กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 821

อะไรคือสันดานมนุษย์

คือการที่ทุกครั้งพอได้ข้าวถุงเล็กกลับไปบ้าน หลังจากเอ่ยขอบคุณแล้ว ในใจของตัวเองก็ยังคงมีคำขอบคุณที่ไม่ชวนให้คนรังเกียจครั้งแล้วครั้งเล่า

คือยามที่เด็กหนุ่มรู้ว่าคนวัยเดียวกันข้างบ้านกำลังจะไปจากบ้านเกิด ต่อให้ตอนนั้นปากจะยังพูดจาระคายหู ก็ยังคงเอ่ยประโยคเรียบง่ายที่มาจากใจจริงว่า เดินทางปลอดภัย

คือยามที่สหายรักหลิวเสี้ยนหยางนอนป่วยอยู่บนเตียง เป็นตายไม่รู้แน่ชัด ขอร้องเถ้าแก่ร้านตระกูลหยางครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ยังไร้ประโยชน์ กระนั้นก็ยังค้อมตัวขอบคุณ ก่อนจะออกไปจากประตู

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องราวที่งดงามอย่างมาก

โจวจื่อไม่คิดจะปฏิเสธ ถึงขั้นที่ว่ายังเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง

สันดานมนุษย์ที่แท้จริง อันที่จริงแล้วก็คือสถานการณ์อย่างหนึ่งที่ปรากฏขึ้นได้บนตัวของคนทุกคน คือการชักคะเย่อกันระหว่างสันดานฝ่ายดีของมนุษย์กับสันดานฝ่ายสัตว์ร้ายของมนุษย์ นานวันเข้าจึงกลายเป็นการฝึกตน ทั้งบนและล่างภูเขาล้วนเป็นเช่นนี้

แต่ช่วยไม่ได้ ในสายตาของเขา วิถีทางโลกใบนี้ ฟ้าดินกว้างใหญ่ สามารถยอมรับผู้ฝึกตนขอบเขตสิบสี่ที่มีมาดสง่างามมีชื่อเสียงโด่งดังได้มากมาย

มีเพียงไม่อาจยอมรับผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตสิบห้าที่ในอดีตไม่เคยมีและในอนาคตก็อาจจะไม่ปรากฏได้ และเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับดีหรือเลว

เรื่องนี้ไม่ได้เกิดจากปัจจัยตามธรรมชาติ ไม่ได้เป็นชะตาฟ้าลิขิต มันคือความจำเป็นที่บังเอิญซึ่งได้มาเพราะมีคนร้องขอไม่หยุด อย่างน้อยหากดูจากตอนนี้ ในบรรดาตัวเลือกหลายคน อิ่นกวานหนุ่มที่กลับคืนบ้านเกิดได้อย่างปลอดภัย ยิ่งนานก็ยิ่งเดินเข้าใกล้คำว่า ‘หนึ่ง’ ที่ใหญ่ที่สุดนั้นขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ในอนาคตอาจจะมีการชะลอฝีเท้าชั่วคราว บ้างก็เดินอ้อมไป อาจจะหยุดพักกลางทาง แต่สุดท้ายก็จะต้องเดินไปทางเส้นนั้นอยู่ดี

ดังนั้นเดิมทีโจวจื่อจึงคิดว่าจะให้คนถามกระบี่กับเฉินผิงอันในวันนี้

นาทีที่ภูเขาตะวันเที่ยงไม่เห็นใครอยู่ในสายตามากที่สุด ก็จะถูกคนที่เป็นดั่งเฉินผิงอันและหลิวเสี้ยนหยางจับมือกันมาผลักอีกฝ่ายให้หล่นร่วงจากยอดเขาของหนึ่งทวีปลงไปคลุกฝุ่นดิน

ขอแค่เฉินผิงอันรู้สึกตัวช้ากว่านี้อีกสักนิดก็จะต้องมีจุดจบแบบเดียวกัน

แต่ในเมื่อเฉินผิงอันสัมผัสได้ถึงเรื่องนี้ ด้วยนิสัยที่จะลงมือทำก็ต่อเมื่อวางแผนมาดีแล้วของเขา จะต้องยังมีแผนการอีกมากมายเตรียมไว้อย่างแน่นอน ยกตัวอย่างเช่น ‘เถียนหว่าน’ ผู้นั้น และยังมีเจียงซ่างเจิน ถึงขั้นที่ว่าอาจจะเป็นหลิวเสี้ยนหยางที่คีบยันต์สามภูเขาออกมาหลายแผ่น แล้วค่อยอาศัยกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตของเขามาร่วมมือกับนกในกรงของเฉินผิงอัน ป๋ายอวี้จิงจำลองที่ราชสำนักทิ้งไว้ที่ลำน้ำใหญ่เพื่อไว้ใช้รับมือกับผู้ฝึกตนใหญ่บนยอดเขาโดยเฉพาะ

ตั๊กแตนจับจักจั่น นกขมิ้นอยู่ด้านหลัง หน้าไม้อยู่ในมือข้า

ภูเขาตะวันเที่ยง เฉินผิงอัน ผู้ฝึกกระบี่หลิวไฉ โจวจื่อ

นอกจากภูเขาตะวันเที่ยงแล้ว ทุกคนที่อยู่ในสถานการณ์ อันที่จริงล้วนอยู่ในสภาพการณ์อันลี้ลับที่ต่างฝ่ายต่างเป็นเหยื่อล่อของกันและกัน แค่ต้องดูว่าใครวางแผนได้ยาวไกลกว่า กลยุทธรัดกุมรอบคอบมากกว่า

เฉินผิงอันต่างหากจึงจะเป็นแขกใหญ่ที่สุดในพิธีฉลองของภูเขาตะวันเที่ยงครั้งนี้ และเมื่อเขานั่งลงในศาลบรรพจารย์ยอดเขาอีเซี่ยนก็จะยิ่งเปลี่ยนจากแขกมาเป็นเจ้าบ้าน

วันนี้หลิวเสี้ยนหยางมารื้อถอนศาลบรรพจารย์ เฉินผิงอันก็รับหน้าที่ ‘แยกร่าง’ ภูเขาตะวันเที่ยง จากบนลงล่าง จากภายในสู่ภายนอก

ดังนั้นหลิวเสี้ยนหยางแค่ต้องเดินขึ้นเขา ถามกระบี่อย่างสง่างามอย่างเดียวก็พอ เพราะว่ามีเฉินผิงอันรับผิดชอบถามกระบี่กับใจคนของภูเขาตะวันเที่ยงแล้ว

ในศาลบรรพจารย์ของยอดเขาอีเซี่ยน ยังคงมีแค่คนสองคนที่นั่งอยู่ด้านใน บังเอิญอย่างยิ่ง คนทั้งสองต่างก็เป็นเจ้าขุนเขากับเจ้าขุนเขา เจ้าสำนักกับเจ้าสำนัก ขอบเขตหยกดิบเจอกับขอบเขตหยกดิบ

คนชุดเขียวที่ดื่มชา อยู่ดีๆ ก็ยิ้มเอ่ยออกมาว่า “แย่แล้วๆ”

จู๋หวงขมวดคิ้วน้อยๆ ไอ้หมอนี่ยังจะแสร้งทำเป็นหลอกผีหลอกเจ้าอีกหรือ?

แต่ก็ไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวหลิวเสี้ยนหยางที่ขึ้นเขามาก็จะรับกระบี่ถัดไปไม่ได้แล้ว

ถึงเวลานั้นก็มาดูกันอีกทีสิว่าเจ้าเฉินผิงอันยังมีอารมณ์ดื่มชาอีกไหม

……

ในนครของแคว้นเล็กแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ริมชายแดนของภูเขาตะวันเที่ยง อาศัยบุปผาในคันฉ่องจันทราในสายน้ำ ชาวบ้านในพื้นที่ รวมไปถึงเซียนซือทำเนียบวงศ์ตระกูล ผู้ฝึกตนอิสระแห่งป่าเขาที่เป็นพวกปลายแถว ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไร สามารถมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ อาศัยสมบัติพิทักษ์ภูเขาชิ้นหนึ่งของยอดเขาโปอวิ๋นภูเขาตะวันเที่ยงมาชมงานพิธีอยู่ไกลๆ ได้

สถานที่ที่คล้ายกับเขตหยวนโจวนี้ยังมีอีกสามแห่ง ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออก ทิศใต้ ทิศตะวันตกและทิศเหนืออย่างละแห่ง โอบล้อมอยู่รอบภูเขาตะวันเที่ยงพอดี

สองแคว้นเหนือใต้ต่างก็ดึงเอาตัวทหารกองทัพชายแดนมากฝีมือมาหลายกอง ให้ร่วมมือกับผู้ฝึกตนของภูเขาตะวันเที่ยง รับผิดชอบคอยสอดส่องดูแลความปลอดภัยในพื้นที่ แต่เอาเข้าจริงก็เป็นแค่การทำท่าให้พอเป็นพิธีเท่านั้น ไม่เพียงแต่เพราะภูเขาตะวันเที่ยงมีผู้ฝึกกระบี่มากมายดุจก้อนเมฆและฐานะของสำนักยังเป็นดั่งตะวันกลางนภา แต่สาเหตุที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้นก็คือผู้ฝึกตนของแจกันสมบัติทวีปต่างก็เคยชินกับกฎหมายอันเข้มงวดที่กองทัพม้าเหล็กต้าหลีตั้งไว้ในปีนั้นแล้ว หากใครละเมิดกฎล้วนไม่เคยมีปลาที่หลุดรอดไปจากแหได้ เซียนซือทำเนียบวงศ์ตระกูลเองไม่เพียงแต่ต้องโดนลงโทษ ยังจะลามเดือดร้อนไปถึงศาลบรรพจารย์ด้วย ผู้ฝึกตนอิสระจะถูกไล่ล่าจับกุม ถึงขั้นที่อาจโดนสังหารให้ตายคาที่ ทุกวันนี้ต่อให้กฎบางอย่างของต้าหลีได้ทยอยยกเลิกแล้ว แต่ด้วยความเคยชิน ผู้คนจึงอยู่ในความสงบมากเป็นพิเศษ

พูดถึงแค่เรื่องเดียว ผู้ฝึกกระบี่ของสถานที่ต่างๆ ไม่ว่าจะมาจากภูเขาลูกไหน หลายปีมานี้ในอาณาเขตของหนึ่งทวีปก็แทบไม่เคยมีใครชนคนบนถนนอย่างกำเริบเสิบสานหรือขี่กระบี่อย่างกำแหงตามถนนใหญ่ตามตลาดของหมู่ชาวบ้านอีกแล้ว

ผู้ฝึกกระบี่ยังเป็นเช่นนี้ นั่นก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้ฝึกตนอื่นๆ เลย

เพียงแต่ว่างานพิธีเฉลิมฉลองของวันนี้ยังไม่ทันได้เริ่มต้นก็ทำให้คนมองตาค้างแล้ว ถึงอย่างไรก็มีแค่ไม่กี่คนที่มองต้นสายปลายเหตุและความตื้นลึกออก คนส่วนใหญ่แค่มองดูแล้วรู้สึกว่าสนุกสนานตื่นตาตื่นใจเท่านั้น

เพียงแต่ว่ามีผู้ฝึกตนของภูเขาตะวันเที่ยงเดินลาดตระเวนอยู่ในเมือง จึงไม่มีใครกล้าไชโยโห่ร้อง เพราะถึงอย่างไรคนต่างถิ่นที่มาถามกระบี่คนนั้นชนะไปครั้งแล้วครั้งเล่าก็ได้ทำให้พวกเทพเซียนผู้เฒ่าทั้งหลายของภูเขาตะวันเที่ยงสีหน้าย่ำแย่ถึงขีดสุดไปแล้ว

ต่งกู่ สวีเสี่ยวเฉียว เซี่ยหลิง ลูกศิษย์ผู้สืบทอดของเจ้าสำนักแห่งสำนักกระบี่หลงเฉวียนสามคนนี้ เวลานี้ก็กำลังชมบุปผาในคันฉ่องจันทราในสายน้ำอยู่ในเหลาสุราแห่งหนึ่งเช่นกัน

ต่งกู่พูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ความหมายของอาจารย์ก็คือ ไม่ว่าวันนี้ศิษย์น้องหลิวจะก่อเรื่องเช่นไร ต่อให้ถามกระบี่แพ้ สุดท้ายพวกเราก็ต้องพาศิษย์น้องหลิวกลับไปให้ได้ หากอยู่ในการถามกระบี่ ขอแค่จับคู่เข่นฆ่ากัน จะตัดสินแพ้ชนะหรือตัดสินเป็นตายก็ไม่ต้องสนใจ ต่อให้ศิษย์น้องหลิวตายอยู่บนภูเขาก็ไม่ต้องสนใจเขา แต่หากเป็นนอกเหนือจากการถามกระบี่ จะไม่ยอมให้ผู้ฝึกตนของภูเขาตะวันเที่ยงอาศัยว่ามากคนมากอำนาจมาบังคับรั้งตัวศิษย์น้องหลิวไว้ที่นี่เด็ดขาด”