ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 100

อวี้ฉือจ้านหรี่ตาลงเล็กน้อย และเสียงของเขาผสมกับความเย็นชา: "เมิ่งจิ่ว คนเราต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่พูดไป หากนับจากนี้นางเริ่มเจ็บหนึ่งครั้ง ข้าก็จะฆ่าแมงป่องพิษของเจ้าไปตัวหนึ่ง จนกว่าแมงป่องพิษที่เจ้าเลี้ยงดูมาเป็นเวลาห้าปีนั้นถูกข้าฆ่าทิ้งหมด"

เมิ่งจิ่วตกตะลึง: "เจ้า......เจ้าพูดจริงรึ? "

"ข้าจะนับสาม เจ้าคิดดูเองว่าจะทำอย่างไร"

เมิ่งจิ่วรู้ว่าอวี้ฉือจ้านเป็นคนที่พูดอะไรก็ทำอย่างนั้น แมงป่องพิษที่ตัวเองเลี้ยงดูมาเหล่านี้ อย่าพูดถึงเรื่องการ มุมมองของการทำงานหนักและเวลาเลย เพียงแค่เงินก็เสียเงินของอวี้ฉือจ้านไปตั้งหลายแสนตำลึงเงิน อย่างไรก็ตามอวี้ฉือจ้านก็ต้องเสียดายหน่อยสิ?

ในขณะที่เมิ่งจิ่วกำลังดิ้นรน อวี้ฉือจ้านก็ได้นับถึง "สาม" แล้ว

"จีเฟิง!"

จีเฟิงอยู่ในกระโจมก็ได้ยินเสียงเรียกของอวี้ฉือจ้าน ตัวสั่นไปหมด ช่วงนี้ความถี่ที่เขาล่วงเกินคนอื่นโดยเจ้านายเขาสั่งไว้นั้นสูงขึ้นเรื่อยๆ

ฆ่าแมงป่องพิษอันเป็นสุดที่รักของเซียนพิษเมิ่งจิ่วทิ้ง? ในอนาคตเขาจะไม่ได้รับยาบาดเจ็บอีกต่อไป

จีเฟิงแย่งกระถางยาดำของเมิ่งจิ่วมา ท่าทางน้อยใจนั้นเหมือนกับเมิ่งจิ่วเลย

"จีเฟิง! ช้าก่อน! ยา......ภายหลังยาของเจ้า! เจ้าระมัดระวังหน่อย! "

อวี้ฉือจ้านพูดอย่างเย็นชาว่า:"ฆ่า! "

"อย่าอย่าอย่า! ข้ามา ข้ามา! ข้าสามารถทำให้นางหายเจ็บปวด! "

รอยยิ้มของอวี้ฉือจ้านยังคงเหมือนเดิม แต่เสียงกลับเปลี่ยนไป: "สายไปแล้ว"

ทันทีที่พูดจบ กระถางสีดำในมือของจีเฟิงก็ถูกอวี้ฉือจ้านโยนแตก แมงป่องพิษที่อยู่ข้างในก็ตายไปทันที

จีเฟิงยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม จบแล้ว ไม่มีคนให้ยารักษาบาดแผลแก่เขาในอนาคตแล้ว

หากไม่ใช่เพราะมิตรภาพระหว่างอวี้ฉือจ้านและเมิ่งจิ่วนั้นนานมากว่าสิบปี เมิ่งจิ่วคงโกรธไปนานแล้ว แต่ในขณะนี้เขาเพียงแค่จ้องมองอวี้ฉือจ้านและแมงป่องสีดำที่ตายไปอย่างสมบูรณ์แล้วนั้นอย่าตกตะลึง

"อวี้ฉือจ้าน! เจ้าต้องบังคับให้ข้าพูดคำหยาบคายให้ได้ใช่ไหม! แมงป่องนี้ต้องใช้เงินทองคำตั้งหนึ่งแสนถึงจะเลี้ยงมาจนถึงตอนนี้ได้ เจ้าบอกฆ่าก็ฆ่า! ยังมีความเป็นมนุษย์อยู่หรือไม่! "

"หนึ่ง"

อวี้ฉือจ้านนับต่อไปด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย: "สอง"

"ได้! เจ้าโหด! "

ทันใดนั้นเมิ่งจิ่วก็เอากระบี่สั้นข้างเอวออกมา จีเฟิงก็รีบไปกั้นไว้ตรงหน้าอวี้ฉือจ้าน: "เมิ่งเซียนเซิง ท่านคิดไตร่......"

จีเฟิงไม่ได้กลัวเมิ่งจิ่วจะลอบสังหารอวี้ฉือจ้าน เพราะด้วยฝีมือของเมิ่งจิ่วแล้ว แม้แต่เขาก็ยังตีไม่ไหวเลย แต่เขากลัวว่าเมิ่งจิ่วจะทำให้อวี้ฉือจ้านโกรธอีกครั้ง เช่นนั้นแมงป่องพิษที่ยังเหลืออยู่นั้นก็จะจบไปด้วย เขาลงมือไม่ลงจริงๆ ถึงตอนนั้นอย่างว่าแต่ยารักษาแผลเลย ไม่ถูกเมิ่งจิ่ววางยาพิษฆ่าตายก็บุญแล้ว

เมิ่งจิ่วผลักจีเฟิงออกไป และพูดว่า:"ไป ไปเอาชามชามาให้ข้า"

"......"

เมิ่งจิ่วมองดูจีเฟิงและพูดว่า:"ฟังไม่เข้าใจรึ?ชามสำหรับดื่มชา! "

อวี้ฉือจ้านส่งสัญญาณมือให้จีเฟิง และพูดว่า:"ไปเอามา"

"ขอรับ"

เมื่อจีเฟิงเอาชามชามา ก็เห็นเมิ่งจิ่วกำลังกรีดฝ่ามือของตัวเอง เลือดสีดำพุ่งออกมา หน้าตาของเมิ่งจิ่วบิดเบี้ยวไปหมด อยากจะดื่มเลือดทุกหยดที่ไหลออกมานั้นเข้าไป

เมิ่งจิ่วเอาผ้าพันแผลห่อบาดแผลของตัวเอง และสั่งอย่างปวดใจว่า:"ไป ให้นางดื่มลงไป"