเป็นอยู่แล้ว หากเป็นเจ้าของร้านทั่วไป เจอกับลูกค้าที่พูดจาไม่เป็นเช่นนี้ ป่านนี้คงมองค้อนใส่หรือไม่ก็ไล่คนไปนานแล้ว ทว่าเถ้าแก่ผู้เฒ่ากลับไม่เป็นเช่นนั้น กลับกันยังเกิดอารมณ์นึกสนุก ยิ้มกล่าวว่า “ก็ใช่น่ะสิ ลูกค้าคนเดียวกันนั่นแหละ เป็นคนต่างถิ่น ดูของเก่ง ไม่ถือว่าเป็นคนโง่ที่โดนหลอกง่ายอะไรหรอก ก็แค่ทองพันชั่งยากจะซื้อความชื่นชอบก็เท่านั้น”

ผู้เฒ่าจุ๊ปากพูด “ไม่เลวๆ ฝีมือทำการค้าห่างจากปู่ของเจ้าไกลโข ทว่ากลับโชคดีกว่าเขามากนัก ขนาดของอย่างนั้นยังขายออกไปได้ ข้ายังนึกว่าพวกมันต้องอยู่กินฝุ่นไปอีกร้อยกว่าปีเสียอีก”

เถ้าแก่ผู้เฒ่าปรายตามองคนแปลกหน้าผู้นั้น “พูดจาวางโตไม่เบา เป็นเซียนซือเจ้าเกาะคนใดของทะเลสาบซูเจี่ยนงั้นรึ? เฮอะ หากข้าจำไม่ผิดล่ะก็ เจ้าเกาะที่พอจะมีความสามารถสักหน่อย ตอนนี้ล้วนไปอยู่บนเกาะกงหลิ่วหมดแล้ว ไหนเลยจะมีเวลามาวางท่าแสร้งเป็นเทพเซียนผู้เฒ่าอยู่ในร้านข้า”

ผู้เฒ่ากล่าวอย่างกลัดกลุ้ม “คนหลายร้อยไปกินดื่มขี้เยี่ยวอยู่บนเกาะกงหลิ่ว ที่นั่นจะไม่กลายเป็นหลุมขี้ไปเลยหรือไง”

เถ้าแก่ผู้เฒ่าอารมณ์ดีขึ้นมาโดยพลัน “เทพเซียนที่บินไปบินมาพวกนั้นไม่ใช่คนธรรมดาอย่างเราๆ สักหน่อย เกาะกงหลิ่วกลายเป็นห้องส้วมไม่ได้หรอก อีกอย่างสถานที่ที่ไม่ต่างจากสุสานผีไร้ญาติอย่างเกาะกงหลิ่วแห่งนี้ รอให้งานประชุมจบลงเมื่อไหร่ มันจะเปลี่ยนไปเป็นอย่างไร ใครเล่าจะสนใจ”

ผู้เฒ่าถอนหายใจ “แต่ข้ากลับสนใจ”

เถ้าแก่ผู้เฒ่ายิ่งรู้สึกว่าน่าสนุกขึ้นเรื่อยๆ จึงกวักมือเรียกอีกฝ่าย “พี่ชาย มาดื่มด้วยกันสักจอกไหม?”

ผู้เฒ่าส่ายหน้า “รสชาติไม่ได้ดีกว่าน้ำซาวข้าวสักเท่าไหร่ ไม่ดื่มหรอก”

เถ้าแก่ผู้เฒ่าด่าขำๆ “ความหวังดีเห็นเป็นประสงค์ร้าย ไม่ดื่มก็ช่างเถิด แต่นิสัยเสียๆ ของเจ้ากลับถูกใจข้านัก ของในร้าน เชิญดูได้ตามสบาย หากถูกใจชิ้นไหนจะลดให้เจ้าเก้าส่วน”

ผู้เฒ่าโบกมือแล้วเดินออกมาจากร้าน

เขาเดินเที่ยวเล่นจนทั่วถนนวานรร่ำไห้ ไม่ได้กลับมาทะเลสาบซูเจี่ยนนานเกินไปแล้ว คนเปลี่ยนสิ่งของคงเดิม ไม่ได้เห็นใบหน้าของคนที่คุ้นเคยอีกแล้ว ผู้เฒ่าเดินออกจากถนนวานรร่ำไห้ มุ่งหน้ามายังตรอกแห่งหนึ่งที่เงียบสงบท่ามกลางความวุ่นวายของนครน้ำบ่อ เดินมาถึงสุดปลายตรอก เขาก็ควักกุญแจออกมาไขประตูเรือน ด้านในคล้ายเป็นโลกอีกใบหนึ่ง