กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 840
ในมือหนิงเหยาถือเทียนเจินหนึ่งในสี่กระบี่เซียน เหลือบตามองทุกคนที่อยู่ในลานบ้าน นางใช้เสียงในใจถามว่า “นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?”
เฉินผิงอันจึงเล่าให้ฟังถึงขั้นตอนอย่างละเอียด หนิงเหยาฟังแล้วก็ขมวดคิ้วมุ่นทันใด มองหยวนฮว่าจิ้งและขู่โส่วมากกว่าคนอื่น
เพียงแค่ถูกหนิงเหยามองง่ายๆ เช่นนี้ หยวนฮว่าจิ้งผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตก่อกำเนิดและขู่โส่วเซียนดินขอบเขตโอสถทองก็สัมผัสได้ถึงแรงสยบกำราบบนมหามรรคาที่ราวกับว่า ‘ท่ามกลางความมืดมิดที่มองไม่เห็นมีเจตนารมณ์สวรรค์ซ่อนอยู่’ ลมหายใจของผู้ฝึกกระบี่สองคนเปลี่ยนมาเป็นไม่ราบรื่นในทันที ปราณวิญญาณไม่เพียงแต่เริ่มหยุดชะงัก ถึงกับเกิดลางว่าจะเป็นน้ำที่เกาะตัวเป็นน้ำแข็ง
นี่ก็คือผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตบินทะยานคนหนึ่ง หากเป็นศัตรูกับเขา ผู้ฝึกลมปราณที่ต่ำกว่าห้าขอบเขตบนอาจเทียบกับมดสักตัวก็ยังไม่ได้
เฉินผิงอันอีกคนหนึ่งที่ถูกขู่โส่วเรียกมามีจิตแห่งเทพที่บริสุทธิ์ ทั้งยังไม่ใช่เฉินผิงอันที่สมบูรณ์ เพียงแค่พูดถึงพลังพิฆาตก็สูงกว่าตัวของเฉินผิงอันเองแล้ว เดิมทีควรเป็นจิตมารที่เฉินผิงอันพบเจอตอนฝ่าคอขวดขอบเขตก่อกำเนิด เพียงแต่เพราะเรื่องผสานมรรคากับกำแพงเมืองปราณกระบี่ ทำให้เขาเป็นเหมือนเทวบุตรมารนอกโลกตนหนึ่งที่ไร้ขื่อไร้แป ไร้ความเคารพยำเกรงที่ถูกสยบกำราบ ถูกผนึกขังไว้ในเมือง คันฉ่องหยุดวารีของขู่โส่วสามารถคัดลอกตัวของเฉินผิงอันให้มาอยู่ในกระจกได้ แต่ก็เหมือนที่ไม่สามารถคัดลอกกระบี่เย่โหยวเล่มหนึ่งขึ้นมาจากความว่างเปล่าได้ จึงไม่อาจ ‘แสดงภาพจริง’ ของกำแพงเมืองปราณกระบี่ครึ่งหนึ่งและการสยบกำราบมหามรรคาจากใต้หล้าสองแห่งได้ ดังนั้นจึงทำให้เฉินผิงอันผู้นั้นหลุดพ้นออกมาจากกรงขังได้ทันที
การพบเจอกันของเฉินผิงอันสองคนหลังจากนั้น มองดูเหมือนทั้งสองฝ่ายต่างก็ไม่ได้ออกทั้งหมัดและกระบี่ แต่แท้จริงแล้วหากในสภาพจิตใจของเฉินผิงอันเกิดจุดด่างพร้อยแม้เพียงเล็กน้อยก็จะต้องถูกบุคคลผู้นั้นหาทางปีนป่ายผนัง ปีนออกไปจากปากบ่อ สุดท้ายออกไปจากเส้นทางนี้อย่างเงียบเชียบ ถึงขั้นที่ว่ามีโอกาสจะเปลี่ยนจากแขกมาเป็นเจ้าบ้าน
หากไม่ระวังต้องพ่ายแพ้ทั้งกระดาน ก็หนีไม่พ้นเช่นนี้เอง
หนิงเหยาเงียบงันไปครู่หนึ่ง เอ่ยว่า “เมื่อเทียบกับการลอบฆ่าของกระโจมเจี่ยเซินครั้งนั้นแล้ว อันตรายกว่ามาก”
เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ไม่เป็นไรๆ ถือเสียว่าทุกเรื่องที่ผ่านไปแล้วล้วนเป็นเรื่องดีเสมอ แล้วนับประสาอะไรกับที่เรื่องร้ายก็ไม่กลัวที่จะเกิดขึ้นเร็ว เรื่องดีไม่กลัวที่จะเกิดขึ้นช้า เผชิญหน้ากันเร็วหน่อยถึงจะเตรียมตัวได้แต่เนิ่นๆ”
ทำไมตนถึงต้องกลับมาซ้อมคนที่โรงเตี๊ยมให้ได้ เพราะอาฆาตแค้นหรือ? ต้องบอกว่าช่วยคนถึงจะถูก ไม่อย่างนั้นหากหนิงเหยาที่อยู่โรงเตี๊ยมได้ยินเรื่องนี้ ด้วยนิสัยของนาง ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ปล่อยกระบี่ออกมาเป็นเส้นตรง คาดว่าสายของแผนภูมิดินก็ต้องกลายเป็นเรื่องในอดีตไปแล้ว ส่วนที่ว่าการสองกรมอย่างพิธีการและอาญาก็ยิ่งต้องอลหม่านวุ่นวาย ก่อเรื่องอีก? ก็จะมีแสงกระบี่หล่นลงมาอีก…
หนิงเหยาเอ่ยอย่างมีโทสะ “เจ้ายังจะปกป้องพวกเขาอีกหรือ?”
เป็นคนดีเกินเหตุจริงๆ
เฉินผิงอันเอ่ยอย่างอ่อนใจ “ถึงอย่างไรก็เป็นกลุ่มคนที่ศิษย์พี่อบรมปลูกฝังมาเองกับมือ จะปล่อยให้ถูกข้าที่เป็นศิษย์น้องทำลายย่อยยับก็คงไม่ควรกระมัง”
เขาจับชายแขนเสื้อของหนิงเหยาไว้เบาๆ พูดกลั้วหัวเราะเสียงแผ่ว “ห้ามโกรธนะ”
หนิงเหยาถลึงตาใส่ “ปล่อยมือ”
เฉินผิงอันเซ้าซี้ไม่เลิก “เจ้าไม่โกรธ ข้าถึงจะปล่อยมือ”
หนิงเหยาเอ่ยอย่างขำๆ ปนฉุน “ไม่เห็นต้องโกรธคนอย่างเจ้าเลย จะไปไหนก็ไป ข้าจะตรวจสอบพื้นที่แห่งนี้ก่อน!”
เฉินผิงอันถึงได้ปล่อยมืออย่างขลาดๆ หางตาเหลือบไปมองคนสิบเอ็ดคนในลานบ้าน พวกเจ้าแต่ละคนล้วนติดค้างบุญคุณช่วยชีวิตจากข้า บัณฑิตทำความดีไม่หวังสิ่งตอบแทน นั่นเป็นเรื่องของข้า พวกเจ้ารู้บุญคุณเห็นแก่น้ำใจส่วนนี้หรือไม่ก็ต้องดูที่ว่าพวกเจ้าจะมีจิตสำนึกหรือไม่
หนิงเหยาบิดหมุนข้อมือ ใช้ปลายกระบี่ของกระบี่เซียนเทียนเจินยันพื้นดินเอาไว้ ฝ่ามือกดด้ามกระบี่เบาๆ ตรงปลายกระบี่ปรากฏริ้วคลื่นกระเพื่อมเป็นวงๆ ล้วนไม่ใช่ปราณกระบี่ที่รวมตัวกลายเป็นสิ่งที่จับต้องได้จริง แต่เปลี่ยนปณิธานกระบี่เป็น ‘ความจริง’ กักโรงเตี๊ยมทั้งหลังไว้ภายใน
ขณะเดียวกันเหนือศีรษะของทุกคนก็เหมือนมีถ้ำสวรรค์หวงเหอลอยตัวอยู่ ปราณกระบี่เหมือนน้ำตกที่สาดเทลงมาจากฟากฟ้า ปกคลุมโรงเตี๊ยมทั้งหลังเอาไว้ แต่ไม่ได้ไหลเชี่ยวซัดกรากเหมือนน้ำที่ท่วมทำนบ ไม่ได้ทำลายล้างโรงเตี๊ยมให้ย่อยยับ แต่เป็นการแทรกซึมอย่างไร้เสียง จริงเท็จไม่แน่นอน นี่ก็หมายความว่าการควบคุมปราณกระบี่ของหนิงเหยาไปถึงขั้นที่เปี่ยมไปด้วยปาฏิหาริย์มหัศจรรย์ที่น่าเหลือเชื่อแล้ว
หนิงเหยาอาศัยแค่ปณิธานกระบี่และปราณกระบี่ของตัวเองสร้างฟ้าดินค่ายกลกระบี่แห่งหนึ่งขึ้นมาง่ายๆ
ราวกับว่านางได้ครอบครองวิชาอภินิหารแห่งชะตาชีวิตสองบทของนกในกรงและจันทร์ในบ่อของเฉินผิงอันในเวลาเดียวกัน
ครู่หนึ่งต่อมา หนิงเหยาก็เก็บดวงจิตและปราณกระบี่ส่วนนั้นลงไป เอ่ยว่า “เอาเป็นว่าข้าไม่เจอเบาะแสอะไรก็แล้วกัน”
เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “โดยทั่วไปแล้ว เจ้าหมอนั่นย่อมไม่กล้าทิ้งร่องรอยอะไรไว้ เพราะหลังจบเรื่องมีแต่จะถูกหลี่เซิ่งลากตัวออกมา ถึงอย่างไรก็ได้เจอกับข้าแล้ว แล้วข้ายังตัดใจทำลายความทรงจำส่วนนี้ไม่ลง นั่นก็เท่ากับว่าเขามีชีวิตอยู่ต่อได้แล้ว หากยังมีครั้งถัดไป ก็จะเหมือนตื่นขึ้นมาจากการจำศีล แค่ต้องตรวจสอบความทรงจำของ ‘ตัวเอง’ ก็พอ ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นที่ต้องวาดงูเติมขา แต่เพื่อให้ปลอดภัยไว้ก่อน คงยังต้องให้อาจารย์ไปที่ศาลบุ๋นอีกรอบแล้ว”
หนิงเหยาถามอย่างเป็นกังวล “ทำไมถึงเป็นแบบนี้? มันเกิดขึ้นมาได้อย่างไรกันแน่?”
เฉินผิงอันคิดแล้วก็ยกมือซ้ายขึ้น คว่ำฝ่ามือลง จากนั้นพลิกกลับเบาๆ หันฝ่ามือหงายขึ้น อธิบายว่า “ก็เหมือนนิสัยของคนที่มีสองด้าน ต่างฝ่ายต่างก็มีการแบ่งแยกดีเลว ไม่เพียงแค่ผู้ฝึกตนเท่านั้น มนุษย์ธรรมดาก็เป็นเช่นเดียวกันนี้ เพียงแต่ว่าปะปนกันไม่ชัดเจน ไม่ค่อยบริสุทธิ์เท่าใดนัก ดังนั้นกลับกลายเป็นว่ามีปัญหาไม่มาก แต่พอมาอยู่กับข้า ชุยตงซานเคยบอกว่าตอนที่ข้ายังเป็นเด็กหนุ่ม เส้นสองเส้นอย่างดีและเลวในใจคนนั้นอยู่ใกล้กันมาก อีกทั้งยังมีเส้นแบ่งชัดเจน ดังนั้นสิ่งที่ข้าพยายามกดข่มไว้อย่างยากลำบาก อันที่จริงก็มีแค่ตัวข้าคนนี้เท่านั้น”
หากทั้งสองฝ่ายผสานรวมกัน ก็จะไม่มีการแบ่งแยกดีเลวอีก
เป็นแค่จิตแห่งเทพ นิสัยแห่งเทพที่บริสุทธิ์เท่านั้น
หนิงเหยาเอ่ยอย่างสงสัย “ทำไมเจ้าถึงต้องเป็นหนักขนาดนี้”
อันที่จริงบนภูเขาและล่างภูเขา ไม่ว่าจะเป็นใครก็ล้วนทำเรื่องที่ไม่เหมือนว่าตัวเองจะทำได้ พูดคำพูดที่ไม่เหมือนว่าตัวเองจะพูดได้
เฉินผิงอันยิ้มเจื่อน “เพราะข้าคอยไล่ตามคำว่า ‘ไม่ผิด’ อยู่ตลอดเวลา จากนั้นก็มาเจอเข้ากับศิษย์พี่ที่จิตใจค่อนข้างอำมหิต”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!