ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 102

"ไม่ใช่หรอก......ต้องเป็นกู้ชิวเหลิ่งแน่ๆ นางเหมือนกับแม่ของนางคนนั้น! นาง......"

จู่ๆลมฝ่ามือของอวี้ฉือจ้านก็ตบออกไป ตบจนฮูหยินใหญ่กระแทกตัวลงไปบนพื้น กล่าวขึ้นมาด้วยเสียงเย็นชา: "ในเมื่อกู้โหวเย๋ไม่สั่งสอนฉูหยินของตัวเอง เช่นนั้นข้าจะทำแทนให้เอง"

ฮูหยินใหญ่เจ็บจนกลิ้งตัวอยู่บนพื้น เดิมทีนางก็ไม่ได้นอนทั้งคืนอยู่แล้ว ตอนนี้ล้มตัวลงไปบนพื้นเช่นนี้ ผมเผ้าล้วนยุ่งเหยิง ไม่มีอะไรแตกต่างไปจากขอทานเลย

อี๋เหนียงรองแอบหัวเราะอยู่ด้านข้าง กู้ชิวเยว่กลับประคองฮูหยินใหญ่ขึ้นมาอย่างเอาอกเอาใจ

กู้หนางเฉิงรีบร้อนขอโทษ ไหนเลยจะยังมีเวลาสนใจฮูหยินใหญ่ที่อยู่บนพื้นอีก: "เป็นความผิดของกระหม่อมเอง กระหม่อมปกครองภรรยาได้ไม่ดี ทำให้เซ่อเจิ้งหวางขบขันแล้ว......ขบขันแล้ว"

อวี้ฉือจ้านกล่าวว่า: "ตั้งแต่เข้าพื้นที่ล่าสัตว์เมื่อวานนี้ คุณหนูรองก็อยู่กับข้าตลอด ข้าสามารถรับรองได้ว่านางมิได้ไปไหนทั้งนั้น ยิ่งไม่มีทางลักพาตัวคุณหนูใหญ่กู้ได้ ยิ่งไปกว่านั้นบาดแผลบนตัวของคุณหนูรองล้วนเป็นเพราะช่วยข้าทั้งนั้น เป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของข้า ถ้าหากว่าท่านกู้โหวเย๋จะสงสัย หรือจะต้องสงสัยในตัวข้าพร้อมกันไปด้วยรึ?"

"มิกล้า! กระหม่อมมิกล้า!"

กู้หนานเฉิงเกือบจะคุกเข่าลงไปบนพื้นแล้ว ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าในต้าเยียนแห่งนี้ถึงแม้จะล่วงเกินฮ่องเต้ ก็ไม่สามารถล่วงเกินเซ่อเจิ้งหวางได้ ถ้าหากล่วงเกินเซ่อเจิ้งหวาง ชีวิตก็ถึงจุดสิ้นสุดแล้ว

สีหน้าของกู้ชิวเหลิ่งซีดขาวเล็กน้อย คิ้วของอวี้ฉือจ้านขมวดกันแน่น: "เมื่อครู่นี้ข้าบอกว่าคุณหนูรองจำเป็นต้องพักฟื้นอย่างเร่งด่วน ท่านกู้โหวเย๋จะทำเป็นหูทวนลมเช่นนั้นหรือ?"

"ถางเอ๋อร์ เจ้ายังไม่รีบประคองน้องสาวเจ้ากลับเข้าไปอีก!"

กู้ชิวถางปล่อยมือจากฮูหยินใหญ่ กล่าวว่า: "ลูกทราบแล้ว"

กู้ชิวถางเพิ่งจะสัมผัสถูกแขนของกู้ชิวเหลิ่ง กู้ชิวเหลิ่งก็ส่งเสียงครางอู้อี้ออกมา อวี้ฉือจ้านขมวดคิ้ว: "ไหล่ซ้ายและแขนของนางบาดเจ็บ ไม่สามารถแตะต้องได้"

"ขอบพระทัยเซ่อเจิ้งหวางมากที่เตือนสติ"

กู้ชิวถางเพียงแค่มองดู ก็รู้แล้วว่าอาการบาดเจ็บของกู้ชิวเหลิ่งในครั้งนี้สาหัสไม่น้อย ดังนั้นจึงอ้อมไปทางฝั่งขวามือของกู้ชิวเหลิ่ง แล้วประคองตัวกู้ชิวเหลิ่งเอาไว้

อวี้ฉือจ้านมองดูแผ่นหลังที่จากไปของกู้ชิวเหลิ่ง เวลานางเดินขึ้นมาก็ยังไม่มั่นคงอยู่เล็กน้อย วันนี้ควรจะให้เมิ่งจิ่วเตรียมยารักษาสารพัดโรคอีกหน่อยแล้ว

"เซ่อเจิ้งหวาง......?"

กู้หนานเฉิงเห็นอวี้ฉือจ้านมองดูแผ่นหลังที่จากไปนานแล้วของกู้ชิวเหลิ่ง เกิดความสงสัยขึ้นมาเล็กน้อยในใจ อิงจากข่าวลือในเมืองหลวง อวี้ฉือจ้านน่าจะชอบผู้ชายนี่นา?

อวี้ฉือจ้านได้สติกลับมา รู้สึกไม่สบอารมณ์ต่อการที่กู้หนานเฉิงรบกวนเล็กน้อย กล่าวว่า: "คุณหนูรองเป็นจวิ้นจู่ที่ฝ่าบาทแต่งตั้งด้วยตัวเอง และเป็นผู้มีผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของข้า ท่านกู้โหวเย๋ต้องดูแลอย่างดี ถ้าหากอาการบาดเจ็บคุณหนูรองแย่ลง ข้าก็จะมารับตัวคุณหนูรองไปพักฟื้นที่จวนเซ่อเจิ้งหวาง"

ทิ้งไว้เพียงคำพูดประโยคนี้ประโยคหนึ่ง อวี้ฉือจ้านก็จากไปอย่างไม่หันกลับมามองเลย ไม่ให้เวลากู้หนานเฉิงได้ตอบเลยสักคำเดียวด้วยซ้ำ

กู้หนานเฉิงกล่าวต่อแผ่นหลังของอวี้ฉือจ้านที่จากไปไกลแล้วด้วยความเคารพนบนอบ: "กระหม่อมรับคำสั่ง!"

ฮูหยินใหญ่กุมหน้าเอาไว้นั่งอยู่บนพื้น ในสายตามีความโหดเหี้ยมแวบผ่านไปเล็กน้อย เซียงเอ๋อร์เป็นเหมือนกับชีวิตจิตใจของนาง ถ้าหากไม่ใช่เพราะกู้ชิวเหลิ่ง เซียงเอ๋อร์ของนางไม่มีทางหายตัวไปอย่างเด็ดขาด!

กู้ชิวถางประคองตัวกู้ชิวเหลิ่งไปตามทางที่จะเดินกลับ เพิ่งจะเดินไปถึงสวนดอกไม้ด้านหลัง กู้ชิวเหลิ่งก็หยุดฝีเท้าลง ค่อยๆปัดมือของกู้ชิวถางที่วางเอาไว้บนแขนของนางลงไปช้าๆ กล่าวว่า: "ขอบคุณท่านพี่มาก ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว"

"ข้าเห็นอาการบาดเจ็บของเจ้าสาหัสไม่น้อย เดิมทีเมื่อคืนเคยไปเยี่ยมเจ้า เพียงแต่ว่าถูกเซ่อเจิ้งหวางขวางเอาไว้หน้าประตู เซ่อเจิ้งหวางเชิญเซียนพิษเมิ่งจิ่วมารักษาให้เจ้าโดยเฉพาะ เห็นได้ชัดว่าอาการบาดเจ็บของเจ้าสาหัสมาก"

เมื่อคืนกู้ชิวเหลิ่งได้ยินชื่อเซียนพิษเมิ่งจิ่วรางๆอยู่ เพียงแต่ว่าตอนนั้นบาดแผลที่อยู่ตรงไหล่เจ็บปวดเกินไป ดังนั้นจึงไม่ได้ใส่ใจมากนัก หากจะพูดถึงเซียนพิษคนนี้ นางก็อยากจะพบสักครั้งจริงๆ