บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1668

กลับมาถึงโรงเรียนในวันที่สอง เขาพิมพ์จดหมายลาออกก่อน รออีกสองวันหลังจากเสร็จสิ้นการสอบวัดความรู้ที่เรียนมาครั้งแรก ก็จะยื่นจดหมายลาออกให้ครูใหญ่

การสอบวัดความรู้ที่เรียนมาครั้งแรกของมัธยมปลายชั้นปีที่สาม โรงเรียนก็ยังให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะการให้ความสำคัญกับห้องหนึ่ง เพราะว่าห้องหนึ่งถึงจะเป็นชั้นเรียนทดลองชั้นเรียนพิเศษที่แท้จริง

ห้องหนึ่งมีคะแนนของนักเรียนสองคน สามารถจัดอยู่ในอันดับหนึ่งพันกว่าๆของเมืองก่วงได้ นี่เป็นคะแนนที่ยอดเยี่ยมมากสำหรับโรงเรียนมัธยมเซิ่งเย่

โรงเรียนเน้นอบรมสั่งสอนพวกเขาเป็นพิเศษ ดังนั้น แม้ว่าการสอบวัดความรู้ที่เรียนมาในครั้งนี้จะไม่อยู่ในการจัดลำดับของเมืองก่วง แต่ครูใหญ่ก็ยังคงปลุกระดมนักเรียนห้องหนึ่งเป็นพิเศษ ก่อนจะสอบก็ไปให้กำลังใจพวกเขาด้วยตัวเองรอบหนึ่ง

การดำเนินการสอบแบ่งเป็นสองวัน คุณครูคุมสอบเป็นพวกเขาทั้งหกห้องสับเปลี่ยนกันคุมสอบ

จางเฮงซวยโชคดีได้ไปคุมสอบวิชาคณิตศาสตร์ห้องหนึ่ง เห็นท่าทางของเด็กห้องหนึ่งตอบคำถามอย่างตั้งใจ เขาอิจฉาเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะนักเรียนสองคนนั้นที่โดดเด่นที่สุด เขาเหลือบลงไปดูเล็กน้อย เห็นคนอื่นเขาตอบคำถามด้วยความบรรจง เขาก็อิจฉาจนน้ำลายแทบจะย้อยลงมาแล้ว

หลังจากการสอบทั้งสองวันเสร็จสิ้น พวกคุณครูออกไปทานอาหารมื้อหนึ่ง เหล่าคุณครูคุมสอบก็ปรึกษากันเกี่ยวกับสถานการณ์การสอบของแต่ละห้อง ครูประจำชั้นห้องสองหัวเราะแล้วกล่าว“นักเรียนหยู่เหวินหวงคนนั้น ฉันเห็นเขาเขียนอยู่ครึ่งชั่วโมง ก็วางปากกาไม่ทำแล้ว ดูท่าการออกข้อสอบครั้งนี้ยังคงค่อนข้างยากไปหน่อย”

“ใช่หรือ? ฉันก็เห็นว่าเขาเขียนประมาณสามสิบนาทีแล้วก็ไม่ได้เขียนแล้ว แต่หัวข้อของวิชาภาษาและวรรณคดีครั้งนี้ก็ค่อนข้างง่าย เพียงแค่ยากหน่อยตรงเรียงความ” ครูสอนวิชาคณิตศาสตร์กล่าว

หัวหน้าระดับชั้นฟางหัวเราะแล้วกล่าว“เอาล่ะ อย่าพูดถึงเขาเลย เขามาใหม่ ต้องให้เวลาเขาปรับตัวนี่นา”

เขาตบไหล่ของจางเฮงซวย กล่าวว่า“การสอบครั้งนี้ก็ไม่สำคัญนัก ยังไงก็เป็นชั้นปีที่สามนี่ มีการสอบอีกมากมาย ยังสามารถมุ่งมั่นตามให้ทันได้ สู้ๆ!”

จดหมายลาออกของจางเฮงซวยก็ถูกขยี้อยู่ในกระเป๋า เขารู้สึกว่าบางทีควรพูดเรื่องนี้กับหัวหน้าระดับชั้นก่อน

เขายืดเอวขึ้น ขณะที่กำลังจะพูด ครูประจำชั้นห้องสามก็กล่าวว่า“ห้องหกก็มีเพียงแค่ครูจางเท่านั้นที่สามารถขับเคลื่อนได้แล้ว เปลี่ยนเป็นคนอื่น ก็คงลาออกไปนานแล้ว ชีวิตคงต้องสั้นลงไปสองสามปี”

ทุกคนล้วนหัวเราะขึ้นมาแล้ว