กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 719

รอกระทั่งโจวหมี่ลี่ย้อนกลับมา เฉินหน่วนซู่ปิดประตูลงอีกครั้ง

จั่วโย่วก็ยิ้มกล่าวว่า “เจ้าก็คือโจวหมี่ลี่ ภูตน้ำใหญ่ทะเลสาบคนใบ้ที่ศิษย์น้องของข้าพูดถึงน่ะหรือ?”

โจวหมี่ลี่อ้าปากกว้างอย่างอดไม่อยู่ ก่อนจะรีบเอาคานหาบสีทองและไม้เท้าเดินป่ามอบให้พี่หญิงหน่วนซู่ช่วยดูแล จากนั้นก็ยกมือปิดปาก สุดท้ายนางที่ยกมือป้องปากก็พูดกลั้วหัวเราะฮ่าๆ ว่า “ศิษย์พี่ของเจ้าขุนเขาคนดี ท่านเป็นถึงเซียนกระบี่ที่ใหญ่กว่าโต๊ะเสียอีก แต่กลับรู้จักข้าด้วยหรือ?”

จั่วโย่วยิ้มถาม “อะไรคือใหญ่กว่าโต๊ะ?”

โจวหมี่ลี่อธิบาย “ก็คือสามารถวางถ้วยขาวใบใหญ่ได้หลายใบ หากใหญ่เท่าเมล็ดแตงก็คือใหญ่ปกติ ใหญ่เท่าถ้วยข้าวคือใหญ่มากแล้ว ว้าว?! ใหญ่เท่าโต๊ะ นั่นก็ต้องใหญ่ที่สุดแล้ว!”

จั่วโย่วพยักหน้า “จะพูดอย่างนี้ก็ได้”

โจวหมี่ลี่ดีใจจนวิ่งวนอยู่ที่เดิมเหมือนล้อรถที่หมุนวนอยู่กับที่ นางเรียนรู้มาจากเผยเฉียน ส่วนเผยเฉียนก็เรียนรู้มาจากพี่หญิงเป่าผิงอีกที นี่ก็คือการสืบทอดวิชายุทธในยุทธภพแล้ว

จั่วโย่วยื่นมือไปลูบศีรษะของหน่วนซู่ เอ่ยเบาๆ ว่า “ศิษย์น้องเล็กอยู่ที่กำแพงเมืองปราณกระบี่ก็พูดถึงเจ้าบ่อยๆ เหมือนกัน เขาเป็นกังวลอยู่ตลอดว่าเจ้าจะถูกเจ้าคนที่ชื่อเฉินหลิงจวินรังแก หากเขาทำอย่างนั้นจริงๆ ล่ะก็ ในฐานะศิษย์พี่ของเจ้าขุนเขาพวกเจ้า ข้าสามารถตักเตือนเฉินหลิงจวินได้”

โจวหมี่ลี่รีบพูดทันใด “เฉินหลิงจวินไปเดินลงน้ำที่อุตรกุรุทวีปแล้ว ไม่ได้รังแกพี่หญิงหน่วนซู่ เซียนกระบี่โต๊ะอย่าด่าเขานะ”

เฉินหน่วนซู่ประสานมือคารวะ “อาจารย์จั่ว เฉินหลิงจวินดีมากเลย ไม่เคยรังแกใคร”

จั่วโย่วอืมรับหนึ่งที พอเห็นจูเหลี่ยนที่เดินกุมหมัดคารวะเข้ามาหาก็ถามเข้าประเด็นทันที “บนภูเขาลั่วพั่วทุกวันนี้มีอุปสรรคใดที่ข้าพอจะช่วยได้หรือไม่?”

จูเหลี่ยนเก็บหมัดแล้วก็เอ่ยว่า “มีเรื่องหนึ่งที่ต้องการให้อาจารย์จั่วช่วยอยู่จริงๆ”

จั่วโย่วประหลาดใจนิดๆ “อ้อ? เป็นเซียนกระบี่ที่ตาไร้แววคนใดของแจกันสมบัติทวีปเล่า?”

ต่อให้เป็นจูเหลี่ยนที่เชี่ยวชาญรอบด้านก็ยังอดอึ้งงันพูดไม่ออกอยู่บ้าง

พูดคุยกับคนอื่นแบบนี้ เพิ่งจะเคยเจอครั้งแรก

จูเหลี่ยนจึงพูดถึงเรื่องที่จะเอาพื้นที่มงคลรากบัวและบ่อโบราณที่เป็นถ้ำสวรรค์ปริแตกมาเชื่อมโยงเข้าด้วยกันให้กลายเป็น ‘ถ้ำสวรรค์พื้นที่มงคลเชื่อมโยงเป็นหนึ่ง’

ใต้หล้าไพศาล สถานที่ที่มีวีรกรรมยิ่งใหญ่เช่นนี้ มีเพียงสองแห่ง หนึ่งคือบ้านเกิดของจูเหลี่ยน พื้นที่มงคลในอดีตเชื่อมโยงอยู่กับถ้ำสวรรค์เหลียนฮวาของมรรคาจารย์เต๋า

จั่วโย่วฟังแล้วก็เอ่ยว่า “เรื่องเล็ก”

กว่าจะได้มาเยือนภูเขาลั่วพั่วไม่ใช่เรื่องง่าย ผลกลับกลายเป็นว่ามีเรื่องให้ทำแค่นี้ ดูท่าแล้วคล้ายว่าเซียนกระบี่จั่วจะผิดหวังอยู่เล็กน้อย

ระหว่างที่เดินไปยังเรือนไม้ไผ่ภูเขาลั่วพั่ว จั่วโย่วก้าวเดินไม่เร็ว ถามถึงสถานการณ์ฟ้าดินของพื้นที่มงคลรากบัวจากจูเหลี่ยน พอจะเข้าใจได้คร่าวๆ แล้วก็บอกว่าเดี๋ยวจะลองถามวิชาความรู้เรื่องวิถีเทพบางอย่างจากสหายฉางมิ่ง แล้วก็ถามถึงสถานการณ์ล่าสุดของขุนเขาสายน้ำในบ้านเกิดของอาจารย์จ้ง หากอาจารย์จูไม่รู้สึกว่าเป็นปัญหายุ่งยาก แม้แต่เพ่ยเซียงที่เป็นแขกของพื้นที่มงคลก็จะถามให้รู้ชัดเจนไปพร้อมกันด้วย ส่วนเรื่องที่ว่าสุดท้ายจะออกกระบี่อย่างไร ก็ไม่ต้องถามใครแล้ว

จูเหลี่ยนตอบคำถามไปทีละข้อ พูดนานถึงสองชั่วยาม

จั่วโย่วมาถึงนอกเรือนไม้ไผ่ก็เรียกเฉาฉิงหล่างที่เพิ่งกลับมาถึงบนภูเขามา นั่งตรงหน้าผา สอบถามเรื่องวิชาความรู้กันต่อหน้า

จั่วโย่วเอ่ย “เรื่องของการศึกษาหาความรู้ ต้องตั้งใจกว่าอาจารย์ของเจ้า เขาก็แค่ฉลาดมากเกินไป ทว่าแท้จริงแล้วท่าทีในการแสวงหาความรู้กลับสู้เจ้าไม่ได้”

เฉาฉิงหล่างไม่รู้ว่าควรจะพยักหน้ารับหรือว่าส่ายหน้าดี ยิ่งไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับอย่างไร

จั่วโย่วถาม “เผยเฉียนออกเดินทางไกลยังไม่กลับมารึ?”

เฉาฉิงหล่างพยักหน้า “ครั้งสุดท้ายที่ส่งจดหมายกลับมายังภูเขาลั่วพั่วคือตอนอยู่ที่ศาลเหลยกง บ้านของผู้ฝึกยุทธขอบเขตสิบเพ่ยอาเซียงของธวัลทวีป”

จั่วโย่วขมวดคิ้วน้อยๆ “เผยเฉียนส่งจดหมายมาด้วยตัวเองรึ?”

อายุน้อยๆ ไปอยู่ข้างนอกคนเดียว เหตุใดถึงได้ไม่ระวังตัวเช่นนี้ อย่าได้เลียนแบบอาจารย์พ่อของเจ้าเด็ดขาดเชียว

เฉาฉิงหล่างส่ายหน้า “เป็นผู้อาวุโสเซียนกระบี่เซี่ยซงฮวาแห่งธวัลทวีปช่วยส่งมาให้ อันที่จริงเวลาท่องอยู่ในยุทธภพ เผยเฉียนค่อนข้างจะระมัดระวังตัว”

จั่วโย่วพยักหน้า ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “แบบนี้ก็ไม่เลวแล้ว”

จั่วโย่วมองศิษย์น้องเล็ก ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ขวางหูขวางตา

แต่พอมามองลูกศิษย์ที่ศิษย์น้องเล็กรับมา ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ถูกชะตา

จั่วโย่วเอ่ย “เจ้าเป็นลูกศิษย์ของลัทธิขงจื๊อ อีกทั้งยังเป็นผู้ฝึกตน จะฝึกฝนจิตใจหรือฝึกฝนพละกำลัง อาจารย์ลุงไม่ค่อยชอบที่จะยื่นมือเข้าแทรก เพียงแต่ว่ามีเรื่องหนึ่งที่เจ้าสามารถจดจำไว้ก่อนได้ มีเหตุผล แต่กลับไปเจอเทพเซียนบนภูเขาที่ไม่ชอบใช้เหตุผล อีกฝ่ายอาศัยขอบเขตที่มากกว่ามารังแกคนอื่น บอกชื่ออาจารย์ของเจ้าไป ทุกวันนี้อาจไม่ได้ผลเสมอไป ถ้าอย่างนั้นก็บอกชื่ออาจารย์ลุงไปแล้วกัน”

นับแต่วันนี้ไป ลูกศิษย์ผู้สืบทอดและลูกศิษย์ของลูกศิษย์ผู้สืบทอดสายเหวินเซิ่งไม่จำเป็นต้องอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ ในใต้หล้าไพศาลอีกแล้ว

เฉาฉิงหล่างพยักหน้ารับ “ข้าจำไว้แล้วขอรับ”

จั่วโย่วพลันเอ่ยว่า “ดื่มเหล้าเป็นหรือไม่?”

เฉาฉิงหล่างกล่าวอย่างขัดเขิน “มีครั้งหนึ่งที่เดินทางไกล เคยดื่มมาก่อน แต่ไม่ค่อยชอบเท่าใดนัก”

จั่วโย่วยิ้มกล่าว “ดีมาก อย่าทำตัวเป็นผีขี้เหล้าเหมือนอาจารย์ของเจ้า”

ต้องเรียนรู้เอาอย่างอาจารย์ลุง

เฉาฉิงหล่างถาม “ข้ายังมีข้อสงสัยในเรื่องวิชาความรู้ อาจารย์ลุงยุ่งอยู่หรือไม่?”

จั่วโย่วตอบ “เรื่องในใต้หล้า ไม่มีเรื่องใดที่จะยุ่งไปกว่าการศึกษาหาความรู้ เจ้าถามมาได้เลย”

สุดท้ายจั่วโย่วก็อยู่บนภูเขาลั่วพั่วเป็นเวลาสั้นๆ เพียงแค่สองวัน

พื้นที่มงคลกับถ้ำสวรรค์เชื่อมโยงถึงกันเรียบร้อย

จั่วโย่วจึงเก็บปราณกระบี่ พกกระบี่ลงจากเขาออกเดินทางไกล เพียงชั่วพริบตาก็ห่างไปพันลี้

ระหว่างที่เดินทางผ่านภาคกลางของแจกันสมบัติทวีป จั่วโย่วได้ยินเสียงในใจเสียงหนึ่งที่อธิบายเหตุผลหนึ่งให้เขาฟังอย่างกระชับได้ใจความ นี่ทำให้จั่วโย่วขมวดคิ้วเป็นปม

‘สายของเหวินเซิ่งมีลูกศิษย์ของลูกศิษย์ผู้สืบทอดแล้ว ถ้าเช่นนั้นในบรรดาอาจารย์ลุง จะมีคนที่ต่อสู้ได้เก่ง อีกทั้งยังเป็นคนที่ทั้งใต้หล้าล้วนรู้จักได้หรือไม่? จะได้ทำให้วันหน้าพวกตาแก่หนังเหนียวไม่กล้ามารังแกกันง่ายๆ?’

นี่ก็คือหลักการเหตุผลที่ชุยฉานซึ่งถือประคองป๋ายอวี้จิงไว้ในฝ่ามือพูดกับจั่วโย่ว

ดังนั้นสุดท้ายจั่วโย่วจึงเลือกที่จะหมุนปลายกระบี่กลับ ไม่ปลดกระบี่ลงแล้วบังคับให้พุ่งใต้ไปยังนครมังกรเฒ่า แต่ข้ามมหาสมุทรเดินทางไกล หนึ่งกระบี่ตรงไปยังทักษินาตยทวีป

เซียวสวิ้นผู้นั้นกำลังจะถามหมัดต่อเฉินฉุนอันที่บนบ่าแบกดวงตะวันจันทราอีกครั้ง อันที่จริงก็เท่ากับถามหมัดต่อทั้งทวีป

ระหว่างฟ้าดิน

แสงกระบี่พุ่งมาถึง

กระบี่นั้นของเซียวสวิ้นถูกซัดให้หล่นลงกลางอากาศ ทิ้งตัวเป็นเส้นทแยง ร่างทั้งร่างกระแทกร่วงลงไปใต้มหาสมุทรลึกในเสี้ยววินาที จากนั้นแสงกระบี่ก็แหวกผ่ามหาสมุทรใหญ่ตามไปติดๆ แทงทะลุทั้งร่างของเซียวสวิ้นและเทือกเขาที่อยู่ลึกใต้ทะเลไปพร้อมกัน