บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1643

เซียวเหยากงทำหน้าบึ้งถลึงตาให้กับอู๋ซ่างหวง

อู๋ซ่างหวงไม่สนใจนาง ยังถามคุณย่าหยวนอีกว่า“เจ้าไม่สนับสนุนให้นางคลอดลูกคนนี้ใช่หรือไม่”

คุณย่าหยวนพูดว่า “คนเป็นหมอ ข้าได้แต่ให้คำแนะนำของตนเอง จะเก็บเอาไว้หรือไม่ เป็นพวกเขาที่มีสิทธิ์ในการตัดสินใจ”

อู๋ซ่างหวงก็ทำหน้าบึ้งเช่นกัน “ไม่ได้ให้เจ้าพูดคำพูดที่เป็นทางการเช่นนี้ แต่ให้เจ้าพูดในฐานะที่เป็นผู้อาวุโสคนหนึ่ง ”

คุณย่าหยวนนั่งลง ครุ่นคิดชั่วครู่“ข้าไม่แนะนำ เพราะมีความเสี่ยงสูง และความเสี่ยงนี้จะเป็นการลำบากถึงชีวิตของนาง แต่ท้ายที่สุดแล้ว นี่เป็นการตัดสินใจที่ยากลำบากมาก”

ไท่ซ่างหวงใคร่ครวญอยู่ชั่วครู่ พูดว่า“พวกเรารอให้พวกเขาตัดสินในก่อนเถอะ ถ้าหากพวกเขาตัดสินใจจะเก็บไว้ พวกเราจะพยายามทุกวิถีทางในการหาทรัพยากรในการรักษามาช่วยพวกเขาอย่างเต็มที่ เรื่องอื่น พวกเราไม่ทำ อย่างนี้ก็นับว่าเป็นการสนับสนุนของพวกเรา ”

คุณย่าหยวนยิ้ม ทรัพยากรในการรักษา ยิ่งอยู่ก็ยิ่งมีปรัชญาแล้ว

แต่ว่าน้ำใจส่วนนี้ ยังคงยากอยู่ดี เพราะว่าตอนนี้ฮูหยินเหยาก็ไม่นับว่าเป็นคนในราชวงศ์แล้ว

อู๋ซ่างหวงให้คนไปส่งข่าวให้กับหยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงให้คนตอบกลับไปว่า จะทำตามพระบัญชา

ที่จริงแม้อู๋ซ่างหวงจะไม่มีรับสั่งอะไร นางก็จะพยายามช่วยอย่างเต็มที่

และแม้ว่านางจะให้ยาไปแล้ว แต่นางรู้สึกว่าฮูหยินเหยาต้องการเก็บเด็กคนนี้เอาไว้ นางสามารถกล่อมฮุ่ยเทียนได้ด้วย

พูดถึงเรื่องความสามารถในการพูด ฮูหยินเหยานั้นห่างชั้นจากฮุ่ยเทียนหลายขุมนัก

วันที่สองนางออกจากวังไปที่จวนฮูหยินเหยาตั้งแต่เช้า เป็นดังคาด ฮูหยินเหยาเอ่ยอย่างวิงวอนว่า“พวกเราปรึกษากันแล้ว ตัดสินใจลองดูสักครั้ง แต่เจ้าวางใจได้ ถ้าหากระหว่างบำรุงครรภ์เกิดปัญหาที่ค่อนข้างใหญ่ขึ้น พวกเราจะหยุดทันที ภายหน้าจะฟังที่เจ้าพูดทั้งหมด จะไม่ขัดขืนอีก ”

หยวนชิงหลิงมองไปทางฮุ่ยเทียน สีหน้าฮุ่ยเทียนเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ใต้ตาของทั้งสองคนหมองคล้ำอยู่บ้าง เห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนคงผ่านการปรึกษากันอย่างดุเดือดทีเดียว

แต่สุดท้ายฮุ่ยเทียนก็แพ้

มองแววตาที่วิงวอนของฮูหยินเหยา หยวนชิงหลิงได้เตรียมใจไว้แต่เนิ่นๆแล้ว ถามว่า“แล้วพวกท่านได้บอกกับเมิ่งเยว่กับเมิ่งซิงหรือยัง ”

ฮูหยินเหยาพูดว่า“ยังไม่ได้บอก แต่ข้าจะบอกกับพวกนางเอง ข้าเชื่อว่าท้ายที่สุดแล้วพวกนางจะสนับสนุนข้า และแม้ว่าจะคัดค้าน แต่ข้ารู้สึกว่าเรื่องนี้ข้าควรจะตัดสินใจเอง ”

หยวนชิงหลิงพยักหน้า ใช่ นางมีสิทธิ์ในการให้กำเนิดและเลี้ยงดู ฉะนั้นนางมีสิทธิ์ในการตัดสินใจอย่างเด็ดขาด

นางเป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเองมาตลอด

ในเมื่อพวกเขาทำการตัดสินใจแล้ว หยวนชิงหลิงก็ไม่พูดมากอีก กุมมือของนางเอาไว้ พูดว่า “ถ้าเช่นนั้น ข้าจะพยายามอย่างสุดความสามารถ ปกป้องเจ้ากับลูกของเจ้า”

ฮูหยินเหยาน้ำตารื้นขึ้นมา“ขอบคุณ ขอบคุณ”

ฮุ่ยเทียนสีหน้าซับซ้อนเอ่ยขึ้นว่า“ขอบพระทัยฮองเฮา”

หยวนชิงหลิงพูดว่า“ไม่ต้องขอบคุณ แต่ต้องการให้พวกเจ้าร่วมมืออย่างเต็มที่ จำเป็นต้องฟังข้าทุกอย่าง ในเรื่องการบำรุงรักษาครรภ์ เจ้าไม่มีสิทธิ์ในการตัดสินใจ เจ้าได้แต่ฟังและทำตามเท่านั้น”

นางพูดอย่างจริงจังมาก

ในใจของฮูหยินเหยารู้ดีถึงความสำคัญของเรื่องนี้ ฮองเฮาไม่เคยจริงจังต่อหน้านางเช่นนี้มานานแล้ว

นางก็พยักหน้ารับอย่างหนักแน่น“เชื่อฟังทุกคำอย่างแน่นอน ”

หยวนชิงหลิงหยิบเอาโฟลิคออกมาหนึ่งกล่องและวิตามินอีกบางส่วน ส่งให้กับฮุ่ยเทียน จากนั้นก็มอบหมายเขา ให้กินวันละกี่เม็ด กินอย่างไร

ฮุ่ยเทียนจดจำอย่างตั้งใจ เมื่อนางพูดจบแล้ว ก็ถามว่า “กินแค่นี้ก็พอแล้วหรือ”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “ไม่ใช่ นี่เป็นเพียงสิ่งของพื้นฐาน นางจะเก็บเด็กคนนี้เอาไว้ นอกจากกินสิ่งเหล่านี้ ยังต้องนอนนิ่งๆ ฉีดยา กระทั่งให้ความร่วมมือในการกินยาต้มของท่านย่าด้วย จะชะล่าใจไม่ได้เลยแม้แต่น้อย”

ทั้งสองคนพยักหน้ารับ