กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 963

ชุยตงชานครุ่นคิด ก่อนเอ่ยว่า “โชคชะตาวิถีกระบี่ของใบถงทวีป ท าให้คน…ยากจะอธิบายได้หมดในคาเดียวจริงๆ ตามหลักทั่วไปแล้ว ภายในหกสิบปี ต่อให้ในอาณาเขตของหนึ่งแคว้นถูกขุดดินลึกสาม ชื่อ คาดว่าคงหาเจอแค่สองหรือสามคนเท่านั้น? แต่ถึงอย่างไรวันนี้ก็ ไม่เหมือนวันวานอีกแล้ว มีอาจารย์นั่งบัญชาการณ์อยู่ที่นี่ บวกกับ สาเหตุที่สกุลเหยาต้าเฉวียนเองสามารถดึงดูดโชคชะตาของหนึ่ง แคว้นมาได้ด้วยตัวเอง จานวนก็น่าจะเพิ่มไปได้อีกเป็ นเท่าตัว กระมัง?”

เฉินผิงอันกล่าว “ทางฝั่งของต้าเฉวียนก็ไม่ง่ายเลย ซากปรัก หลายแห่งรอการฟื้นฟู ทุกหนทุกแห่งมีแต่เรื่องที่ต้องใช ้เงิน แล้วยัง ต้องให้การสนับสนุ นกองกาลังทหารของกองทัพชายแดนที่ สอดคล้องกับการเป็ นราชวงศ์อันดับหนึ่งของใบถงทวีปด้วย พวกเรา ลองสมมตว่ามีผู้ฝึ กกระบี่ห้าคนมาฝึ กตนที่ภูเขาเขียนตูก็แล้วกัน กฎระเบียบก็ยังคงเป็ นกฎระเบียบนั้น สมบัติวิเศษแห่งฟ้ าดินทั้งหลาย ที่พวกเขาต้องใช ้ไปกับการหลอมกระบี่ เจ้าไปลดจานวนให้ทางฝั่ง ของกรมคลังต้าเฉวียนสักครึ่งหนึ่งก่อนแล้วค่อยบอกจานวนไป รอให้ หกสิบปี ผ่านพ้น หากราชวงศ์ต้าเฉวียนสามารถฟื้นตัวได้อย่าง สมบูรณ์แล้วก็ไม่ต้องมีการลดราคากันอีกแล้ว ควรต้องเป็ นเงินเทพ เขียนเท่าไรก็เท่านั้น”

ขุยตงชานอิ่มรับหนึ่งที “เอาตามที่อาจารย์บอก”

ทางฝั่งของภูเขาผูชานได้มอบโฉนดที่ดินมาให้สองแผ่น อย่าง น้อยที่สุดก็มีมูลค่าห้าหกร ้อยเงินฝนธัญพืช ภูเขาลูกหนึ่งในนั้นถูกทิ้ง ร ้างมานานหลายปี แต่อาณาบริเวณกว้างขวาง อีกทั้งนับแต่โบราณ มาก็มีแร่เงินอยู่ ในประวัติศาสตร ์ก็มีการทยอยขุดหาหรือไม่ก็สั่งห้าม การขุดอยู่ตลอด หากไม่เป็ นเพราะมันถือว่าเป็ นพื้นที่ส่วนตัวของเรือ นอวิ่นฉ่าวผูชาน พวกราชวงศ์ใหม่เอี่ยมที่เพิ่งได้ฟื้นฟูชะตาแคว้น ป่านนี้ก็คงพากันไปเปิดภูเขาอย่างฮึกเหิม เอามาท าเป็ นแดนบินนาน แล้ว เพราะไม่ถือว่าเป็ นพื้นที่ลมน้าดีเยี่ยมอะไร จึงกลับกลายเป็ นว่า หลบพันหายนะในสงครามครั้งนั้นมาได้ ทุกวันนี้พรรคจวนเซียน ขนาดเล็กที่เคยส่งรายงาน ไปให้กับทางสานักศึกษาเทียนมู่ก็มีผู้ฝึก ตนของทาเนียบที่พลัดหลงหายไปหลายสิบคน ต่างก็กลายไป เป็ นผู้ ฝึกตนอิสระกันหมด พวกเขาจึงจับกลุ่มกันเพื่อความอยู่รอด ถือเป็ น การเปิดภูเขาก่อตั้งพรรคกันขึ้นมาตามความหมายที่แท้จริงแล้ว เจ้า ประมุขพรรคคือผู้ฝึกตนเฒ่าขอบเขตประตูมังกรคนหนึ่ง เนื่องจาก เขา พอจะมีความสัมพันธ ์ควันธูปกับผูชานอยู่บ้าง อีกทั้งผูซานก็เป็ น คนใจกว้างมาโดยตลอด ดังนั้นจึงรับเงินร ้อนน้อยไม่กี่เหรียญที่อีก ฝ่ ายทุบหม้อขายเหล็กเก็บหอมรอมริบมาพอเป็ นพิธี แล้วยกภูเขาลูก นั้นให้ไปก่อนหน้านี้จังชิวบอกว่าสถานที่แห่งนี้สามารถเอาไป ทาเป็ น พื้นที่ประกอบพิธีกรรมของเซียนดินโอสถทองคนหนึ่งได้ ก็ไม่ใช่ ถ้อยคาที่เอ่ยให้ไพเราะเท่านั้น

ขุยตงชานยิ้มกล่าว “ผู้ถวายงานฉิวสายตาดีบังเอิญเก็บของเก่า ของวังมังกรที่มีมูลค่ามากที่สุดเอาไว้สามอย่าง หาไม่แล้วราคา ประเมินก็คงไม่ใช่หกร ้อยเหรียญฝนธัญพืชแล้ว ไม่ว่าอย่างไร ของขวัญร่วมแสดงความยินดีก็สามารถราคาสูงขึ้นไปได้อีกเป็ นเท่า ตัว”

เฉินผิงอันด่าขาๆ อย่างอดไม่อยู่ “นั่นเป็ นของที่ฉิวหมัวมัวเก็บไว้ ให้หูอู่หลิง แล้วหูอู่หลิงก็เป็ นลูกศิษย์ผู้สืบทอดของเจ้า เจ้ายังมีหน้าจะ มาพูดเรื่องนี้อีกหรือ?”

เฉินผิงอันหันไปมองหมี่ลี่น้อย “ถูกไหม หมี่ลี่น้อย?”

หมี่ลี่น้อยเกาแก้ม “ไม่ค่อยเหมาะเท่าไรจริงๆนะ”

การที่ชุยตงชานดีดลูกคิดคิดบัญชี หลักๆ แล้วคือต้องการจด บันทึกของล้าค่าที่เก็บรักษาไว้ในหอสยบปีศาจของสหายชิงถงอย่าง ละเอียด เพราะจ านวนนั้นมีมากเกินไปจริงๆ ลาพังเพียงแค่รายชื่อ ของต าราหายากทั้งหลายก็สามารถเรียงเป็ นตาราเดี่ยวๆ เล่มหนึ่งได้ เลย สมบัติสารพัดรูปแบบที่สะสมน้อยจนกลายเป็ นมากเช่นนี้ จานวน รวมก็ย่อมมากน่าดูชม

ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ในศาลบรรพจารย์ยอดเขาชิงผิง อาจารย์จัง บอกว่าเป็ นจานวนหนึ่งพันสองร ้อยเหรียญเงินฝนธัญพืช ไม่สามารถ บอกได้ว่าเป็ นราคาที่ “แถลงผิด” เพราะราคานี้ก็ถือเป็ นราคาตลาด ในอดีต หากเป็ นใบถงทวีปที่ทุกวันนี้ยิ่งมีของวิเศษมีสมบัติอาคมมาก

เท่าไรก็ยิ่งมีประโยชน์มากเท่านั้น เป็ นเหตุให้ราคาของทั้งหลายเพิ่ม ขึ้นสูงไปมาก ไม่จาเป็ นต้องกลัดกลุ้มเรื่องช่องทางการขายเลยสักนิด มีแต่จะแย่งชิงกันหัวร ้างข้างแตก จะมีผู้ฝึ กตน รู ้สึกว่าเป็ นหมูที่ถูก เชือดหรือไม่? มาๆๆ เชิญมาฟันกระเป๋ าเงินของข้าผู้อาวุโสได้ตาม สบายเลย ดังนั้นนักบัญชีของ สานักกระบี่ชิงผิงอย่างจังชิว แรกเริ่ม จึงค่อนข้างลังเลเอยู่บ้าง สุดท้ายถูกเจ้าส านักขุยโน้มน้าวถึงได้ฝืนใจ บอกราคา นั้นไป โชคดีที่สหายชิงถึงผู้นั้น ทุกวันนี้ได้กลายเป็ นผู้ ถวายงานบันทึกชื่อที่มีเก้าอี้อยู่ในศาลบรรพจารย์แล้ว นอกจากนี้ก็ คือทรัพย์สมบัติหลายส่วนของเจ้าอ้วนกูชูผู้นั้น

บางทีนี่ต่างหากถึงจะเป็ นของขวัญชิ้นใหญ่อย่างแท้จริง

เพราะถึงอย่างไรก็เป็ นผีขอบเขตบินทะยานตนหนึ่งที่มีชาติ ก าเนิดจากกษัตริย์ของผู้เหยาทวีป

เฉินผิงอันเอ่ย “สมบัติทั้งหลายของอวี่จีน นอกจากส่วนที่คืน กลับไปแล้ว อีกสี่ส่วนที่เหลือ เก็บไว้ แตะต้องมันก่อน”

เรื่องของการขุดเจาะลาน้าใหญ่หลังจากนี้ บางทีอาจต้อง ขอให้อวี่จินช่วยเหลือ ถึงเวลานั้นทรัพย์สมบัติติ เดิมทีก็เป็ นของผี เขียนตนนี้อยู่แล้วก็ค่อยหาโอกาสค่อยๆ คืนกลับไปก็แล้วกัน

ใบหน้าของขุยตงซานเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ร ้องหาหนึ่ง ที “อาจารย์ ทางฝั่งของภูเขา เขียนดูเก็บไว้ แค่สามส่วนเท่านั้นนะ”

เฉินผิงอันผุดลุกขึ้นทันใด เตรียมจะไปตรวจสอบบัญชีให้ชัดเจน ชุยตงชานรีบปิดสมุดบัญชีลง หัวเราะฮ่าๆ เอ่ยว่า “จ าผิดแล้ว จ าผิด แล้ว คือสี่ส่วน”

เฉินผิงอันนั่งกลับลงไปบนเก้าอี้ไม้ไผ่ ทาหีบหนังสือต่ออีกครั้ง “ลาพังแค่เงินฝนธัญพืชส่วนที่จับต้องได้จริง มี กี่เหรียญแล้ว? ส านัก กระบี่ชิงผิงของพวกเจ้ายังจะร่าร ้องว่าตัวเองยากจนกับข้าอีกหรือ?”

ชุยตงชานเหมือนถูกฟ้ าผ่า เอ่ยอย่างเจ็บปวดรวดร้าวปานจะขาด ใจ “หมี่ลี่น้อย เจ้าฟังดูนะ อาจารย์พูดว่า สานักกระบี่ชิงผิงของ ‘พวก เจ้า’ สมควรแล้วหรือ? เจ้าว่าน่าเสียใจหรือไม่เล่า?”

หมี่ลี่น้อยโคลงศีรษะทาหน้าทะเล้น “พวกเจ้า พวกเจ้า ภูเขาถั่ว พัวของพวกเรา ภูเขาลัวพัวของพวกเรา” ขุยตงชานทิ้งตัวเอนหลังพิง เก้าอี้ สองเท้าดิ้นสะบัดปัดๆ โบกตวัดชายแขนเสื้ออย่างแรง “ไม่รู ้จะ ใช้ชีวิตต่อไป

หมีลีน้อยโคลงศีรษะท าหน้าทะเล้น “พวกเจ้า พวกเจ้า ภูเขาลัว พัวของพวกเรา ภูเขาลัวหัวของพวกเรา

ขุยตงชานทิ้งตัวเอนหลังพิงเก้าอี้ สองเท้าดิ้นสะบัดปัดๆ โบกตวัด ชายแขนเสื้ออย่างแรง “ไม่รู ้จะใช้ชีวิตต่อไป อย่างไรแล้ว แม้แต่ผู้ พิทักษ์ฝ่ายขวาก็ยังเริ่มรังแกคนแล้ว”

หมี่ลี่น้อยรีบวิ่งเข้าไปในห้อง เขย่งปลายเท้าเอามือป้ องข้างปาก พูดชุบซิบกับห่านขาวใหญ่ที่นอนตะแคงหัน ข้างไปทางที่วางแขน เก้าอี้

แม้ว่างานพิธีจะสิ้นสุดลงแล้ว แต่อันที่จริงในเรือนต่างๆ บนยอด เขามี่เชวี่ยกลับยังมีแขกที่แวะเวียนมา เยี่ยมเยียนกันอยู่

ยกตัวอย่างเช่นจางชานเพิ่งไปหาเจ้าสานักหนุ่มของสานักกระบี่ ไท่ฮุย แล้วพูดแลกหน้าไปประโยคหนึ่งว่า “เจ้าสานักหลิว ข้าดื่มเหล้า ไม่เก่ง”

ป้ ายโส่วหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง

หลิวจึงหลงยิ้มกล่าว “ไม่เป็ นไร ข้าไม่ยุให้ใครดื่มเหล้า”

ช่วยรินเหล้าให้กับจางชานเพิ่งและป่ ายโส่วไปสองชาม หลิวจึง หลงก็ยกถ้วยเหล้าในมือขึ้นชนกับของจางชาน เพิ่งเบาๆ ถามคาถาม ที่สงสัยใคร่รู ้มานาน

หลิวจึงหลงยิ้มอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า “แน่นอนว่าข้าไม่ชอบดื่ม เหล้า แต่พวกคนที่มาหาข้าเพื่อดื่มเหล้าเพราะ ถูกใครบางคนยุแยง มา ในเมื่อเป็ นสหายของเขา ข้าก็รู ้สึกว่าย่อมต้องควรค่าแก่การทา ความรู ้จักด้วย”

นักพรตหนุ่มดื่มเหล้าไปอีกใหญ่ ยิ้มเอ่ยว่า “บอกตามตรง ได้ดื่ม เหล้าร่วมโต๊ะกับเจ้าสานักหลิว หากเป็ นเมื่อ ยี่สิบปีก่อน นี่คงเป็ นเรื่อง ที่แม้แต่คิดข้าก็ยังไม่กล้าคิดเลย”

หลิวจึงหลงยิ้มเอ่ย “คาพูดทานองนี้ คนที่เชื่อต้องมีไม่มากแน่ ข้า ล่ะที่เป็ นคนหนึ่งในนั้น”

ป้ ายโส่วพลันทอดถอนใจเอ่ยว่า “ผู้ที่เป็ นความภาคภูมิใจที่สุดใน โลกมนุษย์ และยังมีท่านผู้นั้นของใต้หล้า เปลี่ยวร ้าง รวมไปถึงป้ าย ฉางแห่งทางเหนือของอุตรกุรุทวีปพวกเรา บวกกับข้าป่ ายโส่ว พวก เราที่เป็ นคนแช่ป้ าย อยู่บนภูเขาก็ช่างเป็ นแช่ที่ยิ่งใหญ่จริงๆ!”

จางชานเพิ่งเริ่มใคร่ครวญอย่างจริงจังแล้วว่าผู้ฝึกตนบนยอดเขา ที่แช่จางมีใครบ้าง

หลิวจึงหลงรู ้สึกอ่อนใจเป็ นทบทวี

ป้ ายโส่วจิบเหล้าหนึ่งอีกแล้วพยักหน้าเอ่ยกับตัวเอง “ได้ยินมาว่า คนพิฆาตมังกรแช่เฉิน บวกกับผู้รอบรู ้ทึบน ป่าแบกตะวันจันทราของ ทักษินาตยทวีป แล้วยังมีเฉินผิงอันพี่น้องคนดีของช ้า แซ่เฉิน ให้อยู่ อันดับที่สองก็แล้วกัน”

ฉิวตู้พาชูชูไปเยี่ยมเยือนผู้ฝึกตนสามท่านของหอชูจื่อวี้จือก่าง เก่า

ขางมิ่งผู้คุมกฏของภูเขาถั่วทั่วพาน่าหลันอวี่เตี้ยลูกศิษย์ผู้สืบ ทอดและยังมีเทพเขียนผู้เฒ่าเจี่ยผู้ดูแลอันดับ รองของเรือข้ามฟาก ไปหาคู่รักอย่างอูโกวและเชียวม่านยิ่ง

เทพเขียนผู้เฒ่าเจี่ยถึงกับเสนอตัวเป็ นพ่อครัว ผูกผ้ากันเปื้อนไว้ ที่เอว ทากับแกล้มด้วยตัวเองสองสามอย่าง นี่ย่อมทาให้คู่รักคู่นั้น