ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 124

มุกทำเรื่องจ้างทนายช่วยเหลือบิดาเท่าที่จะเป็นไปได้ เธอใช้เวลาเกือบทั้งวันไม่ได้หยุดพักเดินเรื่องต่างๆ เพื่อขอเข้าพบบิดาของตัวเองในขณะที่โดนกักตัว

“พ่อคะ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมยัยม่านถึงเป็นแบบนี้” เมื่อเธอได้เข้าพบบิดาแล้วจึงเอ่ยถามทั้งน้ำตา ดนัยนั่งก้มหน้าร้องไห้หมดอาลัยตายอยากในชีวิต

“พ่อผิดเอง”

“พ่อพูดคำนี้ในวันที่พ่ออยู่ในสภาพแบบนี้ ในวันที่ครอบครัวของเราตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ พ่อไม่คิดว่ามันสายไปหรือคะ” หญิงสาวน้ำตานองหน้าก้มร้องไห้ ดนัยปาดน้ำตาแล้วสูดลมหายใจเข้าก่อนจะพยายามเล่าความจริงทุกอย่างให้มุกฟังตั้งแต่ต้นจนจบ

“วันที่แม่ของลูกเดินจากพวกเราไป นับจากวันนั้นชีวิตของพ่อก็มีแต่พวกแก พ่อไม่เคยทำใจได้เลยสักวัน พ่อพยายามให้คนไปเฝ้าดูแม่ของแกกับไอ้ดินอยู่ตลอดเวลา”

“พ่อคะ” มุกก้มหน้าร้องไห้อย่างหนักเมื่อเขาเอ่ยถึงมารดาที่ทิ้งเธอไปไม่เคยเหลียวแล

“เมื่อไหร่พ่อจะลืมแม่ เมื่อไหร่พ่อจะลืมคนขับรถคนนั้นซะที” มุกพูดด้วยความโกรธแม้จะเคลือบไปด้วยความรู้สึกน้อยใจก็ตาม ในตอนนั้นเธอรู้เพียงแต่ว่า ดนัยมีคนขับรถที่เขารักมากเปรียบเสมือนเพื่อนสนิทคนหนึ่งก็ว่าได้ หากแต่ในเวลานั้นเธอไม่ได้สนใจหรือจำหน้าตาของลูกจ้างที่มีเป็นสิบๆ คนของพ่อได้ แม้แต่ชื่อเขาในตอนนี้เธอเองก็ลืมไปหมดแล้ว

“ไอ้ดินมันดูแลพรรณได้เท่าที่มันทำ ลำบากยากเข็ญแค่ไหนพรรณไม่เคยบ่น มีแต่รอยยิ้ม ท้องของพรรณก็เริ่มโตขึ้นในทุกๆ วัน จนในที่สุดพรรณก็เจ็บท้องจะคลอดน้องต่างพ่อของแก ในตอนนั้นไอ้ดินไม่อยู่บ้าน พ่อก็เป็นคนให้ไอ้สองตัวนั้นปลอมเป็นพลเมืองดีพาไปโรงพยาบาล น้องของแกน่ารักมาก หน้าตาผิวพรรณเหมือนแม่แกไม่มีผิด แกคงจำได้ว่าพ่อเคยเป็นไอ้ขี้เหล้ามาก่อนนั่นเพราะเพื่อให้ลืมแม่แก จนวันหนึ่งพ่อดื่มหนักจนพลาดขับรถชนคนตาย สองคนนั้นร่างกระเด็นไปคนละทิศ” มุกปาดน้ำตามองบิดาของตัวเองอย่างไม่เชื่อเต็มร้อยนัก

“พ่อคิดทุกวิถีทางว่าจะเอาตัวรอดจากเหตุการณ์นี้อย่างไร พ่อไม่อยากติดคุกเพราะแกสองคนก็ยังเด็กมากต้องมีพ่อคอยดูแล พ่อทิ้งพวกแกไม่ได้ แต่แล้วสวรรค์ก็เข้าข้างคนอย่างพ่อ พ่อเหลือบไปเห็นรถคันนั้นและจำได้ว่ารถที่พ่อขับไปประสบอุบัติเหตุ พ่อเคยมอบเป็นของขวัญให้ไอ้ดิน ไอ้ทรยศนั่น รถคันนั้นเป็นชื่อของมัน พ่อก็เลยขับไปจอดทิ้งไว้หน้าบ้านมันโดยไม่ให้ใครรู้ในสภาพยับเยิน ป้ายสีว่ามันคือคนทำ มันก็ปฏิเสธจนดูเหมือนตำรวจจะเชื่อมันจริงๆ มันมีพยานหลายคน แต่พ่อก็แอบไปขู่มันว่าจะเก็บมันทั้งครอบครัวถ้าไม่ยอมรับ ดีที่มันยังรักพรรณกับลูกมากกว่าตัวเอง จึงยอมรับไปแต่โดยดี หลังจากที่มันถูกจับไป พ่อก็แอบคิดเข้าข้างตัวเองมาตลอดว่าพรรณจะกลับมาหาพวกเรา แต่เปล่าเลยพ่อเข้าไปง้อพรรณสารพัดก็ถูกเธอปฏิเสธสิ้น พรรณเข้มแข็งจนพ่อเองก็คิดไม่ถึง ได้แต่เฝ้าดูสองแม่ลูกห่างๆ “ดนัยพูดถึงตรงนี้ น้ำตามากมายก็ทะลักออกมาเป็นสาย เขาสะอื้นสุดชีวิต ความเจ็บปวดนี้ไม่มีใครรับรู้ได้

“ต่อมายายม่านก็พาแทนคุณเข้ามาทำความรู้จักพ่อในช่วงที่เรียนมหาวิทยาลัย พ่อให้คนไปสืบว่าหัวนอนปลายเท้าของแทนคุณเป็นอย่างไร ก็ปรากฏว่าเขาคือลูกชายคนเดียวของคนที่พ่อขับรถชน ในตอนนั้นพ่อไม่สามารถมองหน้าแทนคุณติด หากแต่พยายามอย่างมากที่จะกลบความจริงเอาไว้ คิดๆ ดู เหมือนทุกอย่างถูกลิขิตมาให้เป็นเช่นนั้น ม่านฟ้ารักแทนคุณจนมิอาจถอนตัว พ่อพยายามเก็บความลับนี้เอาไว้ไม่ให้ใครรู้” มุกหลับตาร้องไห้ฟังความจริงอันแสนเจ็บปวดจากบิดา

“ลูกอยากรู้ไหมว่าน้องสาวต่างพ่อของลูกเป็นใคร” มุกก้มหน้าร้องไห้ ส่ายศีรษะช้าๆ เธอสึกอิจฉาน้องสาวคนนี้ที่ได้รับความรักจากมารดาที่ไม่เคยเหลียวแลเธอเลยแม้แต่น้อย นับจากวันที่มารดาเดินออกจากบ้านไปจนถึงวันนี้แม้แต่เงาเธอก็ไม่เคยได้เห็น

“ลูกต้องรู้” ดนัยกดเสียงต่ำเข้มเชิงบังคับ

“ไม่ค่ะ มุกไม่อยากรู้” หญิงสาวใช้มือปิดหูทั้งสองข้าง