กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 990

บทที่ 990.4 เมามายจนไม่รวู้า่ บนโลกมนุษยค์อืวนัที่เท่าไร

หลวิป้าเฉียวกล่าว “คนทีอ่ ยู่ขา้งกายขา้ผูน้ีค้ งไม่ตอ้งแนะน ามาก แล้วกระมัง เฉินอิน่ กวาน เจา้ขนุ เขาเฉินผูม้ชี ือ่เสยีงเลือ่ งลอื” หนันกงซิงเยีย่ นท าสหีนา้กระจา่ งแจง้และตกตะลงึระคนยนิ ดีซอ่ น ขนมทีอ่ ยู่ในมอืไวเรียบร ้อยแล้ว ท ามุทราคารวะอย่างนอบน้อม “หนัน ้ กงซิงเยีย่ นแห่งสวนลมฟ้ าคารวะเจ้าขุน เขาเฉิน!”

หลิวป้ าเฉียวนินทาในใจไม่หยุด เสแสร ้ง เสแสร ้งต่อไปสิ เฉินผงิอนั ยิม้เอย่ “ยนิ ดที ี่ไดพ้บ”

หลิวป้ าเฉียวกลอกตามองบน เสแสร ้ง เจ้าก็เสแสร ้งต่อไปเถอะ คราวก่อนเฉินผงิอนั แอบไปหาตนดืม่เหลา้กนั ทีส่ วนลมฟ้า อนั ที่ จริงหลิวป้ าเฉียวก็เคยพูดถึงหนันกงซิงเยีย่ นใหเ้ขาฟัง หลวิป้าเฉียวหวัเราะรา่ เอ่ยว่า “ตลอดทางทีพ่ วกเรามาก็ผ่านจวน เซียนและภูเขามาหลายแห่ง ข้าได้เจอกับผู้ฝึกตนบนท าเนียบไม่น้อย ทีอ่ ยู่บนภเูขากวาดตามองมาทีล่่างภเูขาไม่หยุด ท าไมถึงไม่เห็นมีใคร มาตสีนิท ทกั ทายเจา้ทีน่ ี่เลยละ่ ?”

กลุ่มภูเขาตะวันตกมีหกสิบสองลูก ไม่นับภูเขาพีอวิ๋นและภูเขา ลั่วพั่ว บวกกับส านักกระบีห่ ลงเฉวยีนที่ไดย้า้ยออกไปแลว้ก็ยงัเหลอื กองก าลังจวนเซยีนฝ่ายนอกอกี สบิ กวา่ แห่งที่ ไดค้รอบครองภเูขา

ส่วนใหญ่ลว้นเป็นภูเขาที่พอๆ กบั พรรคหวงเหลียง ถือว่ามี รากฐานอยู่ในอันดับท้ายของระดับแรกและอันดับต้นๆ ของระดับรอง หาไม่แลว้ตอนนั้นก็คงไม่อาจรวบรวมเงินแหรียญทองแดงแก่นทอง หลายถงุ ใหล้กู ศษิ ยผ์ูส้บืทอดมาเสีย่ งดวงทีน่ ี่ได้

เฉินผิงอันแสร ้งท าเป็ นไม่ได้ยิน

อนั ทีจ่ รงิหลกั ๆ แลว้ใครก็ตามที่เคยอยู่ในวงการขนุ นางมาต่างก็รู ้ สาเหตุดีก็เหมอืนที่ว่าการขนาดใหญ่แห่งหนึ่งทีม่ รีะดบั เขม้งวด เดนิ อยู่บนเส้นทาง เจอกับบุคคลอนั ดบั หนึ่งแลว้ก็ไม่กลา้ขยบั เขา้ไปโอภา ปราศรัยด้วย

นี่ไม่ไดเ้กีย่ วขอ้งกบั วา่ นิสยั ของขนุ นางหลกั ทีก่ มุ อ านาจใหญ่เป็น อย่างไร เป็นคนที่เขา้กบั คนอืน่ ไดง้่ายหรอืไม่

หลิวป้ าเฉียวถาม “ช่างหร่วนคิดอย่างไรกันแน่ นึกจะย้ายก็ย้าย ไปเลย”

เฉินผิงอันส่ายหน้า “ไม่รู ้เหมือนกัน”

ส านักกระบีห่ ลงเฉวยีนยา้ยออกไปจากฉู่โจว หลวิเสีย้ นหยางรบั ต าแหน่งเจ้าส านักต่อจากมือของหร่วนฉง ซานจวินเว่ยป้ อช่วยย้าย ภูเขา เมื่อภูเขาหายไปน ้าก็มา สุดทา้ยจึงเกิดเป็ นทะเลสาบขนาด ใหญ่ยักษ์

แต่ราชส านักต้าหลียังไม่ไดต้ ั้งชือ่ อย่างเป็นทางการ ว่ากนั ว่าทาง ฝั่งกรมพิธกีารของราชส านักไดม้ีขนุ นางเสนอแนะใหต้ ั้งชือ่ ว่าเป็น

ทะเลสาบเจีย้ นหูหรอืไม่ก็ทะเลสาบลั่วเจีย้ นแลว้ก็มีค ากล่าวว่าใหช้ ือ่ บ่อหลีจู หรือไม่ก็ทะเลสาบฟ่างหลง

ดูเหมือนว่าทุกวนั นีท้ ะเลสาบแห่งนี้บวกกบั เมฆน ้าตกของยอด เขาหย่วนมู่ ภูเขาหลังอ๋าวตอนแดดส่องและแสงพระจันทร ์สาดส่อง บวกกบั สถานที่ท่องเทียวอย่างแม่น ้าสามสายของเมืองหงจู๋ ต่างก็ กลายเป็ นสิบทัศนียภาพของฉู่โจวใหม่

หลวิป้าเฉียวหวัเราะอย่างชั่วรา้ย “ระหว่างที่เดนิ ทางมา ไดอ้่าน รายงานขนุ เขาสายน ้าสองฉบบั จากบนเรอืขา้มฟาก ฉบบั หนึ่งรา้ย กาจมาก บอกว่าเซยีนกระบีจู๋ ่ หวงแห่งภูเขาตะวันเทีย่ งรบั หนา้ที่เป็นผู้ ถวายงานอนั ดบั หนึ่งของตา้หลีอนั ที่จรงิไดร้บั ความไวว้างใจกว่า ช่างหรว่ นทีอ่ นั ทีจ่ รงิแทบจะไม่เคยเขา้รว่ มการประชมุ ของศาลบุ๋นเลย ภเูขาตะวนั เทีย่ งรบั กา ลงัรบีเขยีนรายงานฉบบั หนึ่งมาแกต้วั”

เฉินผิงอนั ยิม้เอ่ย “เจา้เองก็อย่าชว่ ยสมน ้าหนา้คนเขาเลย รอดู ไปเถอะ ภูเขาเบือ้งล่างของภูเขาตะวนั เทีย่ ง พรรคกระบีห่ วงซาน บาง ทอีาจจะตอ้งเปลีย่ นชือ่ ใหม่”

ภูเขาลั่วพั่วสรา้งส านักเบือ้ งล่าง อกีทั้งยงัเป็นส านักวถิ กีระบี่ใน ใบถงทวปีดว้ย ทางฝั่งราชส านักตา้หลน

ีี้ไม่มีความกงัวลใดๆ จะตอ้ง

ประคับประคองส านักกระบี่แห่งใหม่ขึน้ มาตามหลกั ส านักกระบี่หลง เฉวยีนแน่นอน เพือ่ ใชร้วบรวมโชคชะตาของราชวงศจ์อิู งเก่าสุดท้าย ส านักกระบีส่ ามแห่งอยู่ในรูปลกั ษณข์องติ่งสามขา สรา้งความมั่นคง ให้กับโชคชะตาบนวถิ กีระบีข่ องในหนึ่งทวปีตวัแปรเพยีงหนึ่งเดยีวใน

เวลานี้ก็คือตอ้งดูว่าหวงเหอแห่งสวนลมฟ้ าจะสามารถฝ่ าทะลุ ขอบเขตบนสนามรบของใตห้ลา้เปลีย่ วรา้งไดห้รอืไม่ หากหวงเหอสา มารถเลือ่ นขันเป็ นขอบเขตหยกดิบได้ เกรงว่าราชส านักต้าหลีก็คง ้ ต้องล าบากใจแล้วไม่ใช่ว่ารู ้สึกไม่ดีต่อสวนลมฟ้ า แต่เป็ นเพราะผู้ฝึก กระบีข่ องสวนลมฟ้า “บรสิุทธิ์” เกนิ ไป ไม่สูผ้ ูฝ้ึกกระบีข่ องยอดเขา ต่างๆ ในภูเขาตะวนั เทีย่ งที่รจู้กั “ประเมนิ สถานการณ์

หลิวป้าเฉียวเบป้าก “กลายเป็นส านักกระบี่หวงซานหรอื ? ถึง อย่างไรก็เป็นสิ่งเลือ่ นลอยเหมอืนกนั ”

ภูเขาตะวนั เที่ยงจงใจสรา้งภูเขาเบือ้ งล่างไวใ้นอาณาเขตของ ราชวงศจ์อู ี้เกา่ ความตั้งใจคอือย่างไร คนทั้งทวปีลว้นรบั รู้แตก่ ็มพวก

ี

ชอบสอดรูส้อดเห็นทีช่ ว่ ยท าการประเมนิ ใหอย่างน้อยก็มีตัวอ่อนผู้ฝึก ้ กระบี่เจ็ดส่วนทีย่ งัคงใหส้วนลมฟ้าเป็นตวัเลอืกอนั ดบั หนึ่งแน่นอนว่า นี่ตอ้งขอบคุณภูเขาลั่วพั่วใหด้แีลว้หากไม่มกีารเขา้รว่ มงานพิธคีรั้ง นั้น คาดว่าคงบอกได้ยากแล้ว ไม่แน่ว่าสถานการณ์อาจพลิกกลับ เปลีย่ นจากเจ็ดตอ่ สามมาเป็นสามตอ่ เจ็ดแทน

หลิวป้ าเฉียวลังเลไปเล็กน้อย แต่ก็ยังอดไม่ไหวถามว่า “มีข่าว ของศษิ ยพ์ ีข่ า้บา้งไหม?”

เฉินผิงอันส่ายหน้า “ภูเขาลั่วพั่วของพวกเราไม่มีรายงานของ ศาลบุ๋น”

หยุดชะงกั ไปครูห่ นึ่ง เฉินผงิอนั ก็ยิม้ กล่าว “ไม่มขี ่าวก็คอืข่าวทีด่ ี ทีส่ ดุ แลว้”

หลวิป้าเฉียวครนุ่ คดิ อยู่เล็กนอ้ยก็พยกั หนา้ยิม้ รับ มีเหตุผลมาก ไปถึงหน้าประตูภูเขาของภูเขาลั่วพั่ว เห็นวา่ เจา้ขนุ เขาพาคนขึน้ เขามา นักพรตเซียนเว่ยก็รบีลุกขึน้ จากเกา้อี้ไมไ้ผ่ เฉินผิงอนั จึง แนะน าทั้งสองฝ่ายใหร้จู้กั กนั

เซียนเว่ยคารวะตามขนบลัทธิเต๋าของแขกผูสู้งศกั ดิท์ั้งสองคน แล้วก็ถามเสียงเบาว่า “ไม่ต้องจดลงบันทึกแล้วกระมัง?” เฉินผิงอนั ลงัเลเล็กนอ้ย ก่อนเอ่ยว่า “ทางฝั่งของเจา้ไม่ตอ้งจด บันทึก แต่คราวหน้าก็บอกกับคงโหวสักค า บอกไปว่าเป็ นหลิวป้ า เฉียวกบั หนันกงซงิเยีย่ นทีม่ าเป็นแขกทีภ่เูขาลั่วพั่วในวนั นี้”

หลิวป้ าเฉียวถาม “หมายความว่าไง?”

เฉินผิงอันอธิบาย “ภูเขาลั่วพั่วเพิ่งจะมีคนรบั หนา้ที่เรยีบเรยีง ต าราประวัติการณ์ประจ าปี”

อนั ดบั แรกก็เป็นหลวี่เหยยีนฉุนหยาง จากนั้นก็มเีสา้อวิน่เหยยีน และถัวเหยียนฮูหยินท าเอาเด็กชายผมขาวที่เป็นขนุ นางผูเ้รยีบเรยีง ต าราดีใจแทบตาย พยายามจะพูดโน้มน้าวให้เซียนเว่ยยกต าแหน่ง ใหน้างอยู่หลายครั้ง ใหน้างมาเป็นคนเฝ้าประตูเรือ่ งเงนิ พูดคุยกนั ได้

หากไม่เป็นเพราะพี่ใหญ่ตา้เฟิ่งทิ้งภเูขาต าราเอาไวใ้ห้เซยีนเวย่ ไดย้นิ จา นวนตวัเลขที่ไตข่ ึน้ สงูเรือ่ ยๆ นั้นก็คงจะหวัน่ ไหวไปแลว้จรงิๆ

หลิวป้ าเฉียวเกิดความสนใจทันที “นักพรตเซียนเว่ย อย่าลืม บอกผูฝ้ึกตนที่รบั หนา้ที่เรียบเรียงประวัติประจ าปีด้วยว่า อย่าเอาแต่ เขยีนชือ่ ทางดที ีสุ่ดควรเพิม่ ขอบเขตของขา้กบั หนันกงซิงเยีย่ นเขา้ ไปดว้ย คนหนึ่งคือก่อก าเนิดที่อายุไม่ถึงรอ้ยปีคนหนึ่งเพิ่งจะอายุ ยีส่ บิ…สบิ แปดปีก็เป็นขอบเขตถ ้าสถติ ลว้นเป็นผูฝ้ึกกระบี่!”

ไปถึงบนภูเขา เฉินผิงอันก็ให้พ่อครัวเฒ่าท ากับแกล้มให้สอง สามจาน ดึงตัวหลิวป้ าเฉียวมาดืม่เหลา้ดว้ยกนั

หนันกงซิงเยี่ยนไม่อยากจะรบกวนการร าลึกความหลังของ อาจารย์อากับเจ้าขุนเขาเฉิน จงึตามเด็กหญงิชดุ กระโปรงชมพูทีช่ ือ่ ว่าหน่วนซู่ไปพกั ในเรอืนแห่งหนึ่ง อยู่ตดกับเรือน ิ ของหลิวป้ าเฉียว

รอกระทั่งหลวิป้าเฉียวเรอเอากลิน่ สุราออกมาก็ตบทอ้งคลอเพลง กลบั ทีพ่ กั ดว้ยความเมา เด็กสาวผูฝ้ึกกระบีค่ ลา้ยจะออกจากบา้นมา พอดี

หนันกงซิงเยีย่ นทอดถอนใจอย่างปลงอนิจจงัเบาๆ “อาจารยอ์า หลิว ท่านรู ้จักเซียนกระบี่เฉินจรงิๆ ดว้ยหรอืนี่?”

ทั้งสองฝ่ ายสนิทกนั มากจรงิๆ ถึงกบั ยินดีลงจากภูเขาไปรบั อา จาร ์อาหลิวด้วยตัวเองเชยีวนะ ขึน้ มาบนภูเขายงัไดด้ืม่เหลา้ดว้ยกนั มือ้ หนึ่งดว้ย

หลวิป้าเฉียวเอ่ยอย่างข าๆ ปนฉุน “ไม่อย่างนั้น? เจ้าลองลูบคล า มโนธรรมในใจตัวเองดูเถอะ อาจารยอ์าของเจา้ใชค่ นทีช่ อบคุยโวนัก หรือ?”

เหล่ตามองแล้วหลิวป้ าเฉียวก็หัวเราะหึหึ “ไม่แน่ว่าจะต้องลูบคล า หวัใจหรอก เรือ่ งบางอย่างตอนเป็ นเด็กสาวกลัดกลุ้ม รู ้สึกร าคาญใจ เหอะ วนั หนา้ดใีจยงัแทบไม่ทนั ดว้ยซ ้า”

อายุไม่มาก ทัศนียภาพบางจุดไม่เล็ก