กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 625

บนหัวกำแพงเมือง ฉีโซ่วอดไม่ไหวหันหน้ามามอง เฉินผิงอันผู้นั้นควัก            ยันต์กระดาษเหลืองออกมาหลายปึก รู้สึกเหมือนว่าเขาจะเปิดร้านใหม่อย่างไร     อย่างนั้น เพียงแต่ว่ายันต์ที่ระดับขั้นไม่สูงพวกนี้จะเอาไปขายให้ใคร? หรือจะขายให้กับพวกสัตว์เดรัจฉานของใต้หล้าเปลี่ยวร้าง?

ยันต์พวกนั้นเยอะมากจริงๆ ยันต์ที่เหมือนกันกองทับกันเป็นชั้น ดังนั้นภูเขา     ลูกเล็กสิบกว่าลูกจึงมีทั้งสูงและต่า ยันต์พันกว่าแผ่น ไม่ว่าแบบไหนล้วนมีหมด

วัสดุของกระดาษยันต์ธรรมดามาก ต้องไม่มีค่าอย่างแน่นอน กำแพงเมือง     ปราณกระบี่ไม่ขายของประเภทนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นของผุพังที่เฉินผิงอันเอามาจาก     ใต้หล้าไพศาล ไม่ถือว่าเป็นกระดาษยันต์เหลืองทองซึ่งเป็นยันต์ระดับต้นของ            ผู้ฝึกลมปราณห้าขอบเขตล่างสายยันต์ได้ด้วยซ้า นี่มันกระดาษยันต์สีเหลืองธรรมดาที่มีขายตามหมู่ชาวบ้านร้านตลาดทั่วไปชัดๆ หากบวกกับกระบี่ยันต์ไม้ท้อไปอีกเล่มหนึ่ง นั่นก็คือสัญลักษณ์ของนักพรตที่ท่องอยู่ด้านล่างภูเขาคอยต้มตุ๋นคนไปทั่วแล้ว

เมื่อเฉินผิงอันจัดขบวนทัพของตนเสร็จก็หันมามองฉีโซ่ว

ฉีโซ่วรู้แล้วว่าท่าไม่ดี

สายตาของเฉินผิงอันจริงใจเหมือนบิดาที่มองบุตรชายแท้ๆ ของตัวเอง ยิ้มกล่าวว่า     “พี่ฉี ผ่านทางเดินผ่านมาแล้วก็อย่าให้พลาดไป ข้าเฉินคนดีที่เป็นร้านผ้าห่อบุญแตกต่างกับเถ้าแก่รองของร้านเหล้าผู้นั้นราวคนละคน อย่าเห็นว่าร้านผ้าห่อบุญนี้   ของข้าเล็ก แม้จะเล็ก แต่ก็เคยท่องผ่านยุทธภพของแจกันสมบัติทวีป ใบถงทวีป     อุตรกุรุทวีปมานานหลายปี ยิ่งเป็นยันต์ก็ยิ่งขึ้นชื่อว่าเป็นของดีราคาถูก ชื่อเสียงดีงามอย่างถึงที่สุด ได้รับกรอบป้ายอักษรทองมาแล้วไม่รู้กี่มากน้อย เพราะลูกค้าที่ซื้อยันต์ร้านข้าไปแล้วล้วนได้รับผลเก็บเกี่ยวมหาศาล ได้รับผลประโยชน์สูงอย่างถึงที่สุด      แต่ละคนซาบซึ้งใจน้ำหูน้ำตาไหลอยากจะขอบคุณข้า จะขวางอย่างไรก็ขวางไม่อยู่

พี่ฉี เคยคิดบ้างหรือไม่? เจ้าและข้ารบเคียงบ่าเคียงไหล่กัน ไม่ใช่เพื่อนก็ยิ่งกว่าเพื่อน สามารถลดราคาให้ได้ หากบนร่างของพี่ฉีไม่ได้พกเงินเทพเซียนมาด้วยก็ไม่เป็นไร อนุญาตให้ติดไว้ก่อนได้ ไม่คิดดอกเบี้ย ข้าคนนี้พูดคุยได้ด้วยง่ายนักล่ะ”

ฉีโซ่วแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

เพียงแต่ว่าทนเสียงเฉินผิงอันที่พร่าพูด พร่าอธิบายถึงความมหัศจรรย์ของยันต์  สิบกว่าชนิดของตนไม่จบไม่สิ้นไม่ไหว เขาบอกว่ายันต์กองสายฟ้าหน่วยสวรรค์ของเขาที่แม้ว่าจะเป็นวิชานอกรีตที่มีต้นกำเนิดมาจากวิชาอสนีดั้งเดิม แต่พลังพิฆาตกลับสูงอย่างถึงที่สุด บอกว่าหากนำยันต์มหานทีไหลสะพัดมาใช้บนสนามรบที่เลือดสด     ไหลนองราวกับสายน้ำ ก็จะได้ผลประโยชน์อย่างพอดิบพอดี และยันต์ขยุ้มดินนั้นก็ยิ่งสามารถสร้างเทือกเขาขึ้นมาบนพื้นดิน นำมาใช้สกัดกั้นการเดินหน้าของทัพใหญ่     เผ่าปีศาจ ยันต์ปรากฏภูเขากำเนิด มหัศจรรย์อย่างถึงที่สุด

ฉีโซ่วหนวกหูมาก จึงได้แต่เปิดปากพูดเสียงหยัน “แม้ข้าจะเป็นผู้ฝึกกระบี่ก่อกำเนิดเล็กๆ คนหนึ่ง ไม่มีอานุภาพบารมีได้เหมือนกับผู้ฝึกตนใหญ่ขอบเขตสามอย่างเถ้าแก่รอง แต่ถึงอย่างไรก็เป็นผู้ฝึกกระบี่ จะเอายันต์ของเจ้าไปทำอะไร?        เอาไปเผาแทนกระดาษเหลืองที่หน้าหลุมศพงั้นหรือ? กำแพงเมืองปราณกระบี่        ไม่มีประเพณีนี้”

เฉินผิงอันคว้ายันต์ปึกหนึ่งขึ้นมา เขามีความอดทนเป็นเลิศ รอยยิ้มไม่ลดลงแม้แต่น้อย อธิบายกับ ‘พี่ฉี’ ต่อไปว่า “นี่คือโชควาสนาบนมหามรรคาที่ข้าแลกมาด้วยเหล้าหมักตระกูลเซียนหลายไหจนนับไม่ถ้วน เพราะเซียนกระบี่ใหญ่บางท่านเมามายถึงได้   หลุดเผยความลับสวรรค์มาโดยไม่ทันระวัง ถ่ายทอด ‘ยันต์นำทาง’ นี้ให้แก่ข้าเป็นการส่วนตัว นำทางๆ ในเมื่อสามารถทำให้คนที่มีชีวิตผ่านด่านเดินต่อไปได้ บนสนามรบ แน่นอนว่าก็ย่อมสามารถทำให้ศัตรูเดินไปบนเส้นทางน้าพุเหลืองได้เช่นกัน พี่ฉี        ไม่หวั่นไหวจริงๆ หรือ? สงครามใหญ่ยังไม่ถึงช่วงเวลาที่ร้อนระอุอย่างแท้จริง เพียงแค่ใช้กระบี่บินสังหารพวกสัตว์เดรัจฉานเท่านั้น นี่ทำให้สูญเสียรสชาติความสนุกสนานบางอย่างไป

ก็เหมือนกับดื่มเหล้าที่ร้านเหล้าของข้าแล้วเอาแต่ดื่มเหล้าอย่างเดียวนั่นแหละ ต่อให้เหล้าจะดีแค่ไหน จะเป็นหนึ่งในกำแพงเมืองปราณกระบี่มากเท่าไร ถึงอย่างไร   ก็ยังต้องการผักดองและบะหมี่หยางชุนกินแกล้มเหล้า รสชาติถึงจะเลิศล้าที่สุด”

เฉินผิงอันเปลี่ยนใช้มืออีกข้างหนึ่งมาคว้ากระดาษยันต์อีกปึกใหญ่ “ยันต์นี้ยิ่งมีประวัติความเป็นมาที่ยิ่งใหญ่ คือสุดยอดยันต์ก้นกรุที่เซียนกระบี่ใหญ่ท่านนั้นมีไว้    ติดกาย ‘ยันต์ปราณกระบี่ข้ามสะพาน’ พี่ฉี ตอนนี้ขอบเขตของเจ้ายังไม่สูง แต่ข้า   เชื่อว่าสายตาของเจ้าไม่เลว เจ้าลองดูสิ ลายเขียนนี่ซับซ้อนยิบย่อยแค่ไหน ยันต์แต่ละแผ่นที่มองดูเหมือนไม่ใหญ่ แต่กลับเป็นค่ายกลยันต์ที่สมชื่ออย่างแน่นอน อย่างอื่นข้าคงไม่พูดมากแล้ว ลำพังเพียงแค่ผงชาดตระกูลเซียนที่ใช้วาดก็ต้องใช้ไปกี่มากน้อย? พี่ฉีจะตัดสินว่ายันต์ของข้าไม่มีค่าเพียงแค่เพราะวัสดุของยันต์ไม่ดีเลิศที่สุดได้อย่างไร? พี่ฉีอ่า คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะเป็นคนธรรมดาสามัญที่มองคนจากรูปลักษณ์ภายนอกเช่นนี้ ข้าผิดหวังมากเลยนะ ขนาดหลีเจินผู้นั้นยังถูกข้าสังหารบนสนามรบเลย ต่อสู้กัน      ตัวต่อตัวเหมือนกัน พี่ฉีกับข้าผลัดกันรุกผลัดกันรับ สุดท้ายก็แพ้ให้ข้าเพียงแค่        เส้นยาแดงผ่าแปดเท่านั้น นี่ก็เท่ากับว่าอย่างน้อยที่สุดพี่ฉีก็เอาชนะบุคคลที่เป็นผู้มากพรสวรรค์อย่างหลีเจินได้ระดับหนึ่งแล้ว คิดจะไปเป็นศิษย์พี่ใหญ่ที่ภูเขาทัวเยว่          ก็ไม่ยากแล้ว…”

ฉีโซ่วพูดอย่างเดือดดาล “เฉินผิงอัน เจ้าไม่รู้จักจบจักสิ้นเสียทีใช่ไหม?! ระหว่างศึกใหญ่ รบกวนเจ้าช่วยบังคับกระบี่สังหารศัตรูอย่างมีสมาธิด้วย! ต่อให้เจ้ากล้าวอกแวกไม่เสียดายชีวิต แต่ก็อย่าลากคนอื่นมาเดือดร้อนด้วย”

เฉินผิงอันผู้นั้นวางยันต์สองปึกในมือลง ใช้พัดพับที่หุบเข้าหากันเคาะลงบนหัวใจเบาๆ มองไปยังสนามรบทางทิศใต้แล้วยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ในเมื่อพี่ฉียังไม่อยากซื้อก็ไม่เป็นไร การซื้อขายบนโลกมนุษย์ ความถูกตาต้องใจต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะคอยดูการฟันโจรอย่างห้าวหาญของพี่ฉีให้มากแล้วกัน ทางฝั่งของนครนั่น มีใคร      บางคนนินทาวิธีการสังหารศัตรูของพี่ฉีอยู่บ้าง รู้สึกว่าเป็นวิธีการที่อำมหิตเกินไป        ถ้าถามข้าน่ะ ข้าว่าดีจะตายไป

นิสัยคุณชายตระกูลสูง ความเย่อหยิ่งไม่เห็นหัวใครของผู้ฝึกกระบี่ที่มีความสามารถ ความเห็นแก่ตัวเล็กๆ ที่ไม่ยอมให้คนวัยเดียวกันเหนือกว่าตัวเองบนร่างของพี่ฉี นั่นเป็นแค่ข้อเสียเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น แต่ขอแค่อยู่บนสนามรบ พี่ฉีก็เหมือนกลายไปเป็นอีกคน กลายเป็นวีรบุรุษที่แท้จริง สามารถอดทนข่มกลั้นต่อเฉินผิงอันที่ตอนอยู่ในนครต้องฆ่าแต่ทำไม่ได้ ถึงขั้นสามารถฝืนนิสัยข่มความไม่สบอารมณ์มากมายในใจ ช่วยข้าสังหารศัตรูเฝ้าพิทักษ์สนามรบไปด้วยกัน ผู้ฝึกกระบี่ฉีโซ่วที่เป็นเช่นนี้ช่างมีมาดของเซียนเลิศล้าเป็นอันดับหนึ่งจริงๆ …”

ฉีโซ่วสูดลมหายใจเข้าลึก “ตราบใดที่ข้าไม่ซื้อยันต์ห่วยๆ ของเจ้า เจ้าก็จะพูดแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ใช่หรือไม่?”

เฉินผิงอันสะบัดพับคลี่ออก ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ไม่พูดแล้วๆ เชิญพี่ฉีออกกระบี่อย่างสง่างามได้ตามสบาย”

ฉีโซ่วถอนสายตากลับมา บังคับเฟยหลวนและซินเสียนให้สังหารปีศาจต่ออีกครั้ง

เมื่อเทียบกับสงครามในครั้งแรก ครั้งนี้เห็นได้ชัดว่าจำนวนสัดส่วนของผู้ฝึกตน   เผ่าปีศาจที่สามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ซึ่งอยู่ในกองทัพใหญ่โจมตีเมืองมีมากขึ้น  หลายส่วน ไม่ใช่แค่สัตว์เดรัจฉานที่สติปัญญายังไม่เปิดกว้างซึ่งหากผู้ฝึกกระบี่ของ     หัวกำแพงเมืองที่มีขอบเขตสูงสังหารพวกสัตว์เดรัจฉานเหล่านี้ได้ยังไม่ถือเป็น         คุณความชอบด้วยซ้า ในสงครามเปิดฉากครั้งแรก เผ่าปีศาจที่ไม่ถือว่าเป็นผู้ฝึกตน     ที่แท้จริงเหล่านี้ ส่วนใหญ่ล้วนจะถูกบงการให้เป็นแนวหน้าที่คอยบุกโจมตี ผลประโยชน์เพียงอย่างเดียวของพวกมันก็คือใช้กองกระดูกทับถมกันเป็นภูเขา       เติมเต็มร่องลึกแต่ละเส้นที่เซียนกระบี่ฟันผ่า เอาเลือดเนื้อแทรกซึมเข้าไปในพื้นดินเพื่อสร้างผลกระทบต่อฟ้าอำนวยดินอวยพร

อันที่จริงฉีโซ่วไม่สนใจยันต์ห้าธาตุหลากหลายชนิดพวกนั้นเลยด้วยซ้ำ มีเพียงยันต์นำทางและยันต์ข้ามสะพานเท่านั้น โดยเฉพาะฝ่ายหลังที่เขาพอจะสนใจอยู่บ้าง เพราะบนยันต์มีปราณกระบี่เป็นเส้นๆ ไหลเวียนวนอยู่จริงๆ นั่นไม่ใช่สิ่งที่จะแกล้งทำกันได้ ในแก่นของยันต์มีปณิธานกระบี่ไม่มาก แต่กลับบริสุทธิ์ ถ้าอย่างนั้นที่เฉินผิงอันบอกว่าเซียนกระบี่ใหญ่ถ่ายทอดให้เป็นการส่วนตัว ฉีโซ่วก็พอจะเชื่ออยู่สองสามส่วน

แต่ตัวฉีโซ่วเองคิดจะรักษาสนามรบไว้ไม่ใช่เรื่องยาก จึงไม่คิดจะทำการค้ากับ    เฉินผิงอันแม้แต่น้อย ต่อให้เจ้าจะพูดจาจูงใจน่าเชื่อถือแค่ไหน ชื่อเสียงเถ้าแก่รอง      ที่ขายเหล้ากับเจ้ามือนักพนันของเจ้าก็ฉาวโฉ่ไปทั่วทุกหัวถนนในกำแพงเมือง      ปราณกระบี่แล้ว แม้แต่เจ้ามือคนอื่นๆ ยังหาช่องทางทำเงินไม่ได้ นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในประวัติศาสตร์ของกำแพงเมืองปราณกระบี่จริงๆ ยิ่งเป็นนักพนันที่มีประสบการณ์โชกโชนก็ยิ่งด่ารุนแรง ในใจเจ้าเฉินผิงอันจะไม่รู้บ้างเลยหรือ?

ผู้ฝึกกระบี่ที่เข้ามาแทนที่ตำแหน่งของเซี่ยซงฮวาและหลิวเสี้ยนหยางคือก่อกำเนิดเฒ่าที่พอมาถึงหัวกำแพงเมืองแห่งนี้ก็เงียบงันพูดน้อย เขาก็คือเฉิงเฉวียนที่หล่นจาก      ห้าขอบเขตบนมาสู่ขอบเขตก่อกำเนิด คนที่ชอบทะเลาะกับเซียนกระบี่จ้าวเก้ออี๋      มาเกินครึ่งชีวิต คนหนึ่งเฝ้าหัวกำแพงฝั่งเหนือ อีกคนเฝ้าหัวกำแพงฝั่งใต้ พูดจา        ไม่เข้าหูกันคำเดียวก็ถ่มน้าลายใส่กัน ในอดีตเวลาคุมเชิงอยู่กับจ้าวเก้ออี๋ ผู้ฝึกกระบี่ก่อกำเนิดเฒ่าผู้นี้พูดมากอย่างถึงที่สุด แต่พอออกห่างมาจากจ้าวเก้ออี๋ มาอยู่เพียงลำพัง อาจเป็นเพราะไม่มีคู่ต่อสู้จึงเงียบงันอยู่ตลอด

อันที่จริงแถบหัวกำแพงเมืองทางทิศใต้ เรือนส่วนตัวที่เซียนกระบี่ทิ้งเอาไว้หลังหนึ่ง   ในนั้นเป็นบรรพจารย์ของเฉิงเฉวียนที่อาศัยคุณความชอบทางการสู้รบแลกมา ภายหลังก็อยู่ในนามของเฉิงเฉวียน เพราะว่าทุกวันนี้สายของเฉิงเฉวียน นอกจาก     ตัวเขาเองแล้ว คนอื่นๆ ในครอบครัวและสำนักล้วนตายกันหมดสิ้นแล้ว สภาพของเขาจึงไม่ต่างจากเซียนกระบี่หญิงโจวเฉิงคนนั้นสักเท่าไร

เฉิงเฉวียนออกกระบี่ได้ว่องไวคล่องแคล่วยิ่ง ทุกที่ที่กระบี่บิน ‘ซานสุ่ย’ (ขุนเขาสายน้ำ) พุ่งผ่าน กลางอากาศสูงเหนือสนามรบก็ราวกับมีเทือกเขาที่แกะสลักมาจากหยกสีเขียวมรกตทุ่มกระแทกใส่เผ่าปีศาจจนกลายเป็นกองเนื้อเละๆ หากมีผู้ฝึกตน   เผ่าปีศาจที่โชคดีไม่ตายหรือหลบพ้นมาได้ ถ้าอย่างนั้นก็โยนยอดเขาเข้าใส่อีก     หลายๆ ที หากภูเขาลูกใดถูกผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจที่ขอบเขตไม่ธรรมดาใช้สมบัติอาคมทำลายทิ้ง มันก็จะกลายเป็นทะเลสาบสีเขียวมรกตที่หากหล่นลงพื้นก็จะทำให้     สนามรบเกาะตัวเป็นน้ำแข็งได้ในเสี้ยววินาที พอเผ่าปีศาจแหงนหน้ามองไปอีกครั้ง    ก็จะมีภูเขากดทับลงมาจากเหนือหัวอีกรอบ

ดังนั้นเมื่อเทียบกับเพื่อนบ้านทั้งสอง เฉินผิงอันที่ปล่อยกระบี่บินสี่เล่มออกไปพร้อมกัน ฉีโซ่วที่สังหารเผ่าปีศาจอย่างโหดเหี้ยม สนามรบทางฝั่งของเฉิงเฉวียนจึงสะอาดเอี่ยมเกลี้ยงเกลามากกว่า

จุดที่ทำให้เฉินผิงอันรู้สึกเหมือนได้เปิดโลกทัศน์ครั้งใหญ่ไม่ได้มีเพียงเท่านี้ แต่เป็นข้อที่ว่าเผ่าปีศาจที่จิตวิญญาณค่อนข้างเปราะบางจำนวนมากมักจะถูกกระชากเข้าไปในทะเลสาบโดยไม่ทันรู้ตัวได้อย่างง่ายดาย สุดท้ายก็ระเบิดแตกไปพร้อมกับ           น้ำทะเลสาบที่เกาะตัวเป็นน้ำแข็ง

อันที่จริงเฉิงเฉวียนยังมีกระบี่บินแห่งชะตาชีวิต ‘ท่าเปย’ (คัดลอกสำเนาศิลา)     อีกเล่มหนึ่งที่มองดูคล้ายซี่โครงไก่ แต่กลับยังมีวัตถุแห่งชะตาชีวิตอีกอย่างที่ผ่านการหลอมใหญ่มาแล้ว ชื่อไม่เป็นที่แน่ชัด แต่มีความมหัศจรรย์ของการจัดสวนกระถาง (ศาสตร์การจัดสวนอย่างหนึ่งของจีนที่จะจัดพวกต้นไม้หรือก้อนหินลงในกระถาง ยกตัวอย่างเช่นการเลี้ยงบอนไซ) จัดก้อนหินให้เป็นภูเขา จัดน้าให้เป็นลำธาร

ดังนั้นอาจารย์ผู้มีพระคุณที่ถ่ายทอดวิชาให้แก่เฉิงเฉวียนในอดีตก็คือหนึ่งใน    เซียนกระบี่ที่เคยพากลุ่มคนไปไล่ล่าในใต้หล้าเปลี่ยวร้าง เขาจะทำการหลอมเล็กให้กับแม่น้ำลำคลองหรือยอดเขาก่อน จากนั้นจึงนำกลับมาที่กำแพงเมืองปราณกระบี่     มอบให้ลูกศิษย์อย่างเฉิงเฉวียนทำการหลอมกลาง และเมื่อฝ่ายหลังเรียกภูเขาสายน้ำเล็กๆ ออกมาบนกระถางที่ผ่านการจัดวางเรียบร้อย

บวกกับวิชาอภินิหารคัดลอกสำเนาศิลาของกระบี่บินท่าเปย ยามอยู่บนสนามรบจึงมีภาพมหัศจรรย์ปรากฎ สายนทีไหลซัดเชี่ยวกราก ขุนเขาพลันผุดทะยาน และ    เมื่อถูกปณิธานกระบี่ของท่าเปยชักนำ สายน้าก็พลันรวมตัวกันมากขึ้น ภูเขาก็ยิ่ง     สูงตระหง่านมากกว่าเดิม

ดังนั้นในศึกโจมตีและพิทักษ์หลังจากศึกสิบสามในปีนั้น เฉิงเฉวียนถึงได้ถูก    ปีศาจใหญ่ฉงกวงหมายหัว และยังใช้วิธีลอบโจมตีทำให้ขอบเขตของเฉิงเฉวียนถดถอย แล้วก็เพราะจับคู่เข่นฆ่ากับเฉิงเฉวียนที่เป็นขอบเขตหยกดิบ บางทีในบรรดา        เซียนกระบี่มากมาย เฉิงเฉวียนอาจไม่สะดุดตามากนัก แต่เมื่อไปถึงสนามรบ            ผู้ฝึกกระบี่ประเภทเขาและอู๋เฉิงเพ่ยขอบเขตหยกดิบที่พก ‘น้าค้างหวาน’ เล่มนั้น     ถึงได้สร้างพลังพิฆาตมหาศาลให้แก่กองทัพใหญ่ของใต้หล้าเปลี่ยวร้างที่โจมตีอยู่      ใต้กำแพง

เฉินผิงอันหันหน้ามามอง เฉิงเฉวียนก็เอ่ยอย่างเฉยชาว่า “หุบปาก ข้าผู้อาวุโส    ไม่มีเงินจะให้เจ้าหลอกหรอกนะ”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ก็ได้”

ฉีโซ่วไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เจ้าตัวดี เป็นผู้ฝึกกระบี่ก่อกำเนิดเหมือนกัน เหตุใดพอเจอกับเฉิงเฉวียน เฉินผิงอันถึงได้พูดง่ายขนาดนี้?

ไม่เพียงเท่านี้ ฉีโซ่วยังสังเกตเห็นว่าเฉินผิงอันที่ถูกอีกฝ่ายตอกกลับไม่เพียงแต่     ไม่อาฆาตแค้น กลับกันยังโยนเหล้าภูเขาชิงเสินที่กาหนึ่งมีมูลค่าห้าเหรียญเงิน      เกล็ดหิมะไปให้ผู้เฒ่าที่อยู่ห่างไปไกลอีกด้วย

เฉิงเฉวียนเปิดผนึกดินเหนียว สูดดมกลิ่นแล้วพูดอย่างรังเกียจว่า “รสชาติเจือจางไปแล้ว นี่จะนับเป็นสุราได้อย่างไร ต้องเป็นพวกนิสัยเหมือนสตรีอย่างเจ้าจ้าวเก้ออี๋นั่นถึงจะชอบดื่ม”

แม้จะพูดเช่นนี้ แต่ก็ยังดื่มเหล้าอยู่ดี

คิดไม่ถึงว่าเฉินผิงอันจะโยนเหล้าต้มแบบใหม่ของร้านไปให้อีกกาหนึ่ง เฉิงเฉวียนดมแล้วก็พยักหน้า “นี่ต่างหากถึงจะเป็นสุรา มิน่าเล่ากิจการของที่ร้านถึงได้ไม่เลว หากร้านเหล้าของเจ้ามาขายที่หัวกำแพง ข้าก็จะซื้อ”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ไม่ให้ติดเงินนะ”

เฉิงเฉวียนเหล่ตามองคนหนุ่มผู้นั้นแวบหนึ่งแล้วถามว่า “ได้ยินมาว่าเจ้าถูกแม่นาง   คนหนึ่งต่อยคว่าที่หน้าประตูจวนหนิง?”

เฉินผิงอันใช้พัดพับตีฝ่ามือเบาๆ “ไม่ปิดบังผู้อาวุโสเฉิง แสร้งทำเป็นแข็งแกร่งให้ศัตรูเข้าใจผิด คือวิธีที่ข้าถนัดเลยล่ะ ไม่ว่าใครที่เคยประมือกับข้า ล้วนเอาชนะได้   อย่างยิ่งใหญ่ ยกตัวอย่างเช่นพี่ฉีที่อยู่ข้างกายข้านี่ไง”

ในสงครามครั้งที่สองนี้ก็ยังคงใช้กระบี่บินสี่เล่มอย่างชูอีสืออู่ ซงเจินไฮเหลย       ยิ่งนานเฉินผิงอันก็ยิ่งรับมืออย่างผ่อนคลายสบายอารมณ์ กระบี่บินรวดเร็วสุดขีด

หากพูดถึงแค่เรื่องของการบังคับกระบี่ ยังคงเป็นตนที่เชี่ยวชาญที่สุดจริงๆ เสียด้วย ไม่ต้องถูกหลักการเหตุผลต่างๆ นานามาพันธนาการ จิตใจก็ย่อมบริสุทธิ์มั่นคง หลักการเหตุผลนั้นดี แต่มากเกินไปก็จะกดทับคน กระบี่บินย่อมจะช้าลงไปด้วย     และความช้าที่แม้เพียงแค่เสี้ยวเดียว ก็ยังเป็นความต่างราวก้อนเมฆกับดินโคลน

เฉิงเฉวียนรู้สึกว่าเจ้าเด็กนี่พูดจาได้น่าสนใจว่าจ้าวเก้ออี๋ผู้นั้นมากนัก

ดังนั้นก่อกำเนิดผู้เฒ่าท่านนี้จึงขยับตำแหน่งมานั่งอยู่ข้างกายเฉินผิงอันเสียเลย เขาถามว่า “ได้ยินมาว่าใต้หล้าไพศาลมีขุนเขาสายน้ำงดงามมากมายที่ทำให้      ดวงตาและจิตใจคนปลอดโปร่งโล่งสบาย มองแล้วเกิดความประทับใจมิรู้ลืม?”

เฉินผิงอันถึงขั้นไม่ได้หันหน้ามาพูดคุยกับเขา สายตาเพียงมองตรงไปเบื้องหน้า ยิ้มเอ่ยว่า “เป็นเช่นนั้นจริง แต่หากมองมากเข้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งจำเป็นต้องเดินขึ้นเขาลงห้วยผ่านพวกมันไปกลับจะรู้สึกรำคาญ ไม่ว่ามองไปทางใดก็มีสิ่งกีดขวาง

จิตใจจึงยากที่จะเหมือนนกกางปีกโบยบินอย่างเสรี ผู้ฝึกตนของบ้านเกิดมักจะไปอยู่ในภูเขา แต่พออยู่นิ่งๆ นานเข้าก็นึกอยากที่จะเคลื่อนไหว จึงต้องไปเกลือกกลิ้งในฝุ่นธุลีนอกภูเขาสักรอบหนึ่ง ลงจากภูเขาก็เพื่อขึ้นเขา นี่ก็น่าเบื่อมากเหมือนกัน”

เฉิงเฉวียนนึกเสียใจภายหลังแล้วที่ขยับมานั่งตรงนี้ เมื่อครู่เจ้าหมอนี่พูดจาน่าสนใจ เวลานี้กลับพูดจาทื่อๆ เหมือนขวานผ่าซาก ความน่าสนใจที่ว่าหายไป     หมดสิ้น

เฉินผิงอันหยิบตำราตราประทับสองร้อยเซียนกระบี่เล่มหนึ่งออกมาจากสาบเสื้อตรงหน้าอก ยิ้มร่าหันหน้ามายื่นส่งให้เฉิงเฉวียน “ผู้อาวุโสเฉิง ลองดูว่ามีตราประทับ   ที่สนใจหรือไม่ กิจการของข้าดีเกินไป ตราประทับเลยขายออกเกือบหมดแล้ว         แต่ขอแค่ผู้อาวุโสเฉิงเปิดปากขอ ข้าไม่เพียงแต่จะสลักเพิ่มอีก ยังสามารถลดราคา     ให้ได้ด้วย ต่อให้ผู้อาวุโสเฉิงจะไม่ชอบนัก แต่แค่เอาไปขายต่อก็ได้เงินค่าเหล้า          กาสองกาแล้ว แล้วไยจะไม่ซื้อไปเล่า?”

เฉิงเฉวียนรับตำราตราประทับสองร้อยเซียนกระบี่เล่มนั้นมา เปิดไปหน้าหนึ่งอย่างไม่ใส่ใจ แล้วก็จุ๊ปากยิ้มพูดว่า “นอกจากการค้าแล้ว ใครที่เลือกตราประทับไป ภายนอกมองดูเหมือนว่าถูกชะตา แต่แท้จริงแล้วกลับแสดงให้เห็นถึงความคิดบางอย่างของคนผู้นั้น นอกจากจะทำให้เจ้าได้เงินแล้ว ยังสามารถอาศัยสิ่งนี้มาอ่านใจคนได้เปล่าๆ อีกด้วย เถ้าแก่รอง ช่างทำการค้าได้ดียิ่งนัก”

“มองใจคน คือการผลักและเคาะ (คำนี้ภาษาจีนให้ว่า 推敲 ยังแปลได้ว่าคิด ทบทวน กลั่นกรอง) ควรจะผลักประตูดี หรือควรจะเคาะประตูถึงจะดีกว่า? ข้าว่าล้วนไม่ดีทั้งสองอย่าง”

จากนั้นเฉินผิงอันก็โบกพัด พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความน้อยใจว่า “ผู้อาวุโสเฉิงอย่าได้อาศัยว่ามีเวทกระบี่อันลี้ลับ เห็นว่าตัวเองโดดเด่นในหมู่เซียนกระบี่มากมายแล้วจะพูดจาเหลวไหลรังแกเด็กรุ่นหลังอย่างข้าได้ แต่เวลานี้ผู้อาวุโสเฉิงดื่มเหล้า    อ่านตำราและออกกระบี่แล้ว ปราณกระบี่เปิดตำรา สังหารปีศาจแกล้มสุรา              ผู้อาวุโสเฉิงท่านช่างมีมาดของคนดังเสียจริง”

แม้ว่าเฉิงเฉวียนจะพลิกเปิดตำราตราประทับอย่างไม่ใส่ใจไปด้วย แต่กลับออกกระบี่ไม่เลอะเลือนแม้แต่น้อย ส่วนเฉินผิงอันที่แม้จะกลับมาเป็นร้านผ้าห่อบุญอีกครั้ง แต่ก็ออกกระบี่ได้อย่างราบรื่นไม่มีติดขัด

เฉิงเฉวียนอ่านตัวอักษรริมขอบของตราประทับชิ้นหนึ่งก็หยุดชะงักไปชั่วครู่     แล้วทำท่าว่าจะเปิดผ่านไปอย่างไม่ใส่ใจ คิดไม่ถึงว่าหางตาของเฉิงเฉวียนจะเหลือบไปเห็นว่าเจ้าตะพาบน้อยหน้าไม่อายนั่นกำลังจ้องเป๋งมาที่ตน จากนั้นฝ่ายหลังก็ยิ้ม    อย่างเข้าใจ นั่นคงจะเป็นการบอกว่าข้าเข้าใจท่าน รับรองว่าแม้จะเห็นแต่จะไม่พูดแฉให้ผู้อาวุโสเฉิงลำบากใจแม้แต่น้อย เฉิงเฉวียนจึงไม่คิดมากอีก ยื่นมือไปลูบตัวอักษรเหล่านั้น โดยเฉพาะสองคำท้ายประโยคว่าคนงามที่ทำให้ผู้ฝึกกระบี่เฒ่าท่านนี้       ทอดถอนใจไม่หยุด

‘ลาขาเป๋หมวกขาดเสื้อผ้าเก่า ขุนเขาเขียวน้ำใสทางสายเดิม น้ำค้างรุ่งอรุณ      น้ำค้างยามค่าธารดวงดาว จุดตะเกียงแจกันดอกไม้คนงาม’

เขาเฉิงเฉวียนกับจ้าวเก้ออี๋ คนทั้งสองแก่งแย่งชิงดีกันมาทั้งชีวิต ก็ไม่รู้ว่าสรุปแล้วนางชอบใครกันแน่ นางแค่บอกว่าใครเลื่อนเป็นขอบเขตเซียนเหรินได้ก่อน นางก็จะชอบคนผู้นั้น

ตอนนั้นเขาเฉิงเฉวียนขอบเขตสูงกว่า พรสวรรค์ดีกว่า ดังนั้นเฉิงเฉวียนจึงบอกว่านางต้องชอบตนอย่างแน่นอน

แต่จ้าวเก้ออี๋กลับพูดมาตลอดว่านั่นเป็นความห่วงใยของนาง เพราะหวังว่าจะใช้เรื่องนี้มากระตุ้นจิตแห่งการฝึกตนของข้าจ้าวเก้ออี๋

ต่างคนต่างมีเหตุผล แข่งขันกันมานานหลายปีจนนับไม่ถ้วน

เคยมีเซียนกระบี่หญิงแห่งกำแพงเมืองปราณกระบี่ท่านหนึ่งนามว่าซ่งอวิ๋นไฉ่ งดงามเลิศล้ำ

นางกับเฉิงเฉวียนและจ้าวเก้ออี๋ต่างก็มีชาติกำเนิดมาจากตรอกยากจนเส้นเดียวกัน ในช่วงเวลาหลายปีที่คนทั้งสามต่างก็เป็นผู้ฝึกกระบี่ห้าขอบเขตบน คอยรบเคียงบ่าเคียงไหล่กันมา ตรอกเล็กที่มีเซียนกระบี่ถือกำเนิดพร้อมกันถึงสามคนแห่งนั้น           มีชื่อเสียงเลื่องลือจนแม้แต่ภูเขาห้อยหัว สำนักอวี่หลงที่ห่างไปไกลยิ่งกว่า หรือแม้แต่ทักษินาตทวีปที่ห่างไปอีกก็ยังเคยได้ยินชื่อ

เฉงิเฉวียนโยนตำราตราประทับสองร้อยเซียนกระบี่เล่มนั้นกลับคืนให้เฉินผิงอัน พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “วันหน้าเมื่อเป็นผู้ฝึกกระบี่แล้วก็อย่าไปยุ่งกับเรื่องทางโลก        ให้มากนัก”

เฉินผิงอันเก็บตำราตราประทับมา วันนี้ขายของอะไรไม่ออกสักอย่าง แล้วยังต้องเสียเหล้าหมักตระกูลเซียนไปเปล่าๆ อีกสองกา แต่ในเมื่อเฉิงเฉวียนพูดถึงเรื่อง          ผู้ฝึกกระบี่ขึ้นมาแล้ว บวกกับที่เรื่องเดิมไม่ควรทำซ้าสาม ก็ถือเสียว่าคำพูดนี้เป็น    นิมิตหมายอันดี เขาจึงยิ้มเอ่ยว่า “ขอให้สมพรปากท่านผู้อาวุโส วันหน้าได้เป็น          ผู้ฝึกกระบี่แล้วค่อยว่ากัน”

แล้วคนทั้งสองก็เงียบงันไป ต่างคนต่างออกกระบี่

ฉีโซ่วรู้สึกอิจฉาเถ้าแก่รองผู้นี้นิดๆ ไม่ว่ากับใครก็ล้วนพูดคุยได้หมดจริงๆ

หนึ่งชั่วยามผ่านไป

เฉิงเฉวียนพลันเอ่ยขึ้นว่า “ตามความเห็นของข้า หากไม่นับวิชาหมัดหรือสมบัติอาคม เจ้านับว่ามีสติปัญญาเฉียบไวไม่น้อย นี่ต่างหากจึงจะเป็นความสามารถติดตัวที่ดีที่สุด หากข้าให้เจ้าแกะสลักตราประทับชิ้นเมื่อครู่ ไม่ต้องเปลี่ยนอักษรริมขอบ เพียงแต่เปลี่ยนตัวอักษรของตราประทับ เจ้าจะสลักเนื้อหาว่าอะไร? ถ้าถามข้านะ               ตัวอักษรบนหน้าตราประทับที่อยู่ในตำราตราประทับสองร้อยเซียนกระบี่แล้วก็       บนหน้าพัด มีตัวอักษรเยอะแยะมากมายขนาดนั้น หากใครเคยอ่านตำรามาก่อน       ก็ล้วนสามารถคัดลอกเอามาใส่ได้ อย่างมากก็แค่ดัดแปลงสักเล็กน้อย ไม่ถือว่า       เป็นความสามารถที่แท้จริงอะไร ลูกศิษย์สายเหวินเซิ่งมีความรู้อยู่เต็มท้อง ก็ไม่ควรจะถูกจำกัดอยู่แค่นี้”

คราวนี้ถึงตาเฉิงเฉวียนที่ได้เปิดโลกทัศน์บ้างแล้ว เพราะเถ้าแก่รองผู้นั้นถึงขั้นหยิบตราประทับชิ้นหนึ่งออกมาโดยตรง แล้วยิ้มเอ่ยว่า “รบกวนผู้อาวุโสเฉิงช่วยดูแลสนามรบของข้าไปพร้อมกันด้วย แต่แน่นอนว่าคุณความชอบยังต้องเป็นของข้านะ”

มีเฉิงเฉวียนคอยช่วยออกกระบี่ต้านทานศัตรู สถานการณ์ย่อมมั่นคง

เฉินผิงอันสามารถแอบอู้ได้อย่างสบายใจ เขาเก็บกระบี่บินสี่เล่มมา สามเล่ม   ล้วนผลุบหายเข้าไปในน้าเต้าเลี้ยงกระบี่เพื่อพักผ่อนครู่หนึ่ง แค่ใช้กระบี่บินสืออู่มาทำเป็นมีดแกะสัก เพียงแต่ว่าเขาไม่เพียงแต่เปลี่ยนตัวอักษรของตราประทับ             แม้แต่เนื้อหาที่เป็นลายริมขอบก็ยังเปลี่ยนด้วย

หลังมอบให้เฉิงเฉวียน เฉิงเฉวียนก็กำไว้ในมือแน่น พอยกขึ้นมาดูก็พยักหน้าแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “พอใช้ได้”

ตราประทับใหม่เอี่ยมชิ้นเมื่อครู่นี้ที่มองดูเหมือนถูกตา แต่กลับไม่ได้ชื่นชอบจริงๆ ถูกเฉิงเฉวียนเก็บไว้ในชายแขนเสื้อ

เพื่อนเก่าแก่ก็คือคนงาม ห้าวหาญมากความพิเศษ

ในใจเด็กหนุ่มมีหนึ่งยอดเขา พลันถูกก้อนเมฆขโมยจากไป

ตัวอักษรบนหน้าตราประทับคือ ไม่ทันระวัง

เฉินผิงอันไม่รีบร้อนออกกระบี่ใหม่อีกครั้ง ยังคงปล่อยให้เฉิงเฉวียนช่วยเก็บกวาดสนามรบ เขาพูดพึมพำกับตัวเองว่า “ในใจมีความงดงามยิ่งใหญ่ ไม่กลัวว่าใคร        จะเห็นเข้า”

เฉินผิงอันใช้พัดพับไม้ไผ่หยกที่ลูกศิษย์อย่างชุยตงซานมอบให้พัดลมเข้าใส่ตัว แล้วก็ช่วยพัดลมเย็นๆ ให้กับผู้อาวุโสเฉิงด้วย เขายิ้มร่าเอ่ยว่า “ตราประทับที่ทำขึ้นเพื่อผู้อาวุโสโดยเฉพาะชิ้นนี้ ไม่เพียงแต่วัสดุดีเยี่ยม แต่ละตัวอักษรที่ใช้มีดแกะสลักยังสลักด้วยความตั้งใจ ราคาเดิมไม่สูง หนึ่งเหรียญเงินฝนธัญพืช บวกกับที่ผู้อาวุโสเฉิงคือเซียนกระบี่ ลดให้แปดส่วน อีกทั้งตอนนี้ยังช่วยผู้น้อยสังหารศัตรู จึงลดเหลือห้าส่วน แค่ห้าเหรียญเงินร้อนน้อยเท่านั้น!”

แล้วเฉินผิงอันก็กดเสียงลงต่าเอ่ยว่า “หากเปลี่ยนมาเป็นข้า คงไม่ต้องลดอะไรแล้ว หนึ่งเหรียญเงินฝนธัญพืชก็คือหนึ่งเหรียญไปเลย!”

เฉิงเฉวียนไม่ได้สนใจคนหนุ่ม สีหน้าของผู้ฝึกกระบี่เฒ่าเลื่อนลอย บนใบหน้าที่   แก่ชรานั้นค่อยๆ ปรากฎรอยยิ้มบางๆ พึมพำว่า “ปีนั้นนางคือสตรีที่งดงามที่สุดของกำแพงเมืองปราณกระบี่เรา งดงามมากๆ”

กล่าวมาถึงตรงนี้ เฉิงเฉวียนก็หันหน้ามาพูดกับเฉินผิงอันด้วยสีหน้าจริงจัง      “โดดเด่นกว่าหนิงเหยาของเจ้าเสียอีก”

คิดไม่ถึงว่าบัณฑิตจะเปลี่ยนสีหน้าได้เร็วยิ่งกว่าพลิกหน้าหนังสือ

เฉินผิงอันสบถด่าออกมาทันทีวา “ผายลมสุนัขกับมารดาเจ้าเถอะ!”

กลับกลายเป็นว่าเฉิงเฉวียนยิ่งอารมณ์ดี นี่เป็นเหตุการณ์ที่เขาคุ้นเคยดี จึงไม่คิดมากแม้แต่น้อย เพียงแต่ว่าดื่มเหล้าของคนอื่น เอาตราประทับของคนเขามา ถึงอย่างไร     ก็ไม่ควรด่ากลับไป จึงยิ้มเอ่ยว่า “ด่าคนอื่นแบบนี้ได้อย่างไร”

เฉินผิงอันถาม “หากเจ้ากดขอบเขตเหลือเท่าผู้ฝึกตนขอบเขตสาม ก็คอยดูเถอะว่า    ข้าจะด่าเจ้ายิ่งกว่านี้หรือไม่”

เฉิงเฉวียนยิ้มบางๆ เอ่ยเตือนว่า “เถ้าแก่รอง หากเจ้ายังไม่ยอมเลิกราอยู่แบบนี้ ข้าจะไม่เกรงใจแล้วนะ”

ฉีโซ่วรู้สึกระอาใจเล็กน้อย

หนึ่งคนแก่หนึ่งคนหนุ่มทางฝั่งนั้น คนสองคนทะเลาะกัน แต่กลับทำท่าทางเหมือนคนสองร้อยคนจับกลุ่มตีกันอย่างไรอย่างนั้น

โชคดีที่ไม่ถ่วงรั้งการออกกระบี่ขัดขวางศัตรู

นี่ก็เป็นเรื่องปกติ เพราะท่านหนึ่งคือผู้ฝึกกระบี่เฒ่าที่มีประสบการณ์การเข่นฆ่ามาอย่างโชกโชน อีกคนหนึ่งก็คือเถ้าแก่รองที่คิดเล็กคิดน้อยยิ่งกว่าอะไรดี

เรื่องเดียวที่ฉีโซ่วคิดไม่ถึงก็คือ ทั้งสองฝ่ายด่ากันเก่งจริงๆ

ดูจากท่าทางแล้วเฉินผิงอันจะได้เปรียบ เพราะคำด่าบางคำ เฉินผิงอันด่าโดยใช้ภาษาท้องถิ่นของบ้านเกิดตัวเองหรือไม่ก็ภาษากลางของทวีปอื่น

เฉิงเฉวียนฟังไม่เข้าใจ แล้วยังต้องคอยเดาว่าอีกฝ่ายด่าว่าอะไร บางครั้งแววตาของเฉินผิงอันก็ฉายความเวทนา ใช้ภาษาท้องถิ่นของที่แห่งอื่นด่าคนชมคนปนกันไป บางครั้งก็พูดซ้าด้วยภาษาถิ่นของกำแพงเมืองปราณกระบี่อีกรอบ เฉิงเฉวียนคิดจะ    ด่ากลับก็ยังต้องเดาอีกว่าที่อีกฝ่ายพูดมามีจริงเท็จกี่มากน้อย ดังนั้นจึงตกอยู่ในสภาวะที่ค่อนข้างยากลำบากอยู่บ้าง ความสามารถในการด่าคนที่ได้จากการฝึกปรือฝีมือกับจ้าวเก้ออี๋มานานหลายปีถูกลดทอนไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

ครึกครื้นยิ่ง

ตอนที่ฟ่านต้าเช่อเอาเหล้ามามอบให้เฉินผิงอัน เขาฟังแล้วรู้สึกขนลุกไปถึงหนังหัว

ฟ่านต้าเช่อจึงมาแค่ครั้งเดียวแล้วก็ไม่กล้ามาอีก บอกให้ต่งฮว่าฝูที่ถอยออกจากสนามรบมาพักผ่อนชั่วคราวเอาเหล้ามาส่งให้แทน ต่งฮว่าฝูกลับชอบความครึกครื้นนี้อย่างมาก เขานั่งอยู่ด้านข้าง เงี่ยหูตั้งใจฟัง ทั้งสามารถบำรุงกระบี่ แล้วยังได้ดู       เรื่องสนุก รู้สึกว่าตัวเองได้เรียนรู้ความรู้ใหม่ๆ มาอีกไม่น้อย แล้วนับประสาอะไรกับที่ความสามารถในการราดน้ามันลงบนกองเพลิง กระพือไฟให้โหมไหม้แรงของต่งฮว่าฝูยังเป็นพรสวรรค์อันมีเอกลักษณ์ที่ไม่ว่าใครก็ทำตามไม่ได้อีกด้วย

สองกองทัพที่คุมเชิงกันไม่เคยหยุดพักรบ สิบวันผ่านไป เฉิงเฉวียนกับเฉินผิงอันถึงได้หยุดพักรบอีกครั้ง

อันที่จริงฉีโซ่วถึงจะถือว่าเป็นคนที่ต้องทรมานมากที่สุด

เฉินผิงอันมักจะยกเรื่องของเขาไปพูด ปากพร่าพูดว่าพี่ฉีของข้าเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ อายุน้อยๆ แค่สามสิบปีก็ได้เป็นผู้ฝึกกระบี่ก่อกำเนิดแล้ว ตาเฒ่าเฉิงหากเจ้า    มียางอายก็รีบไสหัวไปให้ไกลฉีโซ่วเลย ตาเฒ่าเฉิงขอบเขตของเจ้าไม่สูงก็แล้วไปเถิด ได้ยินมาว่าเพิ่งจะมีกระบี่บินแค่สองเล่ม เห็นไหมว่าพี่ฉีมีกระบี่บินกี่เล่ม?         ประเด็นสำคัญคือกระบี่บินทุกเล่มของพี่ฉีล้วนมีระดับขั้นสูงอย่างถึงที่สุดซึ่งพันปี      ไม่พานพบหมื่นปียากปรากฏ ตาเฒ่าเฉิงเจ้าจะเอาตัวไปเปรียบเทียบกับเขา            ได้อย่างไร?

และด้วยนิสัยของเฉิงเฉวียน พอเลือดขึ้นหน้าก็อย่าว่าแต่ด่าฉีโซ่วเลย แม้แต่   บรรพบุรุษสิบแปดรุ่นของตระกูลฉีเขาก็ยังไม่ละเว้น

เวลานี้เฉิงเฉวียนยิ้มเอ่ยว่า “น้องเฉิน หลังจากได้ประมือกับเจ้า หากไปทะเลาะกับเจ้าจ้าวเก้ออี๋ที่นิสัยอ้อนแอ้นเหมือนสตรีผู้นั้น พี่ใหญ่อย่างข้าก็ชนะได้อย่างมั่นคงแล้ว”

เฉินผิงอันโบกพัด ยิ้มบางๆ “ให้ข้าผู้อาวุโสได้พูดจาอย่างเป็นธรรมสักคำ ข้าคนเดียว   ก็ด่าพวกเจ้าสองคนได้แล้ว”

เฉิงเฉวียนถลึงตาใส่ “ให้หน้านิดๆ หน่อยๆ ก็ลามปามใช่ไหม? มาปล่อยกระบวนท่ากันอีกหน่อยไหมล่ะ?!”

มองดูเหมือนเฉินผิงอันเงียบงัน แต่แท้จริงแล้วกลับรวมเสียงให้เป็นเส้น         แอบพูดกับเฉิงเฉวียน

เฉิงเฉวียนคล้ายกำลังชั่งน้าหนักผลได้ผลเสีย สุดท้ายพยักหน้ารับ แล้วพูดกับ      ฉีโซ่วว่า “เจ้าลูกกระต่ายตระกูลฉีที่ตาไปขึ้นอยู่บนหัวผู้นั้นน่ะ (ตาขึ้นบนหัว       เปรียบเปรยถึงคนหัวสูง เย่อหยิ่ง ไม่เห็นหัวใคร) ท่านปู่เฉิงเห็นว่าฐานกระดูกของเจ้าพิเศษ จะมอบโชควาสนาให้เจ้าครั้งหนึ่งดีไหมล่ะ?”

ฉีโซ่วแสร้งทำเป็นคนใบ้

ในมือของเฉิงเฉวียนมียันต์เพิ่มมาสองปึก แล้วเขาก็เดินไปหาฉีโซ่ว

ครู่หนึ่งต่อมา เฉิงเฉวียนก็ย้อนกลับมาทางเดิม ไม่ได้มานั่งอยู่ข้างกายเฉินผิงอัน แต่กลับไปอยู่บนแถบหัวกำแพงเมืองที่ตอนแรกเซียนกระบี่หญิงเซี่ยซงฮวาและบัณฑิตหลิวเสี้ยนหยางเคยมาเฝ้าพิทักษ์

ฉีโซ่วคีบยันต์ออกมาสองแผ่น แบ่งออกเป็นยันต์นำทางกับยันต์ข้ามสะพาน      เขามองประเมินมันอย่างละเอียด ยันต์ทั้งสองแผ่นนี้ระดับขั้นสูงกว่าที่คิดไว้ เมื่อเอามาวาดลงบนกระดาษราคาถูกคุณภาพเลวแบบนี้ก็ช่างเป็นการย่ายียันต์นี้เสียจริง ฉีโซ่วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ใช้เสียงในใจเอ่ยกับเฉินผิงอันว่า “สรุปแล้วเจ้าคิดอะไรอยู่    กันแน่?”

เฉิงเฉวียนบอกว่ากระบี่บินเที่ยวจูของฉีโซ่ว ตอนนี้ยังไม่ถูกหล่อหลอมจนถึงขอบเขตที่สูงที่สุด แค่มีจำนวนมากเท่านั้น ยังขาดพลานุภาพบางอย่างไป จากนั้น       ก็เอ่ยคำสั่งสอนของผู้อาวุโสที่ฉีโซ่วจำต้องขบคิดอย่างตั้งใจ นั่นล้วนเป็นประสบการณ์ที่ได้มาจากการบังคับกระบี่ของทั้งเฉิงเฉวียนและจ้าวเก้ออี๋ ไม่แน่เสมอไปว่าจะ   เหมาะกับการออกกระบี่ของฉีโซ่ว

แต่สำหรับผู้ฝึกตนก่อกำเนิดที่อาจตกอยู่ในขอบเขตแน่นิ่งไม่ขยับดุจขุนเขาได้ง่ายแล้ว ต่อให้จะมีประโยชน์ต่อมหามรรคาเพียงแค่เสี้ยวเดียว ก็มิอาจดูแคลนได้

นอกจากนี้เฉิงเฉวียนยังแนะนำฉีโซ่วว่าไม่สู้ลองทำการค้ากับเฉินผิงอันดู           ไม่ขาดทุนแน่นอน หากขาดทุนก็ไปขอให้จ้าวเก้ออี๋ช่วยใช้หนี้ให้