กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 986

เฉินผิงอันหยิบน้ำเต้ำเลี้ยงกระบี่ออกมำพอดี หลวี่เหยียนเองก็ ปลดกระบวยน้ำเต้ำตรงเอวลงมำ คนทั้งสองหันมำมองสบตำแล้วยิ้ม ให้กัน คำดว่ำนี่ก็น่ำจะเป็ นดั่งคำกล่ำวที่ว่ำข้ำร่วมดื่มสุรำกับยอดฝีมือ ท่ำมกลำงดอกไม้ภูเขำที่บำนสะพรั่งในบทกวีของป๋ ำยเหย่กระมัง

หลวี่เหยียนแหงนหน้ำกระดกดื่มเหล้ำที่ตัวเองหมักเองไปหนึ่งอีก “เจ้ำรู ้เรื่องควำมเป็ นมำของยอดเขำบนเทือกเขำในถ้ำสวรรค์หลีจู พวกนี้หรือไม่?”

เฉินผิงอันพยักหน้ำ “ชุยตงซำนเคยเล่ำเรื่องวงในบำงอย่ำงให้ฟัง กลุ่มเทือกเขำทำงทิศตะวันตกมีภูเขำทั้งหมดหกสิบสองลูก เกินครึ่ง ล้วนเป็ นยอดเขำที่ย้ำยมำจำกอำณำเขตของดินแดนสู่โบรำณ น ำมำ ประกบประกอบพกัน ส่วนที่มีหลักฐำนให้สืบหำมีสี่สิบกว่ำลูก ข้ำเดำ เอำว่ำเป็ นฝีมือของอำจำรย์ซำนซำนจิ่วโหว วันหน้ำจะลองดูว่ำจะมี โอกำสได้ถำมเรื่องนี้ต่อหน้ำเขำหรือไม่ แต่อย่ำงภูเขำลั่วพั่วที่อยู่ใต้ ฝ่ ำเท้ำของพวกเรำ ภูเขำพีอวิ๋นของเว่ยป้ อและยังมีภูเขำที่ได้ ครอบครองแท่นสังหำรมังกร ล้วนค่อนข้ำงจะประหลำด ไม่มีบันทึก เป็ นลำยลักษณ์อักษร อย่ำงหลังนี้ถูกกรมคลังต้ำหลีบันทึกไว้ใน เอกสำรลับว่ำเป็ นภูเขำเจี่ยลิ่วถูกปิดตอนปีชุนฮุย ตำมค ำเรียกขำน บ้ำนๆ ของพวกเรำเรียกว่ำภูเขำสันหลังมังกร (หลงจี่)ตรงกึ่งกลำง

ภูเขำมีหินผำสังหำรมังกรอยู่แถบใหญ่ ประวัติควำมเป็ นมำลึกลับ บำงทีคนที่รู ้รำกฐำนอย่ำงแท้จริงคงมีแค่ท่ำนปู่ หยำงที่อยู่เรือนหลัง ของร ้ำนยำแล้ว”

หลวี่เหยียนยิ้มกล่ำว “ท่ำนปู่ หยำง? เจ้ำหมำยถึงชิงถงเทียนจ วินหรือ?”

ชิงถงเทียนจวิน หนึ่งในสิ่งศักดิ์สิทธิ์ชั้นสูงสิบสองท่ำน ในอดีต คือบรรพบุรุษผู้ดูแลเซียนดินที่เป็ นผู้ชำยของหอบินทะยำนแห่งหนึ่ง แต่กลับเป็ นเผ่ำมนุษย์ที่กลำยเป็ นเทพ

ก็เหมือนกับคนเฝ้ ำคืนพร ้อมกับดวงตะเกียงที่โดดเดี่ยวเดียวดำย เฝ้ ำอยู่ในโลกมนุษย์แห่งนี้มำนำนถึงหนึ่งหมื่นปี

เฉินผิงอันพยักหน้ำรับเบำๆ

หำกไม่ใช่ท่ำนปู่ หยำง เขำก็คงมีชีวิตอยู่มำไม่ถึงวันนี้ เรื่อง บำงอย่ำง เมื่อเติบใหญ่แล้วสำมำรถอดทนได้ แต่อดทนได้ไม่ถึงตอน เติบใหญ่

อันที่จริงเดิมทีเฉินผิงอันมีคำพูดมำกมำยอยำกพูดคุยกับผู้เฒ่ำ คนนี้ดีๆ ไม่เกี่ยวข้องกับสถำนะและเรื่องใหญ่ในใต้หล้ำ เป็ นแค่คำพูด สัพเพเหระทั่วไปเท่ำนั้น

บนเส้นทำงของชีวิต เด็กหนุ่มและคนหนุ่มก้ำวเดินไปข้ำงหน้ำอยู่ ตลอดเวลำ ทว่ำผู้เฒ่ำกลับหยุดเดินแล้ว ฝ่ ำยแรกหันกลับมำมองอีก ครั้งก็เหลือแค่ควำมทรงจำแล้ว

จนถึงวันนี้เฉินผิงอันก็ยังจดจำได้อย่ำงชัดเจนถึงครั้งแรกที่พบ เจอท่ำนปู่หยำง นั่นคือตอนที่นั่งยองอยู่นอกธรณีประตูร ้ำนยำตอนที่ ยังเป็ นเด็ก รออยู่พักหนึ่งก็ยังไม่ถูกไม้กวำดเคำะหัว พอเงยหน้ำขึ้นจึง เห็นผู้เฒ่ำสีหน้ำเข้มงวดคนนั้น

ซื้อของต้องจ่ำยเงิน คนทำกำรค้ำย่อมหำกำไร เป็ นเรื่องที่ถูกต้อง ตำมหลักฟ้ ำดิน…ข้ำจะเชื่อเงินไว้ให้เจ้ำก่อน แต่วันหน้ำเจ้ำต้องใช ้คืน ห้ำมติดค้ำงที่ร ้ำนแม้แต่แดงเดียว

สุดท้ำยผู้เฒ่ำถำมเด็กชำยว่ำเข้ำใจหรือไม่ เด็กชำยลุกขึ้นยืน อย่ำงมึนๆ งงๆ เพียงแค่ส่งถุงเงินที่กำแน่นไว้ในมือข้ำงซ ้ำยใบนั้น ออกไป

หลวี่เหยียนทอดสำยตำมองไปไกล เส้นสำยตำไล่ยำวไปเรื่อยๆ ยำวไกลเหมือนเทือกเขำ ไม่ว่ำจะเป็ นวัตถุยังคงเดิมแต่บุคคล แปรเปลี่ยนไปแล้วอย่ำงไร ทัศนียภำพของภูเขำสำยน้ำก็ยังไม่ เปลี่ยนแปลงไปมำกนัก เขำเอ่ยอย่ำงสะท้อนใจว่ำ “อำณำเขต ดินแดนสู่โบรำณในอดีต ข้ำมักจะมำเที่ยวเยือนเป็ นประจำ จำได้ เพียงว่ำตอนกลำงคืนดินแดนสู่มักจะมีฝนตกบ่อยๆ เจียวหลงถือ กำเนิด แสงกระบี่และลมฝนผุดขึ้นและร่วงลงมำในเวลำเดียวกันคือ ภำพอันโอ่อ่ำยิ่งใหญ่”

“พูดถึงแค่ภูเขำสันหลังมังกรลูกนั้น หำกข้ำจำไม่ผิด แรกเริ่มสุด นั้นตั้งอยู่ที่ชำยแดนของดินแดนสู่โบรำณ เคยมีถ้ำสวรรค์ชื่อว่ำถ้ำคว่ อชำง ตั้งอยู่ติดภูเขำ ด้ำนข้ำงมีมหำสมุทรดุจภำพแกะสลักบนก้อน

หินพัวพันซับซ ้อน ด้ำนบนมีเซียนห้อยแขวน สงสัยว่ำเป็ นเซียนที่พระ ผู้เป็ นเจ้ำเนรเทศมำยังโลกมนุษย์ ลมเย็นพัดมำจำกมหำสมุทรชวน ให้รู ้สึกปลอดโปร่งภูเขำลูกนี้มีชื่อภำษำโบรำณอยู่มำกมำย ทั้งเจิน อื่น เทียนปี้ เฟิงเชอ เหลียวเติง เป็ นต้น”

“น่ำเสียดำยที่ภำยหลังถูกท ำลำยไปเพรำะกำรเข่นฆ่ำกันระหว่ำง เซียนกระบี่กับเจียวหลง แรกเริ่มสุดเทือกเขำทอดยำวลงไปในทะเล เชื่อมโยงกับวังมังกรที่อยู่ใต้ทะเลบำงแห่งอย่ำงแนบแน่น ที่เมืองหงจู๋มี แม่น้ำชงตั้นที่ธำตุน้ำรุนแรง กระแสน้ำปั่นป่วนขุ่นมัว เหล้ำที่บรรจุอยู่ ในกระบวยน้ำเต้ำลูกนี้ของข้ำก็หมักมำจำกน้ำที่อยู่ใจกลำงของแม่น้ำ สำยนั้น ในยุคบรรพกำลมักจะมีฟ้ ำผ่ำกลำงวันแสกๆ เป็ นประจ ำ ขำน รับอยู่กับจังหวัดอวี๋โจวในทุกวันนี้ ดังนั้นคำบันทึกที่ว่ำ “น้ำนี้ เชื่อมโยงกับกลิ่นอำยแห่งทะเล’ ที่กล่ำวไว้ในอักขรำนุกรมท้องถิ่นใน ปัจจุบันจึงไม่ใช่ถ้อยคำที่สรุปควำมเอำเองอย่ำงข้ำงๆ คูๆ หลี่จิ่นเทพ วำรีของแม่น้ำชงตั้นที่เปิดร ้ำนหนังสืออยู่ในเมืองเล็ก อันที่จริงก็คือ หนึ่งในเผ่ำพันธุ์มังกรโบรำณ เพียงแต่ว่ำบำงทีหลี่จิ่นเองอำจจะไม่รู ้ ชำติกำเนิดของตัวเอง เข้ำใจผิดคิดมำโดยตลอดว่ำเป็ นเพรำะกลิ่น อำยมังกรเอ่อล้นออกไปจำกถ้ำสวรรค์หลีจู กระจำยหำยเข้ำไปใน แม่น้ำชงตั้น สติปัญญำเขำจึงเปิดออกและได้หลอมเรือนกำย หรือไม่ ก็ถูกเซียนเหรินบรรพกำลบำงท่ำนใช ้ข้องรำชำมังกรจับมำที่ถ้ำ สวรรค์หลีจู แต่ในควำมเป็ นจริงแล้วไม่ได้เป็ นเช่นนั้น ส่วนแท่นสังหำร มังกรที่ถูกผู้ฝึกกระบี่รุ่นหลังนำมำลับคมกระบี่ บูชำไว้เป็ นสมบัติล้ำ

ค่ำนั้น อันที่จริงก็มีควำมหมำยตำมตัวอักษร แท่นสังหำรมังกรหนึ่งใน แท่นลงทัณฑ์สองแห่งของสรวงสวรรค์บรรพกำล ถูกผู้ฝึกกระบี่ฟัน แตกในศึกเดินขึ้นฟ้ ำ จึงหล่นร่วงลงมำยังโลกมนุษย์ กระจัดกระจำย ไปทั่วฟ้ ำดินหินผำที่ภูเขำสันหลังมังกรแห่งนั้นก็คือก้อนที่ใหญ่ที่สุด ด้วยเหตุนี้ในอำณำเขตของดินแดนสู่โบรำณจึงมีเผ่ำพันธุ์มังกร ขยำยพันธ ์ไปเรื่อยๆ ผู้ฝึ กกระบี่ก็มำกตำมไปด้วย ที่กำแพงเมือง ปรำณกระบี่ก็มีอยู่ก้อนหนึ่ง หำกผินเต้ำจำไม่ผิดก็คือสมบัติประจำ บ้ำนของคนรักของเจ้ำ?”

“เฉินชิงหลิวผู้พิฆำตมังกรก็เคยหลอมกระบี่อยู่ในถ้ำสวรรค์คว่ อชำงมำนำนหลำยปี สำมำรถถือว่ำเป็ นดินแดนพิสูจน์มรรคำบิน ทะยำนของเขำได้ ถ้ำสวรรค์ฉำนทุ่ยในโลกยุคหลัง อันที่จริงก็เป็ นแค่ ส่วนหนึ่งของถ้ำคว่อชำงเท่ำนั้น เทียบได้กับยอดเขำจี้เซ่อบนภูเขำลั่ว พั่วของพวกเจ้ำ ตอนอยู่ในถ้ำสวรรค์ฉำนทุ่ย เขำสังหำรผู้ฝึกกระบี่ สิบสี่คนที่ลงนำมสัญญำเป็ นตำยไปรวดเดียว แปดคนในนั้นเป็ นห้ำ ขอบเขตบน ในบรรดำนั้นมีขอบเขตเซียนเหรินสองคน คนอื่นๆ ที่ เหลือคือก่อก ำเนิดหกคน แม้ว่ำขอบเขตไม่สูง แต่วิชำอภินิหำรของ กระบี่บินแห่งชะตำชีวิตของผู้ฝึกกระบี่ทุกคนล้วนเหมำะกับกำรล้อม สังหำรมำก ผู้ฝึ กกระบี่ขอบเขตก่อกำเนิดมีพลังพิฆำตสูงต่ำเป็ น อย่ำงไร เมื่อเอำมำใช ้ควบคู่กับวิชำอภินิหำรแห่งชะตำชีวิตของกระบี่ บิน ผลลัพธ ์ในกำรล้อมสังหำรก็จะเป็ นเช่นนั้น เจ้ำมำจำกกำแพง เมืองปรำณกระบี่ก็น่ำจะรู ้ชัดเจนดี ผลกลับกลำยเป็ นว่ำพวกเขำยัง

ถูกเฉินชิงหลิวแว้งกลับมำสังหำรเสียจนสิ้นซำก เมื่อผ่ำนศึกนี้ไป แจกันสมบัติทวีปก็ถูกสะบั้นสำยเซียนกระบี่ไปสิบกว่ำสำย เนื่องจำก เฉินชิงหลิวเป็ นคนของทวีปอื่น โชคชะตำวิถีกระบี่ของแจกันสมบัติ ทวีปจึงเริ่มทรุดแล้วมิอำจลุกขึ้นมำได้อีก”

นักพรตฉุนหยำงที่พเนจรร่อนเร่ไปในใต้หล้ำสองแห่งผู้นี้ มี ควำมรู ้ยิ่งใหญ่ จึงเล่ำเรื่องรำวมำกมำยให้ฟังไม่หยุดด้วยท่วงท่ำผ่อน คลำย

บนเส้นทำงของชีวิตคน พวกเรำก็เหมือนคนที่กำลังเปิ ดอ่ำน หนังสือเพื่อมองดูผู้อื่นไม่รู ้ว่ำเลยว่ำเมื่อไหร่จะกลำยมำเป็ นตำรำที่ถูก คนอื่นเปิดอ่ำนอย่ำงละเอียดซ้ำไปซ้ำมำได้

จำได้ว่ำเจิ้งต้ำเฟิงเคยพูดหลักกำรเหตุผลข้อหนึ่ง คนเรำเมื่อถึง วัยกลำงคน อำยุสี่สิบไม่สับสน คนผู้หนึ่งหำกอำยุสี่สิบแล้วยังไม่ เชื่อมั่นในชะตำชีวิต หำกไม่เป็ นเพรำะชะตำชีวิตดีจริงๆ ก็คงเป็ น เพรำะโง่จริงๆ แล้ว

พี่น้องต้ำเฟิงที่ไม่พูดจำสัปดน นอกจำกรูปโฉมจะอัปลักษณ์ไป สักหน่อย ในกระเป๋ ำขำดเงินไปสักหน่อยแล้ว ก็ยังคงมีมำดที่เป็ น เอกลักษณ์ไม่เหมือนใครอยู่หลำยส่วน

เฉินผิงอันเอ่ยอย่ำงจริงใจว่ำ “ค ำโบรำณกล่ำวไว้ได้ดี ในบ้ำนมี คนแก่ก็เหมือนมีสมบัติในอนำคตรอให้ผู้อำวุโสหลวี่ออกจำกด่ำน ส ำเร็จแล้ว ไม่ทรำบว่ำจะขอเชิญให้ผู้อำวุโสมำก่อตั้งแท่นพิธี

ถ่ำยทอดวิชำควำมรู ้ให้กับผู้ฝึ กตนในหนึ่งทวีปได้หรือไม่? ส่วน สถำนะ ไม่ว่ำจะเป็ นภูเขำลั่วพั่ว ภูเขำพีอวิ๋น หรือสำนักโองกำรเทพที่ แคว้นหนันเจี้ยน ภูเขำโหลวซำนของพรรคหวงเหลียง หรือจะเป็ นที่ ใดก็ตำมในแจกันสมบัติทวีปก็ล้วนไม่เป็ นปัญหำ”

เพรำะถึงอย่ำงไรฉุนหยำงเจินเหรินผู้นี้ หำกว่ำกันในควำมหมำย ที่เข้มงวดแล้วก็คือคนกันเองของแจกันสมบัติทวีป