กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 607

ปีนั้นฉีจิ้งชุนไม่ยินดีจะเล่นหมากล้อมกับศิษย์พี่อย่างชุยฉานอีกต่อไป เขาวิ่งไปถามอาจารย์ว่า ใต้หล้านี้มีการเล่นหมากล้อมที่สองฝ่ายซึ่งคุมเชิงกันต่างก็ชนะทั้งคู่หรือไม่

ตอนนั้นซิ่วไฉเฒ่าที่กำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่กับตัวเองต้องรีบแอบวางขาข้างหนึ่งที่ยกเหยียบบนม้านั่งตัวยาวลง ถึงจะวางมาดของอาจารย์ที่ดีได้ พอได้ยินคำถามนี้ก็หัวเราะฮ่าๆ จนสำลักอยู่หลายทีเกือบน้ำตาไหล ไม่รู้ว่าดีใจหรือสำลักเหล้ารสชาติร้อนแรงกันแน่

ตอนนั้นเจ้าโง่คนหนึ่งที่น้ำลายสออยากดื่มเหล้าบนโต๊ะของอาจารย์พูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจว่า ‘ไม่เล่นหมากล้อมก็ไม่ต้องแพ้ ไม่แพ้ก็คือชนะ นี่ก็เหมือนกับการไม่ใช้จ่ายเงินก็คือการหาเงินนั่นแหละ คือหลักการเดียวกัน’

ตอนนั้นจั่วโย่วกำลังป้องกันไม่ให้เจ้าคนโง่ผู้นั้นขโมยเหล้าไปดื่ม คำตอบของเขาคือ ‘หากเวทกระบี่สูงพอ เอาชนะได้แล้ว แต่กลับแพ้ได้อย่างที่เทพไม่รู้ผีไม่เห็น ก็ถือว่าชนะแล้วเช่นกัน’

ชุยฉานนั่งอยู่บนธรณีประตู เอนหลังพิงประตูใหญ่ ยิ้มตาหยีเอ่ยว่า ‘ภายใต้เงื่อนไขที่ไม่ทำลายกฎเกณฑ์ มีเพียงกระดานหมากมีขนาดใหญ่อย่างไร้ขีดจำกัดเท่านั้น ถึงจะมีความเป็นไปได้นี้อยู่ ไม่อย่างนั้นก็อย่าได้หวังเลย’

ตอนนั้นเด็กหนุ่มชุดเขียวในห้องที่เป็นเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่เอาแต่มองไปยังอาจารย์ของตน

ซิ่วไฉเฒ่าจึงยิ้มเอ่ยว่า ‘คำถามข้อนี้ค่อนข้างใหญ่ หากอาจารย์อย่างข้าต้องการตอบให้ดี ก็ต้องใช้เวลาคิดอีกสักหน่อย’

ฉีจิ้งชุนพยักหน้ารับ ‘ขออาจารย์โปรดดื่มเหล้าให้หมดเร็วๆ หน่อย’

ความนัยในถ้อยคำนี้ก็คือ เมื่ออาจารย์ดื่มเหล้าหมดแล้วก็ควรจะมีคำตอบได้แล้ว

ซิ่วไฉเฒ่าจึงยิ้มพลางพยักหน้ารับ ท่าทางมั่นอกมั่นใจ ผลคือพอดื่มเหล้าเสร็จก็เริ่มลุกขึ้นยืนโงนเงน พยายามกลั้นหายใจให้ใบหน้าแดงก่ำ แสร้งทำเป็นเมาแล้วก็หนีไปนอนกลางวัน

ชุยตงซานวางตะเกียบลง มองโต๊ะสี่เหลี่ยมเหมือนกระดานหมากล้อม มองถ้วยเหล้ากาเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วลุกขึ้นยืนเดินจากมา

พอไปถึงประตูใหญ่จวนหนิง เด็กหนุ่มชุดขาวที่ถือไม้เท้าเดินป่าสีเขียวธรรมดาก็เคาะประตูเบาๆ

น่าหลันเย่สิงเป็นผู้เปิดประตู

เด็กหนุ่มยิ้มกล่าวว่า “ท่านปู่น่าหลัน อาจารย์ต้องพูดถึงข้าบ่อยๆ เป็นแน่ ข้าคือตงซานน่ะ”

น่าหลันเย่สิงรู้แค่ว่าคนผู้นี้คือลูกศิษย์ของท่านเขยตัวเอง แต่กลับไม่รู้จริงๆ ว่าจะหน้าตาดี ทว่าสมองกลับไม่ค่อยดีแบบนี้ น่าเสียดายนัก

ก่อนหน้านี้ท่านเขยพาลูกศิษย์สองคนมาที่บ้าน ดูจากท่าทางแล้วล้วนดีมากกันทั้งคู่

หลังจากน่าหลันเย่สิงปิดประตูลงแล้ว ชุยตงซานก็เอ่ยด้วยใบหน้ากังขาว่า “เห็นได้ชัดว่าท่านปู่น่าหลันมีคุณสมบัติของผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตบินทะยาน เหตุใดถึงเพิ่งจะเป็นขอบเขตหยกดิบล่ะ หรือว่าถูกปีศาจเฒ่าที่ไม่ปรากฏตัวเป็นหมื่นปีตนนั้นลอบโจมตี ทำร้ายให้ท่านปู่น่าหลันต้องบาดเจ็บสาหัส? เรื่องแบบนี้เหตุใดถึงไม่เคยแพร่ไปถึงใต้หล้าไพศาลเลย?”

น่าหลันเย่สิงหัวเราะหึหึ ไม่ถือสาเจ้าคนสมองมีรูผู้นี้

ชุยตงซานสะบัดชายแขนเสื้อ หยิบเอาไข่มุกเก่าแก่เม็ดหนึ่งที่เป็นสีขุ่นมัวออกเหลืองมายื่นให้น่าหลันเย่สิง “บังเอิญยิ่งนัก ข้ามีโอสถเม็ดหนึ่งที่เก็บมาได้จากข้างทาง ช่วยให้ท่านปู่น่าหลันกลับคืนสู่ขอบเขตเวียนเหรินอาจจะยากไปสักหน่อย แต่ให้ซ่อมแซมขอบเขตหยกดิบ ไม่แน่ว่ากลับยังพอจะทำได้”

น่าหลันเย่สิงชำเลืองตามอง แต่กลับมองความตื้นลึกของโอสถเม็ดนั้นไม่ออก ของขวัญหนักเกินไป ไม่มีเหตุผลให้รับไว้ ของขวัญเบาเกินก็ยิ่งไม่มีความจำเป็นให้ต้องเกรงใจ ดังนั้นจึงยิ้มเอ่ยว่า “น้ำใจนี้รับไว้แล้ว เก็บของไปเถอะ”

ชุยตงซานไม่ได้หดมือกลับ ยิ้มบางๆ เอ่ยเสริมมาอีกประโยคว่า “เก็บมาจากข้างทางเมฆหลากสีของนครจักรพรรดิขาว”

น่าหลันเย่สิงใช้ความว่องไวราวสายฟ้าผ่าโดยไม่ทันป้องหูคว้าเม็ดยาในมือของเด็กหนุ่มชุดขาวมา เก็บซ่อนไว้ในชายแขนเสื้อ คิดดูแล้วก็เปลี่ยนเอามาเก็บไว้ในสาบเสื้อตรงหน้าอก ปากผู้เฒ่าพูดบ่นไปด้วยว่า “ตงซานอ่า เจ้านี่ก็จริงๆ เลย ยังจะมอบของขวัญให้ท่านปู่น่าหลันอีก ทำตัวห่างเหินเกินไปแล้ว”

ชุยตงซานมีสีหน้าตกตะลึง ยื่นมือออกมา “ดูห่างเหินหรือ? ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ใช่ว่าผู้น้อยวาดงูเติมขาหรอกหรือ ถ้าอย่างนั้นคืนข้ามาเลย”

น่าหลันเย่สิงยื่นมือมาปัดมือของเด็กหนุ่มออกเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความปรารถนาดีว่า “ตงซานอ่า ดูสิ ทำอย่างนี้ก็ยิ่งห่างเหินเข้าไปอีกไม่ใช่หรือ”

ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะฟังคำโน้มน้าวของผู้เฒ่าแล้ว จึงหมุนตัววิ่งไปทางประตูของจวนหนิง เปิดประตูออกเอง ก้าวข้ามธรณีประตูออกไป แล้วถึงได้หมุนตัวกลับมา แบมือเอ่ยว่า “คืนข้ามา”

น่าหลันเย่สิงสูดลมหายใจดังเฮือก เจ้าตัวดี ไม่ผิดแน่แล้ว สมกับเป็นลูกศิษย์ผู้ภาคภูมิใจของท่านเขยจริงๆ ไม่แน่ว่าอาจยังเป็นลูกศิษย์ประเภทที่ได้รับการสืบทอดทั้งหมดไปด้วย

น่าหลันเย่สิงแสร้งทำตัวเป็นหูหนวกบื้อใบ้ หมุนตัวกลับได้ก็เดินจากไปทันที จวนหนิงแห่งนี้เจ้าอยากเข้าก็เข้ามา อยากจะปิดประตูหรือไม่ก็เรื่องของเจ้า

ชุยตงซานเดินเข้ามาในเรือน ปิดประตูลงแล้วก้าวเร็วๆ ตามน่าหลันเย่สิงไป เอ่ยเสียงเบาว่า “ท่านปู่น่าหลัน เวลานี้ท่านคงรู้แล้วกระมังว่าข้าเป็นใคร?”

น่าหลันเย่สิงยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ตงซานอ่า เจ้าคงจะเป็นลูกศิษย์ที่ได้ดิบได้ดีที่สุดในบรรดาลูกศิษย์ของท่านเขยเลยสินะ?”

ชุยตงซานกล่าวอย่างละอายใจ “เจ็บใจก็แต่เก็บมาจากข้างทางเมฆหลากสีของนครจักรพรรดิขาวได้แค่เม็ดเดียว”

พริบตานั้น

ชุยตงซานก็ยื่นสองนิ้วออกมาบังไว้ด้านข้างศีรษะ

น่าหลันเย่สิงคลี่ยิ้ม “เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็วางใจได้แล้ว”

ชุยตงซานเก็บมือ พูดเสียงเบาว่า “เรื่องที่ข้าเป็นผู้ฝึกตนขอบเขตบินทะยาน ขอท่านปู่น่าหลันอย่าได้แพร่งพรายไป หลีกเลี่ยงไม่ให้พวกเซียนกระบี่รังเกียจที่ขอบเขตข้าต่ำเกินแล้วจะพานทำให้อาจารย์ต้องเสียหน้า”

น่าหลันเย่สิงเริ่มรู้สึกเหนื่อยใจ ถึงขั้นไม่ใช่เรื่องของโอสถเม็ดนั้น แต่อยู่ที่การกระทำและคำพูดของชุยตงซานหลังจากที่ทั้งสองฝ่ายได้พบเจอกัน ซึ่งตนไม่เคยเดาถูกเลยสักครั้ง

พูดถึงแค่เรื่องที่ตนเรียกกระบี่บินมาขู่เด็กหนุ่มก่อนหน้านี้ ในเมื่ออีกฝ่ายมีขอบเขตสูงอย่างถึงที่สุด ถ้าอย่างนั้นก็สามารถมองข้ามไปได้โดยตรง หรือไม่ก็ลงมืออย่างสุดกำลังเพื่อสกัดกั้นกระบี่บิน

ทว่าไอ้หมอนี่กลับจงใจยื่นมือมาบังช้าไปเสี้ยวหนึ่ง สองนิ้วที่สัมผัสโดนกระบี่บินกลับไม่ได้โดนที่ปลายกระบี่หรือตัวกระบี่ แต่อยู่ที่ด้ามกระบี่

น่าหลันเย่สิงเป็นกังวลใจอย่างมาก

ชุยตงซานเดินเคียงบ่าไปกับผู้เฒ่า กวาดตามองไปรอบด้านพลางยิ้มแต้พูดชวนคุยว่า “ในเมื่อข้าคือลูกศิษย์ของอาจารย์ ท่านปู่น่าหลันกังวลว่าข้าจะเลวเกินไป หรือกังวลว่าอาจารย์ของข้าไม่ดีมากพอกันล่ะ? เชื่อว่าสมองของข้าชุยตงซานไม่ฉลาดพอ หรือเชื่อว่าท่านเขยมีความคิดรอบคอบไร้ช่องโหว่มากกว่ากัน? สรุปแล้วคือกังวลว่าข้าที่เป็นคนต่างถิ่นมีเมฆหมอกล้อมวนหนาเกินไป หรือกังวลว่ารากฐานของจวนหนิง กระบี่บินของเซียนกระบี่ทุกท่านทั้งในและนอกจวนหนิงไม่มากพอจะแหวกทะเลเมฆออกไปได้? ผู้ฝึกกระบี่ห้าขอบเขตบนที่ตกต่ำคนหนึ่งควรจะเชื่อในพลังพิฆาตของกระบี่บินตัวเองหรือเชื่อว่าจิตแห่งกระบี่ของตัวเองบริสุทธิ์ไร้จุดด่างพร้อยมากพอดีล่ะ? พอข้าพูดอย่างนี้ไปแล้ว เดิมทีก็เชื่อไปแล้ว แต่จู่ๆ กลับไม่เชื่อขนาดนั้นอีกแล้วหรือไม่?”

สีหน้าของน่าหลันเย่สิงเคร่งเครียด

ชุยตงซานจุ๊ปากทอดถอนใจ “ผู้ที่มีพละกำลังมาก ยามอยู่ในสังคม มักจะรู้สึกว่าสามารถประหยัดแรงกายแรงใจได้ แบบนี้ไม่ค่อยดีเท่าไรเลย”

น่าหลันเย่สิงขมวดคิ้วแน่น

ชุยตงซานชำเลืองตามองหน้าผาสังหารมังกรที่อยู่ห่างไปไม่ไกล “มีอาจารย์อยู่ ก็ไม่ต้องกังวลสิ่งใด พี่ใหญ่น่าหลัน พวกเราสองพี่น้องต้องรู้จักทะนุถนอมและเห็นค่านะ”

ตลอดทางที่เดินกันไป น่าหลันเย่สิงไม่เอ่ยอะไรอีกเลย

พอไปถึงเรือนที่พักของท่านเขย เผยเฉียนกับเฉาฉิงหล่างก็อยู่ด้วย ชุยตงซานประสานมือคารวะเอ่ยขอบคุณแล้วเรียกขานคำหนึ่งว่าท่านปู่น่าหลัน

น่าหลันเย่สิงพยักหน้ารับด้วยรอยยยิ้ม หันไปพูดกับเฉินผิงอันในห้องที่ลุกขึ้นยืน “เมื่อครู่นี้ข้ากับตงซานได้พบหน้ากันก็เหมือนคนที่รู้จักกันมานาน เกือบจะรับกันเป็นพี่น้องแล้ว”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับพร้อมอมยิ้มน้อยๆ “ตกลง ท่านปู่น่าหลัน ข้าทราบแล้ว”

เผยเฉียนแอบยกนิ้วโป้งให้กับห่านขาวใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู

ชุนตงซานพูดด้วยสีหน้าเหลอหรา “ท่านปู่น่าหลัน ข้าไม่ได้พูดนะ”

น่าหลันเย่สิงยิ้มตาหยีเอ่ยว่า “สรุปแล้วอาจารย์ของเจ้าจะเชื่อข้าพี่ใหญ่น่าหลัน หรือจะเชื่อน้องเล็กชุยอย่างเจ้ากันแน่นะ?”

ชุยตงซานเอามือกุมขมับแล้วเริ่มเดินเซไปเซมา “เมื่อครู่ตอนอยู่ร้านเหล้าดื่มมากไปหน่อย ข้าพูดอะไรไป ข้าอยู่ที่ไหน นี่ข้าเป็นใคร…”

เผยเฉียนเพิ่งจะวางนิ้วโป้งลงก็ต้องยกกลับขึ้นมาใหม่ อีกทั้งยังยกนิ้วโป้งสองมืออีกด้วย

น่าหลันเย่สิงจากไปแล้ว อีกทั้งอารมณ์ยังปลอดโปร่งอย่างมาก

เฉินผิงอันถลึงตาใส่ชุยตงซาน

ชุยตงซานนั่งลงบนธรณีประตู “อาจารย์ ขอให้ข้านั่งตากลมเย็นๆ ตรงนี้สักหน่อย จะได้สร่างเมา”

เฉินผิงอันกลับลงไปนั่งที่เดิม ยกพู่กันเขียนตัวอักษรบนหน้าพัดต่อ เฉาฉิงหล่างก็คอยช่วยอยู่ด้วย

เผยเฉียนเองก็อยากช่วย แต่อาจารย์ไม่อนุญาตนี่นา

นางจึงนั่งอยู่ที่โต๊ะด้านข้างเพียงลำพัง หันหน้าเข้าหาประตูใหญ่และห่านขาวใหญ่ ยักคิ้วหลิ่วตาให้เขา ทำท่าชี้ไปยังของสองชิ้นที่วางอยู่บนโต๊ะด้านหน้าซึ่งอาจารย์แม่มอบให้นาง

เผยเฉียนไม่ได้เกรงใจอาจารย์แม่ นางรับของขวัญทั้งสองชิ้นมาอย่างผึ่งผาย หนึ่งคือลูกประคำเส้นหนึ่งที่ทำมาจากวัสดุไม่ธรรมดา แกะสลักเป็นรูปคนหนึ่งร้อยแปดคน ลักษณะโบราณเรียบง่าย

อีกหนึ่งคือโถเก็บเม็ดหมากหนึ่งคู่ เมื่อเปิดฝาออก โถเก็บเม็ดมากสีขาวก็มีภาพปรากฎการณ์ที่ก้อนเมฆสาดแสงอรุโณทัย ส่วนโถเก็บเม็ดหมากสีดำเป็นภาพเมฆทะมึนรวมตัวกันหนาชั้น พอจะมองเห็นภาพที่มังกรเฒ่ากำลังโปรยพิรุณได้อย่างเลือนราง