กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 783

เรือข้ามทวีปลำหนึ่งเดินทางไกลมาเยือนทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง เรือข้ามฟากลำนี้ถือเป็นของสำนักกระบี่หลงเซี่ยงที่เพิ่งสร้างขึ้นใหม่ได้ไม่กี่ปีของทักษินาตยทวีป

ฉีถิงจี้เจ้าสำนัก เซียนกระบี่ผู้อาวุโสท่านหนึ่งที่เคยแกะสลักตัวอักษรลงบนกำแพงเมืองปราณกระบี่

ลู่จือผู้ถวายงานอันดับหนึ่ง ว่ากันว่ายังควบตำแหน่งผู้คุมกฎชั่วคราวด้วย นางเองก็เคยเป็นหนึ่งในสิบเซียนกระบี่ใหญ่บนยอดเขาสูงสุดของกำแพงเมืองปราณกระบี่

นอกจากนี้ยังมีเส้าอวิ๋นเหยียนเซียนกระบี่จากเรือนชุนฟานภูเขาห้อยหัว ถัวเหยียนฮูหยินแห่งสวนดอกเหมยที่มารับหน้าที่เป็นเค่อชิงด้วยกัน

นอกจากนี้ภายในเวลาไม่ถึงสิบปี ฉีถิงจี้ก็รับลูกศิษย์ไปแล้วสิบแปดคน ล้วนเป็นตัวอ่อนเซียนกระบี่ของทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางและทักษินาตยทวีปทั้งสิ้น ถูกขนานนามให้เป็นสิบแปดกระบี่

เล่าลือกันว่าสำนักกระบี่หลงเซี่ยงมีการทำการค้ากับทั้งสกุลหลิวธวัลทวีปและสกุลอวี้แห่งแผ่นดินกลาง กับสกุลเฉินผู้รอบรู้ของทักษินาตยทวีปก็ยิ่งมีความสัมพันธ์เหนือสามัญ

เนื่องจากเป็นเพราะฉีถิงจี้ที่ช่วยออกกระบี่ปกป้องเฉินฉุนอันออกไปยังมหาสมุทร แล้วก็เป็นฉีถิงจี้อีกที่ถามกระบี่เพื่อเฉินฉุนอัน

เก้าทวีปของไพศาล ฉีถิงจี้ทยอยปรากฏตัวบนสนามรบสามแห่ง ผลงานทางการสู้รบเกรียงไกร โดดเด่นสะดุดตา

และยังมีผู้ฝึกตนใหญ่ขอบเขตบินทะยานในท้องถิ่นของฝูเหยาทวีปนามว่าหลิวทุ่ยผู้นั้น หากไม่เป็นเพราะฉีถิงจี้ออกกระบี่ขัดขวางปีศาจใหญ่บนบัลลังก์ตนหนึ่ง คาดว่าชื่อนี้ก็คงจะเป็นเหมือนชื่อของสวินยวนแห่งใบถงทวีปที่ถูกกระโจมเจี่ยจื่อแกะสลักไว้บนหัวกำแพงเมืองไปแล้ว หลิวทุ่ยขอบเขตถดถอยกลายเป็นเซียนเหริน ก็ได้ปิดด่านรักษาบาดแผลอยู่ในถ้ำสวรรค์เล็กกระเบื้องขาวซึ่งเป็นสำนักเบื้องล่างในหลิวเสียทวีปอยู่นานหลายปี ว่ากันว่าครั้งนี้ก็จะออกจากด่านมาเข้าร่วมการประชุมด้วย หลิวทุ่ยทั้งซาบซึ้งใจและยิ่งเคารพนับถือในตัวฉีถิงจี้ บนภูเขามีข่าวลือเล็กๆ บางอย่างบอกว่าหลิวทุ่ยออกจากด่านครั้งนี้ นอกจากมาเพื่อการประชุมที่ศาลบุ๋นแล้ว หลักๆ ยังต้องการเสนอตัวไปเป็นเค่อชิงของสำนักกระบี่หลงเซี่ยงอีกด้วย

ฝูเหยาทวีปคือทวีปเล็ก อาณาเขตของขุนเขาสายน้ำใหญ่กว่าแจกันสมบัติทวีปเล็กน้อยเท่านั้น ตอนนั้นหลิวทุ่ยกลายเป็นขอบเขตบินทะยานสำเร็จ ก็ถูกเรียกขานว่าเป็นผู้ ‘ไขประวัติการณ์’ หากหลิวทุ่ยใช้สถานะของเจ้าสำนักแห่งสำนักเบื้องบนไปรับหน้าที่เป็นเค่อชิงของสำนักอื่น ก็จะกลายเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในประวัติศาสตร์ของไพศาลอีกเช่นกัน

เรือข้ามฟากลำนี้ขยับเข้าใกล้ท่าเรือตระกูลเซียนแห่งหนึ่งที่มีชื่อว่าท่าเรือเวิ่นจินของศาลบุ๋นมากแล้ว

ฉีถิงจี้ที่ยืนชมทัศนียภาพอยู่บนหัวเรือพลันออกคำสั่งให้เรือข้ามฟากชะลอความเร็วลงเพื่อเป็นการแสดงความเคารพต่อศาลบุ๋น

แม้ว่าฉีถิงจี้จะเป็น ‘เทพเซียนผู้อาวุโส’ อย่างสมชื่อคนหนึ่ง แต่กลับมีรูปโฉมอ่อนเยาว์หล่อเหลา

แล้วก็เพราะว่าศาลบุ๋นยังไม่ยกเลิกคำสั่งห้ามจัดพิมพ์รายงานขุนเขาสายน้ำ ไม่อย่างนั้นลำพังเพียงแค่มาดนี้ของฉีถิงจี้ก็คงทำให้มีผู้ฝึกตนหญิงที่เลื่อมใสศรัทธาในตัวเขาเพิ่มมาอีกกลุ่มใหญ่ทันที

ฉีถิงจี้ อู๋เฉิงเพ่ย ซุนจวี้เฉวียน หมี่อวี้ ล้วนเคยถูกขนานนามให้เป็นสี่บุรุษรูปงามของกำแพงเมืองปราณกระบี่ ภายหลังมีเพิ่มมาอีกห้าคน แต่ว่านั่นเป็นการแต่งตั้งตัวเอง

เวลานี้มีคนผู้หนึ่งยืนเคียงบ่ากับฉีถิงจี้

สตรีผู้หนึ่ง เรือนกายสูงเพรียว บนใบหน้าคล้ายจะผอมตอบลงเล็กน้อย

เมื่ออยู่ในสายตาของคนทั่วไป นางที่ยืนอยู่ข้างกายฉีถิงจี้ก็มีแค่สามคำเท่านั้น ไม่คู่ควร

และนางก็คือโฉมสะคราญ ‘งามล่มเมือง’ ของกำแพงเมืองปราณกระบี่ เซียนกระบี่ใหญ่หญิง ลู่จือ

ฉีถิงจี้ยิ้มเอ่ย “ไปร่วมงานพิธีการที่ภูเขาลั่วพั่วมารอบเดียวก็ทำให้สำนักข้ามีเค่อชิงห้าขอบเขตบนเพิ่มมาถึงสองคน ข้าต้องขอบคุณใต้เท้าอิ่นกวานของพวกเราคนนั้น ไม่รู้ว่าการประชุมครั้งนี้ เจ้าหมอนี่จะมาด้วยหรือไม่”

นอกจากอริยะปราชญ์ลัทธิขงจื๊อแล้ว ผู้ฝึกตนของแต่ละฝ่ายที่มาเข้าร่วมการประชุมของศาลบุ๋นในอีกสิบวันข้างหน้าครั้งนี้ ล้วนถูกจัดให้อยู่ในสี่สถานที่รอบศาลบุ๋น

ด้านนอกท่าเรือเวิ่นจิน ศาลบุ๋นสร้างท่าเรือตระกูลเซียนขึ้นมาชั่วคราวสามแห่งเพื่อต้อนรับแขกจากทั่วสารทิศที่มาจากเก้าทวีปของไพศาล

ทักษินาตยทวีป ฝูเหยาทวีป ใบถงทวีป ผู้ฝึกตนของสามทวีปนี้ เรือข้ามฟากจะจอดเทียบท่าที่ท่าเรือเวิ่นจินซึ่งอยู่ทางทิศใต้ จากนั้นก็จะไปเข้าพักที่เมืองเล็กในอำเภอของอำเภอแห่งหนึ่งที่มีชื่อว่าพ่านสุ่ย เป็นเพียงอำเภอทั่วไป สิ่งเดียวที่แตกต่างจากที่อื่นก็คงเป็นเพราะอยู่ใกล้ศาลบุ๋นแผ่นดินกลางเท่านั้น

หากไม่ผิดไปจากที่คาด ขอแค่เฉินผิงอันมาร่วมการประชุม เกินครึ่งก็น่าจะปรากฎตัวที่ท่าเรือชั่วคราวทางทิศตะวันออก

บุคคลที่เป็นตัวแทนแจกันสมบัติทวีปมาร่วมการประชุมครั้งนี้ มีซ่งจ่างจิ้งที่มาแทนฮ่องเต้ต้าหลีซ่งเหอ และยังมีฉีเจินเทียนจวินแห่งสำนักโองการเทพ รวมไปถึงเจ้าประมุขสกุลเจียงอวิ๋นหลิน นอกจากซ่งจ่างจิ้งที่มาเพียงลำพังแล้ว สำนักโองการเทพและสกุลเจียงอวิ๋นหลินล้วนเหมือนสำนักกระบี่หลงเซี่ยง ต่างฝ่ายต่างพาลูกศิษย์มาด้วยกลุ่มหนึ่ง แม้ว่าจะไม่อาจเข้าร่วมการประชุมได้ ได้แค่มาเที่ยวชมบริเวณโดยรอบศาลบุ๋น แต่ทุกวันนี้ในอาณาเขตพันลี้รอบรัศมีศาลบุ๋นมีการป้องกันอย่างเข้มงวด สามารถติดตามเรือข้ามฟากเข้ามาพักในสถานที่แห่งใดแห่งหนึ่งได้ สำหรับผู้ฝึกตนทั่วไปแล้วก็ถือเป็นเกียรติอย่างใหญ่หลวงมากแล้ว

ลู่จือเอ่ยอย่างตรงไปตรงมาว่า “ข้ารู้ว่าระหว่างพวกท่านสองคนใช้แผนการต่อกันมาโดยตลอด แต่ข้าหวังว่าเจ้าสำนักอย่าได้ลืมเรื่องหนึ่ง แผนการทั้งหมดของเฉินผิงอันล้วนเป็นเพราะหวังดีต่อกำแพงเมืองปราณกระบี่ ไม่มีใจที่เห็นแก่ตัว ไม่ใช่ว่าเขาจงใจเป็นปรปักษ์ต่อท่าน ยิ่งไม่ได้จงใจเป็นศัตรูกับฉีโซ่ว ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่มีทางแนะนำเส้าอวิ๋นเหยียนให้มารับหน้าที่เป็นเค่อชิงของสำนักกระบี่หลงเซี่ยง ส่วนเรื่องที่มากกว่านั้น ยกตัวอย่างเช่นหวังให้สำนักกระบี่กับภูเขาลั่วพั่วเป็นดั่งพี่น้องร่วมอุทร ผูกสมัครเป็นพันธมิตรอะไรกันนั่น ข้าไม่เพ้อฝัน อีกทั้งข้าเองก็ไม่เข้าใจข้อห้ามในเรื่องนี้ คนที่เชี่ยวชาญเรื่องพวกนี้คือพวกท่าน”

ลู่จือที่อยู่กำแพงเมืองปราณกระบี่ก็มีนิสัยเช่นนี้

แต่ไหนแต่ไรมานางมักจะพูดจาตรงไปตรงมาเสมอ หากไม่ใช่เพราะมีความสามารถทำให้นางพูดจาน่าฟังได้ ถ้าอย่างนั้นก็คงเพราะมีความสามารถทำให้นางหยุดพูดจาไม่น่าฟัง

ฉีถิงจี้ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “อาจารย์ลู่โปรดวางใจ ข้ายังไม่ถึงขั้นมีนิสัยเหมือนเด็กเช่นนี้ ยิ่งไม่มีทางทำให้ผู้ถวายงานอันดับหนึ่งของตัวเองวางตัวลำบาก”

ลู่จือมีรอยยิ้มอย่างที่หาได้ยาก เอนพิงราวรั้วมองไปยังทิศไกล เอ่ยเนิบช้าว่า “พวกท่านต่างก็เชี่ยวชาญเรื่องการเข้าเมืองตาหลิ่วหลิ่วตาตามจริงๆ ข้ากลับทำไม่ได้”

เฉินผิงอันที่อยู่ในกำแพงเมืองปราณกระบี่ ฉีถิงจี้ที่อยู่ในใต้หล้าไพศาล

ฉีถิงจี้รู้สึกจนใจเล็กน้อย ยื่นมือไปตบราวรั้วเบาๆ ใช้เสียงในใจเอ่ยว่า “ในบรรดาลูกศิษย์ หนึ่งในสองลูกศิษย์ผู้สืบทอดที่ข้าเห็นดีมากที่สุดกลับชื่นชมเลื่อมใสเฉินผิงอันเพียงผู้เดียว แล้วยังขอร้องอาจารย์อย่างข้าว่า ขอแค่นางได้เลื่อนเป็นโอสถทองจะต้องช่วยนางไปขอตำราสองร้อยเซียนกระบี่มาจากใต้เท้าอิ่นกวานเล่มหนึ่ง เจ้าว่าน่ารำคาญหรือไม่เล่า”

นี่ต้องโทษเส้าอวิ๋นเหยียนที่เป็นเค่อชิงคนนั้น ยามกินอิ่มว่างงานก็มักจะเล่าถึงอิ่นกวานหนุ่มให้เป็นบุคคลที่มีน้อยนักบนโลกใบนี้ ประเด็นสำคัญคืออายุน้อยหล่อเหลา แล้วยังรักเดียวใจเดียวอีกด้วย

แม่นางน้อยฟังแล้วจะไม่หวั่นไหวได้อย่างไร

บุรุษลุ่มหลงในรัก นั่นต่างหากถึงจะมีเสน่ห์มากที่สุด

เพราะถึงอย่างไรในกำแพงเมืองปราณกระบี่ เรื่องเกี่ยวกับเถ้าแก่รองก็มีเรื่องเล่าเปี่ยมสีสันมากมายที่สามารถพูดถึงได้

อีกทั้งเส้าอวิ๋นเหยียนยังมีเจตนาร้ายถึงได้เลือกเฉพาะเรื่องดีๆ มาพูด

ลู่จือกล่าว “ไม่ต้องกังวล แม่หนูนั่นหน้าตางดงามเกินไป หากได้พบกับเฉินผิงอันจริงๆ นางจะต้องตื่นเต้นจนพูดไม่ออก เฉินผิงอันก็ยิ่งไม่พูดอะไรมาก ถึงเวลาแค่ทักทายปราศรัยตามมารยาท ทั้งสองคนก็ไม่มีเรื่องอะไรให้พูดคุยกันแล้ว มีแต่จะกระอักกระอ่วนจนนึกเสียใจภายหลังที่ได้มาพบเจอกัน”

ฉีถิงจี้หัวเราะเสียงดังลั่น

หันหน้าไปมองลู่จือ ฉีถิงจี้พลันเอ่ยสัพยอกว่า “อาจารย์ลู่ ข้าสงสัยใคร่รู้อย่างยิ่งว่าต้องเป็นวีรบุรุษแบบใดถึงจะเข้าตาเจ้าได้?”

ลู่จือส่ายหน้า เปลี่ยนบทสนทนาว่า “หลิวทุ่ยจะมาเป็นเค่อชิงของสำนักกระบี่จริงๆ หรือ?”

ฉีถิงจี้พยักหน้า “ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธอย่างไรแล้ว น่ารำคาญเหมือนกัน”

ลู่จือยิ้มเอ่ย “ความรำคาญแบบนี้ก็หาได้ยากนะ”

ฉีถิงจี้ฟุบตัวอยู่บนราวรั้ว เอ่ยสะท้อนใจเสียงเบา “มาสร้างบ้านลงหลักปักฐานอยู่ต่างบ้านต่างเมืองเช่นนี้แล้วนะ”

ลู่จือเงียบงันไม่เอ่ยคำใด ความคิดล่องลอยไปไกล กลับไปถึงบ้านเกิด คิดถึงเรื่องราวเก่าๆ และคนในอดีตมากมาย

บนผนังของร้านเหล้าแห่งหนึ่งเคยมีป้ายสงบสุขปลอดภัยแผ่นหนึ่งที่ไม่เคยลงชื่อแขวนไว้ เขียนเพียงประโยคว่า ‘อันที่จริงลู่จือไม่งดงาม แต่ขายาว หมายตามานานหลายปีแล้ว ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็มองไม่พอ’