กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 722

เกราะทองทวีป

อวี๋เสวียนอยู่ตรงจุดสูงของม่านฟ้าในทวีป บริเวณใกล้เคียงกับที่เขาอยู่ตอนนี้ เดิมทีควรเป็นตำแหน่งที่อริยะปราชญ์ผู้มีรูปปั้นในศาลบุ๋นมาเฝ้าพิทักษ์

ส่วนผู้ฝึกตนเฒ่าขอบเขตบินทะยานในท้องถิ่นของขุนเขาสายน้ำใต้ฝ่าเท้าของเขาอย่างหวานเหยียนเหล่าจิ่ง เป็นถึงขอบเขตบินทะยานแล้ว แต่สภาพกลับแก่ชราหงำเหงือกเหมือนคนแก่ในหมู่ชาวบ้านร้านตลาด ได้แต่เบิกตามองกระแสน้ำแห่งกาลเวลาไหลหายไปทีละนิด แก่ตาย แก่ตาย เทียบกับคนแก่ในหมู่ชาวบ้านแล้วยังสู้ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

ในฐานะบุคคลอันดับหนึ่งในบรรดาผู้ฝึกตนของเกราะทองทวีป หวานเหยียนเหล่าจิ่งมีชื่อเสียงเลื่องลือมานานมากแล้ว เพียงแต่ว่าก่อนจะออกจากด่านก็ได้ปิดด่านมานานถึงห้าร้อยปีแล้ว แทบทุกๆ หนึ่งร้อยปีก็จะต้องมีข่าวเล็กๆ บอกว่าบรรพบุรุษผู้บุกเบิกขุนเขากำลังจะฝ่าทะลุคอขวด ฟ้าดินร่วมกันขานรับแพร่ออกไปทั่วทั้งทวีป เพียงแต่ว่าจำนวนครั้งมากเข้าจึงกลายเป็นว่าไม่ค่อยมีใครให้ความสนใจสักเท่าไร ตามหลังฮว่อหลงเจินเหรินของอุตรกุรุทวีป เฉินฉุนอันแห่งทักษินาตยทวีป และเทพเจ้าแห่งโชคลาภหลิวของธวัลทวีป หวานเหยียนเหล่าจิ่งขอบเขตบินทะยานของเกราะทองทวีปผู้นี้เคยเป็นผู้ฝึกตนบนยอดเขาในบรรดาผู้ฝึกตนขอบเขตบินทะยานของใต้หล้าไพศาลที่มีหวังจะได้เลื่อนขั้นเป็นหนึ่งในสิบคนของทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางมากที่สุด

ส่วนข้อที่ว่าเหตุใดเขาถึงไม่ได้อยู่บนสนามรบของบ้านเกิดที่เดิมทีแพ้ชนะยากจะคาดการณ์ ไปหาปีศาจใหญ่ขอบเขตบินทะยานของใต้หล้าเปลี่ยวร้างแล้วต่อสู้จนพินาศวอดวายกันไปทั้งสองฝ่ายอย่างดุเดือดกล้าหาญ หรือไม่ก็ทำลายกองทัพใหญ่เผ่าปีศาจให้เละไปในรวดเดียว เหตุใดถึงได้เลือกสังหารผู้ฝึกตนห้าขอบเขตบนของบ้านเกิดตัวเองอย่างกำเริบเสิบสาน สวรรค์เท่านั้นที่รู้

เพราะว่ามหามรรคาขาดสะบั้น จิตวิญญาณและเนื้อหนังมังสาแห้งเหี่ยวเสื่อมโทรม ได้แต่รอความตายอย่างเดียวเท่านั้น จิตแห่งมรรคาก็เลยแหลกสลาย เป็นเหตุให้จิตมารออกอาละวาด ชักนำให้เทวบุตรมารนอกโลกเข้ามาช่วงชิงทะเลสาบหัวใจ?

เพราะว่าเกลียดแค้นพันธนาการที่ใหญ่เทียมฟ้าจากศาลบุ๋นแผ่นดินกลางมานานมากแล้ว? หรือว่าจะเป็นความอาฆาตแค้นในอดีตบางอย่างที่ไม่รู้ว่าผ่านมานานแค่ไหนแล้ว? สรุปก็คือล้วนถูกกำหนดมาแล้วว่าจะเป็นคดีที่ไม่อาจคลี่คลาย ไม่อาจรู้ความจริงไปได้ตลอดกาล

อวี๋เสวียนคร้านจะสืบสาวให้ลึกถึงแก่นด้วยซ้ำ หวานเหยียนเหล่าจิ่งผู้นั้น เดิมทีก็เป็นตาแก่หัวแข็งนิสัยดื้อรั้น ทั้งสองฝ่ายผูกปมแค้นกันมานานแล้ว อีกทั้งความแค้นนั้นยังไม่ใช่เล็กๆ อีกด้วย

หากไม่เพราะติดที่กฎเกณฑ์คร่ำครึซึ่งน่ารำคาญอย่างถึงที่สุดของศาลบุ๋น อวี๋เสวียนก็คงข้ามทวีปเดินทางมาเยือนเกราะทองทวีปนานแล้ว ไม่ใช่ว่าชอบปิดด่านนักหรือ? ถ้าอย่างนั้นก็อย่าออกมามันเสียเลย

อวี๋เสวียนก้มหน้าลงมองภาคกลางค่อนไปทางเหนือของเกราะทองทวีปแล้วก็ต้องทอดถอนใจด้วยความปลงอนิจจัง เจ้าเจี่ยเซิงตัวดี ช่างมีฝีมือที่ดีเยี่ยมนัก ยามที่บัณฑิตเกิดจิตใจชั่วร้ายขึ้นมาก็น่ากลัวอย่างถึงที่สุดจริงๆ

บุปผาในคันฉ่องจันทราในสายน้ำของใบถงทวีปทำให้ภาคกลางค่อนไปทางเหนือของเกราะทองทวีปที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าผู้เฒ่า เว้นเสียจากสำนักตระกูลเซียนอักษรจงไม่กี่แห่งแล้ว ทุกพื้นที่ล้วนมองเห็นได้อย่างชัดเจน สรรพชีวิตมีมากมายหลากหลาย คำกล่าวนี้ช่างเหมาะกับใบถงทวีปเสียจริง

อวี๋เสวียนพลิ้วตัวลงมายังโลกมนุษย์ เขาไม่กล้าใช้จิตหยินเดินทางไกลแม้แต่น้อย อยู่ในเกราะทองทวีปที่แผ่นดินเกินครึ่งตกเป็นของใต้หล้าเปลี่ยวร้างแล้วแห่งนี้ รนหาที่ตายหรือ?

เขาอวี๋เสวียนพอจะเป็นเคล็ดวิชาสายยันต์บ้างเล็กน้อย เป็นหนึ่งในสิบคนของแผ่นดินกลาง แล้วอย่างไร?

ขนาดป๋ายเหย่ เจี่ยเซิงผู้นั้นยังคิดจะฆ่าเลย!

ทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางที่กินอาณาบริเวณครึ่งหนึ่งของใต้หล้าไพศาล มีคนสิบคนที่ชื่อเสียงเลื่องลือไปทั้งใต้หล้า

ผู้ที่เป็นความภาคภูมิใจที่สุดในโลกมนุษย์ เซียนกวีป๋ายเหย่ เป็นผู้ที่ได้ครอบครองพื้นที่ส่วนหนึ่งไปเพียงลำพัง

อีกเก้าคนที่เหลือแบ่งเป็นอีกสามระดับ ไม่แน่เสมอไปว่าจะถูกต้องแม่นยำ เพียงแต่ว่าเมื่อเทียบกันแล้วค่อนข้างมีชื่อเสียงแพร่หลายมากที่สุด

เทียนซือใหญ่แห่งภูเขามังกรพยัคฆ์ เสาหลักของผู้ฝึกตนสำนักการทหารในใต้หล้า ฝูลู่อวี๋เสวียน

เจิ้งจวีจงแห่งนครจักรพรรดิขาว เทพีแห่งสงครามเผยเปย ปีศาจใหญ่ตนหนึ่งที่ก่อสำนักตั้งพรรคเป็นของตัวเอง

จวี้จื่อแห่งสำนักโม่ บุคคลพิเศษที่ถูกขนานนามว่าสามารถโจมตีเมืองได้ด้วยกำลังของคนคนเดียว เล่าลือกันว่าขอแค่ไม่มีหนึ่งในสิบคนนี้นั่งเฝ้าพิทักษ์ ไม่ว่าจะเป็นตระกูลเซียนอักษรจงแห่งใดก็ล้วนสามารถถูกทำลายจนสิ้นซากย่อยยับได้ในเสี้ยววินาที

โจวเสินจือเซียนกระบี่ผู้เฒ่า

ไหวอิน

ลำดับรายชื่อนี้แน่นอนว่าจงใจอ้อมผ่านศาลบุ๋นแผ่นดินกลางไป

นอกจากนี้ยังมีอีกสิบคนผู้เที่ยงตรงไพศาล เพียงแต่ว่าพวกคนที่ชอบจุ้นจ้านยังทะเลาะกันไม่เลิก ชวนให้หนวกหูน่ารำคาญนัก แม้แต่อวี๋เสวียนก็ยังรู้สึกว่าน่าเบื่อเกินไป

ปรมาจารย์มหาปราชญ์ หลี่เซิ่ง หย่าเซิ่ง ป๋ายเหย่ ตงไห่เจ้าอารามผู้เฒ่าของอารามกวานเต๋า เทียนซือใหญ่แห่งภูเขามังกรพยัคฆ์

ท่านทั้งหลายเหล่านี้ล้วนเป็นคนที่ผู้ฝึกตนใหญ่ซึ่งอยู่บนยอดเขาอย่างแท้จริงอย่างฝูลู่อวี๋เสวียนค่อนข้างให้การยอมรับ

นอกจากนี้ก็มีขึ้นๆ ลงๆ ไปๆ มาๆ ประเภทที่ว่าสิบคนบวกกับตัวสำรอง ผู้คนพากันพูดไปหลากหลาย ต่างคนต่างก็มีความเห็นแก่ตัวและความชื่นชอบส่วนตัว ยกตัวอย่างเช่นมือกระบี่อาเหลียงสายของหย่าเซิ่ง ปณิธานกระบี่โชติช่วง วิถีกระบี่สูงล้ำ ออกกระบี่แล้วมีมาดองอาจยิ่งใหญ่ดุจขุนเขาสายน้ำมากที่สุด หรือยกตัวอย่างเช่นจั่วโย่ว ลูกศิษย์คนรองของสายเหวินเซิ่งที่เวทกระบี่เลิศล้ำเป็นหนึ่งในใต้หล้า

อวี๋เสวียนสังเกตเห็นว่าขอบเขตบินทะยานตนนั้นหนีไปแล้ว ผู้ฝึกยุทธรุ่นเยาว์สองคนนั้นไม่มีปัญหาใดๆ กลับกลายเป็นว่าอวี๋เสวียนรู้สึกกลุ้มใจอยู่บ้าง อะไรกัน หากมาเสียเที่ยวก็ต้องแอบดอดกลับไปที่ทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางจริงๆ หรือ? ต้องสังหารหรือไม่ก็ทำให้ปีศาจใหญ่ขอบเขตบินทะยานนอกเหนือจากปีศาจบนบัลลังก์สิบสี่ตนบาดเจ็บสาหัสเสียบ้าง มโนธรรมในใจจึงจะสงบลงได้ ส่วนฝูเหยาทวีปนั่น อวี๋เสวียนไม่ยินดีจะเข้าไปเหยียบน้ำขุ่นบ่อนั้นจริงๆ น้ำลึกเกินไป

ข้าอวี๋เสวียนก็ตัวเตี้ยเสียด้วยสิ

อวี๋เสวียนยังติดสินใจไม่ได้ เลยคิดว่าจะไปคุยเล่นกับผู้ฝึกยุทธรุ่นเยาว์สองคนนั้นให้สบายใจเสียก่อน

คาดไม่ถึงว่าเฉาสือเพียงแค่ยิ้มบางๆ กุมหมัดเอ่ยขอบคุณแล้วก็ขอตัวลาจากไป มองดูแล้วท่าทางยังสงบเยือกเย็นอย่างมากด้วย?

กลับเป็นแม่นางน้อยผิวคล้ำที่รูปโฉมสง่างามที่มีมารยาทมากกว่า ไม่เพียงแต่กุมหมัดเอ่ยขอบคุณ ยังไม่ได้จากไปทันทีทันใดอีกด้วย

อวี๋เสวียนอดไม่ไหวหันไปมองทางทิศใต้

ถึงอย่างไรฝูเหยาทวีปก็ไม่ใช่ของใต้หล้าไพศาลอีกต่อไปแล้ว แต่กลายเป็นอาณาเขตแผ่นดินของใต้หล้าเปลี่ยวร้างแล้ว

บางทีเจ้าป๋ายเหย่อาจไม่ถือสาว่าตัวเองได้อยู่ในใต้หล้าไพศาลหรือไม่ แต่สัตว์เดรัจฉานหกตัวฝ่ายตรงข้ามกลับเหยียบยืนอยู่บนขุนเขาสายน้ำบ้านตัวเอง

ค่ายกลใหญ่ยี่สิบสี่ฤดูกาลของแจกันสมบัติทวีปมองดูเหมือนเลื่อนลอย หรืออาจถึงขั้นไร้ประโยชน์ ทว่าความลี้ลับมหัศจรรย์มากที่สุดในนั้น คนธรรมดามองไม่ออก แต่เจ้าป๋ายเหย่จะไม่รู้เชียวหรือ

โชคชะตาแห่งสวรรค์ส่วนหนึ่ง

สิ่งหนึ่งเพิ่มขึ้น สิ่งหนึ่งลดลง

การเข่นฆ่าของผู้ฝึกตนแจกันสมบัติทวีปที่ไม่มีโอกาสจะชนะได้เลย อยู่ดีๆ กลับมีโอกาสชนะเพิ่มมาส่วนหนึ่ง สำคัญหรือไม่?

ฝีมือสูสี จากโอกาสชนะห้าต่อห้าส่วนกลายเป็นหกส่วน? ใช่กุญแจสำคัญหรือไม่?

โอกาสชนะเก้าส่วน กลายเป็นโอกาสชนะสิบส่วนเต็ม? ผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจที่เป็นศัตรูด้วยจะต้องอกสั่นขวัญผวาหรือไม่?

ป๋ายเหย่ลดกระบี่ลงสู่ฝูเหยาทวีป การกระทำเช่นนี้ไม่ต่างจากการเลือกที่จะรอคอยการล้อมสังหารเพียงลำพังอย่างสงบ

แต่จำนวนของปีศาจใหญ่ที่ล้อมฆ่าป๋ายเหย่ รวมไปถึงขอบเขตของพวกมัน คาดว่าต่อให้เป็นป๋ายเหย่ก็ยังต้องเจอเรื่องไม่คาดฝัน

เพียงแต่ว่าเจ้าป๋ายเหย่ผู้นี้ เรื่องไม่คาดฝันก็เป็นแค่เรื่องไม่คาดฝัน มิอาจขัดขวางการออกกระบี่ของเขาได้ก็เท่านั้น

ตาเฒ่าตระกูลไหวเป็นคนที่ชอบช่วงชิงความได้เปรียบ ทั้งยังจะต้องสร้างชื่อเสียงอันดีงามให้ตัวเองไปพร้อมๆ กันด้วย ดังนั้นจึงไปยังทักษินาตยทวีปที่มีเฉินฉุนอันนั่งเฝ้าพิทักษ์แล้ว

ตาเฒ่าเจ้าอารมณ์อย่างโจวเสินจือออกจากทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางมายังฝูเหยาทวีป แล้วเป็นอย่างไร? สมกับเป็นวีรบุรุษหรือไม่? ห้าวหาญสมกับเป็นวีรบุรุษอย่างยิ่ง! อยู่ในถ้ำซานสุ่ยที่อยู่เลียบมหาสมุทรของฝูเหยาทวีป สังหารปีศาจได้อย่างสาแก่ใจหรือไม่ สาแก่ใจอย่างยิ่ง! แล้วต่อจากนั้นล่ะ? ไม่มีต่อจากนั้นแล้ว หนึ่งในสิบคนของแผ่นดินกลาง นึกจะตายก็ตายไปอย่างนี้เอง

ทำให้ตาเฒ่าไหวซ่วนผานที่อยู่อันดับสิบรั้งท้ายกลายมาเป็นอันดับที่เก้า

ตอนที่โจวเสินจือยังมีชีวิตอยู่บนโลก เคยพูดว่าอะไรแล้วนะ ขอแค่ข้าผู้อาวุโสยังอยู่ ก็จะนั่งบนเก้าอี้ตัวที่เก้าอย่างมั่นคงตลอดไป ต่อให้ยกอันดับที่แปดให้ ข้าผู้อาวุโสก็ไม่เอา ข้าจะให้ไหวซ่วนผานอยู่อันดับสุดท้ายไปชั่วชีวิต จะคอยฉี่อึราดรดหัวเขาอยู่อย่างนี้

ปีศาจใหญ่หกตนเชียวนะ