บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1669

เดิมทีหัวหน้าระดับชั้นฟางจะไปดูหนังเพื่อผ่อนคลายกับภรรยา หลังจากได้รับโทรศัพท์ หนังก็ไม่ดูแล้ว รีบขับรถกลับโรงเรียนอย่างรวดเร็วทันที

วันนี้จางเฮงซวยไม่สบาย ตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ หยิบโทรศัพท์มือถือบนตู้ที่หัวเตียงมา เป็นหัวหน้าระดับชั้นโทรมาหาเขาหลายสาย เขาเห็นว่าเป็นเวลานี้แล้ว จึงไม่ได้โทรกลับไปก่อน

คนป่วยอยู่ จิตใจเปราะบางเป็นพิเศษ ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองยืนหยัดต่อไปไม่ได้แล้วมากขึ้นเรื่อยๆ

ความคิดที่จะลาออก รุกล้ำเข้ามาไม่ล่าถอย

วันถัดมาคือวันจันทร์ ยังเจ็บคออยู่มาก เขากินโจ๊ก หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรกลับไปหาหัวหน้าระดับชั้น แต่คิดว่าหัวหน้าระดับชั้นน่าจะพูดถึงเรื่องคะแนน ก่อนหน้านี้ก็เป็นแบบนี้ หลังจากสอบเสร็จ คะแนนแย่กว่าก่อนหน้านี้ หัวหน้าระดับชั้นก็จะโทรศัพท์หาเขาในคืนนั้น

เขาเบื่อที่จะต้องรับเรื่องแบบนี้แล้ว

หยิบจดหมายลาออกออกมา เขาตัดสินใจว่าวันนี้จะต้องเอาหนังสือลาออกมอบออกไปอย่างแน่นอน

ถึงที่จอดรถ รับโทรศัพท์ที่ครูใหญ่โทรเข้ามา เข้ารีบรับสายแล้วฟัง “สวัสดีตอนเช้าครับ ครูใหญ่”

โทรศัพท์ทางนั้นเป็นเสียงที่นุ่มนวลเป็นกันเองของครูใหญ่ดังเข้ามา “เสี่ยวจาง ได้ยินว่าคุณป่วย อาการหนักรึเปล่า?”

จางเฮงซวยตะลึงเล็กน้อย ดูหมายเลขโทรศัพท์ดูแล้วดูอีกด้วยจิตใต้สำนึก ไม่ผิดนี่ เป็นครูใหญ่นี่นา แต่น้ำเสียงโทนนี้ ก็ช่าง......นุ่มนวลเกินไปแล้วล่ะมั้ง? อีกทั้ง เรียกเขาว่าเสี่ยวจาง? ไม่ใช่จางเฮงซวยหรือ?

“ขอบคุณที่ครูใหญ่เป็นห่วงครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ตอนนี้กำลังกลับไปที่โรงเรียนน่ะครับ” เขาตอบรับ

“อ๋อ ได้ คุณกลับมาที่โรงเรียน มาที่ห้องทำงานของผมรอบหนึ่ง ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ” น้ำเสียงของครูใหญ่นุ่มนวลและเป็นกันเองเป็นพิเศษ

จางเฮงซวยอ๋อคำหนึ่ง วางโทรศัพท์ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาใช้น้ำเสียงนี้พูดจากับเขาเชียวนะ