ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 98

กู้ชิวเหลิ่งนอนอยู่ในอ้อมแขนของอวี้ฉือจ้าน รอบๆก็เงียบอยู่เสมอ จนกระทั่งค่อยๆได้ยินเสียงตะโกนของเซียวอวิ๋นเซิง กู้ชิวเหลิ่งจึงค่อยรู้สึกหยุดหงิดเล็กน้อย

"ไม่งั้นข้าเข้าไปดูเดี๋ยวนี้เลย!"

"ข้าก็ไปด้วย!"

หลี่เฉิงเย่ยื่นมือปิดกั้นทางไปของเซียวอวิ๋นเซิงกับกู้ชิวถาง และพูดว่า:"ฮ่องเต้มีราชโองการ เซียวโหวเย๋น้อยและแม่ทัพกู้รออยู่ตรงนี้ได้เท่านั้น และห้ามเข้าไปในพื้นที่ล่าสัตว์แม้แต่ก้าวหนึ่ง!"

หากหลี่เฉิงเย่ไม่ใช่ผู้นำของกองทหารรักษาพระองค์ เซียวอวิ๋นเซิงก็โยนพัดพับในมือใส่บนหัวของหลี่เฉิงเย่แล้ว จากนั้นก็พุ่งเข้าไปในพื้นที่ล่าสัตว์โดยไม่หันหัวเลย แต่หลี่เฉิงเย่กลับมีราชโองการของอวี้ฉือกงอยู่พอดี เขาและกู้ชิวถางในฐานะข้าราชการ ก็ไม่สามารถจะไม่ดูตาม้าตาเรือได้

"ใต้เท้าหลี่ ยังไงท่านกับข้าก็ถือว่ารู้จักกัน ท่านก็ปล่อยให้ข้าเข้าไปเถอะ อีนังหนูกู้ชิวเหลิ่งนั้นอ่อนแอจนลมยังสามารถพัดพาไปได้ นาง......"

จู่ๆกู้ชิวถางก็ออกห่างจากข้างเซียวอวิ๋นเซิง และในขณะนี้เซียวอวิ๋นเซิงก็มองเห็นกู้ชิวเหลิ่งที่อยู่ในอ้อมแขน ของอวี้ฉือจ้าน เดินเมินเซียวอวิ๋นเซิงจรงไปที่กระโจมที่อยู่ไม่ไกลนั้น

กู้ชิวถางวิ่งไปที่ด้านนอกกระโจม กำลังจะเข้าไป ก็ถูกจีเฟิงกั้นทางไปของกู้ชิวถางเอาไว้แล้ว: "แม่ทัพกู้ คุณหนูรองไม่ได้เป็นอะไรมากนัก โปรดรออยู่ด้านนอก ท่านอ๋องของข้ากำลังตามหาคนมารักษาคุณหนูรอง"

"ข้า......"

"เดี๋ยวก่อน! เจ้าให้ข้าเข้าไป! ข้ามียาเม็ดที่ได้มาจากไป๋อู๋เฉิน ไม่ต้องสนว่าเป็นบาดแผลอะไร เจ้าให้นางกินเข้าไปก่อน! "

จีเฟิงมองดูเซียวอวิ๋นเซิงด้วยสายตาที่ไม่ไยดี และพูดว่า:"เซียวโหวเย๋น้อยไม่ต้องกังวล เมิ่งเซียนเซิงกำลังรักษาให้คุณหนูแล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้ยาเม็ดของไป๋อู๋เฉิน ก็สามารถช่วยได้"

"เจ้า! ทำไมอวี้ฉือจ้านรักษาบาดแผลให้กู้ชิวเหลิ่งได้ แต่ข้ารักษาบาดแผลให้กู้ชิวเหลิ่งไม่ได้! "

"เซียวโหวเย๋น้อยระวังคำพูด ท่านอ๋องของข้าต้องการช่วยคน ก็ต้องมีเหตุผลของท่านอ๋องอยู่แล้ว แต่ปกติเซียวโหวเย๋น้อยกับคุณหนูรองก็ไม่ได้มีความเกี่ยวพันอะไรกันอยู่แล้ว ใยวันนี้ถึงได้เอาใส่ใจเรื่องนี้เยี่ยงนี้?"

จีเฟิงก็ไม่กลัวที่จะทำให้เซียวอวิ๋นเซิงขัดใจ อย่างไรก็ตามเจ้านายของเขาก็ชอบกู้ชิวเหลิ่งและอยากให้นางมาเป็นพระชายาอยู่แล้ว และจะไม่ยอมให้คนอื่นมาแย่งอย่างแน่นอน

เซียวอวิ๋นเซิงหมดคำพูด เขาคงบอกกับไอคนไม่สำคัญนี้ไม่ได้สินะว่าระหว่างเขาและกู้ชิวเหลิ่งนั้นมีความสัมพันธ์ไม่น้อยนัก?

เมื่อเปลี่ยนมุมคิด ฐานะของกู้ชิวเหลิ่งนั้นน่าอับอาย เป็นบุตรีของอนุภรรยา ปกติก็แกล้งทำเป็นไม่รู้จักกับเขา หากเขาเอ่ยปากบอกว่าเขากับกู้ชิวเหลิ่งนั้นเป็นเพื่อนสนิทกันในเวลานี้ หากถูกคนที่มีใจคิดไม่ดีพูดออกไป ก็จะกลายเป็นข่าวเล่าข่าวลือในเมืองหลวงแห่งนี้อีก ตอนนี้ชีวิตของกู้ชิวเหลิ่งพึ่งจะดีขึ้นหน่อย จะทำให้นางมีชีวิตที่ไม่ดีเพราะเรื่องนี้อีกไม่ได้เด็ดขาด

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เซียวอวิ๋นเซิงก็วางมือไว้บนไหล่ของกู้ชิวถาง ทำเสียงเชอะไปคำหนึ่ง: "ข้ารู้สึกมาโดยตลอดว่าแม่ทัพกู้นี้เป็นคนที่ใสซื่อ เห็นว่าเขาเป็นห่วงน้องสาวของตัวเองมากเช่นนี้ จึงคิดที่จะอยากออกแรงช่วยด้วย เจ้าอย่าคิดมากละ"

กู้ชิวถางมองดูเซียวอวิ๋นเซิงที่อยู่ข้างหลังอย่างสงสัย เมื่อครู่ตอนได้ยินว่ากู้ชิวเหลิ่งเกิดเรื่องนั้น ปฏิกิริยาของ เซียวโหวเย๋น้อยนี้ดูเหมือนจะใหญ่กว่าเขาสินะ?

อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นเซียวอวิ๋นเซิงยิ้มจางๆใส่เขา เขาก็ห่วงใยกู้ชิวเหลิ่งจริง และยังสามารถนำยาเม็ดของหมอเทวดาไป๋อู๋เฉินนำมอบให้กับกู้ชิวเหลิ่งเพื่อเป็นการรักษาบาดแผล กู้ชิวถางก็เพียงแค่ยิ้ม ถือว่าเป็นการเห็นด้วยแล้ว

ภายในกระโจมนั้นมีการจุดเทียนมากกว่ายี่สิบเล่ม เมื่อก่อนอวี้ฉือจ้านไม่เคยชอบไข่มุกเรืองแสงและตะเกียงแก้วมาก่อน แต่ตอนนี้กลับอยากจะนำตะเกียงทั้งหมดที่อยู่ในสมบัติของจวนเซ่อเจิ้งหวางออกมาให้หมด

กู้ชิวเหลิ่งคงเป็นไข้หวัด คนทั้งคนมีเหงื่อเย็นไหล่ออกมาเต็มตัว ใบหน้าอันซีดขาว แม้ว่าจะมีไฟส่องแสงอยู่ ก็รู้สึกเหมือนกับใบหน้าของคนตายเลย

ฝู้จื่อโม่พูดอย่างโกรธว่า:"เมิ่งจิ่ว เจ้าเร็วหน่อยได้หรือไม่?"

"เร่งเร่งเร่ง! เร่งอะไรกัน! เจ้ามองดูดีๆ นี้เป็นผู้หญิง ไม่ใช่ผู้ชาย! ไม่ว่าจะชายหรือหญิง เจ้าก็ต้องให้ข้าสัมผัสโดนนางถึงจะช่วยนางรักษาบาดแผลได้ แต่เจ้าดู เจ้าดูเขา! จับมือของข้าไว้ ข้าจะจับโดนนางได้อย่างไร! "

เมิ่งจิ่วอายุยี่สิบกว่าๆ รูปลักษณ์หน้าตาก็ถือว่าหล่อเหล้าดี แต่ชายหนุ่มมีผมที่ขาว ทำให้คนรู้สึกดูแก่ไปหน่อย